Dave McGraw, die in een vorig leven vooral ‘wildlife’ bioloog was & Mandy Fer, die ruime tijd in Spanje muziek en cultuur studeerde, zijn al enkele jaren een Amerikaans folk rock singer-songwriters duo uit de staat Washington. Tot 2010 hebben ze solo als singer-songwriter een eigen muzikaal leven gesleten. Als ze samen op het podium staan, zingt Dave McGraw en speelt hij akoestische gitaar & djembé. Mandy Fer zingt ook en speelt akoestische & elektrische gitaar. McGraw's troostende, fluweelachtige bariton stem, gecombineerd met Fer’s hoge en subtiel krachtige vocale aanpak, polijsten de nummers die ze samen hebben gegenereerd. Het ingewikkelde vlechtwerk van hun vocale harmonieën zijn onmiskenbaar uitzonderlijk. McGraw’s liedjes echoën verhalen van de cultuur en het landschap van het Amerikaanse Westen, waarin hij bedachtzaam zijn verhalen spint van alledaagse mensen, die op zoek gaan naar iets meer in hun aardse bestaan​​. Fer kiest voor een meer dromerige aanpak, waarin ze complexe en etherische beelden oproept, binnen haar zwoele en beklijvende melodieën. Haar krachtige elektrische gitaarspel stuwt het duo show na show, avond na avond, doorheen hun unieke oprechte en levendige songs.

Hun muziek focust op ingewikkelde ritmes, close harmony en vermengt verschillende muzikale stijlen en genres als o.a. folk-rock, Americana, singer-songwriter en roots-rock. Dave & Mandy’s debuut duo album “Seed of a Pine” (2011) is opgenomen in Chicago met producer Zach Goheen. Recent brachten ze een tweede album “Maritime” uit.

Op de tweede editie van het Country Festival aan het prachtige zonovergoten Chateau La Motte in Groot-Gelmen / Sint Truiden staan op vrijdag Dave McGraw & Mandy Fer om 22u gepland op de ‘Saddle span stage’. Wij van Rootstime.be, hadden het geluk om al vroeg in de zonnige namiddag met beiden een kort gesprek te mogen hebben. Het was het éérste van zes interviews, die we op deze twee dagen met de optredende artiesten gepland hadden.  

Dave McGraw: van wildlife naar musiceren, van de Grand Canyon naar een theater… Was het een grote stap? Wat deed je het besluit nemen om deze grote stap in je leven te zetten?

Ja, het was inderdaad verbazingwekkend… Van Arizona tot hier, spreek je over zo’n 9000 mijlen. In 2012 verhuisden we van het Arizona – van de woestijnen in het Zuid / Westen van de States - naar de staat Washington – naar een regenachtige Staat aan de Pacific Northwest.

Ik werkte éérst als ‘wildlife’ bioloog en dit vaak op afgelegen, niet vaste plaatsen, waar maar weinig mensen komen. Ik begon toen te zingen, omdat ik binnen een straal van 100 mijlen de enige levende mens was. Ik had een gitaar en ik was degene die rond de kampvuren zong. Op die verre en mooie plaatsen, had ik veel tijd voor mezelf en had ik veel tijd om inspiratie op te doen. Als bioloog werkte ik vaak seizoensgebonden. Ik werkte zes maanden en had daarnaast veel tijd over om te werken aan mijn muziek carrière.

De doorslag van de overstap naar muzikant?
Het feit dat we vanaf 2010 een duo zijn denk ik…(Mandy beaamt dit ook…)    

Mandy Fer, je bent sinds 2010 een muzikaal duo met Dave McGraw. Hoe zou jezelf je stijl omschrijven?
(Na Fer’s antwoord: Dave ben je het daarmee eens?)

Mandy: Dat is een heel moeilijke vraag!... Het is ook een diepgaande vraag… We zijn hier vandaag voor het eerst op een country festival, terwijl we meer roots festivals gewoon zijn. Het is daarom grappig om genre termen als ‘roots’ en ‘indi’ te gebruiken. Alles wat er mee gerelateerd is, zou ik als beschrijving kunnen gebruiken.

Dave: Laat ons ons daarom focussen op de muziek zelf. Ik zou daarom de stijl ‘roots’ willen noemen. 

Wat zijn / waren jullie muzikale invloeden?   

Dave: Een songwriter die ik erg bewonder is Greg Brown.

Mandy: Ken je Greg Brown niet…? Hij zal je leven veranderen!

Dave: Brown heeft een lage bariton stem. Als je hem voor het eerst hoort, zal je er niet van houden, maar hij is fabelachtig en zijn teksten zijn ongelooflijk… Hij is werkelijk “down to earth”!... (nvdr: vertaald: “zonder illusies of pretenties” – “praktisch en realistisch”) Van mij mag je hem de ‘vader van alle songwriters’ noemen.

Mandy: Andere invloeden? “Led Zeppelin” en nog meer hedendaagse rockers… 

Jullie zijn beiden singer-songwriters met elk een eigen opinie. Is dit niet vragen om problemen, of werkt dit juist extra voor jullie creativiteit?

Mandy: … Ja… en dat (nvdr: vragen om problemen?) wordt alleen maar erger (hilariteit) (terug ernstig vervolgt ze) Ons nieuwe album “Maritime” (nvdr: Mandy spreekt het uit met de nadruk op ‘time’) was het album waarvoor we voor het éérst de songs samen schreven, ‘co-writing’. We verbleven hiervoor in een kleine hut in de bossen, met maar heel weinig plaats voor elkaar. We schreven songs samen, we werkten hard en we waren verplicht om het album samen af te maken.

Dave: We deden het met plezier, maar als professionelen…

Wat trachten jullie over te brengen naar het publiek? Is dit ‘rust’, ‘overdenkingen’…?

Mandy: Het opzet moet zijn dat het publiek plezier beleeft, dat iedereen zich goed voelt. Je wilt dingen delen. Je wilt het publiek iets meegeven. Verhalen over jezelf, waar je afkomst ligt, gevoelens, “peaceful living”, lol… 

Er is recent een tweede album uitgebracht “Maritime” . Als je het vergelijkt met jullie eerste album “Seed of Pine” (2012), wat zijn dan verschillen tussen beide albums? Is het een vervolgalbum?

Mandy: ik hoop dat het album verschillend is… En, ik denk ook dat het verschillend is. Temeer, omdat we voor het eerst songs samen schreven. Voor de rest is de line-up zowat dezelfde gebleven. Onze drummer Andrew Lauher is er nog altijd bij. Hij drumt op beide albums. Chris Merrill is de bassist en de producer (Zach Goheen) is ook dezelfde. (korte pauze)
Maar, de insteek was anders. We deden het verschillend. We namen op in een huis op een eiland en… (ik onderbreek Mandy hier, want dit wordt mijn volgende vraag!) 

Jullie schreven de songs op een eiland. Je kan in de songs het comfort van de omgeving voelen. Was dit “the place to be” voor twee singer-songwriters?

Mandy (vervolgt): Juist, de opnamen gebeurden op een eiland.

De ideale plaats?
Mandy: Ja, want je was er door weinig gebonden. Je kon stoppen en tijd maken voor een wandeling of een lunch, voor een onderbreking…

Dave: Alles was heel comfortabel, wat je een ontspannen gevoel gaf. We zaten niet in een studio, magazijn of in de een drukke stad.

Mandy: Dat alles was geweldig!

Ik vergelijk het album graag met een schilderij, waarop alle kleuren in elkaar vloeien en vervagen en een sfeer, een stemming opwekken. Moeten we naar het album luisteren alsof we naar een schilderij kijken?

Dave: (aarzelend) Je moet zeker je tijd nemen! Het is inderdaad zoals bij een schilderij. Dan kan je alles beter adsorberen. Onze songs voelen niet aan als pop hitjes.

De song “Carillon” is een song met een verhaal over A’dam. Is dit zo? Kunnen jullie on swat meer details vertellen?

(Beiden knikken en beamen…)
Dave: Ja, het is een verhaal dat direct gerelateerd is aan een van onze gebeurtenissen in A’dam. We hebben daar, in onze vrije tijd, Boudewijn ontmoet, de klokkenspeler / beiaardier van een ‘Carillon’- klokkenspel dat in Westertoren in het centrum van A’dam is gebouwd in 1658 (nvdr: Carillon: een set van klokken in een toren, gespeeld met behulp van een toetsenbord of door een automatisch mechanisme, dat lijkt op een piano klavier). Boudewijn was onze gids toen we de Westertoren in het centrum van A’dam beklommen - met uitzicht op de voormalige volkswijk de Jordaan. We zijn toen via ladders verder omhoog geklommen tot aan de Carillon. Mandy heeft er zelf de linkshandige partij met hem even mogen meespelen. Toen we in de toren waren, was er een trompettist, die beneden vanuit een boot op het kanaal speelde. Beiden, de beiaardier en de trompettist, speelden toen een “call & response” partij. Wij waren toen in de toren en dat maakte het samenspel nog verbazingwekkender en uniek. Een geweldige ervaring!

Dit was een echt gebeurd verhaal, maar wanneer schrijf je de andere songs?
Dave: Ik wou van iedere dag, altijd en overal, maar zo werkt dit bij ons niet. Wij schrijven niet gemakkelijk een song tijdens een tour, omdat we dan niet alles kunnen adsorberen. Wij schrijven meestal wanneer we er tijd voor vrijmaken.

Mandy: Als de dagen korten, wanneer het kouder is, of, wanneer het regent…        

Wat zijn jullie plannen voor de nabije toekomst?

Dave: “Maritime” is nog niet uitgebracht in de US. Plannen zijn om dit te doen in januari / februari 2015. Enkel voor deze tour is het album hier in Europa uitgebracht.

Mandy: Ik denk volgend jaar in 2015, dat we gaan proberen zoveel mogelijk te schrijven en zoveel mogelijk te delen met zoveel mogelijk mensen. We zijn er klaar voor!

Laatste vraag aan jullie beiden: wat heb je door muziek over jezelf geleerd?

Dave: Ja, “absolutely!”… we leren veel over ons zelf… (diepe zucht) In Alaska deden we een grote show voor zo’n 2000 mensen. Ik was al zes weken heel zenuwachtig. Ik had zelfs vreselijke plankenkoorts toen ik het podium op moest… Ongelooflijk, onbegrijpelijk…

Mandy: Iedere dag leer ik dat ik niet zo hard moet zijn voor mezelf … Ik zit mezelf voortdurend op te jutten met dingen als “ik heb niet genoeg geoefend vandaag…”, of “ik heb niet voldoende geschreven dit jaar…”, of “you know…” Als je tourt ontmoet je altijd geweldige mensen en dat is veel belangrijker. Tijd vrijmaken voor jezelf is heel belangrijk! Verder mis ik audities. Ik doe graag audities… (hilariteit…)

Jullie beginnen de volgende weken aan een uitgebreide tour in Nederland, Duitsland en België. Voor België is er volgende week op DONDERDAG 18/09/2014 een uniek optreden gepland in het CC DE BREUGHEL in BREE. Wij van Rootstime, wij checken onze agenda want wij proberen er zeker opnieuw bij te zijn!

Bedankt Mandy Fer, bedankt Dave McGraw, voor dit gesprek. Wij kijken uit naar de show!

Eric Schuurmans

meer foto's