Artiest info
Website
MySpace
CULTUURPODIUM ROEPAEN, OTTERSUM 20/09/2009

Sam baker ligt ons nauw aan het hart. Zo een gevoelig man met zoveel liefde voor zijn medemens en het leven en een onverwoestbaar doorzettingsvermogen kan je onmogelijk ontgaan. Vol enthousiasme en met grote verwachtingen trokken we vrijdagavond naar de Bosuil in Weert waar Sam zijn laatste meesterwerk “Cotton” kwam voorstellen. Onze mond viel dan ook open van verbazing toen we hem geboekt zagen staan tussen twee hardrockacts. Onze ongerustheid was niet ongegrond en Sam Baker’s optreden ging een beetje de mist in door een luidop babbelende menigte die geen aandacht schonk aan Sam’s subtiele klanken. Volhardend als we zijn wilden we Sam Baker in betere omstandigheden zien om zijn muziek live echt naar waarde te kunnen schatten. We besloten eensgezind om onze zondag te reserveren voor een Sam Baker bisronde in cultuurpodium Roepaen, gekoppeld aan een interview. Voordat we de eerste vraag willen stellen onderbreekt hij me echter met aandrang en dankt ons oneindig voor al de aandacht die we aan hem schenken. Van een goede ziel gesproken, deze man heeft een gouden hart.

* Sam, toch fijn dat je hier in Nederland zoveel aandacht krijgt, zowel van het publiek als van de pers. Heb je nooit geprobeerd in België voet aan de grond te krijgen?
Toch wel, maar blijkbaar ligt de programmering daar moeilijker. Ik zou er dolgraag spelen en dit niet alleen omdat ik een groot liefhebber ben van jullie heerlijke bieren. Begin volgend jaar zou dat wel kunnen, dus als je een mooie locatie weet aarzel dan niet om me te contacteren. Ik stel geen hoge eisen. Als ik er mijn broek er niet aan scheur ben ik al tevreden. Ik kom begin 2010 op tournee door Ierland, Schotland en Engeland, dus dat valt wel te combineren.

* Je drie albums Mercy, Pretty World en Cotton zijn opgevat als een trilogie. Ik kan me echter slecht inbeelden dat je ’s morgens opstaat en zegt , wel vandaag gaan we beginnen met een trilogie te schrijven.  
Nee, dat was inderdaad niet de oorspronkelijke bedoeling. Na het herstel van mijn ongeval was het mijn grootste wens om hier op deze wereld toch tenminste één kunstwerk van mijn hand achter te laten. Het werd mijn debuutalbum “Mercy”. Waarschijnlijk was het hierbij gebleven als er niet de mensen van een locaal Texaans radiostation geweest waren die mijn muziek oppikten. Zo kwam mijn muziek ter ore van Bob Harris van BBC en zijn aandacht voor mijn werk gaf de aanzet tot het verdere verloop van mijn carrière.

* Eén kunstvorm volstaat blijkbaar niet meer, want ik zag dat je ook bent beginnen schilderen. Je publiceerde zelfs een geschilderd portret op je cd-hoes.
Ik heb een nieuwe passie gevonden, schilderen. Ik weet niet hoe het kwam, maar begin dit jaar voelde ik me er plots toe aangetrokken. Ik moet zeggen dat ik veel dingen mis als ik op tournee ben, waaronder mijn thuis, mijn familie, mijn vrienden, maar ook de geur van de terpentijn in de olieverf. Ik weet niet of die geur je bekend is als je een tube olieverf opent? Ik ben eraan verslaafd geworden. Het zijn weer nieuwe ervaringen, zelf je eigen kader maken en je doek opspannen.

* Het portret van het gezicht van de vrouw is wel heel geslaagd voor iemand die nooit heeft geschilderd.
Vroeger heb ik wel wat met kleuren gewerkt, maar gezichten heb ik nooit geschilderd. Ik ben erop verslingerd. De vrouw op mijn cd-hoes was één van de dertig modellen die poseerden op de academie en zij had voor mij een gezicht dat er echt uitsprong. Ze was mijn eerste portret dat ik ooit schilderde, maar ik probeer graag van alles uit zoals Picasso. Niet dat ik me vergelijk met deze grootmeester, maar je moet durven experimenteren. Soms veeg ik zelfs mijn kleuren weg met terpentijn. Het is mooi als je toegang hebt tot deze wonderbare kunstvorm. Het is als een schip dat op ontdekkingstocht uitvaart naar het nieuwe, het onbekende.

* Eén van de mooiste complimenten die je kunt krijgen als songwriter is Gurf Morlix die verklaart dat je de grootste ontdekking bent voor hem, na Mary Gauthier.  
Zeker, ik was zeer vereerd door zijn woorden. Gurf is zo een lieve man en zelf een geweldig producer, muzikant en songwriter. We kunnen het fantastisch met elkaar vinden.

* Ik vind je stijl van songwriting uniek, alsook je timing. Je legt dikwijls accenten die zulk een aantrekkingskracht hebben dat de woorden herschapen worden tot ware beelden, zoals “Blink, Blink, The Sky Is Ink” in Orphan.
De zin die je daar aanhaalt is wel meer klassiek dichtwerk dan songwriting. Ik verweef graag dichtvormen met klassieke songwriting : “And You And I, Look, Look Away”. Ik ben dol op traditioneel dichtwerk. Dat is weer een andere passie. Door deze vermenging kan je zoveel in een tekst vervatten en het verruimt je ideeëngoed. Daarom, laat ons niet kijken naar de dingen recht voor ons, laat ons rondom ons heen kijken.

* Ik heb de indruk dat je een boekenverslinder bent?
Ja zeker. Momenteel lees ik John Flanagan, maar ook Larry McMurtry en Tim O’Brien. Echt waar, we zijn wat we lezen, dat is geen leugen. Niet noodzakelijk wat we schrijven, maar wel wat we lezen. Als schrijver kan ik putten uit zoveel literaire bronnen van al de mensen die door de loopgraven ploeterden. Maar of dat nu Leonard Cohen is of Randy Newman, we doen allemaal hetzelfde, we bewandelen allemaal dezelfde wegen, plukken onze persoonlijke dingen onderweg mee en gaan verder op pad.

* Je bent een fantastisch storyteller. Waar pik je al die verhalen op en zit er soms een les achter?
Nee, ik vertel gewoon een verhaal dat mij frappeert en zal nooit een oordeel vellen. Ik breng het gewoon zoals ik het aanvoel. “Cotton” vertelt zo het levensverhaal van een zoon die zijn vader als katoenplukker ziet vertrekken naar zijn zware dagtaak, meer niet. Verhalen hangen overal in de lucht. Zie je die grootouders duwen aan die kleurrijke kinderkoets van hun kleinkinderen langs een weide vol lama’s die grenst aan een korenveld waarvan de aren wel twee meter hoog reiken? Er zijn nog zoveel verhalen te vertellen op deze wereld, in werkelijkheid en verbeelding. Ik kan ze nooit allemaal vertellen. Ik probeer ze enkel weer te geven, zonder bijbedoelingen of onderliggende lessen. Als de mensen iets uit die verhalen die ik eruit pik leren, zoveel te beter, maar dit is niet mijn bedoeling, daar ben ik niet verstandig genoeg voor. Als je jezelf vindt in één van mijn songs is dit niet door mijn toedoen, maar doordat er iets is in het karakter zit dat ik uitbeeld dat voor jou herkenbaar is. Soms maak je zo wel frappante dingen mee, zoals het verhaal in “Mennonite”, van die jongen die gaat werken om zijn familie te onderhouden, maar moet weerstaan aan alle verleidingen van het nachtleven en uiteindelijk verliefd wordt op een meisje in een bar. Weet je dat ik een mail kreeg vanuit Canada, nadat ik de song geschreven had, van een man die zei dat hij degene was uit mijn verhaal. Ik ben getrouwd met een lieve, mooie vrouw, heb kinderen en leid een prachtig bestaan. Ik ben nu ver weg van de Mennonitische kerk, maar ik ben dolgelukkig.

* Ik dacht dat het thema achter het verhaal was: “Liefde overwint alles”?
Liefde overwint inderdaad alles. Dat is Shakespeare man! Voor liefde zijn er geen grenzen. Liefde is ook van alle tijden en generaties.

* Heb je een speciale relatie met Palestina?
Oh nee, helemaal niet. Palestine is een klein dorpje in Zuidoost Texas. Het is een dorpje met lieve, vriendelijke bewoners, maar ook extreem Christelijke mensen die tempelreünies houden zoals in het Oude Testament, met priesters die uitzinnig naar de massa schreeuwen:”We Have Got Satan On The Run”. Het andere verhaal, Palestine II gaat over een jongeman die werkt in een bedrijf waar ze bomen klieven om huizen mee te bouwen. Hij verloof zo zijn benen bij het verzagen van afval.

* En ik zat met mijn gedachten in Palestina…
Je moet het bij mij niet ver gaan zoeken. Mijn leefwereld is zeer klein . Ik schrijf enkel over hetgeen ik ervaar in mijn onmiddellijke omgeving zoals nu hier deze kaars en de pen op tafel en het glas rode wijn…Daar schrijf ik over, niet over wereldse dingen. De grote wereld is te ingewikkeld voor mij. Ik hou me bezig met de kleine dingen rondom mij, zonder me in te laten met het politieke of wat dan ook. Ik zie dikwijls vrienden in Oost Texas en die zeggen dan verbaasd: “Je gaat mensen iets vertellen over ons thuis, hier in Texas?”. Natuurlijk doe ik dat. Hun thuis kan misschien iets bijbrengen over onze thuis.

* Wie is de piloot op de cover van de cd-hoes?
Dat is een foto van mijn in het voorjaar overleden vader. Weet je, onze vrienden en familie...dat is hetgeen wat ons rechthoudt in deze samenleving, dat zijn onze grondvesten. Ik geloof ook in het universele, maar het is deze kleine gemeenschap die ons levend houdt.

* Sam, je komt van ver. Je komt van “Mercy” tot een punt waar je zegt “Forgiveness”. Dit is toch aartsmoeilijk, zo niet onoverbrugbaar?
Vergeving is inderdaad zeer moeilijk, misschien één van de moeilijkste dingen die bestaan, maar het universum kan dat geen barst schelen, dat draait maar door. Het is zoals ik aanhaal in “Snow”, de afsluiter van Cotton. Elke morgen liggen de straten er opnieuw maagdelijk wit ondergesneeuwd bij, welke beproevingen ze ook moeten doorstaan hebben de dag ervoor. Dat is de waarheid.

* Sam Baker, we zullen deze wijze les in gedachten houden en bedanken je voor deze onvergetelijke kennismaking. We staan te popelen om je dadelijk live aan het werk te zien.

Blowfish

Meer foto's Blowfish