Wespelaar is niet alleen een prachtig Vlaams-Brabants dorp in de buurt van Haacht. Het geniet vooral bekendheid omwille zijn prachtige kasteel in het mooie park (gelegen rechtover de plaatselijke kerk), eigendom van de familie De Spoelberch (van brouwerijgigant AB-Inbev), één van de rijkste Belgische families. Maar in muzikale middens is Wespelaar natuurlijk ook ‘the place to be’ voor het jaarlijkse Swingblues festival, een driedaags gebeuren het derde weekend van augustus. We komen al meer dan twee decennia dan ook met plezier vanuit de Antwerpse Zuiderkempen richting Vlaams-Brabant om er minstens één dag uit te pikken. De organisatoren en hun vele vrijwilligers mogen er prat gaan dat deze jaarlijkse hoogmis bluesgetint blijft én al voor de 28ste maal gratis wordt aangeboden, afgelopen weekend met 14 bands over 3 dagen. Faut le faire, zeggen ze aan de overkant van de provincie.

Zoals meermaals op vrijdag mag een Belgische band de festiviteiten openen en op deze zwoele vooravond mocht de graaggeziene Antwerpse roots- en bluesband Howlin’ Bill de bluesmat uitrollen. Frontman zanger/harpist Wim De Vos en zijn kompanen ‘Little’ Jimmy Hontelé (gitaar), Walkin’ Winne (bas), Daddy T. (drums) en gastorgelist Pat Cuyvers brachten een gevarieerde set. En dat werd bijzonder goed gesmaakt door het toestromende publiek, dat genoot van hun aanstekelijke jump- en swingblues, gekoppeld aan een mix van rockabilly, boogie en rock’n roll.

Maar dit gedreven Antwerpse viertal heeft dan ook ervaring zat want deze heren spelen nagenoeg al meer dan vijftien jaar zo goed als in dezelfde bezetting. Bovendien hebben ze al een flinke buitenlandse trofee in de prijzenkast staan. Want in Berlijn gingen ze in 2011 als eerste Belgische band aan de haal met de hoofdprijs in de European Blues Challenge. Toeren deden ze al in vele Europese steden en vorig jaar brachten ze met ‘Hungry’- gekoppeld aan hun vijftiende verjaardag - hun vierde studio-album uit met zo goed als allemaal eigen nummers. Tevens verleende ook de Limburgse hammondspeler Patrick Cuyvers zijn medewerking aan dit album.

Howlin’ Bill opende in Wespelaar met vier opeenvolgende nummers van het recente album album want buiten de schitterende titeltrack ‘Hungry’ passeerden ook ‘Drink About It’, ‘Highway Of Life’ en ‘Perfect Lovers’ de revue. Nummers die stuk voor stuk staan als een huis maar er was zeker ook plaats voor oudere nummers zoals onder meer ‘Robbin’ A Bank’ en ’Don’t You Know Me’, een gedeeltelijk a capella gebracht nummer, opgedragen aan een jarig meisje (18), luisterend naar de naam Anouk. Rustpunt was de ballad ‘A Man’s Got To Do’ met een meeslepende harp en daaraan gekoppeld schitterend gebracht gitaarwerk. Kippenvelmoment. ‘Date With The Devil’, het favoriete nummer van Wim, mocht uiteraard niet ontbreken aan het einde van de set. Jammer genoeg geen bisnummer (ik had gehoopt op ‘Hipshake’), maar het bevredigend gevoel overheerste na afloop. Erg degelijke set toch wel van Howlin’ Bill, zoveel is zeker. (meer foto's)

Dan was het uitkijken naar twintiger Ben Poole, die wordt beschouwd als de nieuwe Engelse gitaargod zoals hij in nogal wat recensies wordt genoemd. En het dient gezegd: de jongeling kan goed overweg met de gitaar en steekt dat niet onder stoelen of banken. Zijn verschijning doet ons een beetje mijmeren naar de betreurde Sean Costello, ook een jong rastalent destijds, die toch wel iets bescheidener voor de dag kwam. Ben Poole en zijn band openden de show met ‘Let’s Go Upstairs’(2012) , de titeltrack van zijn eerste volwaardige album, nadat hij vooraf op erg prille leeftijd al een mini-album met vijf tracks op het publiek losliet. Je merkt het: de ambities zijn er om echt door te groeien want ook al een tijd geleden (2011) was hij zelfs al te gast op het befaamde Glastonburyfestival, waar hij in een nabijgelegen locatie de tent platspeelde. Sinds vorig jaar is er trouwens een nieuwe cd (‘Live At The Royal Albert Hall’).

In Wespelaar greep hij nogal eens terug naar bluescovers van Eric Clapton en Freddie King zoals het schittend op eigenwijze manier gebrachte ‘Have You Ever Loved A Woman’, doorspekt met de toch ook wel mooie hammondpartijen van Steve Watts. Covergewijs ging het dan via ‘I Know I’m Losing You’ en - nadat hij zijn jasje had uitgedaan - uiteraard een lange versie van ‘Hej Joe’, dat zoals verwacht op heel wat bijval kon rekenen. Tussendoor speelde Ben ook nieuwe nummers zoals ‘Leave It On’ en ‘Stay In My Mind’, nummers die op zijn nieuwe te verschijnen album zullen staan. Ondertussen bracht de vingervlugge Poole in ontbloot bovenlijf het prachtige ‘Mr.Pitiful’ en toen ging de volumeknop fors open en kwam er een einde van deze show, die erg gesmaakt werd door de liefhebbers van het genre.(meer foto's)

Vol verwachting werd er uitgekeken naar headliner Guy Forsyth Blues Band en daar bewaren we mooie herinneringen aan na zijn spraakmakende passage op het BRBF in Peer (1994) nadat hij in Austin jaren daarvoor ontdekt werd door ene Sjef Willemen, een arts uit de buurt van Hengelo. Het was daar waar Forsyth zijn eerste Europese concert gaf en er nadien het bekende live-album ‘High Temperature’ (bij platenlabel Lizard Discs) werd uitgebracht, zondermeer een springplank naar succes voor de gewezen busker die dus op straat zijn carrière startte. Onlangs werd zelfs samen met zijn recentste schijf ‘The Pleaser’ (een geweldig album) ook ‘High Temperature’ heruitgebracht in een dubbel versie en was er ook nog ‘Red Dress Live’.

Hoeft het nog gezegd dat de 46-jarige in Denver geboren blues- en americanogigant wat in zijn mars heeft en gedurende zijn 21-jarige actieve carrière al een tiental albums op zijn naam heeft staan nadat hij uitweek naar Austin (Texas). Het leek dan ook niet makkelijk om een setlist samen te stellen voor Forsyth, die voor de tweede maal te gast was in Wespelaar. In Peer was hij er vorig jaar voor de derde maal, maar op het Bluesrockfestival in Tegelen stond hij al zesmaal op het podium. Het was uitkijken naar zijn bezielende zang, zijn begeesterend mondharmonicaspel en zijn rauw gebrachte gitaarsound. Nederland is zowat zijn tweede vaderland en dat was ook te merken aan het Nederlandse publiek op het kerkpleintje dat luidkeels zowat al zijn nummers zat mee te deinen en daar hebben we geen problemen mee. Wel met het feit dat er frontstage tussen het perslegertje een Nederlandse verslaggeefster echt zat mee te dansen. Ze kon er wel wat van, maar dat hoort niet thuis op die plaats vind ik persoonlijk en ook nogal wat andere collega’s keken met gefronste wenkbrauwen toe.

Guy Forsyth betrad het podium samen met zijn kompanen waarvan de Belgische gitarist Arne Demedts (een prille twintiger, onder meer spelend bij The Blues Vision) deel uitmaakte als vervanger van Guys vaste gitarist George Rarey. De band bestond verder uit Mark Hays, die regelmatig fotootjes nam vanuit zijn drumkit en bassist Naj Conklin. Ze hielden het niet minder dan 130 minuten vol en dat kostte wel wat energie voor deze rauwe brok livemuziek, recht voor de raap. Blues dus met het hart op de tong.

In Wespelaar begon GFBB (Guy Forsyth Blues Band) de set met een a capellaversie van de traditional ‘Sink Em Low’ en meteen leek het ijs gebroken. Daarna volgden - slidegitaar in de hand - nog oude nummers van zijn iconen zoals ‘This Is Hip’ (John Lee Hooker) en Crossroads (Robert Johnson). De band leek me een goede indruk te maken en had fun op de bühne, dat was al vlug duidelijk bij de bassist, die niet al te fris oogde, maar wel overeind bleef.

Wat volgde was een hele rist eigen nummers zoals onder meer ‘Faith’ en bekender werk zoals ‘For The Last Time’, waarin de jonge gastgitarist Arne Demets bewees uit het goede hout gesneden te zijn. Dat toonde hij ook in het overbekende ‘Taxi’. Nadien omgorde guy Forsyth zijn harpriem om smoelschuifgewijs met ‘Making Money’ en later ‘Carried By Six’ en ‘Nobody Thaught Me How To Love’, twee nummers uit zijn (uitstekende) recente album The Pleaser te brengen.

Ook Arne Demets bracht vocaal met ‘The Drummer Gets All The Girls’ een eigen nummer. Hoogtepunten genoeg in dit gedeelte van de set: het stevige aan Tom Waits denkende slidenummer ‘Death Gonna Hunt You Down’ en het stevig swingende ‘Good Stuff’, openingsnummer van The Pleaser. Tussendoor volgde nog een vrolijke noot met ‘Mona’, de klassieker uit ‘57 van Bo Diddley en het stevig klinkende ‘Gambler’, waarin GF een beetje uitfreakt op gitaar. Ook recente nummers als het bezwerende ‘Nobody Is Gonna Bail Me Out’ en het pikante ‘Put A Litte Seks In it’ komen aan de beurt.

Tussendoor gaat de GFBB ook de New Orleanstoer op met een nummer van Muddy Waters. ‘Don’t Turn Me In’ is ook nog een bekend nummer dat de revue passeert uit ‘High Temperature’, met als special act de piepjonge gitarist Guy Smeets. Het is al over één als GF er nog een drietal bisnummers tegenaan gooit. Besluit van deze eerste avond: een wat mij betreft vrij geslaagde openingsdag van dit Swingfestival zodat deze jongen met een goed gevoel de nacht indook. (meer foto's)

Sis Van Hoof

Foto © Walter Vanheuckelom

Gambler - Video 2 - Good Time Man - Good Stuff - Mona - Don't Turn Me On - Nobody Is Gonna Bail Me Out

Stay at Mine - Hey Joe