|
||||||||
“Huddie Ledbetter was many things: a legendary songster, a fugitive, Huddie William Ledbetter (1885–1949) werd als Lead Belly bekend als zanger en gitarist. Hoewel veel van zijn nummers zijn uitgebracht onder de naam Leadbelly (als één woord), spelde hij zijn naam zelf als Lead Belly. Zo staat het ook op zijn grafsteen en de naar hem vernoemde ‘Lead Belly Foundation’ gebruikt ook deze spelling. Hij was de eerste zwarte zanger, die door de blanke intellectuelen werd omarmd. Zijn repertoire was met name gericht op folk en blues. Tot zijn bekendste nummers behoren “The House of the Rising Sun”, “The Midnight Special”, “Goodnight Irene”, “Cotton Fields”, “Black girl (In the pines) (Where did you sleep last night)” en “Rock Island Line”. Lead Belly heeft lange tijd samengewerkt met Blind Lemon Jefferson en met John Lomax. In 1989 werd hij opgenomen in de Nashville Songwriters Hall of Fame. Lead Belly heeft meermalen in de gevangenis gezeten. In 1916 ontsnapte hij uit de gevangenis in Texas, waarna hij twee jaar door het leven ging met de naam Walter Boyd. Na een moord op een man, werd hij tot 30 jaar cel veroordeeld. In 1925 werd hem gratie verleend. Zijn gratieverzoek had hij muzikaal gebracht, met een liedje met de volgende tekst: “Please, Governor Neff, Be good 'n' kind / Have mercy on my great long time... / I don't see to save my soul / If I don't get a pardon, try me on a parole... / If I had you, Governor Neff, like you got me / I'd wake up in the mornin' and I'd set you free”. (Governor Neff was gouverneur Pat Morris Neff.) In 1930 werd Leadbelly veroordeeld wegens poging tot moord. In juli 1933 werd hij in de gevangenis bezocht door John en Alan Lomax, met wie hij honderden nummers opnam. In 1934 diende hij opnieuw een muzikaal gratieverzoek in, dat ook ingewilligd werd. Vervolgens ging hij toeren met Lomax. Nadat Lead Belly in 1940 Lomax had bedreigd met een mes, beëindigde deze de vriendschap. In 1949 begon Leadbelly aan zijn eerste Europese tournee, maar werd hij ziek voordat hij deze kon afmaken. Later dat jaar overleed hij op 64-jarige leeftijd in New York aan de gevolgen van ALS. Hij werd begraven in Caddo Parish (Louisiana). Gitarist singer-songwriter Eric Bibb (°1951, NY) is geboren in een muzikale familie. Zijn vader, Leon Bibb is ook zanger en werd bekend in de jaren ‘50 en ‘60. Zijn oom, John Lewis is een wereldberoemd jazzpianist en componist (“Modern Jazz Quartet”). Vrienden van de familie waren o.a. Pete Seeger, Odetta en acteur-zanger-activist Paul Robeson, Eric’s peetvader. Leon gaf aan zijn zoon, toen hij zeven jaar was, zijn eerste gitaar. Eric Bibb’s muzikale carrière begint toen hij zestien was in Greenwich Village, het hart van NY’s folk scene. Op achttienjarige leeftijd gaat Eric Bibb naar Parijs, waar hij de Amerikaanse studio jazz & blues gitarist Mickey Baker ontmoet, die bij hem de interesse voor de blues gitaar aanwakkert. Enkele maanden later vertrekt Bibb naar Stockholm, waar hij in de juiste omgeving zijn creativiteit vindt en waar hij in 1972 zijn eerste album “Seans The Best” opneemt. In Zweden treedt Bibb op met lokale muzikanten en andere artiesten van overal in de wereld. Zijn doorbraakalbum “Good Stuff” neemt hij op in 1997. Op het album “Me To You” (1998) zijn er enkele van zijn persoonlijke helden te horen. Op 9 mei 2013, wint Eric Bibb in Memphis de ‘Acoustic Artist of the Year Award’ tijdens de ‘Blues Foundation Awards’. Eric Bibb’s laatste live/studio album “Lead Belly’s Gold” is een album, dat hij opnam met harmonica speler J.J. Milteau en enkele gasten als Big Daddy Wilson, Michael Robinson en Gilles Michel. Het is in zestien nummers een ode aan Lead Belly, een man die altijd in hun leven was. Bibb noemt hem een levende jukebox, want Lead Belly kende honderden nummers, die hij ergens gehoord had, bewerkt of zelf geschreven had. Lead Belly belichaamde een rijke traditie. De live opnamen gebeurden in de Sunset, een kleine jazz club in Parijs. Enkele songs zijn studio opnamen. De opener ”Grey Goose” is een folk song, een traditional, over de heroïsche grijze gans, die Lead Belly had kunnen zijn. Van de twee spirituals die LB ook zong ”When That Train Comes Along” / “Swing Low, Sweet Chariot” is vooral de laatste de bekendste. De backings worden hier gezongen door Big Daddy Wilson. ”On A Monday” was een van LB’s songs, die hij in de gevangenis schreef. Michael Robinson, een Amerikaan die in Parijs woont, zingt hier de backings, waarbij JJ ons op harmonica verrast door in het nummer even een stukje van “John Hardy” (een ander LB song) te schuiven. Een nog bekender traditioneel volkslied is ”The House Of The Rising Sun”, waarvan de oorsprong nog niet voor iedereen even duidelijk is. De tekst gaat over iemand die zijn of haar leven vergooit in een gebouw met deze naam. Dit verwijst hoogstwaarschijnlijk naar een gevangenis of een bordeel. In sommige versies is de hoofdpersoon een man, in andere een vrouw. Vandaag de dag verschijnen er nog steeds nieuwe versies van dit nummer. Hoe ziet een gevangene een nachttrein? LB bezong het in de ”Midnight Special”. ”Where Did You Sleep Last Night” (een nummer dat we ook kennen als “Black Girl” of “In The Pines”) was niet alleen een favoriete song van LB, maar ook Kurt Cobain had het op zijn track list staan (“MTV Unplugged In New York, 1994). Heel bekend van de YouTube clip is LB’s versie van de work song ”Pick A Bale Of Cotton”. Hier opnieuw met Big Daddy Wilson in de achtergrond. In 1950 stond het onsterfelijke ”Good Night, Irene” in de versie van The Weavers op #1, een jaar eerder stierf LB op vierenzestig jarige leeftijd. In 1934 namen enkele gevangenen ”Rock Island Line” op, in 1955 was het een hit in Engeland in de versie van Lonnie Donegan. Deze skiffle inspireerde zelf The Beatles. Uit 1938 stamt ”Bourgeois Blues”, een nummer dat LB schreef over de rassenscheiding, de onderdrukking van de zwarte medemens. De voorlaatste LB song ”Stewball” is een oudere opname. Het onderwerp is wedden op een paardenrace. Met ”Titanic” sluiten we d LB hommage af. Het is een nummer, dat LB in de straten van Dallas, samen met Blind Lemon Jefferson zong. Het recentste album van Eric Bibb “Lead Belly’s Gold” is een live/studio album dat hij opnam met harmonica speler J.J. Milteau. Het is een ode aan de man die beiden zo veel respecteren Huddie Ledbetter, aka Lead Belly. Het is een album met zeven traditionals, met zes Lead Belly’s nummers en aangevuld met drie eigen composities. Bibb & Milteau gaan verder waar Lead Belly stopte. Ze pikken de dagdagelijkse dingen op en brengen ze fris en poëtisch naar ons over, waardoor ze ons prikkelen om de boodschap van vrede en openhartigheid aan elkaar door te geven. “Lead Belly’s Gold” is nu al een uniek stukje blues geschiedenis van een uitzonderlijk artiest, voortvluchtige, veroordeelde en uitgebuite beroemdheid, die nu nog altijd voor velen een bijzonder blues man is. Dit album is een verplicht album voor iedere blues liefhebber! Eric Schuurmans
Album track list: Live Recordings: 1”Grey Goose” [traditional] - 2”When That Train Comes Along” / “Swing Low, Sweet Chariot” [traditional] - 3”On A Monday” - 4”The House Of The Rising Sun” [traditional] - 5”Midnight Special” [& Lomax Alan, Lomax John A. Sr.] - 6”Bring A Little Water, Sylvie” [traditional] - 7”Where Did You Sleep Last Night” - 8”When I Get To Dallas” - 9”Pick A Bale Of Cotton” [traditional] - 10”Good Night, Irene” [& Lomax John A. Sr.] - 11”Rock Island Line” [traditional] - Studio Recordings - 12”Bourgeois Blues” [& Lomax Alan, Lomax John A. Sr.] - 13”Chauffeur Blues” - 14”Stewball” [traditional] - 15”Titanic” - 16”Swimmin’ In A River Of Songs” – Songs by Leadbetter Huddie (3,5,7,10,12,15) & J.J. Milteau / Eric Bibb, unless otherwise [noted] – Produced by J.J. Milteau & Eric Bibb (8,13,16) -- 1-11: Live Recordings at the Sunset: Agnès Minetto, 12-16: Studio Recordings at Studio de la Seine: Sylvin Mercier & Fabrice Maria Line-up: “Swimmin’ In A River Of Songs”: Glen Scott (drums, bass, Wurlitzer), Michael Jerome Browne (12-string guitar, mandolin)
|
||||||||
|
||||||||
.jpg)
.jpg)
