Jaarlijks komt de Ier Pat McManus langs bij de club van Francis Geron in Verviers. Hij stond al langer op mijn verlanglijst maar door allerlei omstandigheden was het er nog nooit van gekomen. Ondanks dat ik het momenteel heel druk heb stond ik er toch op om woensdag avond 1 april 2015 naar de Spirit Of 66 te gaan om dit Ierse bluesrock trio aan het werk te zien. In 2013 bracht Pat zijn laatste studio cd 'Dark Emerald Highway' uit en momenteel is hij bezig aan een nieuw album. Het grootste deel van het concert bestond dan ook uit nummers van dat recentste album, aangevuld met wat oudere songs, een tweetal nieuwe nummers en wat covers. Pat, Marty en Paul betraden rond half negen het podium om te beginnen aan een rockende set. Paul Faloon zat achter zijn indrukwekkende drumstel dat uitgerust was met twee bas drums en twee staande toms. Marty McDermott had drie, vier snarige basgitaren meegebracht en de frontman twee elektrische en één akoestische gitaar en natuurlijk zijn viool. De de eerste set startte met het vlot rockende 'S Before X'. Pat wilde dadelijk het publiek betrekken in zijn gig en in het begin van het funky rock nummer 'Shame' zorgde de band er voor dat het publiek dadelijk de kreet oh kon meebrullen met de band. McManus is fysiek tiptop in orde, hij bestreek het hele podium en stond geen seconde stil, behalve als hij moest zingen. Tijdens het instrumentale gedeelte van 'Shame' viel de funky sound weg en trok Pat de aandacht naar zich toe met een heel knappe solo. Bassist Marty McDermott had dezelfde gedrevenheid van zijn frontman en beiden zochten elkaar geregeld op, om neus aan neus te spelen of om een bepaald dansje te doen. In 'Lazy Days Crazy Nights' (video) ging Pat McManus verschroeiend tekeer met zijn Vintage Icon Stratocaster op de rand van het podium. Veel tijd tussen de nummers nam het drietal niet. De laatste noot was nog maar net gespeeld of Paul Faloon begon al met zijn drumsticks af te kloppen voor de volgende song. In de cover 'What's Going On' van zijn overleden landgenoot Rory Gallagher ging Pat helemaal dezelfde weg op van Rory. Je zag dadelijk in de Spirit Of 66 dat Gallagher's muziek nog heel populair is.

Daarna volgde de swingende shuffle 'Got The Right'. Groovende drums en pompende bas zorgden voor het aantrekkelijke ritme en Pat mocht naar hartenlust tonen dat hij over snelle vingers beschikt. Daarna ging de band terug de weg in van de rock met 'Ready To Rock'. Er waren veel dansende mensen tijdens deze meer dan acht minuten rocker met een ritme dat je bijna dwong om te bewegen. Instrumentaal waren de drie muzikanten erg goed bezig, de stem van Pat mocht van mij iets sterker en voller. Het voelde aan alsof Pat mijn notities gelezen had want het volgende nummer was het instrumentale 'Juggernaut'. De drie muzikanten toonden hier nogmaals hun virtuositeit op hun muziekinstrument. Het bleef rocken in Verviers met 'Straight Forward', geen heavy rock maar wel van die dansbare, pompende stuwende rock waar je blij van wordt. Dit deed me denken aan de beginjaren van ZZ Top. Bassist Marty startte met ritmisch handgeklap aan 'Runaway Dreams' (video), dadelijk werd er door een groot deel van de aanwezigen mee gedaan. Paul Faloon zorgde voor de stevige groove en het was een plezier om Marty aan zijn dikke snaren te zien plukken. Pat zelf begon de song op de gitaar, maar wisselde ze halfweg in voor de viool. Prachtig zoals dit klassieke instrument paste in deze 'Runaway Dreams'. Pat bleef de viool bespelen in het volgende instrumentale nummer. De titel ken ik niet, maar het was typische Ierse muziek. Het eerste rustpunt van de avond was de mooie slowblues 'Cold Town'. Pat kon door zijn sublieme gitaarwerk het publiek zonder moeite minutenlang bekoren. Paul en Marty verlieten het podium en McManus nam de akoestische gitaar. Hij sloot de eerste set alleen af met een eerbetoon aan zijn veel te vroeg overleden landgenoot en idool Rory Gallagher. Inderdaad Pat McManus schreef 'Return Of The G Man' met Rory in gedachten. Een nummer dat me erg kon bekoren. In set twee kregen we een paar nieuwe songs te horen, die wellicht op het volgende album zullen komen. De band nam dadelijk weer de draad op met een verschroeiend ritme in 'Smoke And Whiskey'. Het tweede nieuwe nummer 'Steppin' And Stone' had een meer bluesy sound en was rustiger. De mooie baslijnen van Marty drongen diep in je buik en Pat zijn klasse als gitarist kwam weer boven. hij schitterde nogmaals op de rand van het podium en het publiek was onder de indruk.

Speciaal op aanvraag van Ludwig speelde de band 'The Messiah Will Come Again'. Dit indrukwekkende nummer van Roy Buchanan, dat wereldbekend werd in de versie van Gary Moore zorgde voor kippenvel in Verviers. Dan klonk de gitaar klagerig en triest, een seconde later erg pittig en scherp. Zowel Marty op zijn bas, als Pat op zijn Vintage Strat leefden zich volledig uit en het speel plezier straalde van hun gezicht. Voor een Ier is er toch altijd een speciale band met hun land en inwoners. Eerst was er het eerbetoon aan Rory, nu was het met 'Belfast Boy' tijd voor een eerbetoon aan die andere geweldige, maar ook veel te vroeg overleden gitarist uit Ierland, namelijk Gary Moore. Het publiek herkende dadelijk het nummer en zorgde voor de nodige sfeer. Paul Faloon, gaf met mooie slagen op zijn toms het Iers getinte nummer de nodige kracht mee en de gitaristen dansten op het podium. Ze sloegen hun benen de hoogte in en deelden zo in het plezier van de aanwezigen. In het afsluitende 'Needle In The Groove' kwam steeds een leuk gitaar riffje terug en op het einde was heel de Spirit aan het meebrullen met de band. Het publiek moest niet smeken om een toegift want Pat, Paul en Marty bleven op het podium. We zouden maar liefst drie covers krijgen als toegift, te beginnen met 'Crossroads' van blues legende Robert Johnson. Met de Wah Wah pedaal werd de knappe vingervlugge gitaar solo nog wat ruiger gemaakt en Paul en Marty verzorgden met klasse het intense gedreven ritme. De band duwde het gaspedaal nog wat verder in voor een verschroeiende 'Messin' With The Kid'. Het publiek ging nu helemaal op in de muziek van McManus en je zag dat de jongens op het podium dat waardeerden en nog een tandje bijstaken. Het concert was al dik in orde, toch had Pat McManus het beste voor op het einde gehouden. De definitieve afsluiter 'Free Bird' bezorgde mij kippenvel en ik was zeker niet de enige. Bijna twaalf minuten was het genieten bij deze Lynyrd Skynyrd cover, zeker wanneer na het gezongen gedeelte Pat al zijn registers opentrok. Het publiek vuurde de gitarist aan en deze duwde het gas pedaal nog wat verder in. Paul Faloon legde er de pees op en Marty McDermott plukte als gek aan zijn bas snaren. Een beter einde had deze band niet aan hun optreden kunnen breien. Iedereen ging weer tevreden naar huis.

Walter Vanheuckelom

Foto © Walter Vanheuckelom

meer foto's © Walter Vanheuckelom

Band:
Pat mcManus : Zang, gitaar en viool
Marty McDermott : Bas
Paul Faloon : Drums

Setlist:
S Before X / Shame / Lazy Days Crazy Nights / What's Going On / Got The Right / Ready To rock / Juggernaut / Straight Forward / Runaway Dreams / Irish Traditional / Cold Town / Return Of The G Man / Smoke And Whiskey / Say Goodbye / Steppin' Stone / The Messiah Will Come Again / Belfast Boy / Needle In The groove / Crossroads / Messin' With The Kid / Free Bird