Artiest info
Website
MySpace
RHYTHM ‘N’ BLUES FESTIVAL ANTWERPEN - 26/07/09

Na genoten te hebben van Matt Schofield's steengoede concert op de weide aan 't Maritieme museum te Antwerpen, de nieuwe prachtlocatie van het Antwerp Rhythm & Blues Festival, konden wij hem wat vraagjes stellen aangaande zijn muziek en zijn carrière.

* Matt, hoewel je Brits ben, zijn je invloeden op gitaargebied dat zeker niet, geen Peter Green gerichte sound bijvoorbeeld, maar veel eerder Albert Collins, Freddie, Albert en BB King, en op je recentere cd's vooral Robben Ford's invloeden die we horen. Is dat zo, zijn dat de mensen die hun stempel op je drukten?
Ja, inderdaad, ik heb het allemaal van die Amerikaanse gitaristen, want zoals bij zovelen denk ik, was dat de muziek die ik thuis hoorde, van de platen die mijn vader draaide. Maar ook de oudere garde: Skip James, Scrapper Blackwell en zo, de akoestische Delta en de net vernoemde elektrische gitaristen. Zoals je net al zei, is de laatste jaren daar het echte gitaargeoriënteerde werk bijgekomen van de jongere generatie, Hendrix, de Vaughan broertjes en heel recent ben ik inderdaad weg van Robben Ford's geluid, die mix van blues met een jazzy aanpak, en ook de muziek waar hij naar luisterde, veel jazz saxofonisten. Je gaat toch altijd terug naar de bron, zo van: "waar haalden deze jongens de mosterd?", en zo ga je altijd verder terug naar de roots.

* Inderdaad, want ik zei net, geen Britse invloeden, maar in feite haalden zij 't in de jaren zestig ook allemaal bij de Amerikaanse blueslegendes.
Juist, op 't eind kom je toch weer uit bij Muddy Waters, Howlin Wolf en zo. En een ander punt was, ik hield niet zo van het geluid van de meeste Engelse bands, de Amerikaanse ritme-secties klonken dikwijls veel beter.

* Je speelt ook covers van de Meters en een band als Soulive, waar komt de invloed van die New Orleans funk en soul vandaan?
Gewoon dingen die me ook wel bevielen, ik denk niet in hokjes, voor mij is het allemaal muziek, geen blues, jazz of soul, neen... gewoon muziek. Als het me bevalt kan het me niet schelen wat 't is, het is muziek. En die dingen die je leuk vindt komen natuurlijk uiteindelijk in je eigen muziek terecht op een of andere manier.

* Jonny Henderson, je keyboardspeler met zijn Hammond C3 speelt ook een belangrijke rol in je sound. Jullie zijn al heel lang samen.. van je schooltijd al. Hammonds beginnen momenteel veel terug op te duiken, enig idee waarom?
Ik zou het niet weten, maar het is inderdaad zo. Bij ons is 't er altijd geweest, Jonny en ik kennen mekaar al bijna 20 jaar en zolang gebruiken wij die Hammond al. Hij luisterde natuurlijk naar de grote keyboardspelers zoals Reese Wynans van bij Stevie Ray en Clapton, en Dr John. Ik heb er altijd naar geluisterd. BB King en Albert Collins hadden ook een Hammondspeler. Het enige nadeel is 't transport, dat is natuurlijk een probleem, maar voor de rest...

* Jullie moeten ook bijna op voorhand weten tijdens het spelen wat de andere gaat doen omdat jullie al zolang samenwerken.
Ja, wij praten bijna met mekaar via onze instrumenten op 't podium, 't is als een tweede natuur.

* In het begin van je carrière speelde je vooral backing voor andere artiesten , zoals Lee Sankey, Dana Gillespie en Ian Siegal, was dat vooral om meer ervaring op te doen, voor je je eigen band zou beginnen?
Ik wil wel even zeggen dat ik nooit in Siegal's band gespeeld heb, want dat schijnen meer mensen te denken, maar inderdaad, ik deed vooral de backing aanvankelijk.. En ik wou alleen maar gitaar spelen, liefst zoveel mogelijk. Ik was gelukkig als ik op een podium kon staan en spelen, er was geen "groot plan". Al besefte ik wel gauw dat ik zo veel werk kon krijgen en exposure. Er waren zoveel jonge kereltjes die de volgende Hendrix of SRV wilden zijn, maar zich niet konden laten horen omdat niemand ze boekte vanwege "onbekend" terwijl ik achter iemand met wat naam langzaam mijn reputatie kon opbouwen.

* Het misverstand over Ian's band zal wel ontstaan zijn doordat je niet alleen meespeelde op "Meat & Patatoes" van Siegal, maar ook de producer was van die plaat. Hoe kwam 't dat je stap zette naar producen?
Gewoon. Ik werd gevraagd door Ian. Hij wist dat ik beter overweg kon met die knopjes en de technische toestanden. Het was bovendien leuk eens aan de andere kant van het glas te zitten. Hij is bovendien een artiest van het "live en nu" type en je krijgt hem bijna niet zover dat hij een tweede take wil proberen. Hij vertrouwt om zo te zeggen ook voor 100% mijn oren. Hij weet dat ik weet wat hij zoekt qua sound.

* Je hebt prima werk geleverd, het was een van mijn favoriete platen van 2005.
Dank je, ik heb net nog met hem samengewerkt voor de nieuwe die moet verschijnen, en ik deed "Swagger" ook trouwens.

* In die beginperiode speelde je zelfs regelmatig in de housebands van sommige festivals om alle solo artiesten te begeleiden die er optraden, dat betekende soms uren na mekaar optreden, vermoeiend waarschijnlijk?
Jaaah! Uren na mekaar, echt uitputtend op 't eind. En daar komt bij dat je niet van alles evenveel houdt, om het zacht uit te drukken. Dus je leert er enorm veel mee, niet alleen wat je moet doen, meer nog wat je NIET moet doen. Je hoort en ziet artiesten bezig en denkt: "..zeker niet worden zoals deze hier!" Je hoort 't ook vlug, het verschil tussen mensen die uit backingbands komen of enkel hun eigen groepje hadden. Je pikt zoveel op wat je vormt, die leerschool vind ik onbetaalbaar.

* Over je gitaarstijl: je toon en frasering is nogal uniek volgens mij, je hebt een nogal eigen geluid dat je onderscheidt van de rest, wat is je geheim?
Alleen het feit dat je een apart geluid wil, niet de volgende of nieuwe Stevie Ray of Jimi zijn, maar een herkenbare eigen sound zoeken. Al mijn hero's herken je zo als je maar een paar noten van ze hoort, onmiskenbaar hun gitaarstijl. Neem Albert Collins, je herkent hem uit de duizend. Maar 't is steeds maar moeilijker om apart te klinken, je neemt wat invloeden op en laat je publiek horen hoezeer je die muzikanten bewonderd, maar tegelijkertijd zoek je in die invloeden of voorbeelden een synthese en probeer je er een eigen sound uit te brouwen. Je eigen geluid hebben is belangrijk. Je kan er zelfs niet over redetwisten of je er van houd of niet. Het is hun sound en dat is het, goed of slecht, beter of minder goed, maakt niet uit, het zijn zij!

* Je werkte lange tijd als een trio, en dat laat natuurlijk heel wat ruimte voor jou en Jonny om te improviseren. Was dat de reden om als trio op te treden?
Neen, in feite is dat puur per toeval gekomen. De bassist kwam niet opdagen, en Jonny nam gewoon noodgedwongen de baslijnen voor zijn rekening op Hammond en we dachten beiden "Hee, dit klinkt nog leuker...doorgaan. Plus daarbij kwam dat het hielp met waarover we het net hadden, je eigen geluid vinden. We voelden er ons zeer goed mee en we bespaarden bovendien op personeelskosten (lacht)

* Maar voor de nieuwe "Heads, Tails & Aces" ging je terug met een echte bassist werken, vroeg het materiaal van die cd ernaar?
Een beetje.. ja. Er zijn bijvoorbeeld een paar songs die we live met het trio niet konden spelen, je geluid groeit en je denkt ook: zes jaar met 't trio, laat ons eens kijken hoe dit klinkt, je wil toch wat veranderen en niet stil blijven staan. Bovendien kregen we ook de reactie van een gedeelte van het bluespubliek: "Oh, da's jazz, een orgeltrio"
Sommige mensen luisteren schijnbaar met hun ogen, heb ik geleerd

* Ja, dat wou ik al vragen, kreeg je met een naam als "Matt Scofield Trio" niet vlug de jazz stempel opgedrukt, zeker als de mensen enkel op die naam verder gaan en je nog niet kennen?
Eerlijk gezegd, ik heb er nooit problemen mee gehad, want zoals ik eerder al zei: jazz, blues, het maakt niet uit. Maar...je maakt het je moeilijker voor jezelf natuurlijk, in betrekking tot boekingen, publiek, clubs, promotors enz. Het is wat moeilijker, maar wij hebben er nooit wakker van gelegen moet ik zeggen.

* Twee van je drie eerste cd's waren live opnames en ik hoorde dat je nooit veel "takes" doet in de studio. Wil je een ongepolijste sound?
Neen, dat niet, 't is meer een kwestie van mogelijkheden. Als ik de kans had, en onbeperkt budget denk ik dat ik wel zes maanden of een jaar aan een release zou werken, dan zou de perfectionist in mij vrij spel krijgen. Maar zo is 't nu eenmaal niet, en dus worden 't eerder noodgedwongen zes dagen. Al moet ik toegeven dat natuurlijk de spontaniteit en frisheid van je songs weg gaat als je te lang blijft sleutelen eraan. De energie blijft op die manier wel gevangen.

* De volgende vraag hoef ik in feite niet meer te stellen, want we zagen het antwoord net al tijdens je optreden. De vraag was: "Hoe kijk je terug op je periode met de Lester Butler Tribute band en het spelen met Big Pete en de Backbones? Maar je kondigde net als suprise guest "My main Man: Bluesbrother Big Pete" aan, dus dat zegt genoeg.
Jaah, vanaf mijn eerste ontmoeting klikte 't enorm met Pieter. Ik dacht, wie is die kerel? Ik had in feite geen connectie met dat Lester Butler project, maar ik werd gevraagd en we hebben veel plezier gemaakt. We hebben ook al gepraat over het feit om iets samen uit te brengen, zo het "Buddy Guy en Junior Wells" principe. Misschien komt het er wel van. Ik houd van die kerel, mijn bluesbrother. Wij zijn in dezelfde maand geboren en houden van dezelfde muziek.

* Als je kon kiezen om met een grote, bekende bluesartiest een cd te maken op gelijkwaardige basis als duo, met wie zou dat dan zijn?
Ooh, da's een hele moeilijke, er zijn er zo vele (denkt geruime tijd na). Hmm, het hoeft zelfs geen cd te zijn, maar alleen maar eenmaal mogen meespelen met BB King bijvoorbeeld, hij is er nog, en staat vanavond waarschijnlijk weer ergens op een podium zelfs. Hij is de blues om het zo te zeggen. Hij is in feite de uitvinder van de elektrische blues. Elke gitarist op bluesgebied ter wereld is aan hem schatplichtig. Ik durf er zelfs niet aan denken dat het ooit zou gebeuren maar het zou een enorme eer zijn! Of, wat al een ietsje meer realistisch zou zijn... een plaat maken met een samengestelde band van favoriete muzikanten, zoals Chris Layton uit Stevie Ray's band op drums en bassist Rosco Beck van Robben Ford's Blue Line en Eddie Kramer, de soundingenieur van Hendrix , de Memphis Horns....zo een soort supergroep, maar dit zijn natuurlijk maar dromen.

* Nu donderdag geloof ik, 30 juli, ben je de speciale gast in de Londense show van Susan Tedeschi. Overbodig te vragen of je daar naar uitkijkt.
Natuurlijk, ik weet niet van waar het komt, maar plots werd ik gevraagd, en natuurlijk zal ik er zijn. We hebben mekaar in Peer gezien en ik speelde onlangs in 't voorprogramma van Derek Trucks band, misschien vandaar...

* Je laatste cd is nog vrij recent maar toch ga ik al vragen naar je plannen voor de toekomst aangaande releases. Een volgende cd of een DVD misschien?
Ja, een DVD is te verwachten in oktober, november. Die plannen met Big Pete, een simpele acht sporen opname waarschijnlijk als 't doorgaat, blues-blues, de dingen waar wij beide naar luisteren live opgenomen en plannen voor een meer instrumentale, funky, wat soulgerichte cd met het trio, die verder gaat in de richting waar we naar toe gingen, het "Soulive" genre. Dat zijn zowat de plannen, wanneer ze er allemaal gaan komen zien we wel, maar het gaat door.

We kijken er naar uit en van harte bedankt voor dit gesprek, Matt.

(RON)
meer foto's