“It’s all about the groove…”

Carl Franklin is sinds 1977 een zanger, multi-instrumentalist, producer, geluidsengineer en de eigenaar van de ‘Pwop Studios’ in New London, CT. Carl Franklin is met zijn broer lid van  de “Franklin Brothers”.
Als Carl tien is, na vijf jaren pianolessen, gaat hij gitaarles volgen bij Jesse Casimono, een linkshandige Southern rock Fender Telecaster gitarist uit New London. Nadat hij de schok verwerkt heeft, om als kind te luisteren naar gitaristen Leo Kottke en Jorma Kaukonen (“Jefferson Airplane”, “Hot Tuna”), speelt hij het alsnog klaar, om het fingerpicken op gitaar onder de knie te krijgen als hij nog maar net twintig is. Hij is voor wat het elektrische gedeelte van zijn stijl, bij zijn aanvang beïnvloed door de gitaarstijl van Don Felder (“Eagles”), Joe Walsh, Peter Frampton (“Humble Pie”, “The Herd”) en Brian May (“Queen”). Vocaal is hij beïnvloed door de jazz muzikant Larry Carlton en de muzikanten van “Steely Dan” (Donald Fagen, Walter Becker, Michael McDonald, Jeff Porcaro…) Als tiener luistert hij graag naar de muziek van de (belangrijkste) jazz gitarist (uit de muziekgeschiedenis) Wes Montgomery, de gitarist en belangrijke gitaarbouwer, Les Paul, B.B. King, Django Reinhardt e.a. Carl is nooit geïnteresseerd geweest in progressieve rock. In 2001 ontdekt hij het album “A Go Go” van de jazz rock gitarist / componist John Scofield, dat hem ervan overtuigd heeft dat er een markt is voor melodieuze elektrische gitaarmuziek, met ballen, die niet te jazzy is.   In 1985 studeert Carl af aan het ‘Berklee High School’. Na zijn muziekopleiding is niet alleen optreden, maar vooral opnemen, enginering en productie belangrijk voor hem. Hij schrijft zich in 1986 in aan de ‘Full Sail’ universiteit (gespecialiseerd in media, muziek en entertainment), waar hij de basis technieken leert van geluidsopnamen en productie. Hij leert er omgaan met computers, programmeren, web design, technische aspecten, consulting, training en de podcasting (mediabestanden, web feeds). Carl start zelf met opnemen in 1994 en in 1999 produceert hij, op een PC in zijn appartement, het éérste album van de “Franklin Brothers”, “Strange Communication”.  Deze eerste opname doet hij samen met zijn broer Jay, die ook muzikant is (keyboards). Rond 2007 start hij met de ‘Pwop Studio’s’ om het postcasten te ondersteunen. [Nvdr: Een podcast is een mediabestand dat op aanvraag wordt aangeboden door middel van web feeds. De web feed bevat een verwijzing naar het mediabestand. Een applicatie (podcast aggregator) controleert dit bestand op wijzigingen en kan geïnstrueerd zijn om nieuwe bestanden automatisch te downloaden. Dankzij de introductie van draagbare mp3-spelers zoals de iPod was deze vorm van uitzenden snel populair onder radioamateurs. De term podcast is dan ook een samentrekking van iPod en broadcast (Engels voor 'uitzenden').]
Na vier jaren opbouwen en perfectioneren, produceren Carl en zijn broer Jay in 2011 hun tweede album “Lifeboat To Nowhere”. De meeste collega computer nerds kennen Carl Franklin niet, als de jongen die al vanaf zijn vijfde piano speelt, vanaf zijn achtste al zingt, vanaf zijn tiende al gitaar speelt, vanaf zijn dertiende al aan songwriting doet en vanaf zijn zestiende al in studio’s opneemt.

In februari 2009, wanneer hij geen professionele en/of andere ouderlijke verplichtingen heeft en een week vrij en ‘voor zich’ heeft, huurt hij enkele lokale muzikanten in om samen met hem de nummers te spelen, die hij  net geschreven en afgewerkt heeft. De ‘mantra’ van deze sessie was “it’s all about the groove”. De opdracht van Carl was: vergeet de noten, de akkoorden. Iedere muzikant kreeg de opdracht om dat te spelen, waarin hij het beste is. Zes dagen lang wordt geoefend en opgenomen. Dit resulteerde in tracks als “False Profit”, “The Titanic”, “Drive My Car”, “Time Bomb” en “Out Of Your Way”. Later in het jaar in november zijn “Big Butter” en “Egg Man” met dezelfde line up opgenomen. De track “Waiting For The Summer To Come”, was aanvankelijk een samenwerking met de toetsenman Al LaPorte. Alle instrumenten en zang (drums, bas, gitaar, piano, orgel - behalve de blaasinstrumenten) heeft Carl in één dag opgenomen. “Boogie Groove” is de tweede solo studio track van Carl. Op “Waiting…” en “The Titanic” krijgt hij de hulp van Doug Woolverton (trompet), die ook de solo’s doet op “Boogie Groove” en “Big Butter & Egg Man”. Doug’s vluchtige solo op “Boogie Groove” is aanvankelijk een onopvallende shuffle, die omslaat in een volwaardige hommage aan de man die met alles begon: Louis Armstrong. In mei 2012 in het ‘Garde Theater’ in New London, CT, had de officieuze release plaats van het album “Been A While” (de titel refereert naar het begin van de opnamen in 2009!). Op deze presentatie speelt Carl samen met zijn band “The Franklin Brothers”. Carl was echter nog niet volledig tevreden over zijn debuut solo album, omdat hij vond dat er nog één track ontbrak… Na een ontmoeting met John Scofield, werd nog één extra track opgenomen. “Chain Reaction”, een nummer dat hij samen met zijn broer Jay schreef, werd opgenomen samen met John Scofield op elektrische gitaar.

De meeste tracks zijn originele Franklin nummers, met drie uitzonderingen: een nummer van “The Beatles”, een van Louis Armstrong en een oude folk song. De cover van “The Beatles”, “Drive My Car”, is een track met funky grooves, die aan het nummer een nieuwe draai geeft. De track met gastgitarist John Scofield, “Chain Reaction”, opent met een funky groove, die in het hele nummer aangehouden wordt. Er is een sfeervol jazzy gedeelte wanneer Scofield op gitaar aangevuld wordt door trompettist Doug Woolverton. De derde vreemde eend op het album is de folk song “The Titanic”, van folk muzikant Alan Lomax. Franklin en zijn muzikanten brengen een New Orléans versie met Al LaPorte aan de akoestische piano. Op het album staat ook één instrumentaal nummer “Time Bomb”. Het nummer is wat hakeriger dan de rest van de tracks en klinkt meer fusion, geïmproviseerd. De bijna album afsluiter, de langzame ballade, “Butter and Egg Man” is een cover van Louis Armstrong.   Album tracks: 1”Waiting For The Summer” - 2”Drive My Car” - 3”Chain Reaction” - 4”Boogie Groove” – 5”False Profit” - 6”Big Butter & Egg Man” - 7”The Titanic” - 8”Time Bomb” - 9”Out Of Your Way”.

Computers en elektronica hebben vandaag méér effect op muziek dan de (elektrische) gitaar op zich. Internet heeft de fysieke overdracht van muziek naar de luisteraar wezenlijk veranderd. Carl Franklin is zo’n muzikale ‘nerd’. Maar, wat hij met zijn debuut album “Been A While” gedaan heeft, is zo wat het tegengestelde van wat we zouden verwachten. Het album is soulful en heel groove georiënteerd. Het is opgenomen door muzikanten, die op traditionele instrumenten spelen. Dat Carl Franklin ook een meester producer en technicus is, komt alleen maar als surplus bovenop het album. Iedere luisteraar zal onbetwistbaar de invloeden van “Steely Dan” herkennen in de stijl, harmonieën, arrangementen en in de zang van Carl. Carl Franklin is echter geen kloon of tribute album van/aan Donald Fagen of een typische ‘fusion’ muzikant, maar is meer dan voldoende getalenteerd om in alle songs zijn eigen originele sound te leggen. De sound van Franklin is niet de elektronica, grungy sound die sommige hedendaagse albums typeert, maar blijft transparant, coherent en goed klinken in het gehoor. Wat we horen is een prima mix van jazz, R&B, soul en funk. Dat we op dit album vier jaren hebben moeten wachten, is voor de rijping alleen maar een plus geweest.

Eric Schuurmans

“Carl Franklin sings, he masters almost every instrument, he is a sound engineer and a producer and he owns his own recording studio. After many years of performing with his brother Jay as ‘The Franklin Brothers’, he now concluded to work on a debut solo record called ‘Been A While’. Most of the tracks are original new songs in a mix of R&B, soul, jazz and funk, but also 3 cover versions made it to the album: folk song ‘The Titanic’ from Alan Lomax, ‘Drive My Car’ from the Beatles and ‘Butter And Egg Man’ from Louis Armstrong. With or without his brother: it is guaranteed that Carl Franklin is a true multi-talented musician.” – www.rootstime.be  

Line up:

* CF: Carl Franklin
** ”The Franklin Brothers Horn Section”:
Doug Woolverton: trumpet
Rob Funk: trombone
Matt Nemeth: alto & tenor sax
Jeremy Taylor: baritone sax

Discography:

By “The Franklin Brothers” (with Jay Franklin)
1999: “Strange Communication”
2011: “Lifeboat To Nowhere”
2013: ”Been A While” – debut solo album