Voor de Belgische Band ‘The Boogie Beasts’ is de ‘Blauwe Kater’ in Leuven niet alleen een stamcafé en een welkome variant op een juke-joint, maar ook dè bruine kroeg bij uitstek waar hun muzikale ideeën rijpten, plannen worden gesmeed en vriendschappen verstevigd. In oktober 2013 rondden zanger/gitarist Jan Jaspers en drummer Gert Servaes daar op symbolische wijze hun ‘Voodoo Boogie’ periode af met een laatste live concert, om kort daarna als de ‘Boogie Beasts’ te herrijzen mede en dankzij de komst van de Luikenaars Mathias Dalle, zanger/gitarist, en harmonicaspeler Fabian Bennardo, die van hun kant het hoofdstuk ‘Stinky Lou & The Goon Mat’ achter zich hadden gelaten. Het werd een Limburgs/Luikse broederschap die algauw productief zijn vruchten afwierp, zowel in de studio als op de podia. Reeds in datzelfde jaar kwam hun eerste EP ‘The Game’ uit, waarna ijverig werd geschreven en gerepeteerd aan nieuwe gezamenlijke songs. Dit najaar kwam hun volwaardig debuutalbum ‘Come And Get Me’ uit, met die unieke mix van bezwerende tranceblues en zwoele boogieritmes. Na een eerste voorstelling in de ‘Muziekodroom’ in Hasselt en in enkele andere steden kozen de ‘Boogie Beasts’ nu hun vertrouwde ‘De Blauwe Kater’ locatie uit om daar op zaterdag 21 november een live concert te geven. Nieuwsgierig naar verleden, heden en toekomst zochten wij twee van de ‘Boogie Beasts’ daar op om hen met een aantal nieuwsgierige vraagjes te bestoken.

Bekijk hier het interview:

Recensie COME AND GET ME:

Welke dampen er vanuit Limburgse of Luikse bodems oprijzen is moeilijk te achterhalen, tenzij je er een geoloog zou bijhalen. Feit is dat de vier rebelse muzikanten van de ‘Boogie Beasts’ duistere stoffen hebben ingeademd, een mengeling van mossige uitwaseming en voodoo stuff. Resten van de ‘Voodoo Boogie’ en ‘Stinky Lou & The Goonmat’, hun voormalige formaties, hebben de vier muziekmaten als een vervelde huid van zich afgeworpen om zich volledig op bluesy en tranceachtige boogie-ritmes te gooien. Wie wanneer gitaar speelt is niet zichtbaar, maar de gruizige sound en de bijwijlen demonische groove maken dat zelfs de sporadische rillingen over je rug verrukkelijk aanvoelen, ook al zijn de thema’s niet altijd zo happy. Gitaristen Jan Jaspers en Mathias Dalle namen behalve het hypnotisch gitaarspel ook afwisselend de zang op zich, afzonderlijk of gezamenlijk. Harmonicaspeler Fabian Bennardo springt bij met aanklampende harmonica, desgewenst gedempt of schreiend wanneer liefdesdesillusies en zielskwellingen te pijnlijk doorschroeien.

Een speciale rol is weggelegd voor de bezeten drum van Gert Servaes die zich lijkt te voeden met de ritmes van zowel de junglebeat van Afrika als deze van de Mississippi Hill Country drummers. De vintage sound van zowel RL Burnside als zijn kleinzonen Cedric en Kent klinkt erin door naast deze van Calvin Jackson. Ook andere invloeden hoor je die zich als een niet te ontwarren kluwen aan de hoe dan ook hoogst originele songs van de Boogie Beasts vasthechten. De Black Keys, Deep Purple, Led Zeppelin, The Black Rebel Motorcycle Club zijn enkele van de rafelige mogelijkheden, naast uiteraard ook deze van Alvin Youngblood Hart, de Burnsides en Terry ‘Harmonica’ Bean. Het was lang uitkijken naar hun eerste album en de repetitietijd in Hechtel voedde alleen maar de spanning. Nu het volwaardig album er eindelijk is kan je het resultaat alleen maar toejuichen. Vanaf het eerste ‘Blast’, naadloos overvloeiend in het gepassioneerde ‘Calling My Name’, is er geen ontkomen meer aan en word je meegesleept in die typische groove waar de ‘Boogie Beasts’ zo beestig sterk in zijn zoals dat ook al tijdens hun Live concerten te merken was en is. In dergelijke wilde stroming van driftige boogie, pulserende vaart en sluimerende melancholie is het moeilijk om favorieten te onderscheiden, al zijn die er wel. 

Dus drijf je gewoon mee op het mystiek klankengeheel van gitaren, zang, harp en drum, al dan niet opzwepend of broeierig. Zowel het fascinerende ‘Calling My Name’ als het dansbare ‘Shake’ Em’ zouden zelfs Lazarus vroegtijdig uit zijn graf laten herrijzen. ‘Dig’ komt over als een driftige liefdesverklaring en ook ‘Do Her Thing’ is niet vrij van onderdrukte woede. In het suggestieve ‘Coming Home To You’, een bluesy pareltje, voel je een onderhuidse hunker en ook het bezwerende ‘On My Own Again’ lijkt ondergronds aan te zuigen. Het laatste bitterzoete ‘Like A Fool’ herinnert aan een oeroude klaagzang en gaat op in het desolate ‘niets’ om wat later onverwachts op te duiken als een ‘hidden’ track. Je kan erop wedden dat de Boogie Beats in hun tijd echte hangjongeren waren, maar dan rond jukeboxen, in platenzaken, clubs en repetitielokalen en dat het viertal in de plaats van hallucinogenen liever de spirit van de musicerende bluesvaderen inhaleerde. Dit album verdient het om in twintig landen tegelijk te worden uitgebracht met Amerika en Japan inbegrepen en hopelijk verhuist dit geïnspireerd groepje dan niet naar verre oorden, want van hun soort zijn er hier veel te weinig.

Marcie