TIFT MERRITT - TOOGENBLIK HAREN - 24 MEI 2008

*Hallo Tift, welkom in België. Fijn dat je tijd voor ons wil vrijmaken voor een interview met Rootstime.
Geen probleem hoor, graag gedaan. Een vraagje, dit is een Vlaamse club als ik het goed begrepen heb? Hier spreekt men dus geen Frans?
Zo sterk zou ik het niet stellen. In Toogenblik komt men voor de muziek en de gezelligheid. Of dat nu Nederlandstaligen of Franstaligen zijn maakt voor ons geen verschil. Enkel de politiek hier in België maakt zich daar druk om. Ben je op de hoogte van de situatie hier in dit land?
Ik heb me een beetje geïnformeerd voordat ik hier voet aan de grond zette en wist over politieke problemen tussen de verschillende taalgemeenschappen, maar het is dus overdreven?
Ik zou durven beweren dat het enkel een politiek spelletje is, waar de modale burger het warm nog koud van krijgt.
Akkoord, maar doen we het interview in het Frans of in het Engels? Ik kan mij wel behelpen in het Frans en heb mijn nieuwe album in Parijs geschreven, maar ik ben toch tevreden dat men ook Engels spreekt in België. Ik kom juist van Duitsland en daar is het een ware ramp om zich verstaanbaar te kunnen maken.

* Is het de eerste maal dat je ons land aandoet?
Ja, zonde van al die lekkere Belgische frieten en bieren die ik al die jaren gemist heb, vind je niet ? Hier, proef maar (steekt me haar bakje frieten onder de neus).

*Je bent geboren in Houston, Texas, maar groeide op in North Carolina. Wanneer we hier in België aan Americana en Countrymusic denken, leggen we bijna automatisch de link met Nashville, Tennessee. Als ik echter zie wat er allemaal in Chapel Hill en omgeving gebeurt…
Nashville heeft misschien wel een naam, maar Chapel Hill is veel cooler en heeft tal van goede live music clubs en een springlevende muziekscene. Nashville is ongeveer tien uur rijden met de wagen, maar ik zou me er nooit thuisvoelen.

* Met welke muziek groeide je op in je jeugd ?
Ik werd overspoeld door papa’s platencollectie. Die bestond uit werk van Bob Dylan, Aretha Franklin en oude soulplaten zoals Percy Sledge en Otis Redding, kortom “The good stuff”. Mijn vader speelde piano en gitaar op het gehoor en leerde mij dan liedjes te spelen. We draaiden vooral platen die we konden naspelen en dat was hoofdzakelijk rootsmusic. Eigenlijk was ik muzikaal nooit up to date. Toen de Pixies doorbraken dacht ik wel, dat is cool, maar voor deze periode bleef ik grasduinen in mijn rootsmusic.

* Wie zijn nu uw helden?
Eigenlijk dezelfde als vroeger samen met Dylan, Bruce Springsteen, Emmylou Harris en nieuwe mensen die me beïnvloeden zoals fotografen, schrijvers en hedendaagse songwriters. Alle kunstvormen gaan toch over een verhaal vertellen en een bepaald gevoel weergeven. Eén van de dingen waarin ik geloof, en dat is zelfs modern, is dat er geen genres bestaan. Iedereen heeft de neiging van alles in kastjes te plaatsen, één voor schilderkunst, film, countrymuziek, soul, rock’n roll. Ik vind dat belachelijk want iedereen probeert gewoon hetzelfde : zijn verhaal op zijn manier te vertellen en bepaalde gevoelens over te brengen.

*Je hebt een druk leven op tournee. Ik las dat je je eigen radioprogramma hebt “The Spark with Tift Merritt”, uitgezonden op Marfa Air Radio, waar je interviews afneemt van artiesten die je bewondert. Is dat niet teveel van het goede?
Helemaal niet. Het is een mooie afwisseling om de dagelijkse sleur van het touren te doorbreken. Ik reis toch de wereld rond en in veel steden heb ik artistieke vrienden die ik graag voor de micro zou halen. Ergens behoren wij tot dezelfde familie.

* Over familie gesproken, heb je broers of zussen?
Ja, ik heb een jonger broer die in Colorado woont, maar die heeft helaas geen enkele artistieke interesse. Ik had vurig gehoopt van wel, zodat we uren samen konden doorbomen over onze artistieke projecten. Toen hij nog journalistiek studeerde deed ik hem op een dag een fotoboek cadeau, maar zelfs dat weigerde hij door te nemen. Nochtans zijn wij heel close, maar terwijl ik een emotionele kijk op de dingen heb, is hij daarentegen zakelijk en nuchter.

* In Amerika ben je ondertussen al een beroemdheid, maar wie ontdekte Tift Merritt?
Een beroemdheid, ik ? Is er al iemand die me ontdekt heeft tot hiertoe?(schaterlach) Wow ! Neen ernstig, ik denk dat de mensen in North Carolina mij naambekendheid hebben bezorgd door naar mijn shows te komen en me door dik en dun te steunen. Ik won dan het Merlefest, een wedstrijd voor songwriters, wat me toeliet in Nashville op te treden in het voorprogramma van Ryan Adams. Hij vertelde zijn manager eens naar een show van mij te gaan kijken, wat me een platencontract bij Lost Highway bezorgde en zo ging de bal aan het rollen.

* Je hebt nog steeds een band met Ryan Adams door je muzikanten in je liveband.
Ja zeker, mijn gitarist Brad Rice speelde gitaar bij Ryan en Dan Eisenberg keyboard. Neil Casal sprong ook muzikaal bij op mijn “Tambourine “ album. Maar met Neil speelde ik vroeger al samen, voordat ik Ryan kende.

* Als ik het rijtje grootheden afloop die meespelen op je albums val ik bijna stijl achterover : Mike Campbell, Benmont Tench, Gary Louris, Don Heffington, Charly Sexton, Doug Pettibone en ik vergeet er nog een paar, komen die allemaal meespelen als vriendendienst?
Als vriendendienst? Droom maar verder jij.

* Een paar weken geleden hadden wij nochtans een interview met Malcolm Holcombe, ook uit North Carolina trouwens, en die verklaarde dat, vermits hij geen geld had, iedereen belangeloos en gratis meewerkte, uit appreciatie voor zijn werk . Zijn album werd zelfs geproduced door Ray Kennedy, producer van Steve Earle.
Dan moet ik dringend daar naartoe ! (lacht)

* Heeft het vrouw zijn je nooit geen parten gespeeld in deze muziekwereld die hoofdzakelijk gedomineerd wordt door mannen?
Hola, denk niet dat ik schrik heb van jullie kerels ! (kijkt vervaarlijk in het rond). Geen enkele man boezemt mij schrik in. Misschien is het wat makkelijker voor een jongen om weken tussen de vuile was te leven, met een minimum aan sanitaire voorzieningen. Soms snak ik er wel eens naar om lekker verwend te worden door een manicure of me in cosmetica artikelen te dompelen, maar toch ben ik heel gelukkig met mijn situatie nu. Als ik ergens trots op ben in mijn carrière, dan is het wel dat ik het geschopt heb tot beroepsartiest. Het is toch een droom betaald te worden voor hetgeen je graag doet.

* Ondanks alle lof in de pers ,een Grammy nominatie en het feit dat je zowel een goed songwriter en talentvol muzikant bent met een prachtige stem, kreeg je geen krediet bij Lost Highway en wezen ze je nieuw werk af. Waarom lieten ze je zomaar vallen?
Ik geraak er zelf niet uit. Misschien kun je die vraag beter aan hen stellen. Tja, muziek is nu eenmaal business en mijn platenverkoop was niet hoog genoeg zeker. (geïrriteerd). Ik heb me nochtans honderd procent ingezet.

* Misschien was deze tegenslag wel een zegen en had “ Another Country” helemaal anders geklonken zonder dit voorval?
Ik koester geen enkel wraakgevoel tegenover iemand. Boosheid of wraak kunnen geen goede inspiratiebron zijn voor een album. Het voordeel was dat ik niet uit Parijs terugkwam met een blanco blad papier, zodat ik ondanks de afkeuring van Lost Highway toch kon terugvallen op deze nummers. Ik had daar de basis al gelegd voor mijn nieuw album en moest enkel nog een huisje vinden om ze onder te brengen. Maar ik ben heel tevreden waar ik nu ben bij Fantasy Records.

* In de single “Broken” uit uw nieuw album staat de zin “What is broken falls into place once again”. Waar gaat dit lied over en hoe is het ontstaan?
Bij het schrijven van een song wordt je beïnvloed vanuit verschillende richtingen. Toen ik op verlof vertrok naar Parijs zat ik echt op mijn tandvlees door het vele toeren, voelde ik me uitgeput en had geen enkel perspectief . Daar bovenop overleed er nog een nauw familielid van een zeer goede vriend. Ik wist niet goed hoe daarop te reageren en “Broken” was mijn manier om deze gebeurtenissen te weerspiegelen. Een goede song schrijven is zoals soep koken : je mengt verschillende ingrediënten en legt er eigen accenten in, in de hoop dat ik mezelf beter kan begrijpen en jullie misschien mij kunnen doorgronden. Nogmaals, ik kan niet schrijven uit woede, of het zou echt iets heel ergs moeten zijn of een schandelijke situatie die aangekaart moet worden zoals protestzangers dikwijls doen. Stel je voor, een boosaardig lied met de titel “I Am Mad On My Mam”(zingt furieus).

* Zoals ik hoor ben je wel zeer boos op je moeder?
Nee, nee, ik zie mijn mama doodgraag ! (krijg bijna klappen)

* Verschillende titels in “Another Country” verwijzen naar het ontluiken van een nieuwe dag zoals “Morning is my destination”. Symboliseert dit hoop en een nieuw begin voor je?
Ooh, dank je, ik ben zo blij dat je dit opgemerkt hebt. Het waren dikwijls lange nachten voor mij (denkt na). Elke morgen betekent hoop en verandering, zoals een song schrijven ook verandering betekent, je begint eraan en bij het einde is het dikwijls iets heel anders geworden. Dat is steeds iets waarnaar ik uitkijk.

* ”Hopes To High” is een mooie weerspiegeling over hetgeen je overkomen is en in het zeer soulvolle “Tell Me Something True”, waar je trouwens de beste Motown dagen doet herleven, blijk je het vertrouwen verloren te hebben. Ben je nu realistischer en wantrouwiger dan vroeger?
Ik ben zeer vereerd dat je de vergelijking maakt met Motown. Weet je, als kind heb je zoveel dromen over zoveel dingen die je als volwassene zou willen realiseren en dan plots ben je dertig en volwassen en maak je een balans op van de dingen waarvan je droomde en hetgeen je daarvan verwezenlijkt hebt. Voor mij was dat zeer confronterend. Ik kwam thuis van de “Tambourine” tour en al mijn vrienden waren getrouwd, hadden kinderen en een stabiel leven. Dat zette me tot denken en ik moest alles even laten bezinken om af te wegen hoe belangrijk deze dingen in mijn leven zijn. Spijtig genoeg is een drukke muziekloopbaan bijna niet te combineren met een gezin met kinderen. Dus moest ik verschrikkelijke keuzes maken met alle gevolgen van dien (vloekt, damned, kijkt triest).
(Zeke, haar vriend, is ondertussen binnengekomen)
Maar je hebt Zeke nu om je te steunen of is dat misschien een ander probleem erbij?
(Barsten beiden uit in lachen) Inderdaad, en wat voor een probleem. Ik haal me toch nogal wat op de hals, Jezus.

* Niet dat wij schrijven voor de schandaalpers, maar ik barst van nieuwsgierigheid : jullie kennen elkaar al van op de universiteit, dus toch al meer dan tien jaar, waarom sloeg de vonk nu pas over?
Waarom ik zolang wachtte? Heb je Zeke al eens goed bekeken ?(plooit dubbel van het lachen terwijl Zeke’s mond open valt van verbazing en antwoord : verdorie, ik moet meer naar interviews komen luisteren, god weet wat vertellen ze nog allemaal achter mijn rug). Nee, ernstig, je bent wel de eerste die me dat vraagt met een voice recorder onder mijn neus. Nu, er was geen haast bij. Gedurende al die jaren hebben we elkaar door en door leren kennen, beleefden we zoveel dingen samen en werkten we zowel artistiek als zakelijk samen. Dat is toch een fantastische basis om een relatie te starten.

* In de titel “I Know What I Am Looking For Now” klink je heel overtuigend, zelfverzekerd en boordevol vertrouwen. Die vakantie in Parijs opende precies je ogen.
Ik zou hier uren kunnen over praten. Weet je, toen ik in Parijs aankwam was het twee jaar geleden dat ik nog veertien dagen aan één stuk in hetzelfde bed had geslapen, altijd maar onderweg. De gewone dagdagelijkse dingen deden me nu zo’n plezier: ontwaken, rustig ontbijten, zelfs simpel vanop een terrasje de mensen observeren zonder er mee te praten, wat ook niet evident is. Hoewel ik een mondje Frans spreek, blijft er toch die taalbarrière. Ik was echt op verlof naar Parijs gekomen, zeker niet met de bedoeling songs te schrijven en plots kreeg ik er terug zin in. Ik was zodanig verrast hierdoor dat ik eigenlijk hier niet meer weg wou. Ik wilde dat gelukkig gevoel nooit meer kwijt. Daarover gaat dat lied.

* Al je albums hebben een specifiek geluid. Natuurlijk heeft dat te maken met de productie. Voor je laatste twee albums koos je George Drakoulias, bekend van zijn productiewerk bij The Black Crowes, Tom Petty, The Jayhawks. Bepaal jij hoe een bepaald nummer moet klinken of stuurt George je in een bepaalde richting?
Ik bepaal de richting die we inslaan. Al mijn albums hebben een bepaald doel voor ogen. Met “Tambourine” wilde ik iedereen platwalsen met een “In Your Face” klinkend album, maar met “Another Country” had ik dat gevoel niet en stelde ik me lijnrecht op tegenover wat de showbusiness van mij verwachtte. Maar dat interesseerde mij niet. Ik wilde een persoonlijk en intiem album uitbrengen, iets wat aangegeven wordt door een vriendelijke, uitnodigende hand. Niet iets wat bijna opgedrongen wordt, maar iets wat je de keuze moest geven om in mijn wereld te treden of niet. George slaagde er prachtig in dit gevoel in mijn album te leggen. Ik begrijp de artiesten niet die rondspringen van de ene producer naar de andere. Je moet elkaar toch diepgaand leren kennen zodat je elkaar aanvoelt en kan anticiperen. Ik moest gewoon met deze liedjes naar George. Voor mij was hij de enige die kon weergeven wat ik op dat moment voelde, juist omdat we samen zoveel hebben meegemaakt. Het was een uitdaging op zich om de songs hun eigen ding te laten doen.

* Niet alleen je producer deed prachtig werk, maar ook de muzikanten. Wie speelt er die ongelooflijk mooie gitaarsolo op “Tender Branch”, Charlie Sexton of Doug Pettibone?
Het was Doug die deze solo voor zijn rekening nam en hoe ! Hij klinkt zo retro, maar tegelijkertijd zo vernieuwend en modern. Het waren magische momenten bij de opnames. We kropen de studio in met mijn liveband, aangevuld met Doug en Charlie en dat gaf enerzijds dat lekkere, knusse familiegevoel waar iedereen elkaar aanvult en aanvoelt, maar tegelijkertijd voelde je ook aan dat er iets magisch aan het groeien was door de spontane en geniale inbreng van zulke topartiesten.

* Ik was echt aan de grond genageld door de mooie Franse tekst in “Mille Tendresses”. Er staat een vertaling naar het Engels in het cd-boekje, maar helaas krijg je dezelfde nuances niet gelegd. Was het origineel in het Frans geschreven?
Natuurlijk ! Uren en uren heb ik aan die Franse tekst gewerkt om de juiste woorden te vinden en aan die kleine nuances die je in het Engels simpelweg niet vindt.

* Ik vind het ware poëzie : “La nuit, les bruits s’embrassent sous le vent”. Heb je er nooit aan gedacht een dichtbundel te schrijven. Je studeerde toch creatieve schrijfkunst aan de universiteit in Chapel Hill?
Dat wel , maar ik zie mezelf meer als schrijver van bijvoorbeeld korte verhalen dan van poëzie. Misschien lijkt muziek schrijven wel op dichten, maar je hebt meer expressieve middelen bij muziek dan bij poëzie. Bij poëzie heb je alleen je woorden om het waar te maken.

* Onlangs ontmoette je in London Paul Stacey, producer van The Black Crowes. Weer een ervaring rijker neem ik aan?
(Enthousiast) Oh ja, dat was een fantastische ervaring. Men had me gevraagd om een lied te schrijven voor een film. Ik had twee dagen vrij in London en toen ik de song op de eerste dag geschreven had, smeekte Paul me om het ook op te nemen. Dat gebeurde dan de dag erop, op mijn zo gezegde vrije dag, tot vier uur ’s morgens . Paul is naast producer ook een zeer getalenteerd gitarist en basspeler en samen met Zeke bouwden we een echt feestje in de studio. Maar het heeft niet mogen baten, de filmproducenten keurden onze song niet goed. Ik zal dat lied ooit ergens anders wel voor gebruiken.

* Op vijfentwintig juni mag je een duet zingen met je grote heldin Emmylou Harris in de “David Letterman Show”, bij de voorstelling van haar nieuwe cd “All I Intended To Be”. Betekent dat niet dat ook zij een beetje fan is van jou?
Je maakt me verlegen. Ik kijk zo op naar deze fantastische en lieve dame. Ooit kwam ze spontaan, bij mij het podium opgewandeld om de harmonieën te zingen in mijn song. Dat vergeet ik nooit. De tranen schoten me in de ogen en eerst dacht ik : My God, Emmylou Harris staat hier naast je, en vervolgens : Jezus, ze kent mijn teksten ! Toen viel ik bijna flauw van emotie.

* Volgende winter vertrek je op cruise met Lyle Lovett, Patti Griffin, John Hiatt, Shawn Colvin, Buddy Miller etc. Waar gaat de reis naartoe, naar de Carraiben?
Ik zou het niet weten. Ik ben er niet gerust in. Het is de eerste maal dat ik op cruise ga en ik krijg ’s nachts al angstdromen van griepepidemieën die uitbreken en gans het schip doodziek maken. Maar ik heb toch maar toegezegd. Het zal best gezellig worden, ik en Patti Griffin hangend aan de toog in de bar. Ik had toch geen concrete plannen voor de winter volgend jaar en dacht in deze periode nieuwe songs te schrijven. Ik woon momenteel in New York en de winters zijn daar behoorlijk koud, dus waarom niet kiezen voor een voor de lekkere, warme zeebries. We zullen daar vrije tijd genoeg hebben om nieuw werk voor te bereiden en de aanwezigheid van al die grote artiesten en de sfeer daarrond kan best inspirerend werken.

* Misschien wordt het wel een huwelijksreis?
Nee, nee, nee (gilt het uit). Je bent echt wel nieuwsgierig . We hebben nog niet eens een huwelijksdatum gepland.

* Dus zijn er toch trouwplannen?
(Barst opnieuw in lachen uit) Jongen toch, ok, je zal de eerste zijn die ik het laat weten.

* Fantastisch, nogmaals bedankt voor dit zeer fijn gesprek. Ik hoop dat je er evenveel van genoten hebt als van de lekkere Belgische frieten en dat schuimend biertje en hopelijk tot binnenkort.
Het plezier kwam volledig van mijn kant, graag gedaan.

.

Een half uurtje later zou ze ons verrassen met een zinderende solo-acoustic show die nog lang in ons geheugen zal gegrift blijven.

Meer foto's: Blowfish

Blowfish