Artiest info
Website
Myspace
MENEER FRITS 12/04/10

Krista, gefeliciteerd met je nieuwe album. Je hebt al twee fantastische platen op de markt gebracht, “Mudshow” en “Cover Their Eyes”, maar met “Chocolat Paper Suites” ga je nog meer de artistieke en poëtische toer op. Qua klank ga je terug naar de sound van “Mudshow”, met als hoofdinstrument de piano. Je verdeelde je album in verschillende suites, zoals in klassieke composities. Zie je dit als een probeersel voor de toekomst of wilde je het album opsplitsen in verschillende emotionele secties?

Ik wilde het niet alleen emotioneel opdelen, maar ook een langere muzikale getuigenis afleggen, niet de afgebakende drie of vier minuten song. Ik heb zelf een klassieke opleiding genoten en omdat de markt zo open is en ik niets opgedrongen krijg van één of ander major label koos ik voor de vrijheid en mijn eigen keuze. Het eerste plan was om één suite , de Lorca suite te maken, maar ik borduurde verder op dit idee.

Het eerste waarnaar ik speurde op de cover van “Chocolat Paper”, waren de olifanten, zoals op je twee vorige cd’s, maar helaas, ik vond er geen.

Dan moet je toch eens heel goed kijken naar de binnenkant van de hoes. Je ziet mij met een hoed en een boom in een landschap. De olifant zit loopt links van de boom. Eerst wilde de art director hem duidelijk in het landschap zetten, maar ik vond het te vanzelfsprekend en besloot hem te verbergen. Het was het idee van mijn man David Weber om de beeltenis van een olifant door mijn albums te laten lopen. Hij werkte ooit in een circus als artiest. Nu zijn we wel verplicht om ermee verder te gaan.

Als je de cover opendoet springt je meteen de afbeelding van een sinaasappel op de print van de cd in het oog. Waarom koos je een sinaasappel als hoofdsymbool voor je nieuwe album?

Ik haalde het idee van sinaasappelen bij de dichter Frederico Garcia Lorca, die dikwijls deze vrucht in zijn verbeelding of in zijn gedichten gebruikte. Ik geraakte er ook door gefascineerd en ze lopen als een rode draad door de eerste suite. Een sinaasappel heeft een bittere buitenkant en een zoete binnenkant en ook de kleur en de vorm spreekt me aan. De eerste suite is geïnspireerd door Frederico Garcia Lorca, maar ook door een voorval een paar jaar geleden. Ik zag toen, vanuit een hoge building, een Mexicaanse man sinaasappelen verkopen in een zeer drukke straat, in de gietende regen. Hij deed er alles aan om zijn waar ondanks het slechte weer aan de man te brengen. Iedereen raasde hem maar voorbij, weggedoken onder regenschermen, maar hij gaf niet op. Plots schoot er een beeld door mijn hoofd van een kasseistraat in Andalusië, mensen die op terrassen zitten in een wondermooi architecturale omgeving en een boomgaard met overladen sinaasappelbomen die tot op de grond hingen door de zware dracht van hun vruchten in een veld vol met vogelverschrikkers. Ik begon te fantaseren over ’s mans afkomst en toverde de straat om in dit mooie landschap en beeldde me in dat de sinaasappelen als regen uit de lucht vielen en door de straten rolden, in plaats van al die jachtige, rijke mensen die nergens oog voor hebben. We weten op de duur nog niet meer waarom we zo lopen.

Je titelde je nieuwe cd “Chocolate Paper suites”. Verbergt, zoals bij chocolade, de verpakking een wonderbare inhoud?

“Chocolate Paper suites” voelde ook aan als een verpakking van iets. Ik wilde iedere emotionele sectie van het album zijn eigen verpakking meegeven en onderverdelen in een intro, een voorstelling, een climax en een slot zoals in een echte klassieke compositie, verdeeld in suites.

Als je een platenwinkel binnenstapt kan je moeilijk naast de opvallende cover heenkijken, met jij die risicovol aan de rand van een afgrond de verte in tuurt.

Heel deze plaat was een risicovolle onderneming. Dat wilde ik ook uitbeelden op de cover. Iedereen die ik sprak over de manier waarop ik het album wilde indelen verklaarde me gek en gaf me de raad te kiezen voor een traditionelere aanpak. Ik wist ook niet hoe de markt erop ging reageren. Mensen kunnen dit concept ambitieus maar tegelijkertijd pretentieus vinden. Mijn vorige album albums schreef ik gericht naar de americana markt, omdat de platenmaatschappij dat zo wilde, maar de markt is zodanig verandert met alles dat online te vinden is. De wereld ligt open voor de muzikanten en ik dacht dat het beter was gewoon mezelf te zijn. Het is geen fijn gevoel als je onder druk moet schrijven. Nochtans sloot heel de americana scene me in zijn armen, tot Bob Harris van BBC toe. Dat doet natuurlijk deugd, maar er bestaat ook zoiets als folk. Ik val daar ergens tussen. Ik doe mijn ding en hou er zo niet van in kastjes gestopt te worden. Je moet je integriteit bewaren, want als je die verliest ben je ook de mensen kwijt die werkelijk om je geven.

Op de cover van je cd ontdekte ik een nieuw levend wezen: the inspring flim-flam man. Wie of wat is dat?

Wel, het is mijn mijn vader . Hij is een heel boeiende persoonlijkheid, groter dan het leven op zich. Hij heeft een enorm karakter. Hij was een valsmunter. Maar liefst tweeënzeventig miljoen dollar maakte hij na. Dit verhaal is dus echt. Als hij één dollar illegaal kan verdienen, geeft hij er de voorkeur aan. Ethisch ben ik het niet met hem eens, maar aan de andere kant is hij een fascinerend individu. Hij kan om het even wat aan iedereen verkocht krijgen, ongelooflijk. Hij heeft wel vijf jaar achter de tralies gezeten voor dat vergrijp.

Je draagt je nieuwe album op aan Madeline Krause.

Dat is een triest verhaal van een autistisch meisje uit mijn dorp, die wist dat ze nooit een normaal leven zou kunnen leiden zoals iedereen. Ze besliste uit het leven te stappen door van een building te springen in mijn dorp. Heel het dorp was er het hart van in, want we zijn een kleine gemeenschap. Natuurlijk was het zielig wat ze deed, maar tegelijkertijd ook vastberaden. Ik vond dat zij en zeker haar moedige ouders dit verdienden.

Als ik op de cd-cover in de verte het vliegtuig van de gebroeders Wright bespeur en je hoor praten over stoomboten denk ik dat je liever in het tijdperk van die avonturiers en pioniers geleefd had.

Ja zeker. Ik vraag me trouwens af of er wel iemand tevreden is met het tijdperk waarin hij geboren is. Het leven zag er toen veel eenvoudiger uit. Maar ik ben tevreden met de tijd die ik hier krijg en dat hoeft daarom geen vijfentachtig jaar zijn. Ik heb zo van die levensbeschouwende momenten en dan denk je wel eens aan de vergankelijkheid van ons bestaan en dat je tijd gaat te kort komen om alles te doen wat je zou willen doen. Maar ik vrees dat je nooit niet genoeg zal hebben, hoe lang je levensduur ook gerekt wordt. Er zal altijd wel een nieuwe uitdaging opduiken.

De bijdrage aan deze cd van Colin Linden is opmerkelijk, zoals je al dadelijk kan merken in de opener van de eerste suite “Oranges Fall Like Rain” in het nummer “Rich Man’s World”. Hoe heb je hem ontmoet?

Dat is al een beetje geleden, namelijk in 2007 op het Take Root festival. Ryan Adams en Luka Bloom speelden daar toen ook. Onze kleedkamers grensden aan elkaar zodat we veel met elkaar optrokken. Later ging ik naar Folk Alliance in Memphis en toen ik de lift uitkwam botste ik op Colin. Dat was een heel blij weerzien . Ik vertelde hem dat ik aan een album werkte en hij zei doodleuk, als je me nodig hebt bel me maar. Colin is gewoon fantastisch en een hele lieve man.

“Rich Man’s World” heeft een typisch Arabisch klinkende achtergrond. Hoe kwam je daarbij?

Ik zocht naar dergelijke klanken om de invloed van de Moren in Spanje op de achtergrond te laten doorklinken, wat niet makkelijk is, want ik had schrik dat die Arabische tonen te fel op de voorgrond zouden treden. In mijn dorp woont een zeer getalenteerde Arabische violiste, Dena El Saffar, die ik maar al te graag aan mijn opnames liet deelnemen zodat ik in dat nummer het sfeerbeeld kon scheppen dat ik wenste. Mijn man, David Weber zorgde dat het geheel perfect gemixt werd, zonder dat de Arabische klanken alles overheersten en het nummer te fel uit het album zou springen.

De tweede suite , “Night Light”, begint met het duizelingwekkende verliefde “Dazzling”. Een goede observator ontdekt dikwijls mooie dingen.

Die song gaat over een herinnering aan mijn ouders die voor altijd in mijn geheugen staat gegrift. Op een mooie zomeravond in juli keek ik toen ik nog heel jong was onze mooie tuin in en zag ik mijn ouders dolgelukkig dansen op het gras. Mijn vader neuriede trouwens een toontje onder de mooie sterrenhemel. In schril contrast met dit romantische nummer staat “It Has All To Do With The Moon”, dat ik schreef voor het huwelijk van mijn zuster, die helemaal niet moet hebben van die romantische toestanden. Ze is een computerprogrammeur en heeft wel romantiek in zich, maar heel diep begraven in haar hart. Ze zal zo’n toestand van verliefdheid ook niet toegeven en zeggen dat hij te wijten is aan de maan, de sterren, de omgeving maar toch niet aan de liefde zeker. Och, soms wil ik weg van deze gekke wereld die altijd maar sneller draait en waaraan alles voorbijvliegt en niemand nog aandacht meer schenkt aan de kleine dingen. Dat bedoel ik met “Teeter-Totter On A Star”: weg van al die gekte, de politieke bedriegers en de schandaalpers.

Suite drie noemt “Madness Of Love”. Vind je liefde op zich dan te gek om los te lopen?

Nee, “Madness Of Love” is niet de liefde op zich, maar het onweerstaanbaar gevoel dat zich van je meester maakt als je verliefd wordt op iemand. Die chemie die dat veroorzaakt is verblindend. Ik heb al zoveel zangeressen horen zingen over de alles verslindende verliefdheid voor een man. Maar wil hij wel hetzelfde? Is het geen eenrichtingsverkeer? Die meisjes zijn echter niet meer voor rede vaatbaar en dikwijls hoor je dan reacties van: ik voel het gewoon, hij houdt ook van mij. Wij vrouwen zijn veel meer romantische zielen en zien dikwijls dingen die er niet zijn, zonder er zelf bewust van te zijn, uit verliefdheid. Zo eindigt de suite dan in “Middle Of A Breakdown”, wanneer ze achter de waarheid komt en haar wereld instort. Zo toont “Deliver Me” het beeld van een vriendin van mij die ondanks al mijn goede raad dat die man haar bedroog, toch met haar ogen open in haar ongeluk liep. Achteraf zeg je dan wel, ik had je nog gewaarschuwd, maar dat is allemaal nutteloos. Iedereen bewandelt toch zijn eigen weg, je vrienden, je kinderen en dikwijls veroorzaak je meer schade door dit te verhinderen.

“Deliver Me” geeft ook een beeld van een wereld vol hypocrisie.

Inderdaad, mensen hebben een vals beeld over de wereld en de liefde. Alles wordt zo mooi geïllustreerd en voorgesteld op tv en in films en ze houden dat beeld voor ogen. Maar zo is het in de werkelijkheid niet. We streven deze fantastisch dromen wel na, maar de werkelijkheid is dikwijls een bittere pil om te verteren. We leggen de lat zo hoog voor elkaar dat niets nog goed genoeg lijkt. Dus zeg ik dat het beter is ons van al deze illusies te bevrijden, dan kun je terug echt liefhebben in plaats van steeds teleurstellingen op te lopen.

“Small Things” is een heel gevoelige song. Je beschrijft jezelf als rusteloos, steeds op zoek naar iets nieuw.

Waardeer je dan nog de kleine dingen?
Zeker. Je moet dit in perspectief plaatsen. Kleine dingen kunnen soms heel belangrijk zijn of juist heel groot. Als ik van hieruit met mijn telescoop naar Jupitter kijk, lijkt het een onooglijk klein ding, maar in werkelijkheid is het een God en een reusachtige planeet.

Je werd uitgekozen uit acht singer-songwriters over gans de wereld om deel te nemen aan een schrijversessie ter ere van 200 jaar Darwin. Die selectie voor het Darwin project moet wel een hele eer geweest zijn.

Ik viel bijna in zwijm van vreugde toen ik die brief in mijn bus kreeg. We kregen een half jaar om ons voor te bereiden, maar de impact was zo onvoorstelbaar groot toen ik dat huis binnenwandelde om in een week tijd songs te schrijven met mensen die ik nog nooit gezien had. De BBC volgde ons de hele tijd en op de achtste dag gingen we een selectie maken van de nummers en het hele album in één keer opnemen. Ergens was ik toen bang, maar aan de andere kant was het een hele uitdaging en leek het een beetje op een muzikaal zomerkamp.

Je benadert Darwin vanuit een zeer persoonlijk standpunt dat meer ingaat op de mens zelf.

Darwin had een getormenteerde ziel. Hij was zich goed bewust van de belangrijkheid van genetisch bepaalde dingen. De Darwins en de Wedgewoods trouwden generaties onder neven en nichten. Door deze inteelt waren hun fysieke funderingen afgezwakt. Daarom gaf hij zich de schuld van de dood van zijn dochter omdat ook hij getrouwd was met een Wedgewood, namelijk Emma. Er bestaan geen woorden voor het verdriet uit te drukken van het verlies van een kind. Dat is gewoon het ergste wat men zich kan inbeelden. Als je jezelf dan nog persoonlijk verantwoordelijk gaat stellen voor de dood van je kind is dit erger dan erg. Het was alleen zijn sterke relatie met Emma die hem de moed gaf om dit enorme verdriet te overbruggen.

Ik vind je benadering van de evolutietheorie ook interessant en gedurfd. Met de uitspraak “Monkey Out Of Me” draai je deze theorie zelfs om.

In Amerika kan ik daar zelfs niet over praten. Ze vinden de bewering dat we afstammen van een aap zeer beledigend en onwaardig. Het contrast met de Christelijke opvatting dat we geschapen zijn naar het beeld van God is natuurlijk enorm. Je kan de beeltenis van God moeilijk vergelijken met die van een aap. Erger nog, in Amerika zien ze het grappige er niet van in. Ze snappen de essentie van het lied niet. Mensen komen naar me toe en zeggen dat ze zo blij zijn dat ik durf verklaren dat we niet afstammen van apen, terwijl ik de zaken omdraai, fantaseer over het tegenovergestelde en schrijf vanuit het oogpunt van een persoon Emma, die zweert dat niemand haar ooit zal gek krijgen.

Dank je Krista voor dit verrijkend gesprek. Mogen we je nog veel succes toewensen in je toekomstige carrière we gaan dadelijk volop genieten van je show.

Blowfish