JONATHAN BYRD & THE SENTIMENTALS @ MENEER FRITS MUZIEKGEBOUW, EINDHOVEN – 09/02/15 | ||||||||
Vanavond in de gezellige foyer van Meneer Frits Jonathan Byrd, een singer-songwriter uit Carrboro ,North Carolina ‘begeleid’ door The Sentimentals, een folk-rock band uit Denemarken. The Sentimentals bestaan uit M.C. Hansen (gitaar en zang), Nikolaj Wolf ((contra)bas & zang) en Jacob Chano (drums en zang). Ze hebben zich sedert 2004 ontwikkeld als specialisten in het begeleiden van Amerikaanse rootsmuzikanten als o.m. Jonathan Byrd, Ana Egge, Dana Cooper, Matt Harlan, Anthony da Costa en Sarah MacDougall. Dat de liefde en de waardering niet ophoudt met het touren blijkt uit de opnames die deze artiesten met hen willen maken zoals o.a. Matt Harlan op ‘Bow And Be Simple’(2010).Toch is er dit keer met Jonathan Byrd sprake van een hechte groep want Jonathan Byrd & The Sentimentals hebben samen een plaat gemaakt, een project onder de noemer ‘Mother Tongue’ waarbij de inspiratie werd gehaald bij Bob Dylan en de Deense theoloog en filosoof Søren Kierkegaard en waar die elkaar kruisen in hun grensverleggende visie op taal. Jonathan Byrd, 44 jaar is een gewaardeerd singer-songwriter in het Amerikaanse folkcircuit, hij won het Kerrville Folk Festival in 2003. Zijn debuutalbum ‘Wildflowers’ verscheen in 2001. In 2011 verschijnt ‘Cackalack’ een nr 1 album op de Amerikaanse folkradio, geinspireerd door zijn heimat Carolina. Inmiddels is Jonathan Byrd toe aan zijn 7de solo album ‘You Can't Outrun The Radio’ dat vorig jaar verscheen. Meneer Frits is aardig gevuld op deze doordeweekse maandagavond. Centraal staan de songs uit ‘Mother Tongue’, 13 songs vorig jaar in september opgenomen in amper 3 dagen en 3 nachten in het koude Denemarken en terechtgekomen op de spiksplinternieuwe cd, vanavond hier te koop. Het concert opent meteen met een handvol van die nieuwe songs waarvan er uiteindelijk 10 zullen worden gespeeld. Zanger Jonathan Byrd (JB) heeft die typische singer-songwriter stem a la een Guy Clark, John Prine of een Townes Van Zandt zij het iets droger en minder expressief. De titelsong zet gelijk de toon met inzoemende meerstemmige samenzang die overgaat in rustige americana met een stapvoets voortsjokkend country ritme. “Natural Supernatural” is een leuke country meezinger terwijl “Love Is The Law” de gevoelige kant opzoekt, ingekleurd met wat desolate gitaarklanken. MC Hansen’s gitaarspel is afgemeten en to the point. “On The Edge” gaat losjes uptempo met crescendo zang en een aanwaaierende gitaarpartij van MC. “Coyote” wisselt af met rustige sfeerrijke alt-country waarin de gitaar lichtjes meehuilt. “There’s A Storm Coming” was de eerste song die werd opgenomen toen het buiten werkelijk stormde, MC zingt en JB vult aan met een prangend gitaartje. MC blijft aan de microfoon voor een ingetogen autobiografische nummer “Working Man Blues #3”over zijn vader die in 1963 overleed, country gospel dat hiermee een vervolg lijkt te smeden aan Dylan’s gelijknamige “Workingman's Blues #2” uit Modern Times, 2006. In 2de set zit vooraan “Malchik”, een wat luguber Tom Waitsiaans verhaal over een opdringerige hond die door een moegetergde vrouw met een keukenmes werd gedood. De voor mij uitspringende songs zijn de verhalende singer- songwriter songs waarin Byrd mijn inziens zich op zijn sterkst manifesteert. Zowel de poetische schoonheid van “ I Was An Oak Tree” als het schrijnend verhaal over een kapotte piano en een gebroken oude oorlogsveteraan in “The Ballad Of Larry”(met dank aan muzikant Bart de Win voor zijn verzoekje) ontroeren. Ernst en humor wisselen mekaar af. Er kan meegeklapt en gezongen worden op het country ritme van het gekke “Chicken Wire”: “Chicken wire lets the sun shine through/Ain't much to look at, but it'll have to do/My old hen, she got a rovin' eye/I guess I need a little chicken wire”. “Working Offshore” onderstreept de barre werkomstandigheden met een paar gemene blues licks. Onder de Mother Tongue nummers vallen nog “I Thought I’d Seen It All” en “Sins Of Your Father” te noteren. “You Can’t Outrun The Radio” verwordt langzaam tot een uitgesponnen protestsong met anthem allures. Voor je er erg in hebt zitten we al bij het einde van het concert wat altijd een goed teken is. De tijd is voorbij gevlogen met mooie sfeervolle countrymuziek. JB & Co worden dadelijk teruggeroepen en geven nog 2 toegiften. “Mama’s Got Wheels” draagt JB op aan zijn vrouw met de woorden: “she has very small feet but they are heavy” , het klinkt als een trage (delta) blues in honky tonk stijl. Om af te sluiten brengen Jonathan Byrd & The Sentimentals nog “Scuppernong”, een wiegeliedje dat ons zachtjes de nacht instuurt. Mooie avond met een aantal knappe verhalende songs verpakt in heerlijke americana van een cultfiguur die meer aandacht verdient. Marc Buggenhoudt
|
||||||||
|
||||||||
|