Ruben Hoeke, zoon van Rob Hoeke, had twee hobby's, namelijk voetbal en muziek. Dankzij "Sweet Child O' Mine" van Guns & Roses hing Ruben zijn voetbalschoenen aan de haak en koos voluit voor de muziek en voor de gitaar. In 1992 hadden Ruben en zijn vrienden met Blues On The Road het jongste bluesbandje van Nederland. De gemiddelde leeftijd was veertien jaar. Ze speelden muziek die geïnspireerd was door albums als "Cricklewood Green" van Ten Years After en "A Hard Road" van John Mayall. Na wat omzwervingen naar verscheidene bands richt hij in 2004 zijn eigen band op. De Ruben Hoeke Band was geboren. Twee jaar later in 2006 verscheen het debuutalbum "Sugar" met tal van bekende gastmuzikanten zoals Jan Akkerman, The Lau, David Hollestelle om er een paar te noemen. Het werd verkozen tot beste R&B album van 2006. Twee jaar later wordt Ruben door collega muzikanten verkozen tot beste gitarist in Nederland. Nog eens twee jaar later is de opvolger van "Sugar" klaar. Overal krijgt "Coexist" mooie lovende recensies en het album doet het ook behoorlijk goed. In datzelfde jaar speelt Ruben Hoeke samen met Gary Moore en Jan Akkerman voor een uitverkochte Heineken Music Hall. op 23 maart 2013 werd in een uitverkocht Paradiso in Amsterdam het derde album "Loaded" gepresenteerd. Iedereen die aanwezig was, was erover eens dat dit een spetterend optreden was en dat de Ruben Hoeke Band weer veel zalen zal platspelen met hun spetterende sound en ijzersterke nummers. De muziek van de Ruben Hoeke Band omschrijven is niet zo eenvoudig. Er zitten veel verschillende stijlen in zoals rock, blues, r&b, pop en boogie. De beste omschrijving is misschien nog wel rockblues. Want het hoofddeel is toch rock soms zelfs overhellend naar hard rock. Ruben Hoeke is een bezige kerel, buiten muziek schrijft hij ook nog voor toonaangevende muziekbladen als Music Maker en is hij ook vennoot bij MZM Productions waar hij festivals organiseert.

Al van het eerste nummer " High On The Bottle" knalt de energieke muziek je tegemoet. Dit is een harder nummer dat wat op de muziek van Van Halen lijkt. Spetterende en scheurende gitaar, gecombineerd met het ruw schuurpapieren stemgeluid van Frank van Pardo. Ook de ritmesectie doet het prachtig met heel vette bas van Paul Brandsen en zware basdrums van Arjen Knaap. Het is een nummer dat geweldig goed klinkt en vooral live echt kan knallen. Zet de volumeknop gerust open dan klinkt het nog beter. Ook het wondermooie "Gone But Not Forgotten" mag er van mij best wezen. Het is een heel ander genre, een trager nummer met de gitaar niet zo op de voorgrond maar toch heel aanwezig. De stem van Frank van Pardo is hier op zijn best. Met "Crazy Mama" krijgen we een swingende rocksong gekruid met een spetterende mondharmonica solo van Frank, die stijlvol door Ruben overgenomen wordt met een vettige gitaarsound. Met steeds de stevige begeleidende vette basgitaar en stevige drums die zonder op te vallen wel heel voortreffelijk werk doen. "Love And Emotion" is een pure rockballade met een heel knap steeds terugkerende gitaarslide van Ruben. Het is net of het viertal kracht geput heeft uit deze ballade want in " Is There A Heaven, Is There A Hell" worden alle registers opengetrokken. Ruben laat hier nogmaals horen dat hij echt wel bij de betere gitaristen behoort en dat hij die award in 2008 zeker niet gestolen heeft. Het begin van "Racing Fire" begint wat rockabillyachtig maar dit duurt niet lang. Wanneer Frank van Pardo na 25 seconden "hit me" zingt is het net of alles losbarst. Arjen Knaap begint zijn drumstel te folteren en Paul Brandsen bespeelt zijn basgitaar met al de energie die hij bezit. Als extraatje krijgen we een vingervlugge vette gitaarsolo er bovenop. Voor wie nog niet tevreden moest zijn geeft Frank nog een tweede extraatje met zijn mondharmonica. De Ruben Hoeke Band op zijn best.

De ritmesectie blijft beuken in "Mississippi BBQ". Het is een stampende boogie bluesrocker die het op elk podium goed zal doen. Wanneer Ruben het uiterste weer uit zijn zessnarig instrument haalt is het nog meer genieten. Een minder nummer is misschien wel "End Of The Line" al klinkt de gitaar van Ruben hier toch ook weer lekker. Gelukkig is de terugval van korte duur, want met "Give It Up" rockt de Ruben Hoeke Band terug op hun beste niveau. Ruben kan hier weer voluit soleren op het ritme van de stuwende en pompende bas en drums. Wat moet het een feest zijn als dit op een festivalweide of in een goedgevulde zaal. Om duimen en vingers af te likken. Ik ben dan ook benieuwd naar 25 mei want dan zie ik deze jongens voor het eerst live op het Highlandfestival. Het zeer korte instrumentaaltje "David" is er alleen maar als aanloop naar de slotsong "Soul Of A Man" een meer dan zeven minuten durende parel van een rockballade. Weer imponeert de ruwe schurende stem van Frank van Pardo en het machtige gitaarspel van Ruben Hoeke. Ook het Hammond B3 van gastmuzikant Niels Schutten is hier subtiel maar zeer prachtig. Conclusie van het album is dat dit toch wel het beste album van de Ruben Hoeke Band is. Heel gevarieerd van vette rock over soul naar zompige boogie en stampende rhythm & blues.

Wie de Ruben Hoeke Band aan het werk wil zien moet wel de grens over naar Nederland want België staat momenteel niet op het programma. Op volgende website kan je een kijkje gaan nemen voor de volgende concerten.

Walter Vanheuckelom

De band:
Ruben Hoeke : Gitaar
Paul Brandsen : Basgitaar
Arjen Knaap : Drums
Frank van Pardo : Zang en mondharmonica

Tracks:

1.High On The Bottle
2.Gone But Not Forgotten
3.Crazy Mama
4.Love And Emotion
5.Is There A Heaven, Is There A Hell?
6.Raging Fire
7.Mississippi BBQ
8.End Of The Line
9.Give It Up!
10.David
11.Soul Of A Man