Arsenal

Genk On Stage is onze eigenlijke festivalzomeraftrap. Daar is geen vaste reden voor. Het valt gewoon lekker. Eerste weekend van de zomerbreak, examens afgelopen, de tour de France wenkt om het hoekje, en er staat meestal wel een koel windje annex pintje geparkeerd tussen fijn volk. Editie 2015 zou niet anders mogen zijn, al was de start iets minder fris. Daar zat uiteraard ook het weer voor iets tussen. Geen uitgeregende editie gelukkig zoals vorig jaar, maar het startschot viel loodzwaar uit een zwoele nog net niet door onweders bezwangerde lucht.

Wachten op ‘like a bird’ (***)

Marco Z, Limburgs eigen bard mag het festival op gang schieten, en we gaan daar redelijk kort over zijn. Door ons vaak bejubeld zagen we’m nu eigenlijk voor het eerst met z’n nieuwe band. Dat viel niet tegen, maar het was eerst even wennen.  Ik mis Stoffel Hias en Sara Gillis een beetje, maar ontwaar in Arnout Hellofs op drums bv een serieuze aanwinst. Niet in het minst wanneer hij in het midden van de set “ Autobanden In De Slipstream” zingt alsof  hij een stagair  was van Guido Belcanto. Een stagair met brio wel, en die zn meester  vocaal aan de staart komt trekken. Mooie versie van dit toch wel uniek nummer, en eerlijk gezegd ook het hoogtepunt van de set.  Het komt een beetje moeilijk op gang, de eerste drie nummers hebben te lijden onder een naar balans zoekende geluidsman. Eerlijk gezegd komt Marco ook pas vocaal op dreef na een drietal nummers. Het inbouwen van vreemde covers in de set (Ca plane pour moi van Plastic Bertrand en uh..Tomorrow uit de musical Annie) helpen een beetje om dat net iets te grote podium te vullen en uiteindelijk komt alles echt ook wel goed. Het is echter net iets te lang wachten op dat ene nummertje waarmee alles begon.

Admiraal met sfeertapijt (***)

Lang niet meer gezien de Admiraal, nog steeds met een soort van bandana rond het hoofd gewikkeld, en flink afgevallen intussen. Maar uiterlijkheden doen er niet toe bij dit soort muziek. Productie en performance wel, en daar was het meteen raak. Openen  met ‘Little Village’ van Van Morrison is moedig, maar resulteerde in een heerlijk sfeertapijt en verzandde niet in een oppervlakkige interpretatie van een geweldige song van de nukkige Ier. Freebee, gewapend met een uitstekende band liet meteen overlopen in ‘Last Song About You’, zeer funky gebracht en uitnodigend naar veel meer. Dat kwam er met de nodige regelmaat, maar echt wild om zich heen slaan deed hij de rest van de set niet. Het was meer dan gewoon ok, maar in vergelijking met Admiraal gigs van een tijd geleden liep dit wel  steeds vast in het zand . Muzikaal en productioneel zat het allemaal wel goed, maar het broodnodige vonkje kon slechts een paar keer overslaan.  Bij ‘Einstein Brain’ en ‘Oh Darkness’  zat het waar het moest zitten, een beetje wars en  fijn tussen de oren.  Braafjes dus, maar zonder uitschieters.

Geluidsman zonder weerga

Arsenal sluit de mainstage af op vrijdag, en  heeft weinig moeite om een volgelopen stadsplein mee te krijgen.  Na twee maten van opener ‘The Coming’ is dat al gebeurd. In het wielrennen heet zoiets een getelefoneerde demarrage. Fijn ook dat een klasse live band zoals Arsenal dit als een wapenfeit kan meedragen al jaren.  ‘Estupendo’  als tweede krijgt een geweldig geluid mee. Opnieuw wil ik hier een lans breken voor de foh mixer van Arsenal, die man is gewoon een volwaardig bandlid en zou je eigenlijk op het podium van applaus moeten kunnen voorzien. 
De set is een net afwijkend genoeg van eerdere Arsenal concerten om frequent spannend te blijven, ook al weet je na een tiental keer wel wat er allemaal gaat gebeuren. ‘Longhi’ klinkt chilling dankzij die prachtige vrouwenstem die dit nummer telkens weer een nieuwe dimentie lijkt te geven. ‘Temul’ krijgt een mannenstem, bij ontbreken van het Lydmor zangeresje, en boet daarom toch een klein beetje aan mystiek in.  ‘Amelaka  Motinga’ kreeg een nieuw jasje aan, maar kon iets minder bekoren, misschien ook wegens de plaatsing in de set : tussen “Saudade (pt2) ‘ en ‘Black Mountain’ in gewurmd had het niet meteen een ideale aansluiting. Maar een kniesoor dit hierover valt, want ‘Lotuk ‘ en ‘Melvin’ sloten de set af in zeer veel schoonheid . Voltreffer dus op dit podium.

Andy Surleraux
Foto © Marke Tentster