Frijid Pink werd in 1967 opgericht in Detroit. Oorspronkelijk bestond de band uit zanger Thomas Beaudry, gitarist Ray Thompson, bassist Tom Harris, toetsenist Larry Zelanka en drummer Richard Strevers. Na twee jaar met veel optredens in het hele zuidoosten van Michigan, kan de band in 1969 een contract tekenen bij het Parrot label. Met hun eerste twee singles 'Tell Me Why' en 'Drivin' Blues' breekt de band geen potten, maar met hun derde single 'The House Of The Rising Sun' breken ze records. Deze cover van The Animals is duizenden malen gecoverd maar Frijid Pink maakte er in 1969, een speciale nooit geëvenaarde heavy rock versie van. Van deze cover werden maar liefst zeven en een half miljoen vinyl singles verkocht. Hiermee werden ze de eerste heavy progressieve rockband uit Michigan die een gouden plaat mochten ontvangen. In 1970 volgde hun eerste album en er volgden nog een paar heel goede singles zoals 'Heartbreak Hotel' en 'Bye Bye Blues', maar de band kan het succes van 'The House Of The Rising Sun' niet meer evenaren. Na een paar albums wordt Frijid Pink in 1975 ontbonden. In 2011 krijgen we plots weer nieuws van Frijid Pink. In Duitsland verschijnt er op Repertoire Records een nieuw album van de band. Het album bestaat uit een paar nieuwe songs en een paar nummers uit hun vier eerdere albums. Einde 2014 verscheen dan 'Made In Detroit' een album met allemaal nieuwe nummers geschreven door de huidige bandleden. Van de originele Frijid Pink leden is alleen drummer Richard Strevers nog over. Ik keek uit naar dit album omdat ik in mijn tiener jaren Frijid Pink een erg goede band vond. Na het luisteren van 'Made In Detroit' ben ik wel ontgoocheld omdat er van de geweldige muziek van deze Amerikaanse band niet veel meer over is. Op het nieuwe album staat geen enkel nummer dat naast 'House Of The Rising Sun', Bye Bye blues' of 'Heartbreak Hotel' mag staan.

Het album begint met de goed in het oor liggende rocker 'Band Next Door'. Dit sfeer nummer met een knap ritme is zonder meer een goede opener. 'Tear' opent met een mooie riff op de keys van Chuck Mangus, maar kan voor rest niet echt bekoren. De ruige stem van Thomas Beaudry wordt in de huidige songs geweldig gemist. 'Take Me Back' is een pop rock nummer dat doet denken aan muziek van veertig, vijftig jaar terug. De gitaar en de saxofoon steken er in deze song met verve bovenuit. De volgende twee songs 'Detroit Rock 'n Roll' en 'Living Blues' zijn voor mij de beste nummers op dit album. We krijgen erg sterk slagwerk van Rick Stevers en scheurende gitaar riffs te horen in 'Detroit Rock'n Roll, maar het zijn vooral de toetsen die de sound bepalen en die aan grote bands, zoals Deep Purple, doet terugdenken. De rauwe bluesharp klinkt erg mooi in het strakke bluesrock nummer 'Living Blues'. De twee gitaristen Ricky Houke en Rick Zeithaml wisselen elkaar af op de lead gitaar. Ze laten beiden meermaals horen dat ze aardig overweg kunnen met hun six string. Nog een song die begint met een heel mooie intro op de toetsen is 'Wicked Woman'. Het slagwerk valt even later gevat, stevig en strak in. Als laatste horen we een vette gitaar riff en dan is het vijftal weg voor een paar minuten lekkere progressieve rock muziek. Halfweg het nummer zijn de diepe groovende baslijnen van Brent Austin heel dominant aanwezig. Op deze 'Made In Detroit' staan een paar heel lekkere nummers, maar eigenlijk te weinig om van een echt genietbaar album te kunnen spreken. Wie net als ik dacht op dit album de geweldige Frijid Pink terug te horen uit hun begin jaren zal net als ik ontgoocheld zijn.

Walter Vanheuckelom