ROBERT LIGHTHOUSE - TOOGENBLIK HAREN - 4 APRIL 2008

*Dag Robert, welkom in België en bedankt om ons dit interview toe te staan.
Graag gedaan, ik ben vereerd.

*Je bent een Zweed. Toen je naar de States vertrok, verdiende je in de beginperiode de kost door op te treden als “busker” op straathoeken en in kleine bars. Kon je daar van leven?
Jawel, ik huurde natuurlijk maar een klein appartementje, ik was getrouwd toen en soms was het wel wat koud in de winter. In het begin verdiende ik maar ongeveer een twintig dollar per dag, maar dat groeide vlug naar ongeveer vijftig nadat ik een drum en een kleine versterker gekocht had, zodat ik tegen het lawaaierige verkeer op kon, ik maakte wat meer lawaai en het zag er beter uit, zo een “One man band” en ik kon er bescheiden van leven. Naderhand kwam mijn broer, die ook gitarist is naar Amerika en we verdienden vlug meer, ik kon me zelfs een wagen kopen.

*Ik las ergens dat je nooit in je hele leven een vaste job had, klopt dat?
Neen, dat is helemaal niet zo, ik heb vele jobs gehad, zelfs lange tijd op een schip, we vaarden naar Polen, Denemarken, overal zo een beetje. Maar in Amerika, dus de laatste acht jaren, heb ik enkel muziek gemaakt, vandaar misschien.

*Je bent een rondreizende performer, houd je van dat leven of bleef je liever rustig thuis als het mogelijk was om alleen te leven van de platenverkoop?
Ik houd erg van reizen, maar het zou mooi zijn om wat vaker thuis te zijn, mijn zoontje is vier jaar oud en ik ben nu twee maanden in Amerika geweest, dat is wel erg lang, en nu ben ik ook maar enkele dagen in Zweden geweest en ik zit hier alweer. Maar ik ben niet voortdurend aan het toeren.

*Nu we toch praten over platenverkoop, komt er nog genoeg verkoop via platenzaken en internet, of moet een artiest als jij het hebben van de verkoop tijdens optredens, uit de gitaarkoffer om het zo te zeggen?
Ik denk dat heel veel van de platenzaken komt, en een klein gedeelte on-line, maar dat is te verwaarlozen. Het is wel gemakkelijk natuurlijk de internetverkoop, mensen kunnen per song downloaden en hoeven enkel de songs te kopen die ze wensen. Maar neen, het grootse stuk is via platenzaken.

*Je bent hoorbaar een grote fan van “Doctor” Isiah Ross, kwam dat omdat je ook optrad als “One man bluesband” net als hij en je dus automatisch voor zijn muziek koos, of was het net andersom, begon je ook als “One man bluesband” uit bewondering voor hem.
Neen, ik speelde al “One man band” voor ik zijn muziek kende en in feite heb ik het idee van Johnny Winter, die speelde in zijn beginperiode ook basdrum en gitaren. Ook Muddy Waters deed dat en Jimmy Reed, maar toen ik Dr. Ross hoorde, waauw, dat was zo goeie blues dat was de echte plattelands country blues, met Afrikaanse invloeden. Bijvoorbeeld: de timing is niet westers, dat heb je ook wel met sommige Chicago Blues zoals Howlin Wolf.

*De invloed van de oude Delta blues is ook heel sterk hoorbaar, welke van deze “oude” Delta bluesartiesten had ’t meest invloed op je?
Vooral Robert Johnson, hoewel mijn stijl niet zo veel invloeden van hem heeft, zeker mijn stem niet en de plattelands blues van R.L Burnside, Memphis Minnie met die ragtime invloeden en Muddy Waters nog voor hij naar Chicago vertrok, die “plantation recordings”.

*Je hebt getoerd met The Charly Sayles band hier in België en Nederland, je speelde met veel succes op het Handzame blues festival, hoe kwam het dat het desondanks vlug voorbij was met de samenwerking?
Het was een fantastische toer en Handzame was een hoogtepunt, maar Charly is nogal excentriek, en we hadden een periode van weinig optredens en hij wou steeds maar repeteren, ik was nog jong en zei: ”Waarom repeteren Charlie, we hebben bijna geen optredens” en hij antwoorde: “Wel, als je niet wil repeteren heb ik wel iemand anders die dat wel wil”. Maar we hebben achteraf nog samengespeeld, tot ik dan op een bepaald moment meer optredens had dan hij, en toen ging het niet meer om bij hem te blijven.

*Op je twee cd’s maak je om het zo te zeggen een reis door de bluesgeschiedenis, je begint met oude Delta blues, via Chicago Blues om te eindigen met Hendrix covers met je band, en zelfs funky dingen als een George Clinton cover. Is er een reden voor die grote verschillen binnen één cd?
Wel, het zijn twee live recordings en zo is mijn manier van optreden met een groep. Ik begin mijn optredens alleen met oude Delta dingen, daarna komen de anderen erbij en gaan we nummers spelen van Muddy en Magic Sam bijvoorbeeld en ik eindig meestal met de moderne dingen waarop men kan dansen.

*Je schreef ook songs die je betrokkenheid aangaande verschillende mistoestanden en problemen op de wereld laten blijken zoals “Machine” een politiek geladen anti oorlogsong en “Deep Down In The Mud” over de invloed van de orkaan Katrina op ’t leven van vele duizenden mensen. Vind je het belangrijk dat artiesten een standpunt innemen over zulke thema’s?
Mensen die dat niet doen, daar heb ik geen problemen mee, dat is niet verkeerd, maar ik wil niet met het opgestoken vingertje gaan zingen, Maar in de bluesgeschiedenis is het altijd zo geweest. Neem Blind Willy Johnson. De Titanic zinkt en hij maakt er een song over, hij zong over gebeurtenissen, hij was ook erg religieus en de meeste Chicago blues ging over vrouwen, drank en sex. Blues is altijd anders geweest, daarom noemt men het ook de “Devil’s music”, ze waren niet conformistisch. Politiekers kunnen wetten veranderen, maar muzikanten kunnen hetzelfde bereiken met een goede krachtige song waarin ze een standpunt nemen. Dylan is een goed voorbeeld in zijn jonge jaren. Maar het is ook niet slim van rechtuit te zijn en aan te vallen, dat kan gevaarlijk zijn en je carrière schaden.

*Ja,kijk maar naar de Dixie Chicks en hun Bush affaire, het heeft hun veel problemen bezorgd.
Inderdaad, want zo krijg je in de States al vlug de stempel “Anti American.”

*Ik ben een grote fan van slide gitaren, dus kun je wel raden dat ik genoten heb van “Crossroads”. Het is misschien wel één van de meest gecoverde bluesnummers, maar je maakte er ’n heel aparte versie van. Ook de cover van een Elmore James song op een van je cd’s is ook onverwacht en anders en “Voodoo Child“ speel je in een rustige akoestische Delta versie. Zoek je bewust ernaar om je covers origineel te houden?
Neen, niet echt, “Voodoo Child“ speel ik ook wel regelmatig op Hendrix’ wijze, maar hier hebben we gekozen uit verschillende versies en deze leek ons de goede. Maar het is wel zo dat ik er op let de song niet teveel op het origineel te laten lijken.

*Op een dag heb je Wayne Kahn ontmoet, een bekende blues archivaris, die vooral alles wat met blues in de staat Washington te maken heeft nauwgezet volgt en documenteert. Hij starte het “Right On Rhythm” label waarop hij de twee live cd’s van jou uitbracht. Hij moet veel voor jou en je carrière betekend hebben?
Ja zeker, ik zou nooit die platen gehad hebben anders. Ik begrijp zelf niet wat mijn idee was. Ik dacht waarschijnlijk, als ik hier op straat speel zal er wel iemand van een platenfirma me vinden, maar als hij er niet geweest was, dan was ik nog altijd een onbekende busker van Washington, terwijl ik nu goede reviews krijg tot in Australie.

*Ik hoorde dat je ook in de begeleidingsband van Marva Wright, de New Orleans blues Diva speelde, blijft dat zo, of was het maar tijdelijk?
Na Katrina was ze als zovelen haar huis kwijt in Nola en ze is toen in Baltimore bij familie komen wonen en vandaar dat ik met haar in contact kwam toen ze in Washington speelde voor een “Fundraiser concert” en ik kon haar gitarist worden, het was een fijne periode voor mij, maar ze is al terug naar New Orleans. Weet je dat haar bassist de broer van Freddy King is? Goeie muzikanten allemaal en door met haar te toeren heb ik nog vele grote muzikanten ontmoet.

*Je bent nog maar enkele dagen terug van Charleston en Bethesda in Maryland, daar ben je regelmatig geloof ik?
Ja, Charleston was een groot festival waar ik speelde en dat heb ik ook te danken aan Wayne, de organisator is één van zijn vrienden, en Bethesda, daar woon ik, een voorstad van Washington.

* Dan de vraag die je wel in elk interview zult krijgen. Zijn er plannen voor een nieuwe cd? Ik hoorde geruchten van een paar reizen naar Nashville.
Ja, de nieuwe cd is nu klaar, ik kan nu bij een grotere platenfirma terecht, deze cd zal niet bij Right On Rythm uitkomen, maar Wayne gaat er zeker nog mee te maken hebben. Wayne heeft niet de voorzieningen om voor een echte distributie te zorgen, hij werkt overdag, dus dat maakt het moeilijk. Deze keer gaan ’t ook allemaal eigen songs zijn, er staat een song op “Democracy Boulevard”, een echte bestaande straat in Bethesda, een beetje een politieke song, nu met de verkiezingen komt die net op tijd, de mensen beginnen bewust te worden en zijn boos. Ik zou ze nog voor de verkiezing willen uitbrengen. De regering zegt dat ze vechten voor de democatie, en halverwege die straat is er een gebouw, het hoofdkwartier van “Lockheed” de wapenfabrikant en vliegtuigbouwer, wel een beetje tragi-komisch, het zou waarschijnlijk wel eens de titel van de ganse cd kunnen worden, en ik kon voor de hoes een foto van de straatnaam en het gebouw gebruiken. Wie weet (lacht).

Wel Robert, dat was het dan, wij danken u nog hartelijk voor deze aangename babbel en maak er een mooi concert van.

.

Robert heeft alvast voor dat laatste zijn best gedaan en bezorgde ons een onvergetelijke avond, ook waren we nog lang niet uitgepraat, want tijdens de pauze en na het concert hebben we nog lang gepraat over (natuurlijk) muziek, zijn vierjarig zoontje en vooral België, waar hij heel veel wou van weten. (Zie concertbespreking)

(RON)