|
*
Robyn, vooreerst gefeliciteerd met de sublieme set die je daarnet gespeeld
hebt. We hebben erven genoten. Je groeide op in Bandera, Texas, een dorp
tussen Austin en San Antonio. Het moet onmogelijke opgave zijn om daar
te ontsnappen aan countrymuziek. Ze noemen het zelfs “The Cowboy Capital
Of The World”.
Inderdaad, maar nu moet je daar niet uit concluderen dat er op muzikaal
gebied niets anders gebeurt. Bandera is altijd een fantastische plaats
geweest om op te groeien, met een mix van zoveel muziekstijlen. We gingen
dikwijls met mijn grootouders naar een band zoals Adolf Hofner kijken,
die Schotse en zelfs echte Duitse liedjes, in de plechtige Herr Smidt
stijl speelden. Ik groeide op met die muziek en mijn grootmoeder en ik
hadden toch zo’n pret als we die liedjes nazongen. Veel mensen doen nogal
denigrerend over countrymuziek, maar Bandera mag dan wel wereldhoofdstad
zijn van de cowboys, je kan je geen betere plaats bedenken om op te groeien,
want je ziet er in de buurt van Mexico met zijn Cajunto of San Antonio
met zijn bikers die hard rock en blues hoog in hun vaandel dragen. De
streek daar is een ware muzikale corridor met een mix van stijlen zoals
Texaanse Americana, Zydeco, Blues, Texas Swing, Soul, Folk, Mexican Cajunto,
Rock en noem maar op.
* De Europese
muziekscene speelt zich vooral af in concertzalen en op festivals en bloeden
de locale jamclubs waar voor het plezier muziek wordt gespeeld langzaam
dood. Is die muziekcafé cultuur nog altijd even levendig aanwezig in Amerika?
Zeer zeker, maar het aanbod is zo groot dat het een ware competitie wordt
om uit te blinken, zodat er van dat gezellig jammen niet veel meer in
huis komt. Het gaat er allemaal heel professioneel aan toe. Zelfs voor
beginnende, jonge bands ligt de lat enorm hoog. Het moet altijd maar beter
en beter en je moet al met iets heel speciaal op de proppen komen om nog
uit de band te springen. Vooral Austin wordt gedomineerd door die South
by Southwest scene of het ACL fest, waar iedere songwriter perse bij wil
horen. Dat is wel cool in Austin, die zeer levendige, maar veeleisende
livescene, waar iedereen evenwel gratis, toch op de spits van zijn kunnen
gedreven wordt.
* Zelfs
Neil Young zet zo de wereld op stelten door totaal onverwacht een club
of café binnen te vallen, gewapend met zijn akoestische gitaar om er voor
de fun een setje uit zijn mouw te schudden, met chaotische toestanden
van totaal overrompelde, aanstormende fans tot gevolg.
Maar dat is toch geweldig dat die man daar nog plezier in heeft ! Dat
is toch gewoon te gek. Daar draait het in essentie allemaal om, plezier
hebben in hetgeen waarmee je bezig bent.
*Je beide
broers, Bruce en Charlie Robison, zijn getalenteerde songwriters die al
hits schreven voor onder andere The Dixie Chicks of George Strait. Zit
muziek bij je familie in de genen?
Nee, helemaal niet. De muziek die ik in mijn jeugd meekreeg kwam uit de
negen cafés die Bandera rijk was, ondanks dat het toen slechts negenhonderd
inwoners telde. Mijn grootouders gingen vier maal per week dansen in één
van die zaken en als zesjarige ging ik dan mee. Ze vonden me dan ook dikwijls
in slaap tussen de stoelen of tafels. Ik deed er mijn eerste danspasjes
met een opa. Mijn grootouders dansten werkelijk op alle muziek en die
afwisselende mix vormde mijn muzikaal fundament.
* Robyn,
je mag trots zijn op jezelf. Je bent een voor honderd procent selfmade
vrouw. Je nam een verantwoordelijke beslissing door te beslissen in de
eerste plaats je ingenieursdiploma te behalen, maar ook in de muziekwereld
baande je zelf je eigen weg, zonder terug te vallen op je broers, die
toch deuren konden openen in de muziekwereld. Je bent een doorzetter.
Wel, ik noem het dikwijls mijn martelaarsyndroom. Het had allemaal veel
makkelijker kunnen gaan, maar ik wilde absoluut weten wat de mensen over
me dachten zonder enige bevooroordeling. Wat een beeld zou ik van mezelf
hebben als ik wist dat ik hier op het podium stond dankzij mijn contacten
in plaats van mijn eigen songs. Nee, ik zou het er heel moeilijk mee gehad
hebben moest dit niet zo zijn.
* Je hebt
niet de gemakkelijkste weg gekozen, integendeel. Je had ook voor een job
als ingenieur kunnen kiezen. Misschien vond je een 9 to 5 job te vervelend?
Weet je, voor alles wat ik in mijn leven al gedaan heb, ben ik voor volle
honderd procent gegaan. Zo ook voor de studies van burgerlijk ingenieur,
die voor mij eigenlijk te hoog waren gegrepen, maar ik haalde toch mijn
diploma, tussen al die mannelijke studenten. Ik werkte keihard omdat ik
wist dat mijn man bassist was en we een familie wilden met kinderen, die
ik toch zekerheid wilde bezorgen. Toen ik echter als ingenieur werkte
voelde ik aan dat dit eigenlijk niet mijn roeping was. Toen er in 2003
de eerste verschijnselen waren van de economische crisis en ik tijdelijk
werkloos werd, was dit het signaal om al mijn spaargeld samen te rapen
en naar Winberly te verhuizen. Ik componeerde een half jaar aan één stuk
en schreef de ene song na de andere. Ik was al dertig toen ik hieraan
begon, maar eindelijk had ik het gevoel mijn ware roeping te hebben gevonden.
* Ik zie
telkens weer kolibries opduiken op de hoezen van je cd’s. Heb je een speciale
band met dit prachtig diertje?
Mijn schoonvader, die helaas een jaar geleden overleden is, was een echte
bluegrassman. Hij deed me een Gibson Hummingbird cadeau uit hetzelfde
jaar als mijn geboortejaar, 1972. Dit instrument is me zo dierbaar en
heeft zo een wonderbare klank. Ik durf de gitaar helaas niet meenemen
op tournee, uit vrees dat ze beschadigd geraakt onderweg. Die kolibrie
is als eerbetoon aan mijn schoonvader.
* Je droeg
je debuutalbum “For So Long” op aan je zoon Thomas. Als ik de hartverscheurende
song “For Thomas” hoor, moet ik altijd denken aan de moeder- artiesten
die hun kind thuis moeten achterlaten wanneer ze op tournee zijn.
Ja, dat is voor ons moeders heel hard en tegelijkertijd levert het vreemd
genoeg dikwijls heel goed materiaal op voor songs omdat je zo getormenteerd
bent door droefheid. We hebben op dat gebied een hard beroep. Het is onmogelijk
om er elke avond te zijn voor je familie. Het mag dan mooi materiaal opleveren,
je moet er grote offers voor brengen.
* Zonen
hebben een sterkere band met hun moeder en dochters neigen dikwijls meer
naar hun vader. In één van mijn lievelingsnummers “Departing Louisiana”,
hoor ik je wanhopig roepen “Hey, hey Daddy”. Was dit een noodkreet?
Ik ben blij dat je dit vraagt, want dit lied maakt deel uit van onze familiegeschiedenis.
Je bent precies de eerste die benieuwd is naar de inhoud van deze song.
Het is ook één van de favoriete nummers van mijn broer Bruce. Het nummer
gaat niet over mijn vader, maar over een oom van mijn vader die de bijnaam
Daddy droeg en als enige van onze familie achterbleef in Louisiana. Wij
migreerden naar Texas omdat er in Louisiana een tuberculose epidemie uitgebroken
was. Hij kon geen afstand nemen van Louisiana en de gemeenschap van arbeiders
waarmee hij werkte in de olieraffinaderij en verkoos ginder te blijven.
* Je nieuwe
album heet “Too Much Desire”. Is te veel hartstocht niet ongezond en onleefbaar?
Nee hoor! Dit is mijn ingesteldheid tegenover het leven en zo wil ik het
ook doorgeven. Elke song op deze plaat is geschreven uit het diepste van
mijn hart en ik stak er mijn laatste greintje energie in.
* “All
Right” is een sterke opener van de plaat, in een ware Fleetwood Mac stijl.
Je kan meesterlijk gevoelens zoals liefde en pijn weergeven in je teksten,
maar velen vinden het ongepast wanneer vrouwen openlijk voor hun gevoelens
uitkomen?
Ik vind het geweldig wanneer vrouwen zoals een Lucinda Williams dit taboe
openlijk doorbreken en zeggen : ik wil een man, maar tegelijkertijd zegt
ze, ik heb geen man nodig, maar ik verlang er naar. Vroeger was het als
vrouw onmogelijk om over onderwerpen als haar persoonlijke, zelfs intieme
verlangens openlijk te praten. Gelukkig wordt dit nu meer en meer aanvaard.
* Vandaar
ook dat verlangen naar de hippietijd in “72 Texas”, waar je vocaal prachtig
wordt bijgestaan door Eliza Gylkison?
Dat heb je goed bekeken. Ook mijn moeder was steeds een sterk voorvechter
van de rechten en de emancipatie van de vrouw en het openlijk tonen van
je gevoelens. Deze plaat gaat dikwijls over martelaarschap, zoals ik al
eerder vernoemde.
* Het
nummer “Desire” wekt de Patti Smith in je op. Verlangen heeft soms een
enorm positief effect op je inzet.
Dank je voor dit reuze compliment. Het verhaal gaat over een meisje dat
misbruikt wordt in haar jeugd door haar vader, die haar op de koop toe
nog beschuldigt van zelf de aanleiding gegeven te hebben. Haar verlangen
vond zijn oorsprong in heel donkere gevoelens, maar ze kwam hier sterker
uit en stak al die gebundelde kracht in de opvoeding van haar zoon.
Robyn, mogen
we je van harte danken voor dit zeer interessante gesprek. We wensen je
evenveel succes met je “Too Much Desire” als met je eerste album en houden
de familie Robison in de gaten.
Blowfish
Meer foto's: Blowfish |
