Artiest info
Website
Myspace
SOFITEL BRUSSEL 08/03/10

Een kans om "Million Dollar Hippie" John Butler te interviewen krijg je niet alle dagen en we gingen dan ook gretig op dit aanbod in. Hij heeft een nieuw John Butler Trio op poten gezet en deze maand komt de groep uit met een nieuw album "April Uprising", een tegelijkertijd geëngageerd en persoonlijk album, dat John treugbracht naar zijn eigen roots, die in Bulgarije bleken te liggen.

John, op de frontcover van je nieuwe album prijkt een leeuwenkop. Een beetje symboliek is nooit ver weg?

Inderdaad, een leeuw staat voor trots en moed en het staat direct in verband met de Bulgaarse opstand tegen het Ottomaanse rijk, waar mijn voorouders in betrokken waren. De revolutionairen hadden een vlag met een leeuwenkop als embleem en in de eerste plaats wilde ik eens iets anders dan mijn hoofd op de frontcover. Natuurlijk symboliseert het kracht, sterkte en moed, zeker.

De meeste artiesten die ik interview willen bijna nooit standpunten innemen. Jij bent juist het tegenovergestelde en je hebt zelfs een groot deel van je populariteit te danken aan de standpunten die je inneemt.

In zekere zin wel. Ik verklaarde echter nooit iets vernieuwend of diepgaand, maar wel hetgeen wat misschien veel mensen dachten. Ik denk wel dat de mensen onze eerlijkheid appreciëren.

Ik denk dat veel mensen dezelfde ideologie hebben als jullie, maar ze de moed ontbreekt om er voor uit te komen.

Ja, maar er is wel een verschil tussen moed en domheid. (algemene lach)

Zie je “April Uprising” ,met je vernieuwde band, als een nieuwe start of meer als een evolutie in de revolutie?

Ik denk beide. Ja, het betekent zeker beide. Dat is een interessante kijk op de zaken trouwens. Je kan er beide zaken uithalen: een evolutie van een artiest en het begin van een nieuwe band. Meestal komt het zover niet, want tegen de tijd dat je een band kent heb je het begin al gemist, omdat ze onbekend zijn. Eigenlijk is het een hergeboorte en we zijn er allemaal even opgewonden en enthousiast over.

Ik heb de indruk, als ik sommige teksten op het album lees,  dat je een beetje je geduld aan het verliezen bent en dat je roept : “Genoeg valse beloften, ik wil dingen zien veranderen”.

Daar ben ik niet zeker van (denkt diep na). Ik heb wel altijd dezelfde ideeën en idealen gekoesterd de laatste vijfendertig jaar, maar ik kan ze misschien nu beter verwoorden. Als songwriter ben ik veel beter en poëtischer geworden dan vroeger en wellicht komen daarom mijn gedachten nu beter over. Weet je, als je de hedendaagse wereld bekijkt dan voel je jezelf een beetje overrompeld door alles wat er gebeurt. Je krijgt de indruk dat het kompleet de verkeerde kant opgaat, maar als je de dingen van op afstand bekijkt zie toch dat er een positieve evolutie is. We komen van ver, maar er is geen apartheid meer in Zuid-Afrika, er is geen rassenscheiding meer in Amerika, gisteren was het de honderdste verjaardag van de vrouwenrechten en gelijkheid. We hebben nog een lange weg voor de boeg, maar er is vooruitgang. Er zijn nog problemen in Zuid-Afrika en Amerika en de vrouwen verdienen gemiddeld nog steeds twintig procent minder dan de mannen. Het is een beetje zoals drie stappen vooruit, twee stappen achteruit.
Nicky Bomba: Dikwijls focus je op die twee stappen terug, maar er komt toch schot in bepaalde zaken. De mensen zijn  ook beter geïnformeerd dus moeten politici op hun tellen passen, want zo eenvoudig kom je niet meer weg met bepaalde zaken. Ook de sociale organisaties spelen daar een positieve rol in omdat ze de zaken goed opvolgen en de politiek op zijn woorden neemt als ze hun beloftes niet nakomt. Ik ben het dus volledig eens met John dat er een “Uprising” aan de gang is, langzaam maar zeker. Op podium is het hetzelfde, stap per stap kom je het verst.
John: Al deze dingen stemmen me zeer hoopvol, ook als vader van twee kinderen, ondanks een blik op deze wereld, als je Kopenhagen ziet mislukken, Obama die als opvolger van Bush twee oorlogen moet verder zetten…Je kan de moed laten zakken, maar zie het als de zon. Je ziet ze niet bewegen, maar toch doet ze het en dat is een hele opluchting.

Je ging op zoek en vond de weg naar je voorvaderen. Dit moet zeker veel bloot hebben gelegd over je eigen persoonlijkheid, maar wekte dit ook een bepaalde energie op in jezelf?

Ja zeker, dat was duidelijk voelbaar. We hebben allemaal al gehoord van als iemand zijn roots ontdekt, je een beter beeld krijgt van je eigen persoonlijkheid. Geestelijk was dat gevoel al aanwezig. Ik was gans mijn leven al omringd door inheemse mensen en ik was er van overtuigd dat mijn roots ergens anders lagen. Ik voelde het wel, maar ik had er geen bewijzen van. Als ik dan in Bulgarije op de plaats stond van mijn voorvaderen, begon de puzzel in elkaar te vallen. Die gevoelens werden dan bewaarheid en veroverden mijn lichaam, mijn hart en mijn geest, echt overweldigend. Het woord roots is een heel sterke metafoor. Het geeft je een heel sterke fundering vanwaar je komt en meer stabiliteit. Zonder je roots te kennen is het juist alsof je persoonlijkheid ergens tussen zweeft, maar niet weet waar naartoe. Ja, dat is waar, ik kreeg meer kracht door mijn voorvaderen.

Als je nu de Dobro in je handen neemt, afkomstig van je van je grootvader moet dat een heel ander gevoel geven?

Natuurlijk, die gitaar was de enige herinnering aan mijn grootvader, want die overleed al in 1958. Mijn gevoelens worden er alleen maar diep door versterkt.

Nu we toch over energie aan het praten zijn. Toen ze Samson’s haar afknipten was hij al zijn kracht kwijt. Ben je daar nooit bang voor geweest?

Lach er niet mee, maar ik was er niet gerust in. Ik was er wat bang voor en dat verhaal spookte inderdaad door mijn hoofd. Haar heeft een bepaalde energie. Dat voel je als het rond je hoofd dwarrelt. Maar het zag er niet meer uit en al mijn dreadlocks begonnen in elkaar te klitten. Och, elke verandering is zo goed als een vakantie. Ik hou nog steeds van dreadlocks hoor, maar af en toe moet je toch eens van truitje veranderen.

Je bent vader van twee kinderen, een zoon en een dochter. Ben je nog meer bezorgd dat het de verkeerde kant uitgaat met deze wereld?

Nee, integendeel. Mijn kinderen geven me hoop. Voordat mijn dochter geboren was maakte ik me echt boos over bepaalde zaken, maar als je door tienduizend ton liefde van je dochter en tien miljoen ton liefde van je zoon in je gezicht geslagen wordt, realiseer je jezelf dat de mens in essentie een heel, heel mooi wezen is. Je wordt hier zo puur geboren om dan naar de haaien geholpen te worden door alles rondom je. Weet je, de mensen die hier slechte dingen uitspoken gaven zelf geen grote voorbeelden inzake liefde of kregen misschien niet genoeg ouderliefde. Het enige wat ik kan doen is mijn kinderen liefhebben, maar gewoon het feit van ze te hebben gaf me mijn geloof terug in het menselijk ras. Mensen zijn gewoon geweldig, maar je mag ze niet naar de knoppen helpen.

Ik vind je nieuwe plaat “April Uprising” zeer toegankelijk. Ik hoor nieuwe geluiden zoals de Lenny Kravitz rocksound in het schitterende “Close To You” en ook de eerste single “One Way Road” steekt geweldig in elkaar. Een catchy tune die blijft hangen, een vlot meezingbaar refrein, dat zijn peilers van succes. Was het de bedoeling nog een groter publiek te bereiken?

Nicky Bomba: Natuurlijk vinden we het fijn dat zoveel mensen onze muziek steunen en appreciëren, maar onze muziek in een bepaalde richting sturen doen we niet. Dat zijn dingen die gewoon gebeuren tussen ons, vonken die overslaan en die we samen in een muzikaal geheel gieten. Zulke dingen heb je niet onder controle, maar tussen ons werkt het fantastisch en ik vind persoonlijk het hele album sterk.

John, je bent zelf een zeer bedreven slidegitarist. Je hebt nog opmerkelijke collega’s in die stijl. Wie zijn de grootste hedendaagse fenomenen volgens jou?

De opmerkelijkste figuur en tevens een geweldige persoonlijkheid en entertainer, ik zou hem zelfs de Charlie Chaplin van de slide durven noemen, is Bob Brozman en dan heb je nog het Indische fenomeen Pandit Devashish Bhattacharya en niet te vergeten Derek Trucks. Vergeet niet dat de slidegitaar afkomstig is uit India en niet uit Hawaï, Amerika of Afrika.

Je bespeelt Australische twaalfsnarige Maton gitaren. Heb je daar een bepaalde reden voor?

Ik speelde al op zoveel twaalfsnarige gitaren, maar de meeste van die instrumenten zijn waardeloos. Die Maton’s zijn werkelijk ongelooflijk duurzaam en stevig gebouwd, zijn goed bespeelbaar en klinken nog goed ook. Ik verkies een twaalfsnarige boven een zessnarige gitaar omdat ik vind dat er zoveel instrumenten tegelijk in gebundeld zitten. Je hoort er zowel een mandoline, een banjo, een zessnarige als twaalfsnarige gitaar in en ze klinkt mooi open en harmonisch. Ook als ik ze door mijn Marshall versterker jaag klinkt ze krachtvol en dynamisch. Het is een zeer veelzijdig instrument.

Ik hou van de funky, hiphop stijl van “Don’t Wanna See Your Face”, maar ook het onderwerp intrigeert me. De pers kan soms irritant zijn. Heb je een soort van zwarte lijst?

(plooien dubbel) Zeker weten. Er staan niet veel journalisten op, maar er zijn een paar exemplaren die ik in de gaten hou en waarvoor ik mijn metalen neckbrace aandoe. Ik voel dat jij een hart hebt voor muziek, dat komt naar boven in je vragen, maar er zijn anderen die er alleen sensatie en hun voordeel willen uithalen. Dikwijls gaat het gewoon om voer voor de tabloids. Nochtans is journalistiek zo een geweldige stiel als je ziet hoe je verhalen prachtig kunt verwoorden en zo een krachtig medium. Het maakt me misselijk wanneer iemand dat dan misbruikt voor pure sensatie.Soms vertel je al eens iets off the record, en ook al heb je benadrukt dat je ze dit niet mogen publiceren, dan gebeurt het toch. Dit schept natuurlijk wantrouwen.

In “To Look Like You” duik je in de denkwereld van een tienermeisje. Boezemen gans die mediatizering en verafgoding van de sterrencultuur je angst in, zeker nu jezelf een dochter hebt?

Ongerust mag je het niet noemen, maar ik ben me er wel van bewust. Ze zal al deze signalen bewust of onbewust toch krijgen. We leven nu eenmaal in een tijdperk van bewondering, zelfs voor mensen die buiten hun fysieke eigenschappen geen enkel talent hebben. Als ik nu mijn kinderen zie in hun jeugdige perfectie en de prachtige gouden lokken van mijn dochter en daarnaast de vrouwelijke rolmodellen die er echt onrealistisch en zelfs ongezond uitzien, dan is het voor ons ouders inderdaad een uitdaging om erop uit te kijken dat het niet de verkeerde kant opgaat.

De media zou neutraal en onpartijdig moeten zijn, to the point en steeds de waarheid vertellen. In “Mystery Man” lijk je wel bezorgd of dat werkelijk zo is?

Er was een periode in mijn leven dat het me werkelijk mateloos ergerde wat er allemaal aan de hand was in deze wereld. Maar er is zoveel informatie, de radio, de kranten, de televisie, dat je werkelijk overspoeld wordt en door het bos de bomen niet meer ziet. Nu zou ik me liever wegstoppen in mijn kelder, ver weg van de wereld. Daar gaat deze song over. Ik kan me niet meer engageren als ik meer overspoeld word dan geïnformeerd.

Je eindigt je album met “A Star Is Born”, een lied over vader en zoon. Hoe zou je reageren indien je zoon op zestienjarige leeftijd zou zeggen: “Papa, ik wil gaan busken”?

Ik zou zeggen te gek, geweldig idee! Ach, zolang hij maar gelukkig is maakt het niet uit. De grap doet de ronde dat er uit musici nooit advocaten of boekhouders worden geboren omdat ze die niet kunnen verdragen, dus in die richting zal ik het niet moeten gaan zoeken. Dat hij gewoon zijn hart maar volgt en de dingen doet waar hij volledig achterstaat.

Artiesten hebben een groot hart en zetten zich dikwijls in voor goede doelen en benefieten. Jij doet dat, Dave Matthews doet het en vele anderen. Dat is toch opmerkelijk.

Muziek kent hierin een lange traditie. De meeste muzikanten beseffen dat ze een grote invloed kunnen uitoefenen op de maatschappij, ook als is het “We Are The World” of om het even wat, maar artiesten zijn altijd al onbaatzuchtig geweest als cultuurdienaars voor iets groter of zelfs voor liefde. Dit fenomeen is dus heel gewoon.

Een ander fantastisch initiatief “The Seed”, startte je in Australië op samen met je vrouw Kari.  

Eigenlijk hebben we hiermee een soort gemeenschap opgericht, waarin iedereen ten dienste staat van iedereen. Net zoals in een dorp, waar je iemand die honger heeft een stuk brood geeft, kan hij op zijn beurt als het beter gaat weer iemand anders verder helpen. We zijn een hulpfonds voor opkomend talent dat tijdelijk de middelen niet heeft om op te starten. Dus geven we de middelen aan talentrijke mensen die het anders toch gemaakt zouden hebben, maar misschien de kans nooit zouden hebben gekregen. Het is niet de bedoeling dat deze artiesten kunnen overleven op deze fondsen, maar dat ze een startschot krijgen zodat ze later op eigen benen kunnen staan. De selectie is ook wel streng hoor. We proberen echt de mensen met een visie en de harde werkers eruit te pikken zodat we ons geld niet verkwisten. Het brengt veel werk met zich mee, maar het is een grote eer voor mijn vrouw en mij dat we dit kunnen doen.

John, Nicky en Byron, jullie zijn een fantastisch, sympathiek trio. Mag ik jullie veel succes toewensen in jullie verdere leven en loopbaan. Bedankt voor dit interessante gesprek en tot binnenkort op het podium in AB.

Blowfish