CHUCK PROPHET- CULTUURPODIUM ROEPAEN, OTTERSUM – 20/09/2009



Artiest info
 
Myspace  

CULTUURPODIUM ROEPAEN
20/09/09

 

 

 

 

 

 

 

 

Chuck, je werd al op heel jonge leeftijd de hemel in geprezen als wonderboy op gitaar, maar wat vind je over je carrière als songwriter?

Ik vind dat ik er wel ben op vooruit gegaan als songwriter. Dit is ook iets dat je langzaam opbouwt en met de jaren in bijleert. Maar het is zoals met alles, oefening baart kunst en prakrijk is de beste leerschool.

Hoe zit dat met gitaar spelen. Ben jij ook zo’n monster dat zes uur per dag zijn snaren foltert?

Nee hoor. Ik zou misschien meer moeten oefenen, maar heb er nooit de discipline voor kunnen opbrengen. Nochtans kan ik me wel ergens in vastbijten, zoals een song die ik absoluut op een bepaalde manier wil laten klinken, dan ga ik door tot het bittere einde.

Ook je assortiment gitaren en versterkers is zeer beperkt. Ik ken gitaristen die met twintig gitaren rondzeulen, om nog maar te zwijgen over de effectenracks en versterkers.

Ook dat is niet aan mij besteed en leent zich ook niet tot het genre van muziek dat ik speel. Natuurlijk neem ik wel een zeker risico van me te beperken tot dikwijls één gitaar. Maar het heeft ook te maken met onzekerheid en de irrationele gedachte van mij dat ik enkel op die ene gitaar kan spelen en met een ander instrument door de mand zou vallen. Dit klinkt misschien gek, maar ik durf het gewoon niet. Zolang ik mijn Squier in mijn handen heb kan ik spelen en voel ik vertrouwen.

Toen je muziek me voor de eerste maal ter ore kwam, dacht ik bij mezelf, dit wordt de volgende grootheid, een stadionact zoals bijvoorbeeld Tom Petty. Het draaide anders voor je uit, maar dit was misschien wel een bewuste keuze.

Weet je, als je op de Titanic zit en roept op de stuurman , hey, vlug naar links, ik wil met die kerel daar praten, dan hoor je de onmogelijkste commando’s roepen (imiteert het geluid van iemand die door een megafoon schreeuwt) om dan te horen, sorry, dat is onmogelijk, we gaan vertraging oplopen. Hoe groter je organisatie is hoe minder spontaan je kunt handelen. Maar ik wil het wel eens uitproberen om rijk en beroemd te zijn.

Ik heb bijna al de leden van Green On Red live aan het werk gezien en als er één ding naar boven komt dan is dat het plezier dat jullie op het podium beleven.

Dat is wel zo, maar de ene dag is natuurlijk de andere niet. Maar ik ben altijd eerlijk. Ik zal nooit moeite doen om een gevoel te forceren. Alles wat je daar op het podium ziet gebeuren is gemeend en echt.

2009 was een tegenstrijdig jaar voor je, enerzijds fantastisch met de release van je nieuwe album “Let Freedom Ring”, anderzijds moest je een serieuze slag incasseren met de dood van Jim Dickinson. Je noemde hem “Dad”. Was hij zo belangrijk voor je?

Die man was als een tweede vader voor mij en was ook een echte vaderfiguur. Hij was er altijd voor me. Het belangrijkste wat hij voor mij deed was me vertrouwen geven. Hij deed me echt geloven dat mijn muziek belangrijk was en iets betekende. Ook was het een zeer vrijgevig man en maakte altijd de nodige tijd voor je vrij. Ik leerde echt heel veel van hem. Hij was mijn mentor. Dit was een zeer triest moment in mijn leven en zijn dood kwam aan als een schok, iets irreëel.

Om een zin van Green On Red te vernoemen: “Time Ain’t Nothing, When You’re Young At Heart”. Ik denk dat dit een regel is die voor jou zeker opgaat.

Vind je? Het is belangrijk je geest fris en jong te houden. Maar ook ik ben geen eeuwige jeugd beschoren. Tot nu toe zijn mijn albums altijd in stijgende lijn gegaan en verbeter ik nog steeds. Ik hoop dat ik nooit het moment van achteruitgang moet meemaken, wan dat zou ik verschrikkelijk vinden. Als ik rondom mij kijk naar de artiesten van mijn generatie, zie ik er toch veel die in plaats van te verbeteren, slechter worden. Ik zal wel een laatbloeier zijn zeker.

Ik wandelde gisteren in het Brusselse Zuidstation en zag daar een paar Japanners met mondmaskers op, uit schrik voor de Mexicaanse griep. Onmiddellijk dacht ik aan de opnames van je nieuwe cd in Mexico City tijdens het uitbreken van het griepepidemie daar. Stelde dit geen probleem om iedereen te overtuigen om toch de opnames daar te laten doorgaan?

Dat was een ramp, niet alleen om iedereen te overtuigen, maar ook maakte ik me ongerust over het feit als er iemand van ons ziek werd we het land niet meer mochten verlaten. Stel je voor wat een catastrofe dat zou geweest zijn . Dat was geen gelukkige periode voor mij. Ik voelde me zeer verantwoordelijk. Maar inventief als we zijn hadden we wel een reuze katapult gebouwd om ons over die Mexicaanse muur, terug naar de States te schieten.

Waarom koos je net Mexico City voor de opnames? Er zijn zoveel goede opnamestudio’s.

Ik hou van de energie van deze bruisende stad met miljoenen inwoners. Er is daar momenteel een ware muzikale revolutie aan de gang. De mensen hadden er bijna geen mogelijkheid om platen te kopen of te beluisteren. Het enige wat ze hadden was de populaire muziek zoals Nirvana of Rage Against The Machine, die ze draaiden op zenders zoals MTV. Nu dat iedereen toegang heeft tot het internet staat er een onuitputtelijke bron van nieuwe muziek voor iedereen open en ontdekt de jeugd dagelijks nieuwe dingen. Als je met hen praat voel je dat onmiddellijk. Ze beginnen te praten van groepen als Death Cab For Cuty of één of andere obscure, Zweedse elektronica groep. Héél opwindend allemaal en de nieuwe bands schieten er als paddenstoelen uit de grond.

Je koos ervoor de opnames te doen in een analoge studio.

Ja, daar heb ik echt naar gezocht en gevonden. Een maand voor de opnames reisde ik naar ginder, stapte de zaak binnen en zag dadelijk dat het goed zat. Ik nam foto’s van heel de studio in alle richtingen en trok met mijn foto’s naar producer Greg Leisz, die de ganse inboedel nieuwsgierig bekeek en goedkeurend knikte. De zaak was vlug beklonken. Ik betaalde de rekening op voorhand en een maand later stonden we op te nemen. Ik had een persoonlijke chauffeur ingehuurd die ons oppikte aan de luchthaven en ervoor gezorgd dat alles tot in de puntjes geregeld was, maar toch bleef het een hels avontuur. Ook de taal bleek een serieuze handicap. Die mensen ginder spreken geen woord Engels en ik geen woord Spaans, dus kwam er heel wat handen en voetenwerk aan te pas.

Ik was al bang toen ik hoorde dat je in Mexico ging opnemen, je de Calexico toer zou opgaan.

Nee, daar hou ik helemaal niet van. Die jongens schrijven schitterende arrangementen maar, excuseer me, naar mijn mening geen songs. Ik trok naar Mexico City voor de energie die de stad uitstraalt en de sfeer, het gevoel, niet voor dat geschetter van mariachi klanken. Ik ben Paul Simon niet. Ik heb mijn eigen muziek. Ik heb er geen probleem mee wat anderen doen, maar ik ben en blijf Chuck Prophet.

Ik was diep getroffen door de tekst van “Barely Exists”, over de talrijke Mexicaanse vluchtelingen die sterven op weg naar het beloofde land.

Ik ben een songwriter en het is mijn job om bepaalde dingen aan de kaak te stellen. Als land vinden we het blijkbaar zo belangrijk om steeds maar meer onze grenzen af te bakenen, nu zelfs door een muur op te trekken tussen Mexico en Amerika. Dit kost miljoenen dollars, terwijl mensen nu zelfs verplicht  worden om hun schoenen uit te doen voordat ze ons land binnen mogen. Het is toch een schande dat er duizenden mensen sterven in een poging om de grens over te raken, in de hoop dat ze onze toiletten mogen reinigen of huishulpje of gouvernante willen spelen. Ze worden afgeslacht alsof ze geen mensen zijn, alsof ze niet bestaan.

Chuck, je naam is al profetisch en je hebt een band met een missie, maar hoe stootte je op de meesterlijke gitarist James De Prato ?

We deden een auditie voor een gitarist en James moest spelen. We hoefden hem niets uit te leggen. Hij plugde zijn gitaar in, speelde de song dadelijk in de juiste toonaard zonder enige bijkomende uitleg en vooral, zijn gitaar en slidewerk was zo indrukwekkend, dat ik besliste de andere deelnemers naar huis te sturen. James was de man die ik zocht.

Chuck, ik dank je om tijd te nemen voor dit gesprek. Hier in Roepaen vonden ze het aangewezen je in de Nightclub te laten optreden in plaats van in de kapel, waarschijnlijk uit vrees dat je dit heiligdom gaat verbouwen tot een rocktent, maar ik zou zeggen, laat gerust al je duivels op ons los.

Ok, maar nog één ding: in Nederland bouwen ze al hun kerken om tot culturele trefpunten. Moesten ze dat in Amerika ook doen, dan hadden we al de problemen in het Midden Oosten niet gehad.

Blowfish