Met hun zelfgetiteld album hebben het Limburgse viertal van The Sore Losers een visitekaartje afgeleverd van hoog, zelfs internationaal niveau. Ze bewijzen moeiteloos dat hun zilveren plak op Humo’s Rock Rally zonder meer goud waard was. Deze jongens bestempelen als te hard en teveel gitaar is dus een totaal verkeerde mening. The Sore Losers rocken op dit album zoals hun gitaarhelden uit de jaren zeventig en grollen als de meest verweerde rootsband maar kunnen evengoed subtiel en ingetogen uit de hoek komen, steeds vurig gemend door de unieke stem van Jan Straetemans.

Met hun debuutalbum hijsen ze zich dadelijk op de hoogte van de gevestigde waarden in het Belgische rockwereldje zoals Triggerfinger of The Black Box Revelation. De vergelijkingen met andere gerenommeerde waarden zoals The White Stripes, Led Zeppelin of The Black Keys zijn niet uit de lucht gegrepen, maar het viertal met op kop de bezielde zanger Jan Straetemans en een bezeten leadgitarist Cedric Maes zetten, ondersteund door de gedreven ritmesectie van drummer Alessio Di Turi en bassist Kevin Maenen in de eerste plaats een heel eigen geluid neer op de elf tracks tellende plaat. Deze band is hoorbaar een goed geoliede machine van muzikanten, met op kop Cedric Maes van het ter ziele gegaan El Guapo Stuntteam die je zowel speltechnisch als qua gitaarsound steeds kippenvel bezorgt.

De single “Beyond Repair” zou al in ons collectief geheugen moeten gebrand zijn met de seventies klinkende The Doors intro die dadelijk opgejaagd wordt door de snijdende stem van Straetemans en gaandeweg ontvlamt in een stevig rockende kruising tussen een smerig agressieve garagerocker en een machtige hardrocker, met op kop de gierende gitaar van Cedric Maes. Aanstekelijke rock in al zijn facetten en combinaties wordt ons op een gouden dienblad geserveerd. Zo klinkt de door liefde getormenteerde combinatie van een met heftige testosteron geladen “Girl” tegelijkertijd smekend en ongeduldig om dan naadloos over te gaan in een dromerige passage die “Waiting” inluidt, die ons voert naar een op en neer deinende Pavement rocker. Het zweverig startende “Silver Seas” doet er qua schrijnende liefdespijnen nog een schepje bovenop met een smachtende Straetemans wiens stem telkens het gepaste weerwerk biedt voor Maes’ ontketende gitaarrifs. Hoe vurig het bloed van de White Stripes en de seventies psychedelica van Led Zeppelin door hun aderen stroomt bejubelen ze met een enorme geestdrift in “Your Smile”, een nummer waar de gitaarpuristen onder ons gretig duimen en vingers zullen van aflikken, samen met de opzwepende houthakkerspercussie in het bluesy “Juvenile Heart Attack”, in loodzware Black Box Revelation stijl. Het gaat er echter niet overal hard en heavy tegenaan. De droefheid die The Sore Losers in de slepend klagende countryblues “Coming Home” weet te leggen getuigd van grote klasse en openheid voor verschillende muziekstijlen, waaronder ook een met rootsinstrumenten opgevrijde afsluiter “Goodmorning Sunshine”, die gekruid met roestige slidegitaar en een bezwerende maracasritsel moeiteloos de spanning van een Stones klassieker weten te benaderen in een meer dan acht minuten durende maar nooit vervelende track.

The Sore Losers hebben met hun eerste album de puntjes op de i gezet. Het ganse album is top en de nummers bieden een enorm perspectief voor een denderende live sessie. We gaan nog veel plezier beleven aan dit viertal.

Blowfish