CAROLINE HERRING - TOOGENBLIK HAREN - 6 JUNI 2008

Hallo Caroline, alvast bedankt voor dit interview op Belgische bodem. Ik kon op je website niet achterhalen waar je momenteel woont.
Ik ben opgegroeid in Mississippi in het Zuidoosten van Amerika, ik woonde in Texas gedurende enkele jaren, daarna nog een jaartje in Washington DC en de laatste 5 jaar woon ik met ons gezin in Atlanta, Georgia.

Momenteel toer je doorheen België en Nederland om je laatste cd “Lantana” te promoten. Je vorige album “Wellspring” dateert al uit 2003. Waarom heeft het zo lang geduurd om met de nieuwe plaat op de proppen te komen?
Wel, ik stond op het punt om te bevallen van mijn dochter toen “Wellspring” uitkwam en ik heb na die bevalling heel wat opgetreden in zalen en op festivals ter promotie van die cd. Daarna heb ik het wat rustiger aan gedaan en ook nog een zoontje Sam gekregen die nu 15 maanden oud is. Ik ben nooit echt gestopt met optreden en heb ook nog heel wat voorbereiding gehad aan het schrijven van de nummers voor de nieuwe cd “Lantana”.

Hoe slaag je er in om dat toeren als artieste te combineren met een vrij jong gezin waarin je een rol als echtgenote en moeder van twee kleine kinderen te vervullen hebt?
Ik probeer om zo weinig mogelijk van huis te zijn. In Amerika is dat meestal geen probleem. Alleen als je zoals nu naar Europa komt moeten we voor een langere periode weg zijn. Deze tournee neemt in totaal 9 dagen in beslag en dat is het langst dat ik weg ben van huis sinds de kinderen er zijn. En gelukkig kan ik terugvallen op mijn ouders, mijn schoonouders en mijn man die nu voor de kinderen zorgen.

Wat drijft je om dit te blijven doen?
Zoals ik zei ben ik nooit echt gestopt. Ik heb het alleen een tijdje wat kalmer aan gedaan. Deze nieuwe plaat is uitgekomen in maart van dit jaar maar ze was al een hele tijd geleden klaar, meer dan één jaar geleden. Maar ik wou eerst nog intensief bezig zijn met mijn pasgeboren zoon en ik had die afspraak met de platenmaatschappij gemaakt om de plaat pas nu te laten verschijnen zodat ik er ook de nodige promotie en tournees voor kon verzorgen.

Waarom heb je voor deze derde plaat besloten om je naam als co-producer naast deze van Rich Brotherton te plaatsen. Hij had je vorige plaat “Wellspring” ook al geproduceerd. Heb je enige ambities om een volgende plaat helemaal zelf te gaan produceren?
Nee hoor, helemaal niet. Ik denk dat er heel veel artiesten zijn die als co-producer optreden voor de opnamen van hun platen. Rich en ik hebben echt heel nauw samengewerkt en gediscussieerd over hoe de nummers moesten klinken. Ik ben daarvoor enkele keren terug naar Austin, Texas geweest waar “Lantana” werd opgenomen en we hebben daar samen enkele belangrijke beslissingen genomen. Rich heeft zelf ook enkele instrumenten op deze plaat gespeeld en heeft toch echt het grootste deel van het producerswerk gedaan, hoor.

Als je teksten schrijft voor je liedjes, waar komt dan de inspiratie vandaan? Is er een verband tussen je teksten en wat je in je eigen leven meemaakt of zijn het vooral verzonnen verhalen?
Dat verschilt nogal eens. Voor deze plaat was er een soort concept. Ik wist dat ik een plaat wou maken over vrouwen, bekende en onbekende vrouwen. De teksten gaan over een bepaalde periode in hun leven. Zo heb ik een aantal traditionals uitgekozen rond dit thema en heb ik ook zelf een paar liedjes geschreven. Maar inspiratie komt altijd uit allerlei soorten hoeken. Soms komt het uit mijn eigen leven en soms beschrijft het de realiteit in het leven van andere mensen. Maar het kan ook helemaal fictief zijn.

In sommige teksten meen ik een overtuigde feministe te herkennen als je de sterke vrouw bezingt. Maar in andere songs beschrijf je dan weer de kwetsbaarheid en de zwakke vrouw in de maatschappij. Bijvoorbeeld in liedjes als “Song For Fay”, “Fair And Tender Ladies” en “Stone Cold World”. Wie is Fay eigenlijk?
Fay is een personage uit een boek van Larry Brown, één van mijn favoriete schrijvers uit Mississippi die enkele jaren geleden is gestorven. Interessant is dat hij eigenlijk voornamelijk een schrijver voor mannen was. Hij schreef boeken over de Vietnam-veteranen die eens terug thuis van die oorlog voortdurend met vreselijke nachtmerries geconfronteerd werden. Of over de “good old boys” uit het diepe Zuiden die jaagden en veel dronken. Maar Fay is het enige grote vrouwelijke personage dat hij ooit beschreven heeft in het boek dat “Fay” heette. Zij was een nogal wilde dame met een intensief leven. Ik werd gevraagd om mee te werken aan een tribute-cd voor Larry Brown en heb toen dit nummer “Song For Fay” geschreven.

Kan je iets zeggen over die dualiteit in je songs, die contrasten tussen sterke en zwakke, kwetsbare vrouwen?
Ik zou willen dat ik die vraag kon beantwoorden. I weet het zelf eigenlijk niet. Als ik het zou weten kon ik misschien “the ruler of the world” worden. Maar ik ben nog steeds zelf op zoek naar een goede verklaring.

In het nummer “Paper Gown” vertel je het verhaal van Susan Smith, een jonge vrouw die haar 2 kinderen, 2 kleine jongens, had verdronken. Jammer genoeg is dat geen fictief verhaal. Waarom schrijf je een song over deze gebeurtenis? Kende je haar persoonlijk?
Nee hoor. Het is moeilijk om een verhaal te schrijven over een persoon die nog altijd leeft. En zij leeft nog steeds. Ze was 23 jaar toen dit gebeurde in 1994 en ze heeft ongeveer dezelfde leeftijd als ik. Mijn man was vroeger ook een singer-songwriter en hij was van in het begin zeer geïnteresseerd in dat verhaal. Hij had een dossier met artikelen over die zaak bijgehouden maar had opgegeven om er iets mee te doen. Ik besloot toen om er zelf iets over te schrijven in een soort “murder ballad”. Dat is een oude traditie. Ik ben opgegroeid tussen traditionele muziek en heb dus ontzettend veel “murder ballads” gehoord. Je vertelt er een echt verhaal in, een beetje zoals in het laatavondnieuws op tv. Het verhaal van Susan Smith is zo speciaal. De maatschappij ziet alleen de feiten: een jonge moeder die haar eigen kinderen vermoordt. De mensen kennen heel vaak de context en het verleden niet dat aan zo een daad voorafging.

Ik kon nergens achterhalen waarom zij haar kinderen vermoord heeft?
Wel, zij was verliefd geworden op een man die geen kinderen wou hebben die uit een vroeger huwelijk stamden. Zij kreeg een brief van hem waarin hij schreef dat hij niet met haar verder wou omdat ze kinderen had uit een vorig huwelijk. Ze heeft haar kinderen diezelfde avond verdronken en ze dacht waarschijnlijk dat die man daarna terug bij haar zou komen als de kinderen weg waren. Zij heeft dan gedurende 9 dagen het hele land gemobiliseerd voor een grote zoekactie naar haar kinderen, samen met haar ex-man. Ze beschuldigde op de nationale televisie een zwarte man ervan dat hij hen gekidnapt had. Dit is zelfs heden ten dage nog heel gebruikelijk in het Zuiden van Amerika. De zwarten zijn nog al te vaak de slechten en ze draaien voor van alles en nog wat op. Ik denk dat de politie haar van meet af aan verdacht maar ze konden geen enkel bewijs vinden. Negen dagen na de mysterieuze verdwijning zat ze in een kerkje van de Baptisten te bidden voor haar kinderen toen een sheriff tegen haar zei dat ze beter de moorden zou bekennen om met haar geweten in het reine te geraken. Toen heeft ze ook meteen bekend. Zij had zelf een afschuwelijke kindertijd gehad: haar vader pleegde zelfmoord toen ze 6 jaar oud was omdat haar moeder hem had laten zitten, ze had zelf 2 keer geprobeerd om zelfmoord te plegen, haar broer en oom ook al, ze werd seksueel misbruikt door haar stiefvader van toen ze 16 jaar was tot zes weken voor ze die moorden beging. Ze was volledig radeloos toen ze die daad pleegde. Dat verhaal moeten de mensen ook kennen vooraleer ze een oordeel vellen over wat ze gedaan heeft.

Vertel je dit verhaal ook om een politiek statement te maken over hoe een maatschappij met dergelijke mensen omgaat? Heeft zij hiervoor de doodstraf gekregen?
Neen, ze werd veroordeeld tot levenslange opsluiting. Haar stiefvader was één van de leiders in de christelijke coalitie en toen het verhaal over haar misbruik naar buiten kwam toonde enkele juryleden medelijden met haar waardoor ze de doodstraf kon ontlopen. Ik ben eigenlijk opgegroeid met het aanhoren dat de Afro-Amerikanen altijd de misdaden pleegden en de mooie blanke vrouw de perfectie zelve was. Dat was in deze zaak dus duidelijk niet het geval. Die zaak ging ook over zoveel andere dingen: het christendom, rassen en racisme, erfelijkheid, afkomst, moederschap, enz. Als ik het nummer tijdens een optreden breng moet ik soms nog altijd gruwen van dit afschuwelijke verhaal.

Kan je begrip opbrengen voor zo’n daad als vrouw en als moeder?
Nee, hoor. Ik denk ook niet dat ze gek was. Volgens mij was een “cold blooded killer”. Je kan alleen maar hopen dat er voldoende wil en medeleven in de wereld is om zoiets nooit meer te laten gebeuren.

Wel, dan moet ik je teleurstellen. Momenteel loopt in België een gelijkaardige zaak tegen iemand die twee kleine kinderen kidnapte, ze seksueel misbruikte en daarna vermoordde.
Het blijft gebeuren, dat is duidelijk. En waarschijnlijk nog veel vaker dan we in het daglicht zien opduiken.

Terug naar de muziek. Voor “Lantana” heb je twee traditionals geselecteerd: “Midnight On The Water” en het slaapliedje “All The Pretty Little Horses”. Hoe kom je aan dergelijke liedjes en waarom kies je net deze 2 nummers voor een plaatsje op je cd?
“Midnight On The Water” is een heel oud instrumentale vioolnummer uit Texas en toen ik in Texas werkte hoorde ik dit nummer zo vaak gespeeld worden door een oude violist op straat. Kate Wolf is één van mijn favoriete vrouwelijke singer-songwriters. Zij leefde in Californië en één van haar vrienden heeft een tekst geschreven op die vioolmelodie die Kate later heeft opgenomen. Ik heb dit nummer dus gekozen omwille van de melodie en omwille van mijn bewondering voor Kate Wolf als zangeres. “All The Pretty Horses” is zo’n slaapliedje dat ik op een avond voor één van mijn kinderen aan het zingen was toen mijn man en mijn dochter zeiden dat ik dat maar eens op een plaat moest zetten. Daar heb je al een belangrijke reden. Later heb ik dan ook nog gehoord dat het door een zwarte huisslavin werd geschreven die het zong voor de blanke baby van haar baas als ze die naar bed bracht en dat terwijl haar eigen kindje alleen en zonder slaapliedje naar bed moest gaan. Beide liedjes hebben overigens ook een prachtige melodie en het verhaal achter de songs is ook interessant. Daarom staan ze nu dus ook op “Lantana”.

Je hebt ook je eigen liefdesliedje voor je dochter geschreven in “Lover Girl” dat ook op “Lantana” staat. Hoe heeft het moederschap je veranderd. Was het echt allemaal magie?
Kinderen krijgen is een mooie realiteit. Het is geen mythologie, het is echt. Het treft je recht in je gezicht. Je leert alles te focussen op je kind en steekt er ontzettend veel energie in, veel meer dan in je huwelijk. En dat kind is echt helemaal van jou. Mijn kinderen geven me ook steeds weer veel energie, hoewel ze je soms ook helemaal gek kunnen maken.

Je kinderen kwamen er ook na een heel drukke periode als succesrijke zangeres waarin alles om jou draaide. Vond je het moeilijk om die omschakeling te maken en plots al je aandacht op je kinderen te concentreren?
Ik heb het nu eigenlijk gemakkelijker om me te organiseren met de drukke agenda en met de kinderen dan in de periode toen ik alleen maar met mezelf bezig was. De vrijheid van doen en laten is wat minder, maar ik voel me alleszins helemaal niet beperkt in mijn vrijheid door de kinderen.

In de meeste songs en ook in interviews heb je het heel dikwijls over de geschiedenis van het Amerikaanse Zuiden. Je woont er natuurlijk, maar zijn er ook andere redenen voor deze interesse in het verleden van “the South”?
Ik heb mijn “masters degree” behaald aan de Texas University met een thesis over de geschiedenis van het Zuiden. Nadien ben ik nog begonnen met een doctoraatsstudie over de geschiedenis van Amerika maar die heb ik niet afgemaakt. Mijn man is een professor in Amerikaanse geschiedenis. Dus ik ben er wel altijd van heel dichtbij mee bezig geweest.

Je maakt deel uit van de grote muziekscène. Wat interesseert je het meest van de hedendaagse muziek. Wat staat er op je IPod?
Ik ben natuurlijk geschoold geworden in de traditionele muziek, maar ik volg de huidige muziek toch ook wel. Ik luister veel naar muziek van Wilco, maar ik houd ook van jazz en ik luister graag naar ander singer-songwriters of naar klassieke muziek. Ik sta voor heel veel soorten muziek open en vooral de hedendaagse countrymuziek volg ik van nabij. Maar pop en hitparademuziek gaat aan mij voorbij. En wat mijn IPod betreft: er stond heel veel muziek op maar hij is onlangs stuk gegaan en ik zou me dringend een nieuwe moeten aanschaffen.

Hoe gaat het hierna verder. Werk je al aan een nieuwe cd of moeten we nog een 5 jaar wachten? Misschien eerst nog werk maken van enkele kinderen extra?
Nee hoor, dankjewel. Twee kinderen is echt het maximum dat ik aankan. Deze keer hoef je niet zo lang te wachten op een nieuwe plaat. Ik denk dat we tegen eind volgende jaar al terug zullen komen met een nieuwe cd. Ik heb alleen nog niet zo veel tijd gehad om liedjes te schrijven. Momenteel steek ik al mijn energie in de familie en de optredens. De songs die ik momenteel schrijf zijn wat minder in de stijl van de “traditionals”. We zullen wel zien wat het uiteindelijk wordt.

Wat krijgen we vandaag aangeboden tijdens je optreden hier in Toogenblik?
Je zal heel wat liedjes horen uit “Lantana” want wij doen deze tournee tenslotte ter promotie van die plaat. Maar ik speel ook enkele liedjes uit de voorbije twee platen “Twilight” en “Wellspring”. En dan breng ik ook nog enkele nieuwe liedjes als een soort van try-out. Die zullen dan waarschijnlijk op een volgende plaat terecht komen.

Foto's: Viviane & Marc De Proft
Valsam