Novastar

Dag drie wordt meestal een beetje bezwangerd met het vermoeide benen syndroom. Ook nu niet anders, vandaar dat we het tempo een ietwat lager hebben gelegd. Toch deden we een dijk van een ontdekking, een bandje wat we de afgelopen jaren eerlijk gezegd wat links hebben laten liggen, wegens, zo dachten we, ontbreken van potentiëel.  Altijd fijn als je ongelijk krijgt uiteindelijk, want er is niks leuker dan en stel jonge mensen die je met de neus op de feiten drukken. We hebben het over ‘Rhinos Are People Too’, beetje vreemde bandnaam, maar dat wil natuurlijk niks zeggen. Onze interesse werd gewekt dankzij hun clipje  ‘Pelkuri’ op youtube.  Even in alle eerlijkheid, die clip raakte me recht in het hart.  Erger nog, ik werd er meteen compleet verliefd op. Alles klopt hier, fijne tekst, geweldige zang, visueel clever in elkaar gestoken, en een totaalplaatje van hoe fijne shoegaze moet klinken. Denk even aan ‘Allison’ van Slowdive bv, of beter nog bekijk het clipje zelf hier even.

Je kan je voorstellen hoe eager we waren om die band, die we gewoon gemakshalve vergaten de afgelopen jaren, voor het eerst live te gaan bekijken.  Helemaal een succesverhaal werd dat evenwel niet, maar we stelden verzachtende omstandigheden vast. Als je als band zo’n pracht van een nummer kan produceren, dan zal het live uiteindelijk ook wel allemaal goed komen. Dan is het niet erg dat de vaste foh geluidsman er vandaag niet was, en vervangen werd door een (uitstekende want we kennen’m) mixer die de band niet voldoende kende om de nuances fijn te mixen.  ‘Pelkuri’ zat als derde nummer in de set en bleef gelukkig wel voldoende overeind om ons de ene rilling na de andere te bezorgen. We misten wel de scherpe hooks en overflowing  die ze op uh... ‘plaat’ zo bijzonder fijn getimed over elkaar leggen. In de live mix ging ook de prachtige stem van de zangeres eraan, en kreeg de tweede, mannelijke stem te vaak de overhand, maar we hielden alle omstandigheden in het achterhoofd en bleven halstarrig geloven. Geen tweede keer die vergissing aub. Zeker weten dat we hier een revisit aan breien.  Mooi moment trouwens in de set als ze plots shoegazegewijs ‘I Would Die For You’ van Prince inzetten, weird maar beautifull. We hoorden bijzonder fijne invloeden van oa : Slowdive, My bloody Valentine, en de heerlijke reverb twangs van Cocteau Twins’s Robin Guthrie. Rhinos Are People Too is een Limburgse band met veel potentiëel, we gaan ze zeker in de gaten houden.

The best is yet to come, denk je dan, met Novastar straks nog in het achterhoofd. Maar dat vonden we dan weer niet gelden voor het fenomeen Jett Rebel. Die bracht eigenlijk niet veel meer dan wat acrobatiek in combinatie met Hollandse powerpop. Nummers zoals ‘Louise’ en ‘Romance’ verzopen in poeha. Bang dat dit een beetje overhyped is. Sfeer en glunderende bakvissen.

The best kwam dan muzikaal gezien zeker met Joost Zweegers en Novastar, hij begon wat later dan voorzien, Pascal Deweze diende immers nog van een ander podium geplukt te worden om te bassen, want vlak voor Novastar stond ie nog met Groupo di Pawlovski Factor J plat te spelen. Novastar opende ook met ‘The Best Is Yet To Come’, solo op acoustic guitar. Mooie opening, en meteen wist je dat dit muzikaal af zou zijn. Een band die mooi ondersteunend werkte en Zweegers ruimte liet om zijn ding als frontman te doen. Het nieuwe werk werd fijntjes tussen de hits gemikt, en het Genkse stadsplein mocht een geslaagde Genk On Stage editie afronden met een zeer te smaken Novastar concert.  Jammer dat we Magnus dienden te missen wegens gelijk spelen met Novastar, maar dat is tegenwoordig helaas de realiteit op festials. Genk On Stage telde 100.000 bezoekers over de drie dagen, en mag dat volgend jaar gewoon helemaal opnieuw doen.

Andy Surleraux
Foto © Marke Tentster