DRANOUTER 2016

Festival Dranouter is dit jaar aan zijn tweeenveertigste editie toe en heeft de voorbije dagen 45.000 muziekliefhebbers naar West-Vlaanderen gelokt. Als ‘Festival of new traditions’ heeft Dranouter ruimte voor klassiekers, focus op nieuw talent en een leuke dosis feestmuziek, steeds met een duidelijke link naar folk- en songwritingtraditie. We spraken hierover met Bavo Vanden Broeck, directeur van Festival Dranouter, die intussen al 18 jaar voor het festival werkt. Maar ook verder op deze pagina zijn er leuke gesprekken met o.a. Arno, Trixie Whitley, Klaas Delrue (Yevgueni), An Pierlé, Geert Noppe (Walrus) en Tiny Legs Tim.

ARNO : Heeft Arno nog een inleiding nodig? Zijn stomende live-sets zijn even legendarisch als memorabel. Met zijn mélange van rauwe blues, etnische invloeden, rock, reggae en chanson staat Arno al decennia op het voorplan van de Belgische muziekscene. De samenwerking met de Brit John Parish bleek al een succesformule voor ‘Future Vintage’ en ook voor zijn nieuwe plaat ‘Human Incognito’ ging Arno een alliantie aan met Parish. Daarop wisselt hij blues ('I'm just an old Motherfucker', 'Dance like a Goose') af met ballades van een poor lonesome European cowboy ('Oublie qui je suis', 'Quand je pense à toi'). Engels en Frans, verleden, heden en toekomst, Arno gooit ze bewust door elkaar. Live zullen zijn nieuwe songs natuurlijk afgewisseld worden met een waslijst aan classics zoals ‘Les Filles Du Bord De Mer’, ‘O La La La’, ‘Putain Putain’, ‘Les Yeux De Ma Mère’ en ‘Vive Ma Liberté’. Arno blijft altijd en overal zichzelf, zonder kapsones, rock-‘n-roll in het kwadraat en zo hebben we het graag. Een grote meneer, en dat voor de vierde keer op Festival Dranouter!

TRIXIE WHITLEY : 'Soft Spoken Words'. Veel meer dan één single uit haar nieuwe, tweede album 'Porta Bohemica' was er niet nodig om Trixie Whitley naar de hoogste plek van de Vlaamse albumlijst te katapulteren. In 2009 kwam de piepjonge Trixie naar buiten met de beklijvende song “I'd Rather Go Blind”, de voorloper van het Black Dub album dat ze samen met Daniel Lanois en Brian Blade maakte. Sindsdien blijft de ster van Trixie stijgen, getuige haar debuutalbum 'Fourth Corner' dat serieuze adelbrieven kan voorleggen en uiteraard haar concerten waar ze keer op keer bewijst dat soul, blues en rock als bloed door haar aders lopen. Trixie brengt warme stadsblues naar Dranouter!

YEVGUENI: Van onuitspreekbaar naar onontkoombaar. Zo kun je de gestage opmars van Yevgueni nog het beste samenvatten. Met intussen vijf albums, waarvan drie keer goud, en bijna dagelijkse airplay op Radio 1 en Radio 2, zijn ze een begrip geworden in de Vlaamse muziekscene. Maar live is Yevgueni – als we vriend en vijand mogen geloven - nog zoveel straffer. Eerdere passages op Festival Dranouter waren al quasi historisch te noemen. En vorig jaar spatte de goesting, na een paar zomers zonder optredens, letterlijk van het podium op o.a. de Lokerse Feesten en Suikerrock. "Het ene moment neemt Yevgueni het publiek op sleeptouw, om het meteen daarna bij zijn nekvel te grijpen. Met melodieën die tussen de oren kruipen en teksten die om het hart slaan, stuurt het vijftal zijn fans tevreden huiswaarts". Met andere woorden: wie het ooit meemaakte, keert meer dan tevreden terug! Het is een mooi verhaal, Yevgueni en Dranouter. De eerste passage in 2005 zorgde zowat voor hun doorbraak richting festivalpubliek. Nauwelijks twee jaar later, in 2007, zetten ze tot eenieders verbazing de Kayam al in vuur en vlam.

AN PIERLÉ: In 1996 brak An Pierlé in Vlaanderen door dankzij haar deelname aan Humo’s Rock Rally. Drie jaar later debuteerde ze met ‘Mud Stories’ en ondertussen werd het An Pierlé & White Velvet, bracht ze minstens om de drie jaar een nieuw album uit en veroverde ze Nederland en Frankrijk. De soundtrack die ze maakte voor Jaco Van Dormael’s ‘Le Tout Nouveau Testament’ werd onlangs nog bekroond met een ‘Margritte du Cinema’ voor Beste Soundtrack. Haar nieuw album ‘Arches’ verschijnt in april en vindt zijn oorsprong in 2012, tijdens Odegand. Daar blaasde ze in het kader van haar toenmalige “Stadscomponistenschap” het stof uit de pijpen van het orgel in de Gentse Sint-Jacobskerk. ‘Arches’ is een verzameling van songs gebouwd rond een kerkorgel en hemelse harmonieën. Het album legt vlotjes een brug tussen atmosferische ambient met hints naar de renaissance, avant garde en 80’s pop. Passioneel, sensueel, ontroerend en verrassend aanstekelijk. Live wordt ze bijgestaan door zangeressen Loesje Maieu (Flying Horseman, Blackie & The Oohoos) en Kaat Hellings, de klassiek geschoolde organist Karel De Wilde die haar stem met kennis van de authentieke klassieke orgelmuziek ondersteunt en vaste begeleider en producer Koen Gisen op gitaar, percussie en basklarinet. Het wordt haar zesde passage op Festival Dranouter en als je weet dat in de kerk van Dranouter nog een speelklaar orgel staat, dan zou dit wel eens een bijzonder en uniek concert kunnen worden!

WALRUS: Walrus, dat in 2010 voor het eerst de spotlights ging opzoeken, is een 6-koppige band rond toetsenist en zanger Geert Noppe, die we onder meer kennen als medeoprichter en toetsenist van Yevgueni. Hun debuutalbum 'Op De Valreep' verscheen in februari 2013 en verraste het publiek van o.a. de Gentse Feesten en Het Rivierenhof. In 2015 brachten ze hun nieuwste album 'Terug Naar Het Begin' uit dat net als zijn voorganger voorgesteld werd in de AB. Walrus staat garant voor aanstekelijke, gevarieerde popsongs waarin frontman Geert Noppe loos kan gaan in zijn pleidooien voor nu eens onstuimigheid en dan weer stille verwondering. Het is geen kleinkunst en ook geen rock, maar iets halverwege: verfijnde, alternatieve pop in het cryptisch Nederlands waarmee ze terrein afbakenen. Dat van Walrus!

TINY LEGS TIM: Tiny Legs Tim bewijst dat hedendaagse blues veel meer kan zijn dan het herkauwen van de bestaande vormen. Hij ontwikkelde op korte tijd een zeer persoonlijke stijl en inhoudelijk overstijgt hij moeiteloos alle clichés. Aan de basis van deze levensechte originele blues ligt een waar crossroads verhaal dat leest als een medische thriller. De naam Tiny Legs Tim is dan ook een knipoog naar zijn tengere gestalte en smalle benen, een gevolg van vele chirurgische ingrepen en een jarenlange overlevingsstrijd. Op zijn twee voorgaande albums was vooral akoestische delta blues te horen. Zijn derde album ‘Stepping Up’ is een ode aan de positiviteit en klinkt ook stedelijker en elektrischer. Swampy rhythm & blues en een swingende New Orleans vibe, Tiny Legs Tim is anno 2016 beter dan ooit.

Interviews gedaan door Eric Schuurmans