De creativiteit van de in Oost-Vlaanderen residerende singer-songwriters is blijkbaar een gegevenheid, zo vanzelfsprekend als de opeenvolging van de seizoenen. Tussen hen ook songsmid HT Roberts die in ‘Spirit Level’, - zijn zevende album inmiddels - wederom sfeervolle songs samenbrengt die zowel bij de herfst als de lente passen. Hij exploreert quasi intuïtief wisselende gemoedstemmingen, vaak weemoedige herinneringen maar ook delicate levensvreugde. Mogelijk dat de locatie hiertoe bijdroeg, want het album werd opgenomen in een huis aan zee in de tijdspanne van een vijftal dagen, waar melancholie en mijmering goed gedijen.

Multi-instrumentalist Gijs Hollebosch vergezelt hem op zijn dromerige wandelpaden met mandoline, dobro en lapsteel. Zelf speelt Roberts gitaar en harmonica. De vrouwelijke backingzang van het duo Gabriela Arnon en Sarah D’Hondt doet fris aan als een briesje over de duinenhalmen. Vooral in de zangharmonieën ontroert Gabriela met haar frêle stem, zoals in de song ‘Down To My Last Euro Blues’, dat iets van een afscheid heeft. Gijs’ mandoline naast Roberts’ harmonica lijken beiden meevoelend te troosten. En in het broze ‘Like A Leaf In The Wind’ laat de sopraansax van Mexicaan Luiz Marquez de zwerfbladeren opdwarrelen als in een mythische vlucht.

De zanger/liedschrijver werkt in zijn songs graag met metaforen. Met ‘Brother Wind Sister Rain’ neemt hij een song van Lieven Tavernier over, de enige cover, maar één die bij de eigen gemoedsfeer past. HT Roberts, een kruising tussen Eric Andersen en Townes Van Zandt, is instinctief in de rootsmuziek verankerd, zowel wat de beeldspraak als de melodische ritmes betreft. Het originele ‘Picasso On The Beach’ en ‘The Promised  Land’ geeft hij een countryritme mee, maar het levensmoede ‘The Rest’ over de vergankelijkheid van de tijd en ‘The Cuckoo’, in duet met Gabriela, hebben een bluesy ondertoon met dat intrigerende desolate van oude folksagen.  

 De zanger met de expressieve stem en de onrustige ziel voegt met zijn jongste sfeeralbum weer een bescheiden meesterwerkje toe aan zijn muzikaal oeuvre, waarin het traditionele en persoonlijke sterk met elkaar verweven zijn. Dank zij het verzorgd bijhorend tekstboekje kan je de songs ook als poëzie lezen. Zo zijn ‘Linoleum Floor’ en het verhalende ‘Aire Des Champs d’Amour’ picturale gedichten waarin het bluesy gevoel overheerst. En het wreed wijze ‘Gone To The Light’ is de ‘trigger’ waardoor dit album vermoedelijk in mijn toptien jaarlijstje zal belanden.

Marcie