Statesboro Revue debuteerde een jaar of twee geleden met het album "Different Kind of Light" (2011), dat misschien nog niet volledig overtuigde maar zeker naar meer smaakte. Met haar nieuwe plaat maakt de band uit Austin, Texas, een enorme sprong en levert het een plaat af die zomaar kan uitgroeien tot de betere platen van 2013, zeker voor liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek. De belangrijkste troef van de band is zanger Stewart Mann, die zowel lieflijk als rauw kan klinken; een zeldzame kwaliteit.  Statesboro Revue maakt rootsmuziek met vooral invloeden uit Southern rock, country, folk  en rock-'n-roll. Alles overgoten met een flinke scheut soul. Southern rock is nu eenmaal een conservatief genre en de groep rondom Stewart Mann die de Statesboro Revue opgerichte in 2007, adoreert net als Patterson Hood's band, met schreeuwende gitaren het Amerikaanse zuiden. Het is dus rootsmuziek die rauwer klinkt dan we van de meeste bands in dit genre gewend zijn. Dat is op zich niet zo bijzonder, maar Statesboro Revu slaagt er ook in om ruw en ongepolijst te klinken als het behoorlijk ingetogen of zelfs bijna verstilde muziek maakt en dat hoor ik toch niet al te vaak. Luister maar eens even naar de  Bo Diddley vibe van "Til I Leave" of het meer romantische "Isabella", deze band levert een geluid dat met kop en schouders boven veel van de andere Texas bands steekt. Denk Black Crowes meets The Band, met een vleugje post-Duane Allman Brothers en een hint van de Appalachen, en je hebt deze jongens.

De band bestaat uit een stel prima muzikanten, die het klassieke Southern Rock geluid moeiteloos kunnen reproduceren, maar ook in andere genres uit de voeten kunnen, waardoor Statesboro Revue net zo makkelijk verrast met stuwende rock als in het openende "Fade My Shade Of Black" en mijn topfavoriet "Till I Leave" (u kunt er hier naar luisteren ), akoestisch in "Huck Finn" en de southernsoul in de meer slepende songs "Cold November" en "Love Run Easy". Het gitaarwerk is over de hele linie dik in orde, het orgeltje van Erik James zeurt aangenaam door in je hoofd en de ritmesectie doet precies wat het moet doen. De aangename klanken op "Ramble On Privilege Creek" zijn bovendien steeds weer verpakt in songs die flink wat talent laten horen, waardoor de plaat eigenlijk geen zwakke momenten kent. Gewoon twaalf songs in een indrukwekkende mix van standaardrockers en een verrassend repertoire, die verbluffend of gewoon ontroeren. Met deze variaties in het genre toont de band niet alleen muzikaal ijzersterk te zijn, maar ook niet bang te zijn voor één gat gevangen te worden. Uiteindelijk houd je er als luisteraar een plaat aan over die net zo fanatiek stompt en stoomt als de beste southern rock en bovendien nog een paar dingen meer te bieden heeft. Ster van de band is ongetwijfeld zanger Stewart Mann, die zich met zijn buitengewoon rauwe, bluesy en soulvolle strot wel eens zou kunnen gaan scharen onder de betere zangers in het genre.

Statesboro Revue deed me in eerste instantie afwisselend denken aan de hoger vermelde bands, vanwege de stemmige instrumentatie, de gruizige gitaren en de verleidelijke zang, maar inmiddels duiken ook weer andere namen op. Het zijn namen die gezelschap krijgen van steeds meer namen uit de geschiedenis van de muziek, want Statesboro Revue kent haar klassiekers, zie hier bijvoorbeeld YouTube: Rod Stewart's "Stay With Me". Hun nieuwe album "Ramble On Privilege Creek" is desondanks een bijzonder evenwichtige plaat met ondanks alle variatie vooral constante factoren. In vrijwel alle songs valt het lekker gruizige gitaarwerk op van  Stewart's jongere broer, Garrett Mann, maar de meeste aandacht wordt steeds getrokken door de prachtige stem van Stewart. Het is een stem die in meerdere genres uitstekend uit de voeten kan, maar zo mooi als in het geluid van Statesboro Revue zal het waarschijnlijk niet vaak klinken. Het blijft lastig om goed te omschrijven wat het geluid van Statesboro Revue zo bijzonder maakt, want de band doet op zich geen dingen die niet eerder gedaan zijn, maar ga luisteren naar deze plaat en je hoort direct dat er op "Ramble On Privilege Creek" iets heel bijzonders gebeurt. Vanaf hun debuut was ik fan van Statesboro Revue, maar ik zag toen nog niet aankomen dat de band tot zulke grote hoogten zou stijgen. Statesboro Revue heeft met bekende middelen een plaat gemaakt die iets toe weet te voegen aan alles wat er al is. Razend knap als je het mij vraagt en ook nog eens van een betoverende schoonheid. Hopelijk rockt en rookt deze Statesboro Revue binnenkort op onze zomerse festivals.