Een week na de prachtige avond met The BluesBones en The Nimmo Brothers trokken Hugo en ik terug naar één van de betere concertzalen die we kennen, namelijk De Bosuil in Weert. Altijd vriendelijke mensen, steeds prima geluid en fantastisch licht. Zondag namiddag 25 januari stond Jo Gofers weer garant voor een prachtige lichtshow en zijn collega's Geert van Tuel en Renee Ubachs zorgden ervoor dat de klank weer top was. Niemand minder dan Bernard Allison, zoon van blues legende Luther Allison, was nog eens te gast in De Bosuil. Als voorprogramma kregen we Grim Tim, een jonge Nederlandse band uit Eindhoven. Rond vier uur begonnen zij aan hun optreden van ongeveer vijfenveertig minuten. Tim Grim heeft juist hun debuut album op de markt, dus de uitgelezen kans om deze te promoten. Hun hele repertoire bestond uit eigen nummers, wat altijd al veel respect verdiend. Zelf noemen ze hun muziek alternatieve rattle rock. Het is een echt power trio en dat was ook te horen bij het begin van 'Bohemion'. Het nummer dat volgde 'New Blues' vond ik één van de betere nummers van hun set. Krachtige rauwe bluesrock met bassist Koen Frijns op bas en Dustin Boerigter op drums die zorgden voor het strakke ritme en frontman David Henry voelde zich als een vis in het water op het podium in Weert. Dit nummer had een beetje de alternatieve sound van The Black Keys. Grim Tim speelde nogal drukke muziek. Zanger/gitarist David trok veel aandacht naar zich toe, hij sprong wat af op het podium. Verder waren 'Take A Swing' en 'Gosling' (video) nog de meest opvallende songs in hun set. Dat laatste nummer kan je trouwens op onderstaande video bekijken.

Het was van 2009 geleden dat Bernard Allison nog in De Bosuil opgetreden had en nu kwam hij het enige concert van zijn 'In The Mix' tour in de Benelux uitgerekend in Weert spelen. Drummer Mario Dawson was door ziekte niet van de partij, maar werd op een voortreffelijke manier vervangen door de Fransman Yoann Julliard. Bernard Allison begon aan zijn optreden met een song van zijn vader Luther. De band speelde de instrumentale versie van 'I'm Back' en de twee gitaristen, Bernard en Michael Goldsmith mochten beiden allebei dadelijk aan de slag. De frontman op zijn Blade gitaar en de Duitser op zijn Fender lieten dadelijk horen dat ze in uitstekende doen waren. Het bleef uptempo met de Ike Turner cover 'Rocket 88'. Weer lieten beide gitaristen zich om beurt opmerken door hun sterk en opwindend vingerwerk. Tussen hen in stond gentleman George Moye gedreven aan de vijf dikke snaren van zijn Italiaanse SIC bas te plukken. Voor drie minuten songs moet men niet bij de Bernard Allison Group zijn. Elke song werd knap uitgesponnen zonder langdradig of vervelend te zijn. Zo ook het meer dan acht minuten durende 'Tired Of Tryin''. Lekkere blues met een strak ritme en gezongen met de mooie zachte soul stem van Bernard. Het gemis van de Hammond op het podium werd zeer goed en creatief opgevangen door het uitstekende gitaarwerk. Bernard dook terug in het repertoire van zijn vader en vond in de titelsong van het in 1987 uitgebrachte album 'Serious', het ideale nummer om hier vanmiddag te spelen. Hij zong het nummer in het begin heel ingetogen. De song duurde meer dan een kwartier en was één van de hoogtepunten van dit weergaloos concert. De gitaar solo was heel intens en Bernard legde er enorm veel gevoel in. Op het laatste was hij nog alleen aan het spelen tijdens de solo en plots gaf hij met de gitaar een heel andere wending aan het nummer. Hij gaf de song een reggae jasje en vroeg aan het publiek om het refrein mee te zingen, wat massaal beantwoord werd. Na het nummer keek Bernard naar boven en sprak volgende mooie woorden: We love you daddy. Dat maakte het geheel nog mooier. Het viertal kreeg dan ook een daverend applaus. Met 'The Otherside' kregen we stevige blues met een flinke portie funk. Met zijn strak slagwerk zorgde drummer Yoann Julliard, samen met groovemaster George Moye die knappe baslijnen bleef spelen er voor dat niemand stil bleef bij dit aanstekelige ritme. Bernard en Michael lieten hun gitaren janken en krijsen dat een lust was. Heel herkenbaar en met veel Wah Wah pedaal was de schitterende Jimi Hendrix cover 'Voodoo Chile', waarin de vier muzikanten zich volledig konden uitleven.

De frontman ging zonder pauze solo verder met zinderend en uptempo gitaarwerk, zijn drie collega's vervoegden hem na een drietal minuten en samen begonnen ze aan een instrumentale jam. Bernard stelde zijn mede muzikanten nog voor en verdween dan samen met George en Michael backstage. Nu had de Fransman Yoann Julliard het hele podium voor hem alleen en hij liet zich niet pramen om er dadelijk de beuk in te gooien met een minuten durende energieke en gevarieerde drumsolo, waarbij hij goed gebruikt maakte van al de attributen die hij ter beschikking had. De eerste die terug op het podium kwam om Yoann te vervoegen was George Moye. Hij nam het over van de drummer en liet dadelijk horen wat hij allemaal kon op zijn vijf snaren basgitaar. Hij vroeg of het publiek funk wilde en terwijl iedereen nog enthousiast aan het reageren was, klonken de eerste funky tonen al door de luidsprekers van De Bosuil. George en Yoann hadden elkaar duidelijk gevonden en wanneer ze begonnen aan 'Another One Bites The Dust' ging een deel van het publiek dadelijk uit de bol. Het duo werd uitvoerig bedankt voor het huzaren stukje dat ze net opgevoerd hadden. Bernard nam terug zijn plaats in, zijn Blade gitaar had hij geruild voor een Squier Stratocaster en hij vertelde dat de band om 19 uur moest stoppen en dat hij dat nogal raar vond. Normaal speel ik om dat uur playstation in de tourbus wist hij nog te zeggen. Allison heeft sinds 16 januari ook een schitterend nieuw album uit met als titel 'In The Mix' . Dus hoog tijd om daar iets uit te spelen. En de opener van dat album 'Five Long Years' was heel toepasselijk, dat wist Bernard natuurlijk ook. Het was namelijk vijf jaar geleden dat hij nog in De Bosuil gespeeld had. Een geweldig sterk en opdwepend blues nummer met een hoog soul gehalte waarmee hij het publiek vanaf de eerste tonen mee inpakte. Dat de jongste zoon van Luther Allison veel respect heeft voor zijn overleden vader wisten we al, maar ook voor zijn drieëntachtig jarige moeder heeft hij datzelfde respect. Zij helpt hem ook met de teksten en gaat zelfs nog mee op tour in de USA, zei Bernard. Ze hoort ook nog heel goed, want één verkeerde noot en we krijgen het na het concert te horen. 'Call Me Momma' was de logische song die we mochten verwachten. Ook in dit soulblues nummer werd de Hammond heel goed opgevangen door het prachtige gitaarwerk.

Met 'Set Me Free' kregen we traditionele blues met afwisselend vette meeslepende en pittige gitaar. Bernard en Michael Goldsmith stonden zij aan zij het beste uit hun zes snarig instrument te halen tot groot jolijt van de aanwezigen. Bernard besefte dat hij over tijd was en zou nog een korte song met de slide gitaar doen. Het tempo werd fors omhoog getrokken in 'Give Me Back My Wig'. In deze song van vader Luther liet Bernard horen en zien dat hij ook een begenadigd slide gitarist is. Allison had ook nog tijd voor spelletjes met het publiek. Zo liet hij zijn gitaar precies spreken tegen het publiek terwijl hij deed of hij aan het praten was. Zoiets wordt natuurlijk altijd gesmaakt en hij kreeg dan ook veel respons van de aanwezigen. Het korte slide nummer zou uiteindelijk langer dan een kwartier duren. De band had er zoveel zin in en wist van geen ophouden. Het publiek bleef maar aandringen om meer en het zou ten slotte krijgen wat ze wilden. De Bernard Allison Group kreeg van de directie van De Bosuil toelating om nog een nummer te spelen. Dat lieten de jongens zich geen twee keer zeggen en ze begonnen aan een heel gedreven en funky 'Just My Guitar And Me', met Bernard terug op de slide. De ritme sectie met George Moye op bas en Yoann Julliard op drums speelde op een zeer hoog niveau en de frontman nam uitgebreid de tijd om van het podium te gaan en een rondje doorheen De Bosuil te maken. Voor iedereen kon er een vriendelijke lach af, voor de bekende gezichten een zoen of een hand. De Bernard Allison Group heeft er zonder twijfels weer heel wat nieuwe fans bij, want dit optreden zal bij bijna iedereen een geweldige indruk gemaakt hebben. Bedankt De Bosuil om de muziek liefhebbers in Nederland en België de kans gegeven te hebben om deze fantastische band live te mogen meemaken. Bedankt Bernard, George, Michael en Yoann voor deze geweldige namiddag.

Walter Vanheuckelom

Foto © Walter Vanheuckelom (meer foto's)

Call me Momma - Tired of Tryin'

Band: Bernard Allison - Zang & Gitaar / George Moye - Bas / Yoann Julliard - Drums / Michael Goldsmith - Gitaar

Setlist: 01. I'm Back / 02. Rocket 88  (Ike Turner cover) / 03. Tired of tryin' / 04. Serious:The Otherside / 05.  Voodoo Child  (Jimi Hendrix cover) / 06. Jam / Drum Solo / Bass Solo / 07. Five Long Years  / 08. Call Me Momma / 09. Set Me Free  / 10. Give me back my wig / 11. Just My Guitar and Me