The Replacements uit Minneapolis, Minnesota (USA) stonden in 1991 aan de wieg van de alternatieve rock waarmee Nirvana in 1992 commercieel doorbrak terwijl de groep in datzelfde jaar ophield te bestaan. In 10 jaar (1981-1990) tijd hadden ze 8 albums opgenomen waarvan minstens 3 klassiekers (Let it be, Tim en Pleased to meet me). Dat het misliep met The Replacements heeft alleen nog hun legendarische status verhoogd. Ondanks schitterende platen hadden The Mats’ hun live reputatie tegen die varieerde van totaal mislukt over verzopen dronken tot briljant dronken optredens, The Replacements waren eigenhandig verantwoordelijk voor het falen van hun doorbraak. Daarvan getuigen de commentaren van hun 3 optredens in poptempel Paradiso Amsterdam in 1986, 1987 en 1991. (In België speelden The Replacements eenmalig in de Vooruit in Gent op 9 april 1991 en Paul Westerberg solo speelde in VK Molenbeek op 30 sept 1993). In de loop der jaren werd hun invloed alsmaar meer geroemd door bands als o.m. Gaslight Anthem en Green Day. Maar met hun onfortuinlijke split leek alles op het live front gezegd tot in 2013 en 2014 een handvol reünieconcerten plaatshadden op Amerikaanse festivals (Riot Fest en Coachella). Lovende recensies en een teruggewonnen zelfvertrouwen resulteerden dit voorjaar in een heuse Amerikaanse “Back By Unpopular Demand Tour” met een klein Europees verlengstuk van slechts 5 concerten: Barcelona (Primavera), Amsterdam, Londen (2x) en Portugal (Primavera). Keek het publiek na al die jaren wat aarzelend uit naar deze langverwachte reünie én was het concert in eerste instantie niet uitverkocht dan was het dat wel op het laatste moment.

Met de positieve recensies van de Amerikaanse shows in gedachten zijn de verwachtingen vanavond groot als de groep stipt om 21 u onder luid applaus het podium opkomt. The Mats’ tellen nog slechts 2 originele leden, zanger/gitarist Paul Westerberg en bassist Tommy Stinson maar worden passend aangevuld met gitarist Dave Minehan en drummer Josh Freese, 2 oud-gedienden van Paul Westerberg’s solo touring band. Paul Westerberg ziet er nog jongensachtig fris uit ondanks zijn al gevorderde leeftijd (55 jaar) met aan zijn zijde een als vanouds punk bassende Tommy Stinson. Wanneer even later “Takin a ride” wordt ingezet dan weten we weer wat de groep zo onweerstaanbaar maakte en worden we gelijk met Westerberg 25 jaar jonger. De razendsnelle opener gevolgd door een al even dwingend “I'm In Trouble” uit hun debuut zetten in geen tijd Paradiso op zijn kop. Al hun topsongs komen voorbij met het merendeel uit ‘Let It Be’ (1984), ‘Tim’ (1985) en ‘Pleased To Meet You’ (1987). Ook de meer gestroomlijnde songs uit die platen krijgen in hun live uitvoering die luide weerbarstige punkrock sound aangemeten die zou aanblijven tot op het eind. Het lijkt wel een juke box vol hits die het nooit geweest zijn maar het zeker verdiend hadden nu we ze eindelijk horen zoals het hoort, nl. in sprankelende ‘nuchtere’ live versies. Het geluid in de Paradiso staat hard maar aanvaardbaar voor dergelijk optreden, geen pijngrens toestanden. In die tijdspanne is het volop genieten van Westerberg’s raspende stem in een opeenvolging van songs die je bij je nekvel grijpen, songs met onweerstaanbare riffs en hooks die je met plezier als een kudde wilde buffels over je heen laat razen omdat er toch geen ontkomen aan is, songs met de impact van een adrenaline stoot die nog lang in hoofd en lichaam de volgende dagen zouden blijven nazinderen. Ook “Favorite Thing” klinkt als een donderslag bij heldere hemel. Na die woeste start geeft Paradiso zich al over en is het tijd voor een indrukwekkende hoofdmaaltijd met punkrock “Tommy Gets His Tonsils Out”, een rockend dansbaar “Valentine”, rockabilly a la “Waitress In The Sky”, een ruig “White & Lazy” (met mondharmonica intro en stemvervorming), luchtige poprock “Kiss Me on the Bus” en een schitterende ballade “Achin’ to Be” met knappe samenzang van Stinson en Minehan. The Replacements zouden The Replacements niet zijn mocht er niet af en toe wat aangerommeld worden. “Nobody” start verkeerd en haveloos maar komt toch nog op zijn pootjes terecht…om het spannend te houden. “Seen Your Video” of “Androgynous” starten geinig gelijk op verzoek van het publiek dat niet kan kiezen…Dan liever de aanstekelijke charme van het op een jengelend gitaartje drijvende “I Will Dare”. In wat volgt nog meer fraais als “Color Me Impressed”, snel, hard en goed, “Merry Go Round” een knoert van een song die drijft op een simpele maar geniale gitaarrif, “Anywhere’s Better Than Here” met een killerrif, “I’ll Be You” schreeuwerig luide rock ‘n’ roll én een razendsnelle cover “Maybellene” (Chuck Berry). “Within Your Reach”en “Can't Hardly Wait” zijn van een geheel andere orde met Westerberg als de songschrijver/zanger met een getroubleerde overgave in zijn stem. Het jubelende “Basters Of Young” laat Paradiso massaal meezingen al stopt het even bij een lullige cover van het direct aansluitende “My Boy Lollipop”. De finale is beresterk met een snerend “Left Of The Dial” en aansluitend de meesterlijke popsong “Alex Chilton”. De encore begint wat flauw met een nonchalante Paul Westerberg solo die zijn tekst kwijt is bij het ingetogen “Skyway” maar nadien eens te meer het bewijs levert wat geweldige live uitvoeringen van ijzersterke rock songs vermogen. Met de hattrick, een meegeschreeuwd “Unsatisfied”, een melodieus rockend “Never Mind”, “This is a song I wrote about your brother”(tegenover bassist Tommy Stinson) en de beenharde rocker “I.O.U.” komt een einde aan een memorabele avond die de verwachtingen helemaal heeft ingelost.

Na 22 jaar leek een reünie bijna zo goed als uitgesloten en is mogelijks deze hereniging van korte duur. Gelukkig kwamen ze in de buurt al moesten we er voor naar Amsterdam. Deze trip zal ons nog lang heugen met een grandioos optreden om nooit te vergeten.

Marc Buggenhoudt

Set List

1.Takin A Ride (Sorry Ma, Forgot to Take Out the Trash, 1981)
2.I'm In Trouble (Sorry Ma, Forgot to Take Out the Trash, 1981)
3.Favorite Thing (Let It Be, 1984)
4.Tommy Gets His Tonsils Out (Let It Be, 1984) (with 'Third Stone From The Sun' (Jimi Hendrix Experience) outro)
5.Valentine (Pleased to Meet Me, 1987)
6.Waitress In the Sky (Tim, 1985)
7.White And Lazy (Stink, 1982)
8.Kiss Me on the Bus (Tim, 1985)
9.Achin' to Be (Don't Tell a Soul, 1989)
10.Nobody (All Shook Down, 1990)
11.(Seen Your Video) (Let It Be, 1984)/ Androgynous (Let It Be, 1984) (Both played at the same time)
12.I Will Dare (Let It Be, 1984)
13.Color Me Impressed (Hootenanny, 1983)
14.Merry Go Round (All Shook Down, 1990)
15.Anywhere's Better Than Here (Don't Tell a Soul,1989)
16.I'll Be You (Don't Tell a Soul,1989)
17.Maybellene (Chuck Berry cover)
18.I Don’t Know (Pleased to Meet Me, 1987) w/Buck Hill (Hootenanny, 1983)
19.Within Your Reach (Hootenanny, 1983)
20.Can't Hardly Wait (Pleased to Meet Me, 1987)
21.Bastards of Young (Tim, 1985)
22.My Boy Lollipop (Barbie Gaye cover)
23.Left of the Dial (Tim, 1985)
24.Alex Chilton (Pleased to Meet Me, 1987)
Encore:
25.Skyway (Paul Westerberg solo) (Pleased to Meet Me, 1987)
26.Unsatisfied (Let It Be, 1984)
27.Never Mind (Pleased to Meet Me, 1987)
28.I.O.U. (Pleased to Meet Me, 1987)