.

Greg Dulli onder stoom, zo zou je The Afghan Whigs tijdens hun passage in het Koninklijk Circus zaterdag 7 februari kunnen samenvatten. Een frontman met enorm veel ‘goesting’ , werd heel snel duidelijk. De dag ervoor, in Brugge zat het er al behoorlijk op, maar in Brussel ‘altijd een beetje gevaarlijk’ (sic) volgens Dulli, ging de band los door de geluidsmuur van Schauvlieghe heen. Opener “Parked Outside” maakte meteen duidelijk hoe het concert zou gaan klinken, meteen gevolgd door  stormramversies van “Matamoros” en “Fountain And Fairfax”.  Dan terwijl je even de kans kreeg om naar adem te happen, een korte bindtekst en meteen terug  snerende gitaren, bezieling en passie om naar een eerste hoogtepunt toe te werken bij “Debonair”. Zodra je die intro hoort breekt je het angstzweet uit. Een Koninklijk Circus dat gewoon even ontplofte en geen mens die de ledematen nog onder controle kon houden.

Greg Dulli, bijzonder goed bij stem, leek gewoon te spelen met het publiek en kon zijn podiumzin niet verbergen.  Bijna frivool gunde hij zijn publiek heel even ontspanning door “House Of The Rising Sun” van The Animals even in te zetten alvorens deze song te laten overlopen in een bloedstollende versie van “Algiers”. Covers werden ook  bepaald niet geschuwd; van Fleetwood Mac (“Tusk”) over Jeff Buckley (“Morning Theft / It Kills”) naar zowaar The Beatles , “Getting Better” uit Sgt Peppers Lonely Hearts Club Band.

Meteen ook het eerste eindpunt van een waanzinnige set. Je had echt even nodig om te bekomen. Maar er volgde na een paar minuten, waarin hij zijn publiek van achter de coulissen bijna hilarisch aanspoorde om de band terug op het podium te inviteren, een spervuur van bisnummers die je helemaal lieten ontsporen.  “Every Little Thing She Does Is Magic” van The Police diende als background voor een wandelingetje door het publiek. Heel ontspannen, a walk in the park, je was immers nog steeds naar je tweede adem op zoek. Maar zodra Dulli terug op zijn podium stond klonk “Summer’s Kiss” loeihard door het Circus. Dulli refereerde dan met “Teenage Wristband” naar zijn The Twilight Singers periode, en ook eerder in de set al zette hij zijn eigen muzikale verleden dmv  een The Gutter Twins nummer neer (“God’s Children”).

Invloeden en referenties doken overal in de uitstekende set op en lieten je met momenten met opengesperde kaken achter. Ik heb zelden zoveel speelplezier en fun gezien bij een The Afghan Whigs concert. Het leek wel of Dulli niet van het podium afwilde, maar na 24(!) songs werd toch afgesloten met “Across 110th Street”. Maar het had nog meer mogen zijn, nog langer mogen duren, en  als we even logisch nadenken zien we dit terug op een zomerfestival ergens,  al is op een festival de spankracht misschien een fractie minder, dit is absoluut voor herhaling vatbaar.

Andy Surleraux

Fotoalbum © Yvo Zels