Artiest info
Website
Myspace
MUZE HEUSDEN 26/03/10

Pura Fé, welkom in België. Ik raad de mensen die je niet kennen aan het bijhorende videofilmpje op je “Hold The Rain” album te bekijken als introductie. Je groeide op in een muzikale familie en stond wel heel jong op de planken. Was dit je eerste kennismaking met “Native Music”?

Nee, ik kwam voor het eerst in contact met “Native Music” in mijn jonge tienerjaren in New York. Hierna trok ik naar mijn geboortestreek in North Carolina, waar ik optrad met het Native a cappella folktrio Ulali. Ik stond wel al van op heel jonge leeftijd op het podium, maar dat was dan op Broadway. Ik groeide op met heel verschillende soorten van muziek. Mijn moeder was een operazangeres en mijn grootmoeder zong gospel en blues met haar zusters. Ik werd dus ondergedompeld in vele muziekgenres en deelde zelf ook met vele muzikanten het podium. Vandaag toer ik rond met gitarist Carry Morin en drummer Peter Knudson. Al deze invloeden zijn hoorbaar op mijn nieuw album “Full Moon Rising” en hoewel het een zeer autochtone expressie is, vind je er zeer verschillende genres in terug en ook een diversiteit aan muzikanten, zoals bijvoorbeeld Rhiannon Giddens van The Carolina Chocolate Drops of de rapper Brutha War.

Als je uit zo’n muzikale stam komt zullen je twee kinderen ook wel muzikale talenten hebben.

Zeker, ze spelen allebei muziek, maar ze gaan toch het voorbeeld van professionele artiest zoals hun moeder niet volgen. Dit is een levensstijl die hun absoluut niet bevalt. Ze zijn liever thuis.

Je ouders gaven je de gezegende naam Pura Fé, wat staat voor zowel geloof, trouw als vastberadenheid. Ze moeten heel  trots zijn op hun dochter die al deze kwaliteiten waarmaakt.

Vind je dat? Mensen gaan dikwijls af op het uiterlijke of het beeld dat ze van iemand creëren, maar wat er in iemands binnenste omgaat weten ze natuurlijk niet. Ik vind dat ik mijn naam steeds opnieuw moet waarmaken, zoals in een constante test. Dit is een heel grote uitdaging.

Je krijgt veel respect van andere bekende artiesten zoals Taj Mahal, Eric Bibb, Alvin Youngblood, Branford Marsalis, Guy Davis en vele anderen, maar de grootste voldoening moet je toch krijgen door het bereiken van je doelstelling om de Native bevolking opnieuw te herenigen door jouw muziek. Welke betekenis heeft het album “Indian Reservation Blues And More” voor je in dat opzicht?

Het was op zich al een hele opgave om zo’n project tot een goed einde te brengen in Canada zowel als in Amerika. Niet alleen was het een hele klus om zoveel artiesten verenigd te krijgen, maar ook de keuze van songs was niet evident om te publiceren, want zij lagen politiek zeer gevoelig en namen geen blad voor de mond. Mensen willen dit allemaal niet horen over onze politieke strijd en de problemen van onze gemeenschap. Ik was dan ook dolgelukkig dit project tot een goed einde te brengen en ook muzikaal was ik in de wolken, want het was een zeer creatieve ervaring

Ik hoorde je vriendin Star Nayea zingen over de genezende kracht van muziek. Eén bepaalde zin trok er mijn aandacht: “This land doesn’t belong to you and me, we belong to our mother”. Dit gelijkheidsbeginsel wordt wel met de voeten getreden vandaag en zou niet nu niet leefbaar zijn of vergis ik me?

Tja ( denkt diep na). Alles is zo afgebakend vandaag en bepaalde mensen  zullen zich toch altijd verheven blijven voelen, zeker naar het profiel naar waar onze maatschappij vandaag is geëvolueerd. Ik denk inderdaad dat het daarvoor nu te laat is en dat men daar vroeger met een andere levensfilosofie had aan moeten werken. Er zijn nog een paar autochtone groepen van mensen op deze wereld die zo leven, maar dit zijn uitzonderingen. Als deze uitgestorven zijn, dan zal er niets meer overblijven.

Ik las met plezier dat je opnieuw de liefde voor muziek ontdekte door toedoen van Kelly Joe Phelps. Was het zijn specifieke gitaarstijl die je verraste?

Ja, hij deed bij mij opnieuw de gevoelens opborrelen van de manier waarop ze vroeger in mijn geboortestreek zelfs in de kerk slidegitaar speelden, vooral op Dobro. Ik hoorde die muziek zo dikwijls, maar ik werd er pas echt door geraakt toen ik hem slide hoorde spelen terwijl hij ons begeleidde tijdens een optreden van Ulali. Ik zei waw, dat wil ik ook kunnen. Hij is altijd een goede vriend gebleven en een grote fan.

Vandaag kom je hier je nieuwe album “Full Moon Rising” presenteren. Er hangt altijd een mysterieuze sfeer rond een volle maan. Wat betekent een volle maan voor de Natives?

De volle maan heeft veel betekenissen; afhankelijk van tot welke groep van de bevolking je behoort. Voor mijn volk is het een tijdsaanduiding voor ceremoniën en ook voor zeer persoonlijke zaken. Ik koos deze naam als titel voor de nieuwe cd omdat men niet gelukkig was met de originele titel “Human Pride” . Toen dachten we aan “Woman Sacred”, maar ik wilde niet mijn gezicht op de cover met daaronder “Woman Sacred”. Dat kwam mijns inziens nogal arrogant over. Ik wilde echter absoluut een foto van een volle maan op de cover en zo kwamen we uit bij “Full Moon Rising”.

Je “Hold The Rain” album was een zeer persoonlijk album, terwijl je nieuwe album meer politiek en sociaal getint is. Je zendt vele boodschappen uit naar de mensheid. Vind je zelf dat er nood is aan een herhaling hiervan zodat ze in ons geheugen verankerd blijven en zich door middel van een breder palet van genres kunnen verspreiden onder meer mensen?

Zeker, maar het feit dat ik me inlaat met zoveel verschillende genres heeft meer te maken met mijn eigen interesse voor deze muziekstijlen dan met het feit van een breder publiek te bereiken. Ik nam gewoon hetgeen op wat in mijn oren goed klonk. Er zijn zoveel artiesten op deze wereld waarmee ik zou willen samenwerken, ook onder de Native muzikanten. Ik probeer altijd zoveel mogelijk mensen te betrekken bij het maken van mijn muziek. Zo krijg je een breed klinkend spectrum en komt de boodschap uit verschillende monden.

De oudere Pura Fé fans zullen misschien verrast opkijken bij het horen van  elektrische gitaren en de mix van jou muziek met moderne genres als hiphop en rap. Wilde je met deze plaat ook een jonger publiek bereiken?

Natuurlijk, iedereen die naar mijn muziek wil luisteren is welkom. Ik schrijf wel met bepaalde dingen in mijn achterhoofd en er zijn zoveel problemen onder de Natives die aangekaart moeten worden. Er is zoveel onrecht in deze wereld. Ook onze jeugd kent problemen met drank en drugsmisbruik. Er zijn zoveel dingen die mensenlevens vernietigen die ik zou willen aankaarten. Muziek is één van de middelen om je hiertegen te verzetten en helpt de jeugd er zich aan te herinneren wie ze zijn en wat hun culturele afkomst is, zodat ze hun trots behouden . Hoe meer ze leren over hun roots, hoe sterker ze zullen  staan tegenover andere mensen. Ik zal van elke gelegenheid gebruik maken om dit in mijn muziek ter leggen zodat ik ze hierin kan steunen. Mijn boodschap is dat je alles aankunt en er een plaats op deze wereld is voor iedereen. Je mag je niet laten beïnvloeden door de vooroordelen of de negatieve  insinuaties van mensen, die er dikwijls alleen maar op uit zijn om je te kwetsen of een reactie uit te lokken. Leg dit naast je neer als een onbenullig detail en doe gewoon verder, zonder je te laten ontmoedigen.

Je album opent met “Red, Black On Blues”, een prachtige boodschap in een mix van verschillende muziekstijlen. Droom je er nooit van hoe de wereld er zou uitgezien hebben zonder genocide en kolonisatie?

Ja ik denk daar zeker over na wat er gebeurd zou zijn zonder dit alles, maar ik kan me er moeilijk een beeld van vormen. Ik probeer me dan in te beelden hoe het geweest is in vroegere tijden. De mensen zullen dan wel een harder leven gehad hebben, maar misschien wel een goed.

In “Woman Sacred” hoor ik een dualiteit door zowel het respect voor onze moeder aarde te belichten, maar deze tevens feministisch voorop te stellen in de vergelijking met een vrouw als allerhoogste goed.

Wij zijn zo opgevoed om geen verschil te maken en alles met volle respect te behandelen zodat het tot zijn volle waarde kan uitgroeien.

Als ik de drie vrouwelijke stemmen hoor van Pura Fé, Jennifer en Rhiannon in het prachtige en emotionele “4 Daughters”, dan krijg ik het gevoel van eenheid, alsof die stemmen uit één mond komen.

Dank je. Weet je wat de mooiste beleving was in dit nummer? Het feit dat ik daar samen zat met Jennifer en Rhiannon, dat we alle drie uit het zuiden komen en ook die combinatie, die mix van onze verschillende voorvaderen  die we in onze genen hebben en die je niet van elkaar kunt scheiden. Je kan niet bepalen welk deel van je Indiaans of Afrikaans is. Je kan jezelf niet in stukjes kappen en verdelen in gelijke Afrikaanse en Indiaanse deeltjes. Als we daar samen zaten te zingen was het juist dat gemeenschappelijke gevoel dat spontaan en natuurlijk uit ons vloeide dat overheerste. Het was alsof we al gans ons leven samen zongen en we namen dat nummer zonder enige repetitie op. Het zit in onze genetisch  geheugen. Ik had het gevoel dat we samen duizend jaar oud waren en dat we hier al vroeger geweest waren, zelfs meerdere keren.

“War, where is it good for" in “Stand Up For Human Pride”, is een uitgesproken politiek standpunt tegen de regering Bush. Hebben we dan geen lessen geleerd sinds Christopher Columbus?

Nee, helemaal niet. Het enige wat de politieke machten leerden is dat ze ongestraft kunnen verder gaan. We zullen zien of het met Obama een verbetering zal zijn.

In “Ole Mid Life Crisis” drijf je een beetje de spot met de man in zijn mid life crisis en hemel je de vrouw op als “The Pot Of Gold”. Vind je dat de vrouw te weinig respect krijgt in onze Westerse cultuur?

In onze Indianen cultuur is de vrouw het hoofd van de familie omdat ze de bron van leven is en er geen twijfel over bestaat dat een kind uit het lichaam van een vrouw komt. We volgen het spoor naar onze voorvaderen ook langs de namen van de vrouwen en niet zoals in het Westen, waar het kind de naam krijgt van de vader. Mijn moeder is van de Dear Clan en zo ook mijn grootmoeder en mijn overgrootmoeder. Vrouwen worden in een Indianen gemeenschap op een heel andere manier bekeken dan in de Westerse maatschappij. Een oudere vrouw heeft in onze gemeenschap heel veel macht. Haar wil is wet, zij is het familiehoofd , de aarde en de liefde.

“All My Relations” is opgedragen aan je voorvaderen. Je eert daar de dapperen en moedigen, maar ook zij die de moed niet hadden om te vechten, de zwakkeren.

Dit is een Native zienswijze, maar ook een zeer menselijke visie. Als je tot de kern van de mensheid afdaalt, volledig ontkleed tot bij de grond, dan zijn we allemaal dezelfde levende wezens.

Dit is een mooie zin en een wijze les om af te sluiten. Pura Fé, je bent een zegen voor de mensheid en het was voor Rootstime  een grote eer om je te interviewen. Bedankt voor dit fijne gesprek en we kijken halsreikend uit naar je optreden zo dadelijk.

Blowfish