Artiest info
Website
Myspace
BOTANIQUE BRUSSEL 16/09/10

Josh, welkom in België. Ik vind het nog altijd verrassend dat ondanks je uit een gezin komt met een wetenschappelijke opleiding, je voor de muziek koos. Wat dreef je in de armen van de muziek?

Ik vind dat wetenschap en kunst vruchten zijn die aan dezelfde boom groeien. Ik ben daar onlangs nog over aan het denken geweest en wetenschap is iets heel anders dan iets dat door de mens zelf gecreëerd is. Wetenschap draait om het oplossen van problemen, menselijke problemen. Soms zijn dat hele puzzels om te ontrafelen. Muziek doet dat ook. Wij proberen problemen op te lossen die verstaanbaar zijn voor gans de wereld. Voor mij is er nooit een groot verschil geweest tussen de twee. Als ik een song aan het schrijven ben maak ik ook een synthese op papier van allerlei dingen die door mijn hoofd spoken. Wetenschap is heel romantisch en de mensen die er zich mee bezig houden zijn zulke grote ontdekkers. Ze zijn even gepassioneerd bezig met wetenschap dan wij met muziek.

Je bent beïnvloed door mensen als onder andere Bob Dylan, Leonard Cohen , Johnny Cash en Bruce Springsteen. Hoeveel hielpen je helden je om je eigen stijl te ontwikkelen?

Zoiets heeft zijn tijd nodig. Ik heb nooit krampachtig gezocht om mijn eigen stijl te ontwikkelen omdat dat iets is wat spontaan moet groeien. Er zijn zelfs groepen die proberen anders te klinken op elke plaat. The Kinks maakten ooit albums waar je de indruk moest krijgen dat er op ieder album iemand anders zong. Dat is misschien knap, maar ik wil vooral klinken als mezelf en een eigen sound hebben. Ik wil niet klinken als iemand anders. Ik wil naar een punt streven dat bijvoorbeeld een Neil Young of een Bruce Springsteen hebben bereikt. Die mensen hun stijl is altijd herkenbaar. Ik heb ondertussen ook al een paar albums op mijn conto en mijn eigen geluid zit in de goede richting.

Een jong artiest heeft steun en promotie nodig. In jou geval was het Glen Hansard van The Frames die je ontdekte en mee naar Europa  nam. Dat zijn dingen die je toch eeuwig bijblijven?

Zeker en hij is nog steeds een zeer goede vriend en een fantastisch mens. We gingen nog samen op tournee in het voorjaar. Nochtans waren de omstandigheden waarin we elkaar ontmoetten niet ideaal. Het was toen voor hem een zeer drukke periode en ik stond nog in mijn kinderschoenen. Ik ben ontzettend blij voor hem dat de wereld hem ontdekt heeft en hij nu groot succes boekt.

Ik ben zelf een grote fan van zowel The Swell Season als van The Frames en zag hem op verschillende concerten. Het viel me op dat je in een filmpje , dat opgenomen werd in het appartement van je echtgenote Dawn Landes in Brooklyn voor een Amerikaanse tv-zender, je samen een nummer speelde, begeleid op de stukgespeelde Takamine gitaar van Glenn. Zat hij toen ergens verborgen?

(Lacht) Nee toch niet, maar ik heb die gitaar cadeau gekregen van hem. Ze ziet er bijna zo doorgespeeld uit als de gitaar van Willy Nelson, maar ze klinkt fantastisch.

Je mocht dit jaar je eerste huwelijksverjaardag vieren met Dawn Landes. Toen ik hoorde van jullie huwelijk heb ik wel goed gelachen toen ik haar nummer “I Don’t Need No Man” hoorde. Dit lied was voor jou toch niet de aanzet om ervoor te gaan?

Je gelooft me misschien niet, maar eigenlijk wel. Ik kende Landes al ongeveer een jaar en zag voor het eerst een volledige show van haar op een festival in Engeland. Ik was kompleet ondersteboven van Dawn en haar muziek. Toen ze daar “I Don’t Need No Man” was het alsof mijn hart brak. Maar alles is toch nog goed gekomen. Zo’n een lied voelt aan als een uitdaging niet? Maar eigenlijk schrijven we beiden geen persoonlijke dingen over ons privéleven.

Je songs leiden ons dikwijls langs verschillende geografische plaatsen zoals Idaho, Harrisburg, Lawrence Kansas, California, Southern Pacifica of zelfs naar The Edge Of The World. Je graaft graag in de geschiedenis en neemt dikwijls een vlucht die gaat naar sterren en planeten. Is muziek als een expeditie voor je?

Zeer zeker. Dat is het mooie aan schrijven. Ik vind dat je het niet altijd over persoonlijke dingen moet hebben. Natuurlijk schrijf je altijd vanuit een eigen standpunt en een persoonlijke visie, maar als je over de wereld schrijft dan vind ik dat interessanter. Je kunt dan observeren, studeren en opzoeken. Ik las onlangs iets over een Fransman die over een wereldexpeditie schreef in tienduizend woorden vanuit zijn slaapkamer, zonder ook maar één voet te verzetten. Dat klinkt misschien interessant, maar ik prefereer toch om mijn indrukken ter plaatse op te doen.

Je beleefde je jeugd  in Moscow, Idaho. In veel songs schep je beelden van zeeën, oceanen of boten. Dit zijn toch geen elementen waar je in het platteland van Idaho mee opgroeide of zit er een illustere oom  of voorvader zeeman in het spel?

Nee, bij mijn weten toch niet. Ik denk dat het te maken heeft met mijn ontdekkingsdrang. Iedereen die begint te schrijven start met een blanco blad, een grote leegte. Zo zijn ook de grote vlaktes en de oceanen, je weet niet waar je naartoe gaat  en ook niet wanneer je je bestemming bereikt. Je hebt wel ergens een idee, maar ik zie niet graag bakens onderweg. Schrijven is een eenzaam iets en ik denk dat het daarmee te maken heeft. Je moet je reis zelf maken. Dat iemand als ik, die afkomstig is van het platteland, dikwijls over de zee schrijft is inderdaad wel grappig. Het gebeurt gewoon. Ik heb er zelf geen verklaring voor. Ooit zelf die oom zeeman worden spreekt me ook wel aan.

Je brengt nu je platen zelf uit met de hulp van een distributeur. Hier is dat V2 Records. Voelt dat aan als een bevrijding om zonder platenlabel te kunnen werken?

Ik heb niets tegen platenlabels hoor. Meestal doen die mensen daar goed hun werk, maar ik ben op een punt gekomen dat ik het moeilijk heb met dingen uit hand te geven die ik zelf beter of zeker zo goed kan doen. Ik ben zeer tevreden over V2 en ook over hun filosofie. Het interesseert me niet om miljoenen dollars te verdienen. Ik wil gewoon overleven en de muziek uitbrengen die ik wil en voor mij het beste is om weer een kans te krijgen om een ander album te maken. Ik heb altijd een goede verstandhouding gehad met de mensen met wie ik samenwerkte op de platenlabels, maar ik ben nu op een punt gekomen dat ik denk dat ik het beter kan.

Fans zijn dikwijls als kleine kinderen. Ze willen steeds hetzelfde opnieuw horen. Is dat niet frustrerend voor een artiest?

Ergens wel , maar enkel als je er zelf nooit iets aandoet.  Als je beslist van al je greatest hits te spelen maak je natuurlijk het grootste deel van het publiek gelukkig maar wordt alles ook zo voorspelbaar. De verrassing is weg en dat is juist het meest interessante aan een concert. Ik ging onlangs naar een show van Tom Petty en hij begon met het bekende trio “Learning To Fly, Free Faling, Marie-Jane’s Last Dance”. Hierna speelde hij een paar nummers die ik niet kende. Ik vond ze fantastisch en dit maakte me nieuwsgierig en gefocust en toen hij hierna opnieuw in de routine van de hits viel was ik teleurgesteld en wilde ik terug naar het vorige. Het is hetzelfde als een medicijn nemen dat je al kent. De verrassing is verdwenen. Je moet ook de nummers spelen die je fans willen horen, dat ben je aan hen verschuldigd, maar zeker niet allemaal. Toch niet als je nieuwe nummers hebt. Waar schrijf je ze anders voor. Ga maar eens de setlisten na van een Bob Dylan of Bruce Springsteen. Die spelen nooit hetzelfde en dat maakt het net zo spannend.

Je nieuwe album “So Runs The World Away” klinkt opnieuw vernieuwend en is zeer rijkelijk geïnstrumenteerd, maar wel met de juiste subtiliteit. Vanaf “Hello Starling” begon je meer instrumenten in je muziek te verweven. Laat je je vrienden van The Royal City Band mee beslissen hoe de nummers zullen klinken?

Zeker, ik zou er nooit in slagen zonder hen. Ik kom altijd met een song aandraven die zo goed als afgewerkt is. Dikwijls stuur ik toetsenist en producer Sam Kassirer wel veertig geluidjes op die ik als opvulling zou kunnen gebruiken. Hij geeft dan advies over de klank en dan kan ik verder werken in een bepaalde richting. Ik krijg zoveel ideeën en ik zou ze allemaal kunnen gebruiken, maar het is toch nuttig als je advies krijgt van iemand anders. Zo beland je dikwijls op paden die je anders nooit verkend zou hebben. Ik heb zo’n fantastische muzikanten en hun muzikale ideeën zullen veel creatiever zijn dan de mijne. Als ik iets hoor wat me niet bevalt kan ik het nog altijd veranderen. Meestal leggen we een hoop lagen in een nummer om dan laag na laag eruit te halen, totdat het perfect is. We doen dat samen, zodat het altijd een gezellig feestje onder vrienden, tussen pot en pint met onze muziek. Zo voelt het goed aan bij mezelf.

Je werkte bijna twee jaar aan “So Runs The World Away”. Ik las ergens dat je met een soort writers block hebt geworsteld. Dit lijkt me bijna onvoorstelbaar voor een gedegen songsmid als jij.

En toch was het zo. Het is zoals je in een wagen stapt en je de sleutel omdraait in het contact. Je rijdt dan ook niet onmiddellijk honderd kilometer per uur. Je moet langzaam optrekken totdat je op snelheid bent. Ik was toen zelfs een tijdje helemaal gestopt met schrijven en had gedurende een maand zelfs niet eens geprobeerd om iets op papier te zetten. Ik ben dan rustig ideeën beginnen te verzamelen en als ik de eerste song gevonden had kwam de rest als vanzelf uit de pen gerold.

Je houdt er niet van om autobiografisch te schrijven, maar op dit album kan je toch niet wegsteken dat je tot over je oren verliefd bent. Heeft je huwelijk met Dawn veel veranderd aan Josh Ritter?

Ongelooflijk. Het is net of ik een extra portie hersenen heb gekregen die ik vroeger nooit gebruikte.

Ik las in je bio dat je beslist hebt om een pagina in je leven om te slaan en je kindsheid achter je te laten bij dit album. Welkom in de volwassen wereld. Wat een verschrikkelijke gedachte.

Dat is de waarheid. Maar het is slechts een “Change of Time”, zoals ik het zing. Dat is niet slecht als je er zo over denkt. Als je echt beslist om serieus te doen word je pas grappig. Je moet er naartoe groeien. Je moet eerst volwassen worden voordat je terug kunt gaan. Er zijn veel dingen die ik nog in het leven wil bereiken en die simpelweg onmogelijk zouden zijn  als ik in mijn schrijfperiode uit mijn twintiger jaren zou zijn blijven hangen. Ik zou nooit een boek kunnen schrijven, getrouwd zijn of reizen zoals ik nu doe. Je kunt enkel zo blijven leven als je een gegronde reden hebt.

Je boek “Bright’s Passage” is klaar heb ik gelezen. Wordt het ook uitgegeven in Europa?

Zeker. Ik ben enkel nog de geschikte uitgever aan het zoeken. Ik denk dat het in juli 2011 hier op de markt zal komen.

Ik hoorde zelden een zo romantisch en tegelijkertijd triest verhaal als in het walsende “The Curse”. Je hebt met Liam Hurley niet enkel een schitterende drummer maar ook een geniale marionettenspeler  en bouwer.

Ik wist zelf niet dat het ooit ging gebeuren. Hij had me wel verteld dat hij iets in die trend van plan was, maar op een dag stond hij voor mijn deur met de afgewerkte poppen van een mummie en een archeologe en hun theatertje. De sarcofaag stak hij zelfs volledig uit in massief hout. Hij bouwde alles op uit afval dat hij verzamelde.

Je studeerde American Music Trough Folk Music. Ligt je tribuut aan Mississippi John Hurt in “Folk Bloodbath” en je toursingle “500 Miles” van Hedy West in het verlengde van die studies?

Ik denk het wel. Ik ken “500 Miles” van thuis uit bij mijn ouders die de Peter, Paul and Mary platen draaiden. Het is zo’n song waarvan ik geloofde dat ze nooit door iemand geschreven zijn. Het is precies alsof ze uit het niets ontstaan zijn, als een traditional. Het zijn net die songs waarop ik het meest jaloers ben. Dit zijn zo’n ongelooflijke verhalen die soms dateren van duizend jaar geleden en ze beroeren nog steeds zoveel mensen. Van deze traditie wil ik ooit deel uitmaken.

Ik vraag me dan af wat er door je heen gaat als een monument als Joan Baez naast je op het podium staat.

Ze kwam naar één van mijn optredens en terwijl we aan onze tequila dronken vroeg ze zich af wat ze hier deed. Ik zei hierop dat ze een liedje moest spelen wat ze al veertig jaar niet meer gehoord had en dat gebeurde ook. Dat was een ongelooflijke ervaring.

Je hebt ook zin voor fantasie en humor in je teksten. In “Folk Bloodbath” laat je de vrouw van Louis Philips sterven voor hem en begraaf je het koppel tezamen met moordenaar Stagger Lee. Goed of kwaad, iedereen eindigt in hetzelfde straatje, zelfs voor God?

Op “So Runs The World Away” speelde ik met het idee om zelf God te spelen met al mijn karakters. Hen afslachten of laten leven, hun lot zou in mijn handen liggen. Het leek me een leuk idee om alle moraal te laten vallen. Wanneer ik uit mijn song geraak worstelen de meeste karakters dan ook met serieuze problemen.

Nu we het toch over problemen hebben. Ik vind dat mensen die zich wanhopig voelen “Lantern” moeten zingen van je laatste album. Kunnen we dit lied bestempelen als de Bijbel voor Geluk door Josh Ritter?

Dat hoop ik van ganser harte. Liefde is dikwijls ook beseffen dat iemand anders in zijn eentje ook dezelfde weg bewandelt. We hebben allemaal dezelfde eindbestemming en sterven is een eenzaam iets. Al wat we dan nog kunnen doen is aanwezig zijn en getuige zijn van dit feit, met goede bedoelingen natuurlijk. Dat is dan liefde tot het bittere einde.

In “Another New World” zeg je “The Search For Another New World Was Well -Worth The Burning Of Mine”. Nu ben jezelf ook aangekomen in een nieuwe wereld met je huwelijk, je nieuwe album. Denk je dat er ons nog andere expedities naar nieuwe werelden van Josh Ritter te wachten staan?

Dat hoop ik ten zeerste. Iedere nieuwe plaat die uitkomt geeft hoop en uitzicht op een ander nieuw album, net zoals een goede show je de kans geeft om terug te komen. Als er al een eindbestemming zou bestaan, dan hoop ik dat ik die nooit zal bereiken, want ik wil verder. Ik wil nooit het gevoel hebben van : ik ben er geraakt. Ik wil niet terugblikken en zeggen dat was toen het moment. Ik wil vooruitkijken en uitkijken naar dat moment dat nog moet komen.

Blowfish