OKTOBER 2007 - NOVEMBER 2007 - DECEMBER 2007 - JANUARI 2008
FEBRUARI 2008 - MAART 2008 - APRIL 2008 - MEI 2008 - JUNI 2008 - JULI 2008
NORAH JONES - LIVE FROM AUSTIN TX (DVD)
JAKOB DYLAN - SEEING THINGS
MIKE SPONZA & CENTRAL EUROPE BLUES CONVENTION - KAKANIC BLUES
MHMM BLUES BAND - DO NOT DISTURB
ELVIS COSTELLO & THE IMPOSTERS - MOMOFUKU
ALLEN THOMPSON - SAME
BENJI HUGHES - A LOVE EXTREME
HAWKSLEY WORKMAN - LOS MANLICIOUS
PAUL WELLER - 22 DREAMS
CICADA OMEGA - THESE BONES
NORAH
JONES
LIVE FROM AUSTIN TX (DVD)
Website
New West Records - Sonic
Rendezvous
Norah
Jones is het succesverhaal van de laatste jaren. Miljoenen malen ging haar debuut
"Come Away With Me" en "Feels Like Home", de albums die
Norah de haast onwaarschijnlijke status van superster bezorgden, over de toonbank
en zowel jazz- als popliefhebbers sloten haar in het hart. En terecht, want
niet alleen beschikt Norah over een prachtige stem, ook haar repertoirekeuze
is onberispelijk en haar eigen nummers zijn zonder uitzondering indrukwekkend.
Tijd dus voor een live-DVD, een concert opgenomen op 14 juni 2007 in Austin,
remastered en in 5.1 surround sound, een concert dat een goed beeld geeft van
Norah waarin ze zich momenteel bevindt. Door haar smoky jazz met een country
twang & Memphis soul in Tin Pan Alley stijl staat ze nog altijd boven de
meeste van haar navolgelingen hetgeen blijkt uit deze 80 minuten kijk- en luistergenot.
Jones biedt samen met haar band uitvoeringen van nummers van haar soloalbums,
maar het zijn de gasten die deze dvd een meerwaarde geven. Zo horen we in het
wat meer Tom Waits-achtige nummer "Sinkin’ Soon", dat een gezellig
New Orleanssfeertje in zich heeft, J. Walter Hawkes op trombone, maar vooral
M. Ward, is indrukwekkend. O.a. in een uitvoering van Roy Orbison’s "Blue
Bayou". Maar ook de prijsnummers uit haar laatste album "Not Too Late"
(2007) kwamen vooral aan bod. Zoals het soulvolle "Thinking About You"
en het kritische en ietwat vaudevilleachtige "My Dear Country", een
nummer waarmee Norah zelf de show steelt, Norah in haar ééntje
op het podium met enkel twee piano’s. Haar dromerige jazzmuziek is werkelijk
een genot voor oor en oog. Ik kijk nu al uit naar een volgend album.
JAKOB
DYLAN
SEEING THINGS
Website Myspace
Label : Columbia Records
Distr. : Sony BMG
In
de jaren zeventig (1972 om precies te zijn) zongen wij vrolijk mee met de grote
zomerhit “Son Of My Father” van de obscure Britse groep Chicory
Tip. Elektronische hits-schrijver Giorgio Moroder zal toen zeker niet hebben
nagedacht bij de profetische woorden van dat liedje maar heden ten dage zijn
ze heel toepasselijk voor ene Jakob Dylan. De nu 38-jarige jongste van de vier
kinderen van poplegende Bob Dylan is in ’s vaders voetsporen gestapt als
singer-songwriter en is intussen wonderbaarlijk ook al vader van vier kinderen,
allemaal jongens in zijn geval. Jakob Dylan was sinds meerdere jaren de verdienstelijke
frontman van de groep The Wallflowers waarmee hij een aantal uitstekende albums
heeft afgeleverd. Het laatste werkstuk in die reeks dateert toch al uit 2005.
De nu in Los Angeles verblijvende artiest trad een tijdje solo op als voorprogramma
van T-Bone Burnett en besloot onlangs om intensief aan een soloplaat te werken
die nu op de markt is verschenen onder de titel “Seeing Things”.
Niemand minder dan de legendarische Rick Rubin nam de honneurs als producer
waar, iets wat hij ook deed voor Johnny Cash en diens historische American Recordings
en onlangs ook voor de zoveelste revival van Neil Diamond. Jakob Dylan is echter
een totaal andere zanger dan Cash of Diamond en sluit op dit album veel nauwer
aan bij het werk van o.a. zijn vader of van Townes Van Zandt en herinnert aan
Bruce Springsteen’s Nebraska-stijl. Minimalistische instrumentatie en
klagerig gezang vormen de rode draad doorheen “Seeing Things”. Met
nauwelijks meer dan een akoestische gitaar begeleidt Jakob Dylan zichzelf bij
het vertellen van zijn songverhalen die vaak eerder poëtische teksten blijken
te zijn. Typische country- en bluesy folkmuziek waarop thema’s als onverschilligheid
in het zachtjes voortkabbelende “Will It Grow” of het verdriet van
een eenzame soldaat in “War Is Kind” afwisselend aan bod komen.
In duistere songs als het anti-oorlogslied “Evil Is Alive And Well”,
“Everybody Pays As They Go” en “This End Of The Telescope”
probeert hij toch steeds een positieve boodschap van hoop en verlangen mee te
geven. “Valley Of The Low Sun” is de song bij uitstek die de vergelijking
met Bruce Springsteen verrechtvaardigt. De eerste single uit dit album “Something
Good This Way Comes” is een typische Americana-song met een positieve
kwinkslag. Met zijn rokerige stem brengt Jakob Dylan de meeste liedjes in onvervalste
laid-backstijl en de sobere productie van Rick Rubin laat toe dat de nogal persoonlijke
songteksten het juiste beoogde belang weten te verkrijgen. Onder de vergelijkingen
met zijn beroemde pa zal hij nooit helemaal uitkomen, maar zelf is Jakob Dylan
met dit album alvast begonnen aan een succesvolle solocarrière als singer-songwriter.
(valsam)
MIKE
SPONZA
& CENTRAL EUROPE BLUES CONVENTION
KAKANIC BLUES
Website CDBaby
VIDEO
Wel
even een verrassing...je luistert naar een toegestuurde cd van de Italiaanse
(nog) onbekende bluesartiest Mike Sponza, De eerste twee songs zijn eerder vlak
en beloven niet zoveel voor de rest van de beluistering. Het derde nummer "Fire"
is echter ongelooflijk goed, en die stem, dat lijkt wel..., ja, dat moet wel
.. Ian Siegal zijn. In de allerkleinste, bijna onleesbare lettertjes kan je
inderdaad zijn naam ontdekken bij vocals. Het siert Mike wel dat hij op de hoesinfo
en in zijn persmap deze troef niet breeduit uitsmeert. Hij spreekt enkel van:
"With the help of some top central Europe musicians". Natuurlijk is
het ook maar een song, en moeten we ook nog melden dat die met kop en schouders
boven de rest uitsteekt. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat de rest waardeloos
is, integendeel "Kakanic Blues" is een evenwichtige, uiterst afwisselende
en goed geproduceerde cd geworden, waaraan bijna 2 jaar gewerkt is, omdat Mike
volgens eigen zeggen, elk detail tot in de puntjes afgewerkt wou hebben. En
dat hoor je: Zo is er een mooie langzame jazzy versie van Tony Joe White's "Rainy
Night In Georgia". Vlak daarna is "Special Just For You" een
eigen compositie, duidelijk geïnspireerd door Johnny Guitar Watson, een
erg knappe funky blues geworden. Een bijdrage van Carl Verheyen als tweede gast
in "Is This The Love?" zorgt ook nog voor een mooi moment op gitaargebied.
De gastmuzikanten uit Hongarije, Slovenië, Kroatië, en naburige landen
die Mike's band vormen kwijten zich prima van hun taak, en geven deze cd een
geluid dat een mengvorm is van blues en fusion jazz elementen. "We've come"
is daar nog zo'n mooi voorbeeld van, jazzy swing met Hammond B3 en sax op de
voorgrond terwijl Mike's gitaar mooie accenten legt. Als afsluiter laat Mike
met "Just In Time" nog even het vuur in de pan slaan met deze shuffle
waarin zijn gitaar even voluit kan gaan. "Kakanic Blues 2.0" is zoals
de titel al laat vermoeden een tweede cd in wat belooft minstens een trilogy
te worden, ook de voorganger was op dezelfde leest geschoeid met Oost Europese
gastmuzikanten. Als het kwaliteitsgehalte even hoog blijft, hebben wij bij Rootstime
helemaal geen bezwaar tegen "Kakanic Blues 3.0"
(RON)
MHMM
BLUES BAND
DO NOT DISTURB
Website Myspace
Contact
Label: Banksville Records
CDBaby
Zeer
origineel hoe de Mhmm Blues Band hun invloeden samenvatten op hun ook zeer aparte
SET met Vinyl LP + CD, tezamen aangeboden in één pakket. In plaats
van bijvoorbeeld hun bronnen te situeren bij B.B. King, Albert Collins of Led
Zeppelin, wiens invloeden zij verraden, promoveren zij de natuurelementen tot
hun rolmodel, in het bijzonder ‘the sky, the wind, rain and sunshine,
sunset and sunrise’. Daarmee geven zij je vooraf al een idee van hun temperament
en hun licht anarchistische ingesteldheid. De vitale bluesrock van het Italiaans
muziekclubje met Paolo Baltaro (drum en bas), Gianni Opezzo (gitaar en piano),
Sandro Marinoni (sax, fluit en trombone) is zeker te smaken. Zij nemen tevens
de zang voor hun rekening en worden bovendien bijgestaan door muzikale gasten,
zoals o.m. Mitch Maloney met trompet en de vrouwelijke backingzang van Barbara
Rubin. De Londenaar Roger Balfour verzorgt met diepe bromstem de kroegduistere
verhaallijn tussen de songs. Uit sentimentaliteit beluisterde ik eerst hun LP
om pas daarna het Cd’tje in te schuiven. Daarop een collectie van door
Paolo zelf neergepende songs, door het groepje gedoopt als’ blues-core’.
Alleen Joni Mitchell’s ‘Woodstock’ is een ingelaste cover.
De meeste nummers bruisen van geestdrift alsof de Italiaanse Blues Brothers
aan hun opmars begonnen om de wereld met vinyl en lasers te veroveren. De band
zingt ook ‘Because I’m Down’, maar niet teneergedrukt, wel
furieus rockend met een opzwepende piano. Afwisseling brengt de MHMM met de
soulballade ‘When The Blues Is Falling Down On Me’, waarvan zij
de tekst ontleend hebben aan een novelle van Charles Talentino. Willens nillens
sleuren de tenorsax en de passionele zang je mee naar waar Paolo’s stem
je klem zet. De groep combineert het beste van Londen en Vercelli, Italië
door de LP gedeeltelijk in de KinkiMalinky Studios en Kmp Castle Studio op te
nemen. Zanger/muzikant/schrijver Paolo Baltoro producete. Aanleiding voor hun
naam was een staat van lichte dronkenschap toen zij het voorstel om samen een
groep op te richten onthaalden met een instemmend ‘Mhmm’, vocale
unisono die de bandleden nog net konden uitbrengen tussen het bier en de whiskyglazen.
Althans als je hen mag geloven, want op de LP zijn zij klaarwakker afgaande
op ‘I Don’t Mind’ en ‘Something Beautiful’. Op
‘Woodstock’ lijkt het alsof Kurt Cobain aan het zingen is, want
Paolo’s gruizige stem heeft datzelfde stemtimbre. Het nog jonge Label
Banksville Records komt vernieuwend uit de hoek door deze LP+CD box op de markt
te brengen met een collectie Brits/Italiaanse bluesrock zoals heden ten dage
op geen enkele jukebox meer te vinden is, al zijn de scheurende gitaarklanken
behoorlijk eigentijds. Cd en de high-quality 150 gr. LP kwamen tot stand volgens
het ‘manufactured’ RewaveSystem met voor de technische specialisten
de referentie: ‘The CD is an original copy of the master used for the
transfer on the vinyl support without any kind of post-production. The result
is a special great sounding digital version of the vinyl’.
Marcie
ELVIS
COSTELLO & THE IMPOSTERS
MOMOFUKU
Website Myspace
VIDEO
Label: Lost Highway - Distr. : Universal
Music
Elvis
Costello heeft een nieuwe plaat: "Momofuku". Wat dat betekent? Ando
Momofuku (1910-2007), een Taiwanese Japanner, oprichter en voorzitter van Nissin
Food Productions, is de uitvinder van de instantnoedel, vandaar zijn bijnaam
Mr. Noodle. En Costello's nieuwe plaat was even snel voor elkaar als instantnoedels,
het voedsel waarop Costello in zijn studententijd overleefde. Na geruchten dat
Costello het helemaal gehad heeft met het uitbrengen van albums en voortaan
zijn nieuwe songs alleen live wil gaan spelen is er ineens dan toch een compleet
nieuw album. Hij had het helemaal gehad met het opnemen van platen, vertelde
Elvis Costello aan wie het maar horen wilde. Maar ziedaar: slechts twee jaar
na "My Flame Burns Blue" (met het Metropole Orkest) en "The River
In Reverse" (met Allen Toussaint) is er "Momofuku", waarop de
Brit weer samenwerkt met zijn band The Imposters. Dat betekent een terugkeer
naar de puntige popsongs zoals hij ze begin jaren tachtig maakte, geschreven
en opgenomen in slechts een paar weken tijd. En doordat deze cd in zeven haasten
is opgenomen klinken de songs direct, ongekunsteld en spontaan. In eerste instantie
heb je zelfs even de indruk dat hij teruggrijpt naar de jachtige new wave van
de begindagen. "Momofuku" is dan ook een heel typische old-school
Costello-plaat geworden en dat wil zeggen: 12 sterke nummers, geweldig goed
gespeeld en fantastisch gezongen. En met hier en daar een vriendje dat komt
helpen, zoals David Hidalgo, Jonathan Rice, Jenny Lewis, Farmer Dave en Tennessee,
de dochter van Pete Thomas op drums. De tracklisting kent zelfs een kant A en
B, alsof het om een ouderwetse elpee gaat. Het Vox Continental orgeltje van
Steve Nieve in het sterke "American Gangster Girl", de dwingende soul
van "Flutter & Wow", de heavy sound van "Stella Hunt"
en het ultra korte enigszins cabaretesque "Mr.Feathers", het zijn
allemaal echo’s van vroegere songs uit zijn carrière. "Song
With Rosie" schreef hij samen met Rosanna Cash en "Pardon Me, Madam,
My Name Is Eve" ontstond in samenspraak met the late great Loretta Lynn.
Naast "American Gangster Girl" zijn de hoogtepunten evenwel het sombere
"My Three Sons", waar Costello eens te meer zijn liefde voor country
botviert, "Turpentine" en het akoestische "Drum & Bone",
songs die aangeven dat hij als componist en als zanger toch nog steeds zijn
vak verstaat, songs waar we zouden blijven van smullen. "Momofuku"
klinkt scherp als altijd, want wat hij maakt is per definitie van hoge kwaliteit.
ALLEN
THOMPSON
SAME
Website Myspace
CDBaby
Als
je tussen de lange lijst die de bezetting van deze cd uitmaakt plots tot je
grote verwondering namen tegenkomt als Jimmy Nalls (slidegitaar en productie),
Jack Pearson (slidegitaar), Bonnie Bramlett (vocals) en op de hoes en website
lovende woorden van Chuck Leavell, dan weet je twee dingen: Allen Thompson komt
uit het zuiden van de Verenigde Staten, en hij moet wel behoren tot de Allman
Brothers entourage. Nalls, Pearson en Leavell hadden en hebben immers van dichtbij
met de Allman Brothers te maken en de aanwezigheid van de(vroegere) Southern
Belle Bramlett is ook daaraan niet vreemd. Allen Thompson, wiens debuut e.p.
“Highway” van enkele jaren geleden al een sterke indruk naliet,
zet zijn naam met dit kleine meesterwerkje duidelijk op de muzikale landkaart.
Zoals je na deze intro wel kan verwachten is deze muziek een trip terug in de
tijd, naar de beginperiode van diezelfde Allman Brothers en ook invloeden van
de Band en Steve Earle zijn nooit ver weg. Begrijpelijk want dat was de muziek
waarnaar de jonge Allen onbewust al luisterde op pappa’s schoot. Mandolines,
pedal steel en de alomtegenwoordige “Southern” slide gitaren van
twee van mijn favoriete gitaristen uit de Duane Allman school vormen de achtergrond
voor Allen’s stem. Zijn muziek ademt uit al zijn poriën de sound
van het zuiden van de jaren zeventig, niet voor niks noemt hij het zelf “Hippie
Cowboy Shit”, een wat oneerbiedige benaming voor het moois wat hij maakt.
Met hoogtepunten als het samen met Bonnie Bramlett gezongen “Lonely Boy’s
Blues” en vooral het prachtige “Heart/Soul” waarvan de slide
de beste dagen van vroegere Allman Brothers perfect laat herleven, is dit een
van de tot nu toe betere platen uit 2008 om te koesteren.
(RON)
BENJI
HUGHES
A LOVE EXTREME
Website Myspace
VIDEO
Label : New West Records
Distr. : Sonic Rendezvous
Eerlijk
is eerlijk. Wij hadden tot op heden nooit eerder van Benji Hughes gehoord. Maar
daarom zijn we nu des te meer verrast door zijn afgeleverde meesterwerk in de
vorm van een dubbelalbum getiteld “A Love Extreme”. Met zijn erg
lange rosse haren en zijn ZZ Topachtige baard op de hoesfoto wisten we niet
heel goed wat we van deze cd konden verwachten. Ons eerste vermoeden was een
hardrock plaat te gaan horen met screaming vocals. Niets bleek echter minder
waar. “A Love Extreme” laat ons enkele klassieke meesterwerkjes
horen die voornamelijk in een romantische bui te consumeren zijn. De in Charlotte,
North Carolina wonende Benji Hughes vertelt droevige en vrolijke verhalen in
zijn songs: belevenissen met zijn vrienden, relaties met diverse dames en het
dagelijkse leven in zijn algemeenheid. Er staan 25 nummers op de twee schijfjes
die in dit mooi verzorgde hoesje verpakt werden. Daaronder bevinden zich enkele
instrumentale sfeerdeuntjes afgewisseld met moderne, swingende popsongs en enkele
romantische ballades. Met het grappige “Tight Tee Shirt” zing je
al meteen mee na een eerste beluistering. Zijn persoonlijke zielenroerselen
worden nadien blootgelegd in melodieuze songs als “You Stood Me Up”,
“Waiting For An Invitation” en “All You’ve Got To Do
Is Fall In Love”. Een grondige beluistering van deze cd’s verraadt
de aanwezigheid van een getalenteerde singer-songwriter. “A Love Extreme”
is een onconventionele debuutplaat van deze gewichtige troubadour die een tijdje
doorheen Amerika reisde als voorprogramma van de bekende Amerikaanse popformatie
Rilo Kiley, het alter-ego van zangeres Jenny Lewis. Net als die formatie besteedt
Benji Hughes veel aandacht aan de melodie en de hooks in het refrein van elke
nummer op de plaat. Qua stijl willen we hem graag linken aan popartiesten als
woord- en geluidskunstenaars Beck, Fountains Of Wayne en Eels die met hun repertoire
ook uitblinken door de songdiversiteit. Zelfs elektronica komt aan bod in “Why
Do These Parties Always End The Same Way?” waarna hij meteen overschakelt
op een nostalgische terugblik in “Where Do Old Lovers Go?”. Als
multi-instrumentalist laat Benji Hughes zich soms verleiden to Grandaddy-achtige
songs met bombastische muziek, echter niet zonder bijzonder attent te blijven
voor het behoud van de gebalanceerde melodielijnen. Afsluitend willen we je
nog graag enkele songtitels meegeven van liedjes waar wij van genoten hebben
bij deze beluistering: “Do You Think They Would Tell You?”, “Love
Is A Razor”, “Baby, It’s Your Life”, het synthesizerdeuntje
“I Went With Some Friends To See The Flaming Lips”, “So Well”
en “Vibe So Hot”.
(valsam)
HAWKSLEY WORKMAN
LOS MANLICIOUS
Website Myspace
Contact
Label : Universal Music
Op
33-jarige leeftijd heeft de Canadese singer-songwriter en multi-instrumentalist
Hawksley Workman al een heel lange muzikale carrière achter de rug. Ryan
Corrigan is de talentrijke man die zich achter deze artiestennaam schuil houdt.
Toen zijn loopbaan begon werd hij in de pers vergeleken met andere muzikale
genieën als glamrocker David Bowie en cabaret-popzangerTom Waits. Met de
cd “(Last Night We Were) The Delicious Wolves” uit 2001 brak hij
definitief door. Wij hadden het geluk om hem in februari 2002 op indrukwekkende
en memorabele wijze dit album te zien promoten in de prachtige ‘Rotonde’
van de Brusselse Botanique. Met de singles “Striptease” en “Jealous
Of Your Cigarette” uit die plaat belandde Hawksley Workman zelfs een tijdje
in de populaire hitlijsten. De daarop volgende cd “Lover/Fighter”
uit 2003 kreeg heel wat minder airplay maar was zeker zo goed als zijn debuutplaat.
En zijn beste plaat - volgens ons althans - was de in 2006 gereleasde en volledig
in de woestijn geschreven cd “Treeful Of Starling”. Dit album bevatte
heel wat rustigere nummers dan de twee voorgaande cd’s en liet vermoeden
dat Hawksley Workman voor een nieuwe muziekstijl had gekozen. Begin van dit
jaar bevestigde hij dit vermoeden op een nauwelijks opgemerkte cd getiteld “Between
The Beautifuls” met enkel de single “Piano Blink” die even
de schijnwerpers haalde. Momenteel wordt voorlopig enkel in Europa een nieuwe
plaat gelanceerd onder de titel “Los Manlicious”. Binnen een paar
weken volgt dan de Canadese release van dit album. De muziek op deze plaat laat
ons weer een stevig rockende en psychedelische Hawksley Workman horen. Zoals
we konden zien bij zijn live optreden is hij ook een zeer begenadigde multi-instrumentalist
en hij schuwt ook de risico’s niet door onconventionele instrumenten op
het podium te bespelen. De nieuwe plaat bevat vooral snelle, vette rock and
roll nummers met catchy melodielijnen. Pure rock valt te beluisteren in tracks
als “When You Gonna Flower?” en “Is This What You Call Love?”
en de distortion-gitaarklanken en vette drumbeats vliegen in het rond. Zijn
krachtige stem zorgt voor de rest. Soms wordt het ook wat rustiger en popperig
zoals in “Lonely People” en de danssong “Kissing Girls (you
shouldn’t kiss)” dwingt iedere luisteraar tot ritmisch meeschuifelen
met de voetjes. Elektronische synthesizerpop valt te horen in “Girls On
Crutches” dat gekruid wordt met een mysterieus saxofoon-intermezzo en
een aanstekelijke catchy refeintje. De cd-afsluiter “Fatty Wants To Dance”
kan meteen geselecteerd worden als soundtrack bij een binnenkort te maken film.
Eén van zijn sterkste songs aller tijden is het wonderbaarlijk mooie
“It’s A Drug”. Het zal je ondertussen wel duidelijk zijn geworden
dat wij bij Rootstime helemaal te vinden zijn voor de sound en de liedjes van
Hawksley Workman. Ik stel derhalve dan ook graag voor dat je deze cd zelf aanschaft
om evenals wij volledig overtuigd te geraken van dit grote muzikale talent uit
Canada.
(valsam)
PAUL
WELLER
22 DREAMS
Website Myspace
Label: Island Records - Distr. : V2 Records
VIDEO 1 VIDEO
2 VIDEO
3 VIDEO
4
VIDEO
5 VIDEO
6 VIDEO
7 VIDEO
8
De
pers beschouwt Paul Weller's "As Is Now" uit 2005 als zijn terugkeer
aan het front. Alsof Weller na zijn meesterwerk "Stanley Road" (1995)
dertien jaar lang rotzooi heeft gemaakt. Het is precies die ondertoon die de
rode draad vormt van de aan "As Is Now" (2006) opgehangen DVD. Ook
Weller zelf blijkt achteraf niet tevreden met albums als "Illumination",
"Heavy Soul" en "Heliocentric". De nummers voor die platen
heeft hij uit zichzelf moeten trekken terwijl het materiaal voor "As Is
Now" - CD is komen aanwaaien. Bovendien zijn er eindelijk weer wat snellere
liedjes uit zijn pen gestroomd waardoor hij ook op het podium meer kan variëren.
Zijn oeuvre ging mank aan een overdaad aan mid-tempo stukken en ballades, analyseert
hij vlijmscherp. Daardoor werd het steeds moeilijker om zijn publiek en zichzelf
een schop onder de kont te verkopen. Weller zat op een dood spoor, vertelt hij
doodleuk en hij had zich er al bij neergelegd dat hij nooit echt zou kunnen
vlammen. Door CD/DVD, "As Is Now", blijft hij behouden voor de frontlinie.
Nu anno 2008, is er het negende studioalbum van Weller, en we zullen het meteen
verklappen, dit is zijn bijzonderste tot nog toe! Nog niet eerder dwaalde de
peetvader van de Britpop zo ver af van het gebied waar hij zo veel andere bands
de weg heeft gewezen. Des te opvallender is het dat hij hulp heeft gekregen
van Noel Gallagher (Oasis) en Graham Coxon (ex-Blur), over Britpop gesproken.
Hun bijdragen vervliegen echter op het uitermate caleidoscopische en zeer sensationele
"22 Dreams". Wat direct imponeert is de lengte (21 songs) en de diversiteit.
Vooral na track 9, "The Darg Pages of September Lead", schiet "22
Dreams" alle kanten op. Er komt een tango ("One Bright Star")
voorbij, een spoken word song ("God"), flarden klassieke en revuemuziek,
de gitaren maken ruimte voor de piano, op de mengtafel is de knop 'psychedelica'
ver open gedraaid en de lange afsluiter "Night Lights", een spookachtige
bewerking van opener "Light Nights", kan zo op een plaat van The Otb.
Maar ook de fraaie folk van deze opener "Light Nights", de wonderschone
pianoballade "Invisible" en het aan de begin vorig jaar overleden
jazzlegende Alice Coltrane opgedragen "Song For Alice" geven al drie
volledig verschillende muzikale invalshoeken aan. Het lekker knallende "All
I Wanna Do (Is Be With You)" en "Push It Along" staan dan weer
haaks op de verrassend georkestreerde ballade "Lullaby For Kinder".
Tussen al deze songs staan enkele zeer fraaie, wat meer conventionele Weller-songs.
Vooral "Why Walk When You Run" en "Sea Spray" zijn van een
grote schoonheid. Net 50 geworden maakt hij met "22 Dreams" zelfs
zijn beste album in jaren, een album die zich met geen enkel ander Weller-plaat
laat vergelijken. Qua sfeer en opbouw doet het album nog het meest denken aan
"A Wizzard A True Star" van Todd Rundgren. Weller heeft zichzelf niet
gelimiteerd en zijn dromen in verrassende songs weten vast te leggen. Songs
die hoe verschillend ook een prima coherent en indrukwekkend geheel vormen.
Al is het vreemd dat een rocker als Weller een conceptplaat maakt, een rockopera
bijna. Nu ja, vreemd, alles went en de man doet het uitstekend. "22 Dreams"
is gewoon een nieuw hoogtepunt in zijn al zo rijke oeuvre.
TRACKLISTING
1. Light Nights
2. 22 Dreams
3. All I Wanna Do (Is be with you)
4. Have You Made Up Your Mind
5. Empty Ring
6. Invisible
7. Song for Alice
8. Cold Moments
9. The Darg Pages of September Lead
10. To the New Leaves of Spring
11. Black River
12. Why Walk When You Can Run
13. Push It Along
14. A Dream Reprise
15. Echoes Round the Sun
16. One Bright Star
17. Lullaby für Kinder
18. Where’er Ye Go
19. God
20. 111
21. Sea Spray
22. Night Lights
Paul
Weller Live
03 oktober 2008
Ancienne
Belgique, 1000 Brussel
CICADA
OMEGA
THESE BONES
Website Myspace
CDBaby
Dit
is de muziek uit het diepe donkere zuiden, niet toevallig 13 songs over God
, de duivel, vampieren, aliens, indiaanse opperhoofden, moonshine, en dode blueslegendes
die je vertellen hoe je luid moet boogieën. Want dat is wat Cicada Omega
doet, dit is de blues in zijn luidste, pure oervorm, de soundtrack voor snake
worshipping. Zeker niks voor gevoelige oortjes, Ongepolijst als een pas opgegraven
ruwe diamant.Het is hun vierde werkstuk en reeds hun tweede release dit jaar.
Hun voorganger "Live At John Henry's werd daar vorig jaar opgenomen, maar
verscheen pas begin dit jaar. Nu is er dus nieuw materiaal, zwaar spul in Rootstime
normen. Openen doet Cicada Omega uit Kentucky met "Four Horsemen"
ze rijden de apocalyps tegemoet terwijl vette gitaren een lawaaierige basis
vormen voor Reverends B.D Winfield's duivelse preek. "The Boogie"
doet zijn naam eer aan, het snelle J.L Hooker boogie ritme met swampy slidegitaren
dat blijft doorgaan terwijl de Reverend zijn tekst bezwerend uitschreeuwt. Na
"Ring Like Gold", een soort "chain gang" slavensong volgt
"Flatline" een Indianendans, opgedragen aan Chief Paduke, je waant
je even in een reservaat, terwijl de ganse stam rond het kampvuur de blues danst.
Waarschijnlijk heeft er iemand te dicht bij het vuur gedanst, want in "I
Smell Smoke" dat rustig begint, vraagt de Reverend constant om water terwijl
een kermende slide op de achtergrond hoort. Believe is bijna een collage van
geluiden, mooie percussie, megafoons, onweer, losse flarden die de blues suggereren.
De blues die volop terug is in "Big Black Chain", eens te meer een
combinatie van vervormde vettige slidegitaren, indianenpercussie en half geschreeuwde
teksten. De muziek van Cicada Omega is nog het meest verwant aan R.L.Burnside
en Legendary ShackShakers...., maar ze gaan een stapje verder, dit is junkyard
blues, gospel-blues, voodoo trash, je kan er geen echte naam voor vinden, maar
één ding is het zeker..apart. Als het wat beheerster klinkt zoals
"Things In The Sky" dan zelfs nog is het verre van normaal, de Reverend
zingt niet, hij bezweert..De dreigende sfeer in 't begin van "Devils Elbow
" heeft iets soundtrackachtig, waarna het nummer overgaat in een zoveelste
punky slidegitaarblues van het vettigste gehalte, voorzien van enkele ijselijke
door merg en been gaande gillen. Afsluiter "These Bones" verschilt
qua opzet niks van de rest en sluit deze trashy donkere trance blues CD af zoals
ze begonnen is, luid en bizar, en ze laten je verdwaasd maar tevreden achter.
Ah..men, Amen! (RON)