Artiest info
Website
Myspace
BOTANIQUE BRUSSEL 20/09/2010

Caitlin Rose, jong talent uit het country Mekka Nashville, Tennessee zakt naar onze contreien af om haar eerste full album “Own Side Now” voor te stellen. Rootstime mocht de show beleven en had voorafgaand een gesprek.

Caitlin, de cd werd opgenomen met begeleiding van een band. Het moet voor jou een hele aanpassing zijn om deze nummers soloakoestisch te brengen?

Zeg dat wel. Het is bijna twee jaar geleden dat ik nog zonder band speelde, dus dat was wel even wennen. Ik ben niet dat technisch virtuoos gitaartalent of entertainer. Ik probeer in mijn bindteksten wel grappig uit de hoek te komen, maar de finesse van de grap gaat dikwijls verloren in de vertaling door de mensen. Ik kan natuurlijk van de mensen hier in Europa niet verwachten dat ze perfect Engels verstaan. Ik leerde wel wat woorden uit andere talen, maar dan in de zin van proost, santé, salud!

Je woont in Nashville, maar als ik je nummer uit je “Dead Flowers” EP “Shotgun Wedding” hoor, klinkt dat meer Texaans?

Ik ben dan ook geboren in Dallas, Texas, maar de song komt voor honderd procent uit Tennessee.

Verleden jaar op Rock Werchter stelde Dave Matthews zijn band nogal ironisch voor. Hij zei letterlijk dat ze countrymuziek gingen spelen, alsof dit hier een negatieve bijklank heeft.

Als goede verstaander besluit ik daaruit dat countrymuziek niet echt  populair is in België. Daar moeten we dus verandering in brengen. Hoewel, dat kan snel omslaan. Wie had ooit durven denken dat er een revival ven folkmuziek zou komen, met groepen als Bon Iver, Iron and Wine of The Low Anthem? Als dat voor folk kan moet dat voor country ook kunnen.  Bovendien is country een stijl waar je niet meer dan drie akkoorden op gitaar moet kennen en een goed waarachtig verhaal. Dat bevalt me ook. Sommige mensen denken al wanneer ze in de verte een pedal steel horen dat het country is, terwijl zoveel groepen in andere genres er gebruik van maken. Veel mensen nemen de tijd niet om deze stijl te ontdekken. Het is net als zij die zeggen dat rap op niks trekt, terwijl er zoveel goede muziek in wordt gemaakt. Men veralgemeent  zonder kennis van zaken.

Veel countryartiesten zijn hier nooit iconen geworden zoals bijvoorbeeld een Bob Dylan. Wie zijn voor jou de iconen uit de country?

Op de eerste plaats komt bij mij John Prine, als intelligent mens en songwriter, Lauretta Lynn, Patsy Cline als zangeres en zeker Merle Haggard en “ Possum” George Jones.

Je coverde en titelde je EP “Dead Flowers” naar een Townes Van Zandt song. Dat die song ooit gecoverd werd door één van de grootste rock’n roll bands ooit, The Rolling Stones is beste eer die countrymuziek kon krijgen.

Inderdaad, ik hou van de countrysongs van Mick Jagger, maar het is vooral Keith Richards die tot over zijn oren verliefd is op country. Ik baseerde me echter op het origineel, de Townes Van Zandt versie, een artiest waarvan ik ook totaal weg van ben trouwens.

Je teksten zijn  open, eerlijk en dikwijls autobiografisch. Vrees je niet geconfronteerd te worden met mensen uit je omgeving die je op je woord gaan nemen?

Ik heb een hele tijd met zulke situaties geworsteld, maar ik ben op een punt gekomen dat ik dat allemaal over me heen laat gaan. Ik stel het ook allemaal wat meer cryptisch voor in mijn songs. Er zijn altijd mensen die jaloers zijn op je of achter je rug roddelen. God weet wat ze nu in Nashville over mij vertellen? Maar tegenwoordig met internet is het wel eenvoudig om iemand zwart te maken. Ik ben echter al zoveel keer beledigd dat het mijn koude kleren niet meer raakt

Je nieuwe album is getiteld “Own Side Now”. Hoe kwam je aan de titel?

Het is een titel van een song die ik leuk vond op het album, net zoals één van mijn grote favorieten, Linda Ronstadt deed in “Don’t Cry Now”. Linda is mijn grote voorbeeld, niet zozeer als schrijver, maar als zangeres.

Het is wonderbaarlijk hoe je sound evolueerde op zeer korte tijd, van de meer revolutionaire country-punk attitude naar de meer gepolijste countrypop.

Dat is een misverstand. Mijn EP kwam hier in Europa pas in december verleden jaar uit terwijl hij in de States al in februari 2008 in de rekken lag. Ondertussen hebben we steeds aan de sound geschaafd, in die mate zelfs dat ik mijn zang van toen niet meer kan horen. Ik vind het verschrikkelijk klinken. Maar toen waren we er enthousiast over om dat we nog in onze kinderschoenen stonden.

Er is hier in België nog veel werk aan de winkel om countrymuziek meer populariteit te geven, maar je weet maar nooit wat de vonk kan doen overslaan. Het is onvoorspelbaar wat er aanslaat bij de mensen.

Alles is een evolutie en gaat in vlagen. Ik ben ook benieuwd hoe ik over een paar jaar ga klinken in dat nieuwe muzieklandschap. Maar ik heb een goede basis die country heet, net als folk een goede basis is. Je moet hier elke dag aan werken in plaats van simpele lijntjes te schrijven. Ik probeer dingen te schrijven waarin mensen zich herkennen en voel me daar zeer goed bij.

”Learning To Ride “ is zo’n verhaal waarin veel jongeren zich in zullen herkennen.

Dat is zo. Gedeeltelijk geef ik een deel van mezelf prijs, maar als dit anderen het gevoel geeft van zoiets heb ik ook beleefd dan zijn we beiden geholpen. Ik krijg dikwijls reacties van mensen die me vertellen dat ze een gelijkaardige situatie hebben meegemaakt. Maar je moet toch je lessen zelf leren hoor. Dat is ook het leuke ervan, achteraf bekeken.

In “For The Rabbits “ hoor ik je zingen over “Routine Disaster”. Is dit werkelijkheid zo dat routine rampzalig is? Routine geeft anderzijds ook een beschermend gevoel.

Ik zat toen in de verkeerde routine. Ik was zes jaar geen moment single en sprong van de ene relatie naar de andere. Met deze routine breken was het beste wat me overkwam. Je moet niet steeds doen wat anderen willen. Ik voel me vandaag veel rustiger, maar anderzijds is er op de leeftijd die ik toen had niets abnormaal aan van de ene relatie in de andere te verzeilen.

In het vrolijk rockende”Shangai Cigarettes” zou je bijna ernaast kijken dat het over sigarettenverslaving gaat. Mensen moeten opnieuw naar teksten luisteren in plaats van enkel naar de muziek.

Inderdaad, anders kun je muziek beter door computers laten programmeren. Er was een tijd dat de lyrics heel belangrijk waren en ik hou van mensen die naar mijn teksten luisteren, want die maken een belangrijk deel van mijn songs uit. De taal is hier in Europa soms een barrière, hoewel iedereen meestal voldoende Engels verstaat.

In “New York City” klink je contradictorisch. Ik voel daar tegelijkertijd de drang naar het nieuwe, maar ook angst.
Dat was voor mij ook een hele belevenis, als plattelandsmeisje zo gedropt worden in een wereldstad. Ik had nog geen bar aan de binnenzijde gezien en daar waren ze zelfs om drie uur ’s nachts nog open. In Nashville had ik er wegens mijn leeftijd trouwens toegangsverbod en dan liggen daar plotseling de meest spannende dingen voor het rapen. Nieuwsgierigheid is dan de winnaar, maar ik heb me er wel zeer goed geamuseerd en nu vind ik het zelfs grappig.

Dat amusement is gedeeltelijk uit de muziekwereld verdwenen. Het rock’n roll circus is dood en heeft plaatsgemaakt voor het commerciële circus.

Spijtig genoeg wel. Muziek moet allemaal precies één of ander bureel passeren voor goedkeuring. Het is net of het doodzonde is als je eens dronken bent. Het haalt ook een deel van de spontaniteit weg. Zo schreef ik “Coming Up” met een vriend uit Kentucky bij mij thuis op het voorbalkon. Dat is pas plezierig en ontspannend. Je doet het toch in de eerste plaats omdat je er zoveel plezier aan beleefd. Dat is vandaag het probleem, je mag geen plezier meer maken.

Caitlin, bedankt voor dit gesprek en kijk niet naar de anderen, blijf plezier maken, dat is de enige manier om te overleven. We wensen je nog veel succes.

Blowfish