Artiest info
Website
Myspace
TOOGENBLIK HAREN 12/03/10

Ben, ik las in jou bio dat je al een verhalenverteller was op driejarige leeftijd. Wat moet ik me daarbij voorstellen? Was je de attractie van de stad?

Dat is een goeie grap. Zo had ik het nog nooit bekeken. Nee, zo grootschalig zag ik het toen nog niet. Het waren mijn ouders die naar verhalen luisterden over mijn avonturen in de dierenwereld die ik fantaseerde bij mijn teddyberen. Het was meer dicteren, want ik wilde absoluut dat mijn verzinsels opgeschreven werden.

Heb je die notities nog, want dat zijn toch mooie jeugdherinneringen?

Ik heb er tenminste nog één, mooi gebundeld in boekvorm en geïllustreerd met mijn eigen tekeningen. Het zit ergens in een doos in het huis van mijn moeder.

Als ik je songs beluister, hoor ik invloeden zoals Gordon Lightfoot, Willy Nelson, John Prine of Guy Clarck. Van wie erfde je dit muzikale en het schrijverstalent?

Geen van mijn  beide ouders of grootouders speelden enig instrument of zingen, maar mijn moeder heeft wel artistiek talent. Ze schildert en ze tekent en ook de tekeningen die je ziet op de cover van mijn nieuwe album “Land Of The Shadows” komen van haar hand. Mijn vader was vele jaren een wiskundeleraar en ik heb dat wiskundige wel geërfd van hem. Muziek is ook heel structureel en mathematisch opgesteld. Ik zou niet weten of dat ermee te maken heeft gehad, maar zij hebben nooit een muzikale carrière als singer-songwriter geprobeerd, zoveel is zeker. Misschien een gemiste kans voor hen?

Je bent afgestudeerd als historicus, maar toch koos je voor een muzikale carrière. Die keuze tussen twee passies moet toch niet gemakkelijk geweest zijn?

Inderdaad, ik zou zeer graag geschiedenis hebben onderricht, maar nu combineer ik de twee in mijn muziek, dus dat is nog beter.

Veel van je songs handelen over de Amerikaanse Burgeroorlog en de verschrikkelijke dingen die daar gebeurd zijn. Was dit voor jou het belangrijkste feit uit de Amerikaanse geschiedenis?

Dat is een goede vraag. Ik ben er wel van overtuigd dat dit het meest pijnlijke moment uit de Amerikaanse geschiedenis is, en je ziet nog steeds de blijvende gevolgen in sommige Zuidelijke en ook Noordelijke staten. Ik denk niet meer dat het feit op zich nog in de kijker staat, maar het maakt zeker deel uit van de familiegeschiedenis van veel Amerikaanse burgers.

Soms kom je voor de dag met gruwelijke, verschrikkelijke verhalen zoals in “Fisher’s Hill”, waar een soldaat niet alleen zijn arm maar ook de trouwring verliest die eraan vast hangt. Wil je zo de impact van een boodschap vergroten?

Eigenlijk schoot dat detail me pas in het hoofd als de song bijna af was en het is inderdaad een fijn gruwelijk verhaal. Natuurlijk zet je zo wel een song in de kijker.

Niet alleen zijn je teksten om van te snoepen, ook je arrangementen kunnen buigen op dezelfde kwaliteit. Zoals het opgenomen stukje wind in Fisher’s Hill, dat inderdaad een heel winderige plaats is, de donderende percussie van Peter Young, de slide van Chas Williams en jou strummende gitaar die de spanning erin houdt.

Dank je wel. Dat echt stukje Tennessee  wind werd door Chas opgenomen en hij kiest ook dikwijls de instrumentatie uit. Peter Young is ook zo’n onmisbaar element en een bijzonder getalenteerde percussionist. Dave Sinko draagt erin de mix zorg voor dat alles in de juiste plooi valt en we bespreken allen samen de opbouw van de songs.

Ook de opener “Twenty One” geeft me de juiste Tom Russell, Mexicana feel, met die duellerende akoestische gitaren en de accordeon in de achtergrond. Het verhaal speelt zich ook in het Westen af, tijdens de burgeroorlog, maar wat mij opvalt is hoe actueel al deze verhalen blijven.

Dat is dan ook de boodschap die ik wil uitzenden in het beschrijven van de karakters, terwijl ik de geschiedenis en de gebeurtenissen gebruik als motor van het verhaal. Hopelijk blijken deze verhalen die zich meer dan honderd jaar geleden afspeelden nog relevant voor vandaag.

“The Cherry Mine”, één van mijn favoriete nummers uit het album, is een triest verhaal, over een mijnramp in Cherry, Illinois, en in de furieus klinkende gospel van “Mother Jones On The Line” kom je op voor de rechten van de uitgebuite mijnwerkers. De werkende klasse telt veel niet gerespecteerde helden vind je niet?

Inderdaad en je vindt nochtans onder hen dikwijls de meest aangrijpende verhalen. Iedereen leert over de geschiedenis van de hoger gekwalificeerde mensen, maar de verhalen van de gewone, eenvoudige mensen blijven dikwijls onaangeroerd of worden gemarginaliseerd. Ik vind de verhalen van de gewone man en vrouw in de straat zeker zo interessant.

Je bent nu op tournee in Europa. Als ik je woorden hoor over je vrouw Kari in “Your The Weather”, een song in Gurf Morlix stijl, dan zijn het harde tijden voor je.

Zeker, ik mis mijn vrouw en mijn twee dochters elk moment. Maar ik heb mooie vooruitzichten. Ik zie mijn vrouw binnenkort terug in London, vanwaar ze met mij mee op tournee gaat. Dat is het voordeel van samenspelen. Ze had gehoopt van ook hier in België, Nederland en Frankrijk mee te kunnen komen , maar ze is fotografe en had zelf een paar opdrachten. Ik probeer echter zoveel mogelijk mijn familie mee te nemen op tournee, zeker in de States. Onze meisjes zijn twaalf en zeven en we namen ze deze zomer al een hele zomer lang mee op tournee.

Zijn je dochters ook muzikaal zoals hun ouders?

Ze hebben allebei een gitaar en ik leer hen erop te spelen. Ze houden beiden van muziek en dat doet me plezier. We kunnen misschien ooit nog een familieband oprichten, “The Bedford Family”. Dat komt nog goedkoop uit ook, dan moet ik geen muzikanten inhuren.

Hoe zwaar verlies kan aankomen bezing je in “The Sagamon”. Die plaatselijke verhalen moeten bekend en nog meer ontroerend in de oren klinken van de plaatselijke bevolking. Wat raakte je in dit verhaal?

Dat verhaal speelt zich af in een dorpje New Salem  waar president Lincoln woonde vooraleer hij naar Springfield verhuisde. Ze hebben gans dat dorpje mooi in zijn oorspronkelijke staat gerestaureerd. Ik ben ernaar toegetrokken op zoek naar een interessant onderwerp en vond een passend verhaal, want in het jaar 1820 waren dood en kindergeboorte in zulke grensdorpjes eigenlijk gewone gebeurtenissen, meer dan het nu het geval is.

In het midden van het album las je het instrumentale “Ten Paces” in. Is dit jou eerbetoon aan je meester-gitarist Chas Williams?

Gedeeltelijk wel, maar ik hield veel van deze song en ik vond het een mooi rustpunt op de plaat. Chas is een getalenteerde Dobro-speler en gitarist, maar ook een fenomenaal banjospeler. Banjo was zijn eerste instrument, maar eigenaardig genoeg brengt hij dat instrument nooit mee als we moeten optreden.

De meeste heldenverhalen handelen over mannen. Vind je dat er een discriminatie is tegenover vrouwen en wil je dit accentueren in “Amelia”?

Waarschijnlijk zijn vrouwen ondervertegenwoordigd in songs geschreven door mannen. Ik ben een grote fan van Richard Shindell en Guy Clarck en beiden hebben ze songs over sterke vrouwen. Ik wilde zeker een bijdrage leveren met “Amelia”, een tribuut aan de vrouwelijke luchtvaartpionier Amelia Earhart. Ook “Cherry Mine” is geschreven vanuit het oogpunt van een vrouw. Ik houd wel van die tegengestelde positie van een man die een vrouwenlied zingt. Het idee werd me eigenlijk ingegeven door Richard Shindell, waarvan Joan Baez zelfs een song coverde, “Reunion Hill”. Wie weet covert ze binnenkort wel één van mijn songs.

Ik moet je gelukwensen met de titelsong “Land Of Shadows”, je ballade voor de mishandelde en gelynchte zwarte jongen Emmett Till. Dit is tenminste een waardig tribuut met een mooie tekst en arrangement tegenover Dylan’s beschrijvende sneltrein compositie. Zie je een positieve evolutie ten opzichte van racisme?

Ik vind dat de zaken aan de beterhand zijn. Er zijn zeker nog problemen van racisme op deze wereld, dikwijls ook latent, maar de evolutie is toch in de positieve zin. Dit verhaal illustreert wel mooi tot welke verschrikkingen racisme kan leiden. Dat men een onschuldige jongeman op zulk een brutale manier kan mishandelen en vermoorden om hem dan in de Mississippi te dumpen, grenst toch bijna aan het ongelooflijke. Het was ook heel moedig van zijn moeder te eisen dat hun zoon met een open kist zou begraven worden, zodat de ganse wereld getuige kon zijn van deze gruweldaad.

Je titelde je album “Land Of The Shadows”. Welke symboliek steekt daar dan achter?

Wel, voor je een schaduw kan zien vallen moet er licht zijn. Licht kan niet zonder schaduw, zoals goed samengaat met kwaad. In de cover van het album overheerst het licht, dus dat is positief.

Je eindigt het album met “As Long As Your Eyes Are Blue”, een muzikale interpretatie van een gedicht van de Australische dichter Banjo Paterson, ook auteur van “Walsing Mathilda”. Was het Tom Waits die je bij Paterson bracht?

Eigenlijk kreeg ik een dichtbundel van Paterson van een vriendin van mijn vrouw Kari. Ze las me het gedicht “As Long As Your Eyes Are Blue” voor en zei dat het haar onvermijdelijk deed herinneren aan mij en Kari. Ik vond dat zo mooi en ik had toevallig een passende melodie in mijn hoofd en klaar was kees. Het is tekstueel een lichte aanpassing van het origineel gedicht, maar het zit heel dicht in de buurt. Het was de eerste keer dat ik iemand anders zijn woorden gebruikte en er mijn muziek opzette en het is goed gelukt.

Illinois is zoals een paar andere Amerikaanse staten een afgeleide van een Indiaanse naam en Amerika kent zeker veel verhalen uit de geschiedenis van de Indianen. Is dit nog een onontgonnen gebied voor Ben Bedford?

Geschiedkundig natuurlijk niet, maar ik ben wel zeer geïnteresseerd in hun geschiedenis en zal zeker op zoek gaan naar een geschikt verhaal voor een song. Misschien krijg ik wel een song klaar voor het volgende album.

Je speelt ook veel huisconcerten samen met je vrouw Kari.

Ja, we spelen daar onze donkerste songs voor gelukkige mensen.

Dan ga je veel werk hebben vanavond.

(giert het uit) Excellent!

Wat zijn de toekomstplannen van Ben Bedford?

Ik ben opnieuw aan het schrijven en zal vanavond bij mijn optreden hier in Toogenblik wel nieuw werk voorstellen. Ik denk dat ik binnen iets meer als een jaar wel met een nieuw album zal klaarstaan. Ondertussen gaan we verder met dit prachtige leven.

Ben, je bent een fijn mens en we wensen je nog veel succes toe in je verdere carrière. Bedankt voor dit hartelijke gesprek en we kijken al uit naar je optreden vanavond in Toogenblik.

Blowfish