Recensie

Artiest info
Website
Myspace
AB BRUSSEL 13/11/2010

Mary, welkom in België, vooreerst, mag ik je feliciteren met je prachtige nieuwe album, “The Foundling”. Wat gaf de aanzet om juist nu je levensverhaal op plaat te zetten?

Eigenaardig genoeg heb ik daar zelf geen benul van. Het overviel me gewoon. Misschien moesten al die gevoelens er gewoon uit.

Het is je eerste conceptalbum dat je uitbrengt. Ik veronderstel dat ondertussen bijna elke muziekliefhebber je levensverhaal kent, maar toch blijven die vragen over je verleden je achtervolgen. Wilde je met dit album misschien een bladzijde omslaan in je leven?

Nee, ik moest dit verhaal gewoon voor mezelf kwijt. Ik had het gevoel dat de tijd er nu rijp voor was om er een album rond te schrijven.

Voor jullie muzikanten ligt dat toch anders dan bij schrijvers en dichters. Zij kunnen hun zielenroerselen van zich afschrijven in een boek of een gedicht, terwijl bij een muzikant de wonde telkens weer wordt opengereten als hij met zijn songs het podium optrekt.

Voor mij persoonlijk is het moeilijker om die woorden op papier te zetten dan ze te delen met een publiek. Daar heb ik het gevoel dat ik deze emoties doorgeef. Deze feiten zijn ook al zo lang geleden gebeurd en de meeste dingen heb ik al verwerkt. Voor het publiek is het meestal de eerste maal dat ze deze songs horen en de reacties zijn dikwijls emotioneel. Maar als ik zie dat ik de mensen in hun ziel raak met mijn songs, dan is mijn opdracht geslaagd.

Je bent een echte vechter die zelf uit zijn eigen put kroop, maar ook opkomt voor de rechten van anderen. Reeds op je album “Drag Queens And Limousines” kwam je op voor de rechten van de anders geaarde op deze wereld en nu draag je “The Foundling” op aan de verbetering van de rechten voor adoptie en alle weeskinderen op de wereld. Ik bekeek in dit verband je videofilm op Youtube  “It Get’s Better”. Internet is op dit gebied toch een enorme boodschapper.

Inderdaad, het is een schitterend hulpmiddel. Niet dat het voor mij een enorme impact heeft, maar het gaat langzaam maar zeker in stijgende lijn en het aanbod en de verspreiding is constant. We zijn natuurlijk geen popartiesten die constant op elk media gedraaid worden maar zitten meer in de wereld van de underground. Ik trek wel de wereld rond met mijn boodschap en mijn songs, van Australië tot Europa en Amerika en vind dit al een ongelooflijke ervaring. Voor mij is dit geen catharsis, maar ik wil gewoon verhalen vertellen. Dit is een ware zegen en ik ben daar heel dankbaar voor. Ook de vele verhalen waarmee mijn publiek na mijn shows afkomen vind ik een zeer boeiende belevenis.

Je deed er alles aan om op de status te bereiken die je nu hebt. Je verkocht onder andere je goed draaiend restaurant om er een plaat mee te financieren.

Ik heb risico’s genomen in mijn leven en daar moet je moed voor opbrengen, maar ik ben een vechter die nooit aflaat en ook nooit tevreden is met het resultaat. Je mag ook nooit tevreden zijn, want het kan altijd beter. Ik heb wel het gevoel dat ik iets bereikt heb en kan ook op mooie dingen kan terugblikken die ik al verwezenlijkt heb. Ik ben zo dankbaar dat ik tien jaar na mijn debuut nog steeds meespeel. Ik heb nu het gerust gevoel dat ik er mee verder kan gaan. In zijn beginperiode is een artiest zo bang dat ze dit van je af gaan pakken en dat je een job zal moeten zoeken die je eigenlijk niet wil doen. Ik heb nooit een echte hit geschreven, maar ik maak stap voor stap wel vorderingen.

Wat maakt iemand een groot artiest? Zijn  populariteit? Zijn verkoopscijfers? Dikwijls zijn de outsiders nog de meest interessante artiesten.

Het is ook interessant dat wanneer je outsiders bij elkaar zet, je insiders krijgt. Dat is echt hartverwarmend.

De “Inside World” van de outsider is een zeer mooie en boeiende wereld.

Dat is een quote die ik moet onthouden!

Als ik de tekst lees van de titeltrack “The Foundling” met de woorden “Unwanted, Unloved, Unblessed,Partially Killed, Partially Born”, hoor ik een diep gekwetst iemand (Mary roept: “That’s Heavy! What A Way To Start A Record…”). Het is precies een uitspraak van iemand die zich alleen op deze wereld voelt.

Ja en nee. De titelsong geeft een overzicht van het verhaal van de baby, als introductie voor het geheel. Ik herinner me uit die eerste periode niets meer omdat ik te jong was, dus heb ik het geschreven uit een meer intellectueel standpunt, vanuit een gedachten proces en pure emotie. Weet je dat wanneer ik in die song de doordringende “Lalalala’s” zing, ik er dieper door geraakt wordt als door de woorden op zich? Er zit zoiets droevig en smachtend in de melodie dat je ook hoort bij een Jacques Brel of een Edith Piaff. Woorden zitten in tegenstelling tot de melodie in je geheugen, maar breng ze samen met een melodie en je krijgt een explosieve cocktail.

Het  is ook de melodie die mensen het eerste raakt in een song . Hierna gaan ze pas op zoek naar de woorden en de tekst.

Ja, op voorwaarde dat ze luisteren tenminste, wat dat is ook helemaal niet evident. Veel mensen komen naar een optreden uit pure ontspanning, als een avondje uit en zijn ook niet meer gewoon om te luisteren door al die bonkende, zogezegd moderne muziek. Luisteren is werken en vraagt een inspanning en daarom spelen wij ook voor een kleiner publiek.

De song “The Foundling” geeft me tegelijkertijd een Leonard Cohen en een gipsy feel. Zijn weeskinderen ronddolende zielen zoals een zigeuner?

Ja zeker (lange stilte). We zijn steeds op zoek naar een thuis, wat daarom geen fysieke plaats wil zeggen. Het is meer een thuisgevoel in je bewustzijn, iets wat als thema als een rode draad door gans Leonard Cohen’s  werk liep. Hij heeft die Franse ethiek in zijn genen als Canadees uit Montreal en ik denk dat ik met mijn roots uit New Orleans dezelfde gevoelens draag. Die muziek zit gewoon in me en komt ook spontaan naar buiten. Daar moet ik niet bij nadenken, dat is puur emotioneel.

Dat thuisloze gevoel past wel in het plaatje van jezelf als rondtrekkende troubadour.

Aan de ene kant is dit rusteloze bestaan een zegen, maar dikwijls ook een vloek. Momenteel voel ik mezelf goed in mijn vel met het leven dat ik leid.

In “Sideshow” zeg je dat je liever scoort vanuit de zijlijn, zonder in de grote spotlights te komen. Heb je er ooit al bij stilgestaan dat zoiets van vandaag op morgen kan veranderen: morgen Mary Gauthier als grote ster.

Nee, daar heb ik nog nooit bij stilgestaan. Het is niet mijn ambitie om een grote ster te worden, maar stel je voor (denkt na). Alles kan van vandaag op morgen veranderen natuurlijk, zelfs door een dom telefoontje. Nee, stel je voor…

De song die me het diepst treft op het album is het hartverscheurende “Blood Is Blood”, met een op je ziel krassende viool van Tania Elizabeth. Het gemis is schrijnend en onuitwisbaar, maar  wij hebben allemaal ouders en ook wij gaan ooit wees worden en ze verliezen.

Jullie kunnen je ouders verliezen, maar zelfs dat kan ik niet, want ik heb ze nooit gehad. Ik kan mijn identiteit niet verliezen omdat ik ze simpelweg niet heb. Het is net alsof ik van een andere planeet kom en hier geland ben als een buitenaards wezen. Men stopt je als wees in een familie waarmee je geen enkele band hebt en ze zeggen ok, dit is je familie, wees dankbaar, klaag niet, doe maar alsof het de waarheid is, want je zou even goed in een weeshuis kunnen zitten. Zo zitten geadopteerde kinderen in elkaar: met gebogen hoofd alles aanvaarden en dankbaar zijn dat iemand je geadopteerd heeft. Als kind hecht je jezelf zoveel mogelijk, maar er is altijd een deel van je dat niet meewilt en een eigenaardig gevoel losweekt. De miserie begint pas echt als je in je tienerjaren komt en je opstandig wordt en je vindt dat er iets mis is en je jezelf oneerlijk behandeld voelt. Daarom is het voor mij moeilijker om erover te praten dan er een song over te schrijven, want praten is zo vluchtig. Pfff, en weer een zin vliegt voorbij, terwijl een melodie dit zoveel beter uitlegt samen met de door merg en been snijdende viool van Tania. Je hoort haar praten door haar viool en veel diepere gevoelens blootleggen dan in om het even welke discussie. Muziek is haar taal die ook voor haar zoveel dingen uitlegt en verklaart. Zoiets vergt maar enkele noten in evenveel seconden om iedereen het juiste gevoel te doen krijgen.

“March 11, 1962” brengt ons naar het verhaal over het telefoongesprek met je moeder. Je verwachtingen moeten wel hooggespannen geweest zijn, maar werden de kop ingedrukt als in een boze droom.

Het was een grote teleurstelling, maar geen droom die uit elkaar spatte. Ik maakte me hierover nooit illusies. Ik hoopte dat het misschien een positievere afloop zou kennen, maar diep in mijn hart wist ik dat dit slecht ging aflopen.  Een mens hoopt altijd op beter, ook al is het niet veel. Onze relatie, laat staan contact was toch onbestaande, dus door dit telefoontje werd ik hierin enkel bevestigd. Maar, ondanks dat het zeer moeilijk te verwerken is, voel je jezelf toch ergens beter, want je weet plots dat je een mens van vlees en bloed bent. Niet iemand die hier op aarde is gedropt als een “Alien”. Mijn moeder drukte me door dit telefoontje als het ware in het menselijke ras op een manier zoals ik me nog nooit had gevoeld. Alleen al het feit dat ik nu mijn afkomst kende heeft me enorm veel geholpen. Een droevig verhaal is beter dan helemaal geen verhaal. Niets is erger dan twijfel en onwetendheid.

Het album leest echt als een storybook. Het trieste “Walk In The Water” laat weinig aan verbeelding over. Hoe houdt iemand na al die teleurstellingen het hoofd boven water?

Dat is zonder enige twijfel mijn vechtersmentaliteit.

In “Sweet Words” kom je tot het besef van de schokkende,  moeilijk te begrijpen waarheid. Toch zeg je : “All I wants to do is reach for you again”?

Dat is het pure instinct van een kind op zoek naar ouderliefde. Het is een constant gevecht. Hoe erg de dingen ook zijn die er gebeuren, het brengt je in een tweestrijd tussen je innerlijke dat zegt, stop ermee, doe je geen verdriet,  en de natuurlijke drang naar je ouders. Zoiets verwoest een mens totdat je op een bepaald moment kunt zeggen: stop, nu is het genoeg geweest. Je moet gewoon de waarheid onder ogen durven zien en deze aanvaarden. Het is een lang proces, maar eens je het aanvaard hebt, voel je jezelf beter worden. Ik ken genoeg vrouwen die de leeftijd hebben van mijn moeder die wel van me houden, dus waarom moet ik liefde krijgen van juist die ene vrouw die toevallig mijn moeder is? Je kunt moeilijk liefde vragen aan iemand die dit gevoel niet kent. Dat is niet verstandig.

Het meest gelukkige moment van het album vinden we in “The Orphan King”.

Dit is dan ook het einde van het verhaal (plooit dubbel van het lachen).

Ik hoor hier een zelfverzekerde en moedige Mary Gauthier. Sloeg liefde, een gevoel dat jij wel kent, je door al deze miserie heen?

Absoluut, liefde is geloven en geloven is liefde. Ik bedoel niet geloven in de kerkelijke zin, maar geloven in liefde en het contact met mensen die dezelfde gevoelens kennen. Dit betekent je redding, ondanks vele valse starts. Je mag nooit opgeven, maar moet steeds blijven proberen. Liefde is de enige redding.

In “Another Day Borrowed” borrelt weer de dolende Mary boven. Op het einde van de song zeg je “Me, I am almost ready”. Heeft je ziel eindelijk rust en een thuis gevonden?

Zeker, na tien “Songs Of Hell” voel ik mezelf klaar om te zeggen: stop, het is genoeg geweest. Geen afscheid meer nemen, geen vragen meer stellen bij mijn familienaam, geen smeken voor liefde meer. Ik ben nu klaar om me te verzetten tegen dat vluchtinstinct. Het heeft me bijna een gans leven gekost om tot dit punt te komen, maar een hart laat zich niet dirigeren. Deze song is het begin van het volgende verhaal, een volgend album. Ik ben klaar voor een nieuwe plaat, want het was heel deprimerend om dit album te schrijven en op te nemen, maar ik moest dit gewoon doen. Ik weet dat het hard is om naar dit album te luisteren, maar het volgende zal zeker anders klinken. Ik ben echt ongeduldig om terug thuis te komen zodat ik aan iets anders kan beginnen. Ik ben blij dat ik nu eindelijk vrede heb gevonden.

Blowfish