Een week rondrijden met JP Soars & The Red Hots leek me best tof en gezellig, ook al had ik geen enkel idee hoe het er echt aan toe gaat 'on the road'. Zou ik ten onder gaan aan een massale dosis sex, drugs & rock 'n roll, of mij steendood vervelen?

Eind 2016 kreeg ik het lumineuze idee om JP Soars te volgen tijdens zijn volgende tournee in Europa. Want ook al weet ik door mijn ervaring als interviewer wel wat over muzikanten, toch was ik nog altijd nieuwsgierig. Wat doen ze onderweg? Worden er veel grapjes verteld? Wie is de boekenwurm van de bende? Spelen ze dwaze kwisjes? Doen ze veel aan sightseeing? Of blijven ze liever op hun hotelkamer zitten?

Na wat heen en weer gemail was het beslist: ik zou meerijden met de groep en hen een week volgen vanaf het Rootsfest op 15 april. Op dat moment was de Europese tournee al halverwege en dat leek me een goed moment om in te stappen: ze waren nog fris genoeg om mij straffe verhalen te vertellen, maar toch niet meer zo fris, dat ze vermoeiend zouden zijn.

Hoe het optreden in Halen verliep? Het geluid was niet optimaal, maar toch liet de groep het niet aan hun hart komen, zoals het hoort bij professionals. Het stille gitaarspel in Gypsy Woman kwam niet volledig tot zijn recht, het was pas toen JP Soars de 2-string omgorde, dat de dansende mensen voor het podium echt uit de bol gingen.

En toen was het tijd om in de camionette te stappen en naar Aken te vertrekken. Half 2 's nachts, de zenuwen gierden me door de keel. Wat als dit toch een vergissing zou blijken?

Een uurtje later zat ik in mijn IBIS Budget-hotelkamer op het bed. 'Home From Home' zou Chris Peet me enkele dagen later toevertrouwen. Ontbijt tot 10 uur en uitchecken om 12 uur, dat waren de orders voor de volgende dag. De slaap kwam niet direct. Teveel indrukken, teveel vragen, teveel onzekerheden.

(Paas) zondag 16/04/2017

Bij het binnenkomen van de ontbijtruimte stonden al een aantal dienbladen klaar, met op elk van hen een stukje chocolade. Een mooi gebaar. En ook al was het Duitse melkchocolade, het hielp toch om het slaaptekort te vergeten. Geen JP Soars, Chris Peet of Cleveland Frederick te bespeuren, en dat vond ik niet erg, zo kon ik wennen aan de nieuwe situatie: straks op weg door Duitsland met 4 mannen die ik niet echt kende. Qua avontuur kon dat tellen.

Stipt 12 uur stond iedereen gepakt en gezakt aan de receptie, klaar voor de volgende bestemming. Een tocht van meer dan 6 uur, lunchpauze incluis. Maar eerst tanken, en de eerste espresso van de dag voor JP. Een vast ritueel, zou later blijken.

Cruisend door het Duitse landschap viel me snel op dat de vele kastelen en ruïnes die aangekondigd worden, verborgen blijven voor wie de Autobahn niet verlaat, meer nog, ze lijken wel vervangen door felgele en huizenhoge McDonalds uithangborden.

En dan zijn er ook nog de wegenwerken. Wie in Vlaanderen kankert dat alles altijd openligt, moet maar eens 100 km afleggen op een Duitse autosnelweg. De kans dat je NIET in een werf terechtkomt, is onbestaand. Gelukkig wordt er op Pasen niet gewerkt.

Na een tijdje werd ik aangemaand om smeuïge verhalen te vertellen, maar daarin moest ik mijn reisgenoten teleurstellen. Ook al is 5 uur autostrade rijden boring as hell, van mij moeten ze niet te veel avontuurlijks verwachten.

Enkele uren later werd er gestopt voor een lunch met curryworst en friet, en omstreeks 6 uur hielden we halt in Heitersheim. Omdat het hotel waar de band logeert geen plaats meer had voor mij gedurende 4 nachten, sliep ik die eerste nacht ergens anders. Opnieuw vond ik dat niet erg, hierdoor kreeg ik tijd en ruimte om alle indrukken die ik in de loop van de dag opgedaan heb, te verwerken.
Maar morgen, dann geht es richtig los.

Paasmaandag 17/04/2017

Dacht ik voor mijn vertrek veel tijd te spenderen aan sightseeing, dan werd ik snel met de neus op de feiten gedrukt, want het Zwarte Woud is geen bruisende stad. Let op, Heitersheim is tof, maar meer dan enkele uren heb je niet nodig om alle huizen minstens 2 keer te bekijken. Wel een welvarend dorp, want bezaaid met grote boerderijen, die bovendien nog kleurrijk en verzorgd ogen. Aan de rand van Heitersheim vind je trouwens ook restanten van een Romeinse villa.

Even voor de middag kreeg ik een lift naar Ballrechten-Dottingen, enkele kilometers verderop. In Gasthof Zum Engel zou ik 3 nachten met de band verblijven. Mijn kamer lag schuin tegenover die van JP, maar ik kreeg hem overdag niet veel te zien. Later polste ik naar wat hij dan zoal uitvreet, maar ik kreeg maar een vaag antwoord: wat bijslapen, wat spelen op de gitaar, wat lezen. Soit, niets om echt opgewonden over te raken.

In de late namiddag vertrokken we naar het eerste optreden, een klein uurtje verder. Café Zum Humpen in Denzlingen is klein en rokerig. Blijkbaar mag roken hier nog, dat varieert van staat tot staat. Te ingewikkeld voor mijn rechtlijnig brein om dat direct te behappen. Maar dat mijn kleren achteraf uren in de wind stonken, dat was onmiskenbaar vast te stellen.
Als notoire niet-drinker liet ik mij die avond overhalen om toch de whiskey in te duiken, maar het is bij een glas gebleven. Blijkbaar ben ik toch niet geschapen voor het wilde rock 'n roll leven?

Het podium zorgde voor gefronste wenkbrauwen bij de muzikanten, want het was enkel een zitbank waar een grote plank over gelegd was. Die plank verdween onmiddellijk, Chris besliste om gewoon op de bank te zitten. Wat voor een minder comfortabele zithouding zorgde, en het gebruik van andere spieren, maar dat nam hij er dan maar bij. Ook het drumstel werd drastisch verkleind: een basdrum, een snaredrum en wat cimbalen, dat was het. 
JP Soars en bassist Cleveland Frederick stelden zich links en rechts van de drumset op, op amper een meter van de bar. Gezellig, dat wel, maar toch enigszins oncomfortabel.

De 2 sets gingen erin als zoete broodjes, ze kregen het publiek zelfs verschillende keren muisstil. Tussendoor klonk gebabbel, maar een Dutch Disease werd het nooit. Al bij al een best leuke set met tevreden muzikanten achteraf: je hebt duidelijk geen hightech geluidsinstallatie nodig om goed te spelen. Hoogtepunt van de avond was alweer een ontroerende “Gypsy Woman”.

Op de terugrit naar het hotel kwamen de tongen los en werd er lustig over muziek gebabbeld en ook de meegebrachte snoep en chocoladen paaseitjes waren een voltreffer. De sfeer zat er duidelijk in. De slaap liet (alweer) op zich wachten. 

Dinsdag 18/04

Korte nacht, ik vocht meerdere malen een gevecht op leven en dood met mijn hoofdkussen, en dat rotding heeft gewonnen. God wat mis ik mijn eigen bed! De zon scheen, en dus nam ik mezelf voor om na het ontbijt een frisse neus te halen, net wat mijn slaperig hoofd kon gebruiken.

Voor de eerste keer die week, maar zeker niet de laatste keer, kreeg ik tijdens het ontbijt het gezelschap van Cleveland. Wat bleek: muziek was niet het enige onderwerp waar we konden over praten. Was het omdat hij liet blijken open te staan voor anderen? Was het omdat ik uit mijn comfortzone gerukt was? Het zal een raadsel blijven, maar wat zeker was: het klikte. Hier was iemand die totaal niet tot mijn leefwereld behoorde, maar met wie ik zonder remmingen kon praten. En dat voelde fijn aan.

De wandeling na het ontbijt duurde niet lang, wegens ijzig koud. Niet te geloven dat het midden april was, ik vroor zowat uit mijn kleren! Dan maar terug naar het hotel, om wat te lezen en op te warmen.

Kort na de middag gingen we met zijn allen lunchen in de buurt, want de niet-ontbijters hadden ondertussen flink honger. De zon gaf gelukkig de nodige warmte om er toch even van te genieten.

Een paar uur later, en na een welverdiend dutje, vertrokken we naar Emmendingen, waar JP Soars & The Red Hots zouden spelen in de ‘Mehlsack’ een vroegere watermolen. “you can still smell yesterday's beer” dacht ik bij het binnenkomen. En alhoewel de club in de kelder heel gezellig is ingericht, is het geen hoogvlieger qua geluid, wat later op de avond nog voor wrevel zou zorgen.

Na de soundcheck gingen we naar het café boven, waar een piano staat.
Toen gebeurde waar ik stiekem op gehoopt had: Cleveland begon een deuntje te spelen, en JP deed naar hartelust mee. Het zijn die spontane momenten die ik, naast de optredens, het langst zal koesteren.

Boven kregen we ook wat te eten, althans, er was eten besteld bij de lokale afhaal-Turk. Niet echt een hoogvlieger op culinair vlak, dat is trouwens iets wat me de hele week opviel: muzikanten krijgen veel fastfood en ongezond eten voorgeschoteld. Zoveel duurder kan het toch niet zijn om die mannen een degelijke maaltijd aan te bieden? JP weigert trouwens om (veel) te eten vlak voor een show, daar wordt hij slaperig en loom van, en dan kan hij zich moeilijk concentreren. Perfect te begrijpen redenering.

Opnieuw 2 sets met een pauze, zodat de mensen zich wat cds konden aanschaffen en wat te drinken konden halen. De eigenaar van de club liet ook de hoed voorbijgaan, en had vooraf duidelijk gemaakt dat hij minstens 15 € per persoon verwachtte. Een regel die ze in België en Nederland ook best zouden mogen toepassen, te vaak zie ik mensen enkele schamele euros in een hoed werpen, alsof muziek en muzikanten niks meer waard zijn.

Tijdens 'Gypsy Woman' werd het zo stil, je kon de spinnen over de muren horen lopen.
Die muren, daar moet trouwens nog iets over gezegd worden: zoals gezegd gaan de optredens door in een kelder met (bak)stenen muren. Het plafond is niet al te hoog, en daardoor krijg je een slechte geluidsbalans. De groep koos ervoor om redelijk luid te spelen, wat tijdens de pauze voor verhitte discussies zorgde met de tourmanager.

De tweede set was al bij al nogal bewogen: Chris hielp de kickdrum om zeep, zodat er halsoverkop gaffa-tape moest bijgehaald worden om het euvel te repareren. En JP was na de discussies over het geluid zo kwaad dat hij zeer snel, uitgebreid en intens speelde. De emotionele noten vlogen je om de oren, je moest erbij zijn om het te geloven. Merkwaardig genoeg vond ik die avond het beste optreden van de hele week.

Later die avond werd er in stilte naar het hotel teruggereden, het verschil met de vorige avond kon bijna niet groter zijn. Ik probeerde me zo onopvallend mogelijk te gedragen en sloop naar mijn kamer.

Woensdag 19/04

Vandaag stond een show op de agenda waar JP en Chris hadden naar uitgekeken: de Chabah in Kandern. Ze speelden hier vroeger ook al eens, bovendien is de eigenaar een joviale en hartelijke Duitser. Het was ook de eerste keer dat we degelijk te eten kregen, een verademing na alle pizza's, kebabs en ander ongezond eten.

Maar eerst moesten we ons nog door de dag worstelen. Het was zowaar nog kouder dan de dag voordien, dus van wandelen kwam weinig in huis. Ik bracht de tijd dan maar al lezend door, en voor het eerst had ik een echt vakantiegevoel, en kon ik me volledig ontspannen. Geen muizenissen meer aan mijn hoofd!

Kandern is een leuk en aangenaam dorp, klein, maar toch gezellig genoeg om een tijdje in door te brengen. Jammer genoeg had ik maar een half uurtje om het centrum te verkennen, want de soundcheck riep. De soundcheck: het moment om spontane en leuke foto's te scoren, want op dat moment is iedereen zeer ontspannen.

En dus, eindelijk, eindelijk, smaakvol en lekker eten! En daarna wachten, wachten, wachten totdat ze het podium op mochten!

De show was alles wat de mannen op gehoopt hadden: goed geluid, een talrijk opgekomen en enthousiast publiek en een setlist waarin ze zich konden uitleven, met 2 Django Reinhardt songs, namelijk Douce Ambiance en Minor Blues. Bij de bisnummers werd er zowaar gejamt en geïmproviseerd dat het een lust voor ogen en oren was. Van oren gesproken: er hangt een decibelmeter in de zaal, en de eigenaar had hen op het hart gedrukt dat ze tot 105 dB mochten gaan. Daar ging JP duchtig overheen, eens hij de 2-string omgorde piekte de meter tot 115dB. Maar niemand die erom maalde.
Na de eerste set had ik me vooraan, net naast JP, op het podium genesteld, omdat het quasi onmogelijk was om deftige foto's te nemen vanop een afstand. Het geluidsniveau moest ik er dan maar bijnemen.

De groep was duidelijk tevreden over de show, maar persoonlijk vond ik dat ze de dag voordien met meer vuur en gedrevenheid speelden. Alsof ze iets moesten bewijzen, omdat er die discussie over het geluid geweest was.

Terwijl JP achteraf zijn charmes bovenhaalde en nog enkele mensen entertainde, bleef ik aan de toog hangen met Chris en Cleveland. We hadden een heel aangenaam en persoonlijk gesprek, het verbaasde me opnieuw hoe snel je een band hebt met mensen die 3 dagen geleden quasi vreemden waren. Het was echt hartverwarmend.

Veel te laat vingen we de terugtocht naar het hotel aan. Er werd nog wat nagekaart over het concert, en JP vertelde hoe aangenaam hij het vond dat iedereen in Europa zijn muziek waardeert. In de VS wordt al eens respectloos doorgebabbeld, iemand is hem ooit komen vragen of hij ook “some good songs” kon spelen.

Donderdag 20/04

En we waren opnieuw onderweg: we verlieten het Zwarte Woud om in Erlangen, vlakbij Nürnberg, te belanden. Vandaag geen optreden, en dus reden we al een heel eind landinwaarts, om vrijdag in Chemnitz te belanden. Best een verstandige beslissing om dat traject in 2 te delen, want uren en uren op de Duitse Autobahn gaat na een tijdje vervelen. Zeker als het gezelschap nog niet echt bekomen was van de korte nacht, en dan maar besloot om enkele dutjes te doen.

Na de lunchpauze kwamen de tongen toch wat los: zo vertelde JP wat meer over het nieuwe album dat er zit aan te komen in het najaar (maar hij neemt zijn tijd). Ik trok mijn stoute schoenen aan en liet mijn reisgenoten enkele van mijn favoriete muzikanten horen. Het ene viel al meer in de smaak dan het andere, maar dat deerde me niet echt, stel je voor dat we allemaal naar dezelfde muziek zouden luisteren, er zou niks spannends meer aan zijn. Het feit dat er zoveel van muziek gewisseld werd, en zoveel gediscussieerd werd, ontlokte Cleveland trouwens de gevleugelde woorden : “I couldn't sleep because of that racket”. Hilariteit alom!

En alweer overviel me dat gelukzalig gevoel: ik hoef geen wereldschokkende dingen mee te maken, alleen al het feit dat ik in het gezelschap was van 3 begeesterende muzikanten en luisterde hoe ze over muziek spraken, en over andere dingen dachten, was genoeg voor mij. En of ik nu hun mening deelde of niet, dat maakt niet uit. Ik luisterde en genoot in stilte.

Nadat we ingecheckt waren in ons IBIS budget hotel, wandelden we wat rond in de buurt, want JP wou wat groepsfoto's, en ook enkele sfeerbeelden. Er was spijtig genoeg niet al te veel te zien in deze industriële buurt, maar het zonnetje scheen, en de koude wind maakte ons weer wat wakkerder.

Vrijdag 21/04

Een korte rit vandaag, slechts 200 km, maar we hadden pech, want net voor Chemnitz was er een reuzefile, waardoor we de autosnelweg afmoesten. Langs kleine binnenbaantjes bereikten we dan toch onze bestemming. Eens ik mijn hotelkamer binnenstapte, was alles vergeten: Chemnitzer Hof is een viersterrenhotel, met reuzenkamer en ditto tweepersoonsbed, en dat allemaal voor een schappelijke prijs. Hier kon ik mij echt eens goed nestelen.

Maar eerst: verkenning van de stad. Na een aantal dagen op het platteland snakte ik naar wat stadsgewoel om me heen, een mens kan ook maar zoveel rust verdragen. Chemnitz ligt in het vroegere Oost-Duitsland, heette zelfs een tijdje Karl Max-Stadt (vandaar dat grote Karl Max-standbeeld in de stad), en is al bij al een typisch Duitse stad, met enkele mooie gebouwen en een voetgangerszone met veel winkelstraten.

Onderweg kwam ik JP en Chris tegen, die duidelijk dezelfde missie hadden. We slenteren dan maar samen richting centrum. Onderweg kwamen we een markt tegen met Italiaanse kaas en ham, en ook enkele fruit- en groentehkraampjes. JP toonde iets teveel belangstelling voor het gesneden fruit, wat hem onmiddellijk speet: voor hij het goed en wel besefte, duwde de marktkraamster hem een heleboel porties in de handen, “for only 5 euros”. Verwoedde pogingen om haar af te schudden, hielpen niet, we moesten en zouden veel fruit meenemen. De volgende dag aten we dus naar hartelust vers fruit.

The place to be die avond was Eiscafé Temmler: een bistro/brasserie, waar ze ook lekker huisgemaakt ijs hadden. Daarvan hebben we spijtig genoeg niet geproefd, want eerst was het weer werken geblazen: soundchecken.
Dat verliep heel vlot, en toen kwam het eten. Dit etablissement mag dan wel een eigen keuken hebben, wat we op ons bord kregen, was maar van matige kwaliteit. Nu ja, alles is beter dan pizza, maar toch at ik mijn drooggebakken kalfslapje maar voor de helft op. Het bijgeserveerde slaatje en de kroketjes maakten wel nog iets goed.

En toen: wachten tot showtime. Die tijd tussen het eten en het optreden was zonder meer het saaiste moment van de dag. Bovendien, na zoveel dagen in elkaars gezelschap heb je ook geen zin meer om voor de zoveelste keer hetzelfde verhaal te vertellen. De tijd werd dan maar gedood met wat Facebooken, berichtjes versturen en slapen. Of toch een poging tot, want als je wat zenuwachtig bent voor een show, komt de slaap niet vanzelf.

Na 2 weken on the road was het duidelijk dat de verveling en de vermoeidheid begon toe te slaan: de motivatie om er nog maar eens een lap op te geven was niet zo groot die avond. Sterker nog, eens ze oog in oog stonden met het publiek, dat voornamelijk bestond uit gezapige Duitsers die een avondje uit wilden, werd dat nog minder. Er moest hard gewerkt worden om de mensen enthousiast te krijgen, JP haalde op een bepaald moment zelf de gitaar-in-de-nek truk boven. Met matig succes tot gevolg.

Een totaal ander beeld kregen we in de tweede set: de mensen reageerden nu plots wel alsof ze de avond van hun leven beleefden, al hadden de grapjes tussendoor niet echt veel succes, wat volgens mij te wijten was aan het feit dat het publiek het Engels niet echt machtig was. Maar gelukkig vertaalde het enthousiasme zich achteraf wel in een goede cd-verkoop.

Zaterdag 22/04

Na een fantastisch viersterren ontbijt (Zalm! Ei met spek en worst! Lekker brood! Smaakvolle thee en fruitsap! Bediening aan tafel!) vertrokken we om 11 uur voor alweer een lange reis. We reden vandaag van Chemnitz naar Düren, vlakbij de grens met België en Nederland. Dacht ik dat het op donderdag al stil was tijdens de reis, dan was het nu pas écht muisstil. Voor mij, links van mij en achter mij lagen 3 muzikanten te slapen. Zelf was ik ook niet echt wakker, maar ik keek uit naar de avond, want het was mijn laatste avond samen on the road, en ik wou die in schoonheid afsluiten.

Zes uur later was iedereen nogal groggy na de lange rit. De zoektocht naar een restaurant op wandelafstand van het hotel, met plaats voor 5, was een hopeloze onderneming. We besloten dan maar de auto te nemen en het dorp in te rijden. Onderweg vonden we een Chinees restaurant, waar we een gezellige avond hadden: er werd gelachen, de sfeer zat erin.

En toen wou ik ze nog een pint of een whiskey trakteren, maar dat zagen ze in eerste instantie niet zitten, want ze spenderen al zoveel tijd in bars voor het werk, waarom zouden ze dat in hun vrije tijd ook doen? Het was pas toen ik liet vallen dat ik voor iedereen een klein presentje had, dat ze iets milder werden. In Düren bleken echter niet veel kroegen te zijn, we belandden in een lawaaierig etablissement. Na een half uurtje had iedereen er genoeg van, en we besloten dan maar te gaan slapen. De party van het jaar zal op een ander moment moeten plaatsvinden.

Trouwens, wie denkt dat muzikanten elkaars deur platlopen in hun vrije tijd, mag zijn mening herzien. Eens het optreden voorbij, en terug in het hotel, gaat iedereen naar zijn eigen kamer. Logisch ook, spendeer jij elke vrije minuut met je werkcollega's?

Zondag 23/04

De dag van het optreden bij onze Nederlandse vrienden van 'Keeping the blues alive'. JP Soars & The Red Hots speelden hier voor het eerst op 25 oktober 2015, en het zal voor eeuwig en altijd een legendarisch concert blijven: gedurende 4 uur gaven ze onophoudelijk van jetje. Iedereen keek geweldig naar dit optreden uit, want de Nederlandse organisatoren zijn van het joviale en hartelijke type, altijd gezelligheid troef in Vlierden. Vandaag zal het er waarschijnlijk iets rustiger aan toe gaan, alhoewel, zo'n dingen zijn moeilijk te voorspellen.

Theo Brouwers heette ons hartelijk welkom, en ook ik voelde me direct thuis bij deze enthousiastelingen. Het zou een leuke dag worden, ook al begon ik te beseffen dat het einde van deze leuke en leerrijke tijd dichter en dichter kwam. Maar dat waren gedachten die ik snel uit mijn geheugen bande, nu was het tijd om te genieten.

Als supportband hadden de mensen van Keeping The Blues Alive de Nederlandse groep Leakin' Roof uitgenodigd, een bende jonge snaken tussen 16 en 19 jaar. Allemaal begeesterd door de blues, en de zanger is ook nog gezegend met een heel mooie stem en fantastisch gevoel voor ritme en muziek.

Na een uurtje Leakin' Roof, waarbij we ons grotendeels ophielden in de backstage, was het tijd voor de mannen om het dak er nogmaals af te blazen. En dat deden ze, met veel verve! Deze keer wel een pauze na een eerste set van meer dan een uur.

Tijdens de tweede set haalde JP de jongens van Leakin' Roof op het podium, en werd er van instrumenten gewisseld: zo ging Cleveland even de kant, en speelde Chris basgitaar, omdat de drummer van Leakin' Roof … drumde. Best een leuk intermezzo, maar naar mijn gevoel duurde het iets te lang om nog boeiend te blijven.
Nadat JP de boodschap kreeg dat het eten klaarstond, moest hij halsoverkop afronden. Naar goede gewoonte was dat met de 2-string. Deze maal geen 4 uur, maar toch een meer dan 2,5 uur durend concert.
En alhoewel het niet voorzien was, mocht ik ook aanschuiven bij het avondmaal, waarvoor dank Martijn en Theo Brouwers. Het heeft heerlijk gesmaakt!

En toen reed ik naar huis, terwijl mijn reisgezellen van de afgelopen week terug naar Düren reden. Het deed deugd om weer in mijn eigen bed te slapen, maar ik had toch een beetje heimwee. Gelukkig zou ik ze de volgende namiddag terugzien, voor een tochtje doorheen Gent.

Maandag 24/04
De laatste dag.

Ik gebruikte mijn vrije voormiddag om wat rond te lummelen in huis, wat foto's te bekijken en te sorteren. Mijn eigen ontbijt, mijn eigen keuken, mijn eigen werkplaatsje, het voelde tegelijkertijd vertrouwd en onwennig. Mijn gedachten dreven meermaals af naar 'mijn' mannen in het IBIS hotel.

Stipt half 3 kwamen ze op de afgesproken plaats aan. Hoogtij voor wat Europese cultuur. En, omdat het optreden die avond vlakbij Gent was, had zelfs de tourmanager geen bezwaar.

Chris begon al direct gebouwen te fotograferen, terwijl we nog niet eens in het toeristische (en mooiere) centrum waren. Spaar nog wat geheugen voor later, vertrouwde ik hem toe. En ja hoor, een half uurtje later moest hij mij gelijk geven. Gent is namelijk een mooi bewaarde stad, met vele Middeleeuwse en iets jongere gebouwen. Bovendien ook nog een bruisende stad, zelfs op een doodgewone maandagnamiddag, het verbaasde me dat het zo druk was.

Na een lekkere lunch en een kleine rondleiding sloten we af met het kopen van chocolade en het drinken van een koffie. Ondanks het korte bezoek was het duidelijk dat ze ervan genoten, en dat maakte me fier, fier op mijn stad die niet alleen toeristisch aantrekkelijk, maar ook heel leefbaar is. Wie weet, volgende keer een uitgebreider stadsbezoek?

Terwijl zij naar The Maple in Ertvelde reden, namen wij de tijd om een hapje te eten, maar een uurtje later stonden ook wij te trappelen van ongeduld voor het laatste optreden. De soundcheck was net achter de rug, nog even wachten op het eten en dan wachten op... Showtime!

Stipt om 9 uur begonnen ze er aan. Het café was goed gevuld, maar niet echt overvol. Jammer, want de afwezigen hadden ongelijk. Voor mij was het emotioneel geladen, want over enkele uren moest ik afscheid nemen van mijn fantastische reisgenoten van de afgelopen week. Maar ook nu weer liet ik de melancholie niet toe, eerst nog enkele uren genieten van JP's sublieme solo's, Chris' grappen achter de drumkit en Clevelands ironische mondhoeken.

Nadat ze alle materialen hadden opgeruimd en weggeborgen, bleef iedereen nog hangen, omdat ze onmiddellijk naar de luchthaven gingen, waar om 7 uur 's morgens hun vlucht naar Miami vertrok.

Het was duidelijk: ze waren opgelucht dat de tour voorbij was. Er werd gelachen, bier gedronken, persoonlijke gesprekken gevoerd. We werden zelfs allemaal een beetje emotioneel. Maar dat alles mocht, want ik had een mooie tijd achter de rug, een week die ik zou koesteren en blijven herinneren.

En toen was het moment van het afscheid dan toch aangebroken, maar niet zonder eerst een foto te nemen van ons viertal, als herinnering. Nog even zwaaien, en voila, iedereen ging zijn eigen weg.

Mijn conclusie?

Deze ervaring heeft echt mijn ogen geopend. Het leven van professionele muzikanten is geen feest, zoals wij verkeerdelijk denken. Integendeel, het is hard werken, met slechts een paar uur feest per dag, als alle omstandigheden meezitten.
Doe me een plezier, en bedank je favoriete artiest bij het volgend optreden. Niet alleen voor de muziek, maar ook voor de moeite die ze getroosten om tot dicht bij jou te komen. Ze moeten er uren voor in busjes zitten, hopen dat het geluid is wat ze nodig hebben, hopen dat ze degelijk eten krijgen, en wachten. Vooral veel wachten.

Na die eerste voorzichtige dagen heb ik volop genoten van elk moment, ook van de saaie en doodse tijden waarop iedereen naar zijn gsm-scherm zat te staren. Het deed zo ongelooflijk deugd om in het gezelschap te verkeren van 3 heren die leven van en voor hun muziek.

En ik heb ook geleerd dat ik nog opener moet zijn, nog nieuwsgieriger, dus dat is  voor de volgende keer!

Kathy Van Peteghem

Foto © Kathy Van Peteghem