BIG DAVE McLEAN - SPIRIT OF 66 VERVIERS - 28 OKT. 2008

* Hey Big Dave, welkom hier in de Spirit of 66 te Verviers, het is je eerste keer heb ik begrepen?
Ja, zelfs mijn eerste trip in Europa. Ik ben blij hier te kunnen zijn.

* Je komt uit Winnipeg, een stad die blijkbaar wat de blues betreft ook een vruchtbare bodem was omwille van de doortrekkende en stationerende muzikanten die er hun gig kwamen spelen? In hoeverre heb jij dit meebeleefd, en was 't al zo vanaf het begin van je carrière?
Wel in het begin van mijn carrière waren er helemaal niet veel clubs waar je blues kon brengen, maar dat is langzaam gegroeid, en de club Time Change bestaat ongeveer 20 jaar, waarvan de laatste zes jaar onder de naam Time Change(d) High & Lonesome, een zeer toffe club met een zeer toffe eigenaar, ik speel er dan ook op zeer regelmatige basis al 20 jaar. Maar inderdaad is de laatste jaren Winnipeg uitgegroeid tot één van de belangrijkste centra voor de blues in Canada.

* In dat verband valt af en toe de naam Manitoba Blues alsof dit een eigen genre aan het worden is?
Hmm, neen er bestaat niet echt zoiets als Manitoba blues zoals er Chicago blues, Texas blues of Delta blues bestaat, ik zelf speel Delta of Mississppi-blues en Chicago-blues, daar is mijn hart, maar men verwijst wel eens naar de muzikanten die daar de blues brengen als de Manitoba bluesscène.

* Onder de familie-invloeden lijkt ook je moeder een rol te spelen. Zij zingt immers mee op je laatste album in de song ‘Needed Time’. Heb je een speciale band met haar? Hoe speelde zij een rol in je leven?
Zeker, ze was lang een concertpianiste en ze is een fantastische vrouw van 92, die nog zeer actief is, ze zingt nog af en toe mee op het podium, en we hebben op de nieuwe cd een soort gospel song samen gezongen. (Haalt een soort talisman medaille rond zijn nek uit en geeft ze me om te bekijken. Deze won ze op een belangrijke wedstrijd voor pianisten en ik draag het altijd op me. Ze is een geweldig mens.

* Klopt het dat John Hammond jou één van je eerste gitaarlessen gaf?
Ja, ik was op ’t Mariposa Blues festival in 1969. Ik wandelde rustig over ’t terrein toen ik plots een geweldig powervolle gitarist bezig hoorde, ik stopte meteen met slenteren en dacht: “What the heck? ….” Het bleek John Hammond te zijn. We zaten meteen op dezelfde golflengte en we zijn nog steeds goede vrienden. John is een fantastische kerel. Hij heeft me wel een paar nuttige dingen geleerd ja. (lacht)

* In 1991 kreeg je een Juno Award? Had dit gevolgen voor een bredere doorbraak?
Lacht, neen niet echt, plaatselijk kan je er op 't moment zelf wel enkele boekingen mee binnenhalen, maar dat is zeer beperkt, in de USA of daarbuiten is het effect vrijwel nihil. Maar het is natuurlijk wel een eer, het is belangrijk dat je erkenning krijgt voor wat je doet

* Kan je iets meer vertellen over je samenwerking met Muddy Waters, was je zijn voorprogramma of speelde je in zijn band?
Wel ik had een nummer geschreven "Muddy Waters For President", en belde hem hierover om wat te regelen voor de opnames en hij zegt dadelijk: “Ja, ik kan James Cotton en Johnny Winter meebrengen” Ik zei: “Ik hou je niet tegen, dat zou heerlijk zijn..” Spijtig genoeg stierf Muddy korte tijd daarna en ik heb de song zelf opgenomen, het is een 11 minuten lange tribute van mij voor hem. We waren zijn voorprogramma tijdens enkele Canadese tournees en het was de meest leerrijke ervaring die ik ooit had. Hoewel we slechts even met hem toerden is hij de rest van zijn leven een vriend gebleven. Hij was de meest innemende man die je je kunt voorstellen, altijd even vriendelijk en gewoon, hij had nooit sterallures. Je praatte met hem meer dan een half uur aan de telefoon zonder dat er één woord over muziek gepraat werd, het was net of je met je buurman over het tuinhek aan het praten was over van alles en nog wat.

* Welke waren zijn begeleiders toen?
Pinetop Perkins, Jerry Portnoy en Luther Guitar Johnson onder andere. Het was de periode van net voor zijn grote doorbraak met zijn twee door Johnny Winter geproducete albums.

* Chicagoblues, Deltablues en zelfs Mexicaanse klanken.. is het moeilijk om daar een keuze tussen te maken?
Neen, ik heb altijd Chicagoblues en Deltablues gespeeld, pas de laatste tijd zijn er die “wat andere” nummers bijgekomen.

* De samenwerking met Stony Plain Records duurt nu ongeveer tien jaar. Is dit een stimulerende samenwerking?
Ze zal blijven duren ook, want ik heb het volste vertrouwen in Holger Petersen,de baas van Stony Plain, vanaf de eerste minuut dat ik met hem samenwerk heeft hij enkel het beste met me voor gehad. Het is een prima label met grote artiesten, en ik acht me gelukkig om er tussen te mogen vertoeven, het is dus zeker een stimulerende samenwerking.

* De ‘Winnipeg Music Community’ droeg zelfs een tribute aan jou op, ”We Best Choose To Play The Blues”? Hoe voelt dit om dergelijke erkenning in ontvangst te nemen?
Ja, ik had geen enkel idee, ik wist totaal van niets, plots halen die kerels een cd boven na mijn optreden en zeggen: Dave, moet je dit even bekijken...Ik zie mijn eigen songs, en daarachter de namen van allerhande Canadese rootsmuzikanten, country, blues, bluegrass. Ik begreep er niks van, en het duurde wel even tot het tot me door drong dat dit een tribute voor mij was. Maar natuurlijk ben je zeer vereerd met zo een verrassing.

* Je speelde ook harmonica op het album ‘The Gas and the Clutch’ van The Perpetrators. Hoe kwam je met hen in aanraking?
Ze waren, Jason en Ryan dan toch tenminste, gedurende een hele tijd mijn begeleiders, tot ik zei: “jongens wie ben ik om jullie bij me te houden, ga je eigen weg, jullie zijn te goed om enkel sideman te spelen”. Toen ze nog maar vijftien waren zaten ze altijd in de High & Lonesome tijdens mijn optredens, waar ze toen ook optraden als de Blues Puppies en ook toerden met Nigel Mack. Na de Blues Puppies werden ze mijn begeleidingsband, maar gaf hun wel de raad om opnieuw een eigen band te beginnen en zo ontstonden de "Perpetrators".

* Zelf sta ik in bewondering over de wijze hoe je met je akoestische blues en slidegitaar iets ‘emotioneel’ in gang weet te zetten. Overvallen die stemmingen je spontaan?
Ja, het gaat allemaal over het gevoel (slaat met zijn vuist op zijn hart), techniek is mooi, maar je moet het voelen wat je speelt, daarom bewonder ik John Hammond ook zo, hij kan zoveel gevoel in zijn muziek leggen.

* Je schrijft ook meestal je eigen nummers? Waar haal je bijvoorbeeld de inspiratie bij het prachtige licht Mexicaanse ‘Don’t Shy Away’?
Lacht uitbundig, net als de Perpetrators die in een hoekje net koffie drinken, en het verhaal waarschijnlijk kennen. Ik heb in de verste verte geen idee wat er toen gebeurd is. Ik moet toen aan het hallucineren geweest zijn, misschien heb ik wel te fel gekruid eten gehad toen. Toen ik die song schreef dacht ik : Wat ben ik in godsnaam aan het doen, dit is geen blues! Plots begon mijn gitaar Spaanse dingen te doen, maar ik vond het wel leuk. Echt, hoe het er gekomen is die song, sla me dood.

* ‘Kanadiana’ is ook zo’n song die beklijft. Welke interne of externe bronnen diep je daar voor op?
Dat is ook een goed verhaal. Men vroeg me om een track te schrijven voor een Canadese film, meer een low budget kunstfilm, geen dure productie, maar de film viel in de smaak en won verschillende awards. Het is het soort verhaal als de Bluesbrothers. Twee broers, eentje komt zijn broer afhalen als hij uit de gevangenis komt en ze besluiten nog een laatste slag te slaan en een bankloper te overvallen. In een Amerikaanse film zou zo iets op grote achtervolgingen en schietpartijen uitdraaien, maar neen dit is Canada, dus worden de Canadese clichés boven gehaald. Ze gebruiken hockey stick om die kerel murw te slaan in een achterbuurt steegje en meer van die typische Canadese dingen komen in die film voor. Net op het moment dat in Irak om de haverklap buitenlanders onthoofd werden, won die film een prijs op een Iraaks filmfestival. Ik wist zelfs niet dat daar filmzalen waren.(lacht) en die regisseurs waren zo fier dat ze hun prijs zonder schroom in ontvangst gingen nemen. Ik zei :"Gaan jullie daar naar toe nu? Jullie zijn knettergek.!." maar die heren zagen er geen graten in en gingen hun award halen.

* Nog een song waarover ik graag wat meer wou weten is "Michael Hendersen blues", een song die een eerder droevig verhaal vertelt.
Ik ben blij dat je dat vraagt, hoewel ik het er nog steeds moeilijk mee heb. Michael Hendersen was een vriend van me, een "gentle giant" zoals men dat noemt. Vriendelijk was hij, hij deed geen vlieg kwaad, tot dat de drank in hem was gekropen, dan werd hij een echt beest. Op een dag was hij bezopen, zijn vriendin had hem laten zitten, en plots haalt hij een geweer met afgezaagde loop boven en gaat naar een taxi chauffeur toe en vraagt hem om hem naar het huis van zijn vriendin te brengen. De taxichauffeur weigert en zonder verpinken schiet hij de man zijn schouder aan flarden. Dadelijk een hoop politie achter hem aan. Michael loopt een drukke straat in, waar een heleboel mensen net uit de bioscoop komen, waar net een geweldfilm draaide. Die mensen liepen van de fictie de realiteit in, en op dat moment wist Michael dat 't over was en pleegde hij in feite zelfmoord. Hij schoot een stuk uit de muur van de bioscoop boven zijn hoofd en gaf zo de agenten de reden om hun geweren op hem leeg te schieten. Alleen de alcohol was de schuld, want je kon je geen betere kerel indenken, maar drank maakte een duivel van hem. Daarom drink ik ook geen druppel meer. Het heeft me twee jaar gekost eer ik het nummer kon zingen. Ik probeerde 't telkens en ik geraakte niet verder dan enkele woorden, het deed me teveel pijn.

* Je hebt samen met Doc MacLean een grote Canades tour gedaan onlangs: "The Big Road" tour. Ik luisterde gisteren nog naar een opname van je concert dat jullie deden in Calgary in de Red Onion, en dat klonk fantastisch. Gaat die samenwerking ooit herhaald worden?
Heb je dat concert beluisterd? Ik zelf heb het nog niet gehoord… Man je doet je huiswerk, jullie weten meer over mij dan ik zelf doe. Opnieuw samenwerken?... Zou kunnen, maar op dit moment is Doc precies hetzelfde aan het doen met Michael Pickett, die kennen jullie misschien, dus het zal niet voor dadelijk zijn. Maar ’t was zo tof dat ik het ooit heel graag opnieuw zou doen.

Laat ’t ons hopen Dave, bedankt voor het interview en misschien tot ziens in de toekomst.
RON, met dank aan Marcie voor de mooie vragen.

- Meer foto's