.jpg)
Artiest info |
Website |
|
MySpace |
|
CULTUURPODIUM ROEPAEN, OTTERSUM
20/09/2009 |
|
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|
Sam
baker ligt ons nauw aan het hart. Zo een gevoelig man met zoveel liefde
voor zijn medemens en het leven en een onverwoestbaar doorzettingsvermogen
kan je onmogelijk ontgaan. Vol enthousiasme en met grote verwachtingen
trokken we vrijdagavond naar de Bosuil in Weert waar Sam zijn laatste
meesterwerk “Cotton” kwam voorstellen. Onze mond viel dan ook open van
verbazing toen we hem geboekt zagen staan tussen twee hardrockacts. Onze
ongerustheid was niet ongegrond en Sam
Baker’s optreden ging een beetje de mist in door een luidop babbelende
menigte die geen aandacht schonk aan Sam’s subtiele klanken. Volhardend
als we zijn wilden we Sam Baker in betere omstandigheden zien om zijn
muziek live echt naar waarde te kunnen schatten. We besloten eensgezind
om onze zondag te reserveren voor een Sam Baker bisronde in cultuurpodium
Roepaen, gekoppeld aan een interview. Voordat we de eerste vraag willen
stellen onderbreekt hij me echter met aandrang en dankt ons oneindig voor
al de aandacht die we aan hem schenken. Van een goede ziel gesproken,
deze man heeft een gouden hart.
*
Sam, toch fijn dat je hier in Nederland zoveel aandacht krijgt, zowel
van het publiek als van de pers. Heb je nooit geprobeerd in België voet
aan de grond te krijgen?
Toch wel, maar blijkbaar ligt de programmering daar moeilijker. Ik zou
er dolgraag spelen en dit niet alleen omdat ik een groot liefhebber ben
van jullie heerlijke bieren. Begin volgend jaar zou dat wel kunnen, dus
als je een mooie locatie weet aarzel dan niet om me te contacteren. Ik
stel geen hoge eisen. Als ik er mijn broek er niet aan scheur ben ik al
tevreden. Ik kom begin 2010 op tournee door Ierland, Schotland en Engeland,
dus dat valt wel te combineren.
*
Je drie albums Mercy, Pretty World en Cotton zijn opgevat als een trilogie.
Ik kan me echter slecht inbeelden dat je ’s morgens opstaat en zegt ,
wel vandaag gaan we beginnen met een trilogie te schrijven.
Nee, dat was inderdaad niet de oorspronkelijke bedoeling. Na het herstel
van mijn ongeval was het mijn grootste wens om hier op deze wereld toch
tenminste één kunstwerk van mijn hand achter te laten. Het werd mijn debuutalbum
“Mercy”. Waarschijnlijk was het hierbij gebleven als er niet de mensen
van een locaal Texaans radiostation geweest waren die mijn muziek oppikten.
Zo kwam mijn muziek ter ore van Bob Harris van BBC en zijn aandacht voor
mijn werk gaf de aanzet tot het verdere verloop van mijn carrière.
*
Eén kunstvorm volstaat blijkbaar niet meer, want ik zag dat je ook bent
beginnen schilderen. Je publiceerde zelfs een geschilderd portret op je
cd-hoes.
Ik heb een nieuwe passie gevonden, schilderen. Ik weet niet hoe het kwam,
maar begin dit jaar voelde ik me er plots toe aangetrokken. Ik moet zeggen
dat ik veel dingen mis als ik op tournee ben, waaronder mijn thuis, mijn
familie, mijn vrienden, maar ook de geur van de terpentijn in de olieverf.
Ik weet niet of die geur je bekend is als je een tube olieverf opent?
Ik ben eraan verslaafd geworden. Het zijn weer nieuwe ervaringen, zelf
je eigen kader maken en je doek opspannen.
*
Het portret van het gezicht van de vrouw is wel heel geslaagd voor iemand
die nooit heeft geschilderd.
Vroeger heb ik wel wat met kleuren gewerkt, maar gezichten heb ik nooit
geschilderd. Ik ben erop verslingerd. De vrouw op mijn cd-hoes was één
van de dertig modellen die poseerden op de academie en zij had voor mij
een gezicht dat er echt uitsprong. Ze was mijn eerste portret dat ik ooit
schilderde, maar ik probeer graag van alles uit zoals Picasso. Niet dat
ik me vergelijk met deze grootmeester, maar je moet durven experimenteren.
Soms veeg ik zelfs mijn kleuren weg met terpentijn. Het is mooi als je
toegang hebt tot deze wonderbare kunstvorm. Het is als een schip dat op
ontdekkingstocht uitvaart naar het nieuwe, het onbekende.
*
Eén van de mooiste complimenten die je kunt krijgen als songwriter is
Gurf Morlix die verklaart dat je de grootste ontdekking bent voor hem,
na Mary Gauthier.
Zeker, ik was zeer vereerd door zijn woorden. Gurf is zo een lieve man
en zelf een geweldig producer, muzikant en songwriter. We kunnen het fantastisch
met elkaar vinden.
*
Ik vind je stijl van songwriting uniek, alsook je timing. Je legt dikwijls
accenten die zulk een aantrekkingskracht hebben dat de woorden herschapen
worden tot ware beelden, zoals “Blink, Blink, The Sky Is Ink” in Orphan.
De zin die je daar aanhaalt is wel meer klassiek dichtwerk dan songwriting.
Ik verweef graag dichtvormen met klassieke songwriting : “And You And
I, Look, Look Away”. Ik ben dol op traditioneel dichtwerk. Dat is weer
een andere passie. Door deze vermenging kan je zoveel in een tekst vervatten
en het verruimt je ideeëngoed. Daarom, laat ons niet kijken naar de dingen
recht voor ons, laat ons rondom ons heen kijken.
*
Ik heb de indruk dat je een boekenverslinder bent?
Ja zeker. Momenteel lees ik John Flanagan, maar ook Larry McMurtry en
Tim O’Brien. Echt waar, we zijn wat we lezen, dat is geen leugen. Niet
noodzakelijk wat we schrijven, maar wel wat we lezen. Als schrijver kan
ik putten uit zoveel literaire bronnen van al de mensen die door de loopgraven
ploeterden. Maar of dat nu Leonard Cohen is of Randy Newman, we doen allemaal
hetzelfde, we bewandelen allemaal dezelfde wegen, plukken onze persoonlijke
dingen onderweg mee en gaan verder op pad.
*
Je bent een fantastisch storyteller. Waar pik je al die verhalen op en
zit er soms een les achter?
Nee, ik vertel gewoon een verhaal dat mij frappeert en zal nooit een oordeel
vellen. Ik breng het gewoon zoals ik het aanvoel. “Cotton” vertelt zo
het levensverhaal van een zoon die zijn vader als katoenplukker ziet vertrekken
naar zijn zware dagtaak, meer niet. Verhalen hangen overal in de lucht.
Zie je die grootouders duwen aan die kleurrijke kinderkoets van hun kleinkinderen
langs een weide vol lama’s die grenst aan een korenveld waarvan de aren
wel twee meter hoog reiken? Er zijn nog zoveel verhalen te vertellen op
deze wereld, in werkelijkheid en verbeelding. Ik kan ze nooit allemaal
vertellen. Ik probeer ze enkel weer te geven, zonder bijbedoelingen of
onderliggende lessen. Als de mensen iets uit die verhalen die ik eruit
pik leren, zoveel te beter, maar dit is niet mijn bedoeling, daar ben
ik niet verstandig genoeg voor. Als je jezelf vindt in één van mijn songs
is dit niet door mijn toedoen, maar doordat er iets is in het karakter
zit dat ik uitbeeld dat voor jou herkenbaar is. Soms maak je zo wel frappante
dingen mee, zoals het verhaal in “Mennonite”, van die jongen die gaat
werken om zijn familie te onderhouden, maar moet weerstaan aan alle verleidingen
van het nachtleven en uiteindelijk verliefd wordt op een meisje in een
bar. Weet je dat ik een mail kreeg vanuit Canada, nadat ik de song geschreven
had, van een man die zei dat hij degene was uit mijn verhaal. Ik ben getrouwd
met een lieve, mooie vrouw, heb kinderen en leid een prachtig bestaan.
Ik ben nu ver weg van de Mennonitische kerk, maar ik ben dolgelukkig.
*
Ik dacht dat het thema achter het verhaal was: “Liefde overwint alles”?
Liefde overwint inderdaad alles. Dat is Shakespeare man! Voor liefde zijn
er geen grenzen. Liefde is ook van alle tijden en generaties.
*
Heb je een speciale relatie met Palestina?
Oh nee, helemaal niet. Palestine is een klein dorpje in Zuidoost Texas.
Het is een dorpje met lieve, vriendelijke bewoners, maar ook extreem Christelijke
mensen die tempelreünies houden zoals in het Oude Testament, met priesters
die uitzinnig naar de massa schreeuwen:”We Have Got Satan On The Run”.
Het andere verhaal, Palestine II gaat over een jongeman die werkt in een
bedrijf waar ze bomen klieven om huizen mee te bouwen. Hij verloof zo
zijn benen bij het verzagen van afval.
*
En ik zat met mijn gedachten in Palestina…
Je moet het bij mij niet ver gaan zoeken. Mijn leefwereld is zeer klein
. Ik schrijf enkel over hetgeen ik ervaar in mijn onmiddellijke omgeving
zoals nu hier deze kaars en de pen op tafel en het glas rode wijn…Daar
schrijf ik over, niet over wereldse dingen. De grote wereld is te ingewikkeld
voor mij. Ik hou me bezig met de kleine dingen rondom mij, zonder me in
te laten met het politieke of wat dan ook. Ik zie dikwijls vrienden in
Oost Texas en die zeggen dan verbaasd: “Je gaat mensen iets vertellen
over ons thuis, hier in Texas?”. Natuurlijk doe ik dat. Hun thuis kan
misschien iets bijbrengen over onze thuis.
*
Wie is de piloot op de cover van de cd-hoes?
Dat is een foto van mijn in het voorjaar overleden vader. Weet je, onze
vrienden en familie...dat is hetgeen wat ons rechthoudt in deze samenleving,
dat zijn onze grondvesten. Ik geloof ook in het universele, maar het is
deze kleine gemeenschap die ons levend houdt.
*
Sam, je komt van ver. Je komt van “Mercy” tot een punt waar je zegt “Forgiveness”.
Dit is toch aartsmoeilijk, zo niet onoverbrugbaar?
Vergeving is inderdaad zeer moeilijk, misschien één van de moeilijkste
dingen die bestaan, maar het universum kan dat geen barst schelen, dat
draait maar door. Het is zoals ik aanhaal in “Snow”, de afsluiter van
Cotton. Elke morgen liggen de straten er opnieuw maagdelijk wit ondergesneeuwd
bij, welke beproevingen ze ook moeten doorstaan hebben de dag ervoor.
Dat is de waarheid.
*
Sam Baker, we zullen deze wijze les in gedachten houden en bedanken je
voor deze onvergetelijke kennismaking. We staan te popelen om je dadelijk
live aan het
werk te zien.
Blowfish
Meer
foto's Blowfish
|