Het in Los Angeles gevestigde ‘garage’ rock revival kwartet Allah-Las bestaat ​​uit zanger/gitarist Miles Michaud, lead gitarist/vocalist Pedrum Siadatian, bassist/zanger Spencer Dunham en drummer/zanger Matthew Correia. Drie van de vier bandleden waren werkzaam in de LA tak van de legendarische platenzaak Amoeba wanneer de groep werd gevormd in 2008. De groep besteedde veel tijd in het op zoek gaan naar de garage en psychedelische geluiden van de 60’s alvorens zelf een groep op te richten samen met schoolvriend/zanger Miles Michaud. Hun sound combineert de harmonieën en pop hooks van de Britse invasie, de trippy sfeer van West Coast psychedelische bands, en de rauwe branie van talloze Amerikaanse garage rockers. Retro producer Nick Waterhouse gaf hun het broodnodige adrenalineshot met het produceren van hun eerste songs/single in 2011. De samenwerking en het resultaat bevielen zo goed dat na het analoog opgenomen debuutalbum ‘Allah-Las’ (2012) Nick andermaal werd aangezocht om ook de opvolger  ‘Worship the Sun’ (2014) succesvol te produceren.

Na achtereenvolgens optredens in Leuven (dec 2012), Kortrijk (mei 2013), Pukkelpop (aug 2013) en Botanique (okt 2014) staat de groep vandaag in een goedgevulde Handelsbeurs met veel jonge mensen op deze druilerige maandag. 

Allah-Las zien er uiterlijk qua kleding en kapsel wat uit als hun grote voorbeelden uit de sixties. Hun houding op het podium a.h.w. vast geroest onverstoorbaar op dezelfde plek valt het meest op maar verbaast niet als je hun muziek hoort die teruggrijpt naar de bekende en vertrouwde sixties-sound.

Voor de oudere jongeren onder ons die nog de 60’s of de uitloper ervan aan het begin van de 70’s hebben meegemaakt was het een ‘nostalgic trip down memory lane’ met echo’s, flarden of zelfs volledig gekopieerde stukken. Kwamen voorbij uit de Britse invasie rock: The Kinks, The Animals en The Zombies, Surfrock: The Beach Boys, The Ventures en The Shadows, Amerikaanse garage rock: The Seeds, Count Five en andere Nuggets compilatie groepen, Psychedelische rock: vroege ‘Syd Barrett’ Pink Floyd, Love, 13th Floor Elevators, The Byrds “Eight Miles High” en Buffalo Springfield.

Allah-Las houden het vooral veilig bij zonnige Californische gitaar(surf)pop met een scheut psychedelica of garage. Aan meer ingewikkelder latere muziekstromen als punk, rauwe garagerock, powerpop, surf, indierock, new wave, grunge en postpunk daar doen Allah-Las wijselijk niet aan.

Maar eigenlijk doet al het voorgaande er niet toe. Allah-Las staan garant voor een relaxte avond ongecompliceerde sixties muziek én weten met de talrijke referenties op een goede manier om te gaan voor het bekomen van een goodtime aha ervaring.
Het begint al meteen bij opener “Busman’s Holiday” met een rechttoe rechtaan sixties sound a la The Byrds, Love, The Animals met de stem van de zanger ondergedompeld in veel galm en echo.”Follow You Down” krijgt die typische puntig rinkelende gitaarsound mee en een snel terugkerend refrein: “How was I to know/You'd come around /Any other day/Follow you down/How was I to see/What you'd intend/Any other way/Try it again”, gaat het prima. De “papapa” intro van “Buffalo Nickel” laat vervolgens de Californische zon schijnen terwijl “No Voodoo” inclusief “ah-a-a-ah” koortje achtereenvolgens sixtiesiconen Dave Berry, Them en Love in een song laat herleven.  Zo heeft elk nummer wel iets aardigs in de vorm van aansprekend gitaargejengel, een puntige rif of meerstemmige zangharmonie maar het blijft allemaal braaf binnen de lijntjes zonder ergens uit de bocht te gaan. Zo tref je van elk nummer wel een betere variant in de set. Maar in het geval van de Allah-Las stoort dit geenszins. Ze slagen erin om de begerenswaardige met moderne technieken verkregen analoge vintage klank van hun platen live naar het podium te vertalen. Hun gestripte sound aangelengd met extra percussie van een 5de man op tamboerijn, maracas en bongos zorgt voor een onderhoudende dynamiek. Het jonge volkje begint zich stilaan al heupwiegend te roeren, de oudere muziekliefhebbers tappen instemmend mee. Er is voldoende afwisseling met een surf instrumental “Sacred Sands” of “Ferus Gallery” met rammelende bongos.  Óf van lekkere hooks voorziene meezingers als “Had It All” en “Tell Me (What's On Your Mind)”. Een uitschieter in derde versnelling is een snerende uitvoering van cult rocker “Calm Me Down” van Nuggets garagegroep The Human Expression uit 1967.

Twee van hun sterkste songs zijn opgespaard tot het eind van de set. Een snedig ‘Kinks’gewijs klinkend “Artifact” én “Catamaran”, de opener uit hun nog altijd sterkere debuut dat op herkenningsapplaus wordt onthaald. Het publiek zingt vlot mee en een lekker huppelend psychedelisch gitaartje doet de rest.

Het Handelsbeurs publiek en Allah-Las hebben zich prima geamuseerd en daar kan nog wat extra bij met een eerste podiumwisseling tussen drummer en zanger .Drummer Matthew Correia blijkt al over evengoede zangkwaliteiten te beschikken voor het heerlijke “Long Journey” dat in ware Ventures surfstijl een Fender punt slijpt aan dit voortreffelijk optreden. Een extra encore zit er nog in samen met de leden van het voorprogramma Eerie Wanda voor een uitgelaten stampende afsluiter “Every Girl” waarmee Allah-Las terecht bewijzen dat ze hun plaats verdienen in het brede muzikale aanbod.

Marc Buggenhoudt

Foto © JiVe

Meer Foto © JiVe 

Setlist
1.Busman's Holiday (Allah-Las, 2012)
2.Follow You Down (Worship the Sun, 2014)
3.Buffalo Nickel (Worship the Sun, 2014)
4.No Voodoo (Allah-Las, 2012)
5.Standing
6.Sandy (Allah-Las, 2012)
7.De Vida Voz (Worship the Sun, 2014)
8.Sacred Sands (instrumental)(Allah-Las, 2012)
9.Had It All (Worship the Sun, 2014)
10.Tell Me (What's On Your Mind) (Allah-Las, 2012)
11.Catalina (Allah-Las, 2012)
12.Ferus Gallery (Worship the Sun, 2014)
13.501-415 (Worship the Sun, 2014)
14.Calm Me Down (The Human Expression cover)
15.Better Than Mine (Worship the Sun, 2014)
16.Autumn Dawn
17.Artifact (Worship the Sun, 2014)
18.Catamaran (Allah-Las, 2012)

Encore:
19.Long Journey (Allah-Las, 2012)
20.Every Girl (Worship the Sun, 2014)