Zondag namiddag 8 maart was de eerste echte lente dag. De eerste zonnestralen lokte veel mensen naar de overvolle terrassen. Op weg naar De Bosuil kwamen we ook veel wandelaars en fietsers tegen die profiteerden van deze mooie zonnige zondag. Toch waren er ook veel mensen afgezakt naar de Weertse muziek tempel, want de publieke belangstelling voor het dubbel concert van Aynsley Lister en Ian Siegal was groot. Niet verwonderlijk want deze twee Britse muzikanten hebben toch al heel wat bewezen in de muziek wereld. Om vier uur was het de beurt aan Aynsley om te beginnen aan zijn set van zeventig minuten. Het viertal begon met 'Big Sleep', een nummer dat de laatste jaren meestal als openingsnummer gebruikt wordt. Na 'Big Sleep' vertelde Lister dat ze vooral nummers uit zijn recentste album 'Home' zouden brengen. Aynsley Lister zijn muziek is geen traditionele blues, maar een mix van blues met invloeden van pop en rock. Bovendien beschikt de Brit over een zeer goede stem en is hij een begenadigd gitarist. De Bosuil genoot met volle teugen van het tragere 'Home', waarin nieuwkomer Johnny Day op de toetsen al dadelijk een grote inbreng had. Drummer Bonito Dryden en bassist Steve Amadeo zijn al jaren de vaste ritme sectie van Lister en zij voelen hun frontman perfect aan en dat was in Weert goed te horen. Steve plukte gedreven op zijn Lakland bas tijdens 'Home' en Aynsley vulde De Bosuil met heerlijke vette warme gitaar klanken uit zijn Probett Les Sons gitaar. Bonita Dryden begon met een strak ritme solo aan het heel soulvolle 'Inside You'. Aynsley nam ondertussen de tijd om de bandleden voor te stellen, die vervolgens om beurt invielen. Het zeer knap ritme kluisterde het publiek aan het podium. 'Hide 2612' met zijn catchy refrein was het volgende nummer dat Lister voor ons in petto had. We mochten in dit nummer genieten van het knappe slide werk van de Brit en daarna ging het feestje verder met twee pittige duels. Eerst was er het duel tussen Aynsley en toetsenist Johnny Day en daarna ging Lister naar de andere kant van het podium om hetzelfde te doen met bassist Steve Amadeo. Applaus altijd gegarandeerd. Deze knappe onvoorziene muzikale gedeeltes maken het altijd weer, meer dan de moeite waard om live een concert bij te wonen.

Johnny Day begon solo op de toetsen aan 'What's It All About' en zou de song ook verder helpen dragen met zijn Hammond. Aynsley bracht met korte maar fijne gitaar riffs de extra toets, maar ook bij de vlammende en snedige solo zorgde hij voor een kippenvel moment. Lister ging jaren terug in de tijd met de Freddie King cover 'I'm Tore Down' waarin de klasse van de ritme sectie met Bonito Dryden op drums en Steve Amadeo op bas weer kwam boven drijven. Vooral het heerlijke gepluk van Steve aan zijn dikke bassnaren kon me bekoren. Johnny Day voelde zich als nieuwkomer al goed thuis in de band en dat uitte zich in een voortreffelijke solo, maar het was toch de frontman die met alle eer ging lopen door minuten lang zijn klasse op de gitaar te etaleren. Na het wel verdiende applaus in ontvangst genomen te hebben ging hij Johnny Day weer opzoeken en samen gingen ze voor de tweede keer een duelletje aan. Een andere cover op de setlist was 'Purple Rain'. Dit nummer ontbreekt trouwens nooit op de setlist van Lister. Aynsley heeft de song een eigen jasje gegeven en vooral het instrumentele gedeelte was weer fenomenaal in De Bosuil. Hij liet de song bijna stil vallen wanneer hij alleen op zijn gitaar bezig was en blies op magistrale wijze samen met de toetsen weer vuur in dit nummer van 'Prince'. In de slotfase explodeerde 'Purple Rain' in een spervuur van indrukwekkende gitaar klanken en natuurlijk was er het meezing moment met oh oh oh oh. Als afsluiter werd voor het opwindende en meeslepende 'Possession' gekozen. Voor de laatste keer trokken Aynsley, Steve, Bonito en Johnny alle registers open en wisselden regelmatig van tempo en geluidsterkte om zo het nummer nog meer swung te geven, wat hun uiteraard volledig lukte. Aynsley Lister is een top band die je zeker moet gaan beluisteren als hij in jullie buurt te gast is. Een beetje afwisseling in de setlist zou wel mogen want Lister tourt al anderhalf jaar met ongeveer dezelfde songs. (meer foto's)

Daarna was het de beurt aan Ian Siegal en zijn Nederlandse band The Rhythm Chiefs. Ian is aan het touren om zijn nieuwe album 'One Night In Amsterdam', dat deze week uitkomt, te promoten. Ik vond dit een goed live album en was dus best wel benieuwd naar dit optreden. Er werd stevig afgetrapt en in het tweede nummer werd het met 'Brandy Balloon' heel funky. Je waande je bij James Brown en dus was het niet verwonderlijk dat Siegal een stukje van 'Sex Machine' in 'Brandy Balloon' inlastte. Na dit nummer begon Ian wat te praten en zei dat hij nog vermoeid was van de after party van de dag tevoren, dat was ook wel aan zijn stem te horen. Van funky ging het naar uptempo met het heel mooie en krachtige 'I'm A Train'. Het gitaarwerk werd afwisselend verzorgd door de frontman en het grote jonge Nederlandse talent Dusty Ciggaar. De Nederlander haalde ook erg knap uit in de volgende song 'She's Got The Devil In Her'. Deze versie was zeker niet de beste versie die ik van deze song al hoorde. Ian Siegal speelde in De Bosuil wel een heel gevarieerde set. Hij was nog maar vijf nummers ver en we hadden al soul, funk, rock en blues gehad en nu was het de beurt aan het mooie trage 'Early Grace' waarin Ian naar zijn Harmony Stratotone gitaar greep en ons vergastte op een mooie slide partij. Voor mij één van de beste songs uit het optreden. De Tom Waits cover 'Jockey Full Of Bourbon' kon ook op erg veel bijval rekenen bij het publiek. De klasse van de jonge muzikanten van The Rhythm Chiefs kwam hier ook weer goed tot uiting en ze zijn een goede toegevoegde waarde aan de muziek van Siegal. Bassist Danny van ‘t Hoff is niet de meest uitbundige bassist maar instrumentaal weet hij zeker te bekoren, net als drummer Rafael Schwiddessen. 'Gallo Del Cielo' is één van Ian's lieveling songs. Het staat al op verschillende albums en hij vertelde in Weert dat het waarschijnlijk ook op het volgende album zal staan. De liefde voor dit latijns getinte nummer werd door velen in De Bosuil gedeeld en hij kreeg achteraf ook een verdiend en luid applaus.

Siegal ging terug de funky weg op met 'Hard Pressed' waarin hij zichzelf een beetje met zijn goede en slechte kanten in de kijker zette door te zingen dat het moeilijk is om nog een man als hij te vinden. In de gezellige Bosuil was Ian Siegal duidelijk niet de enige man die dat van zichzelf vond, want die laatste zin werd door de meeste mannelijke aanwezigen uit volle borst meegebruld. Ian en Dusty stonden neus aan neus het beste uit hun gitaar te halen tijdens dit funky getinte nummer. Dan vond Ian het tijd om zijn goede vriend Aynsley Lister op het podium te roepen om samen een nummer te spelen. Siegal zorgde voor de intro van de slowblues 'Long Distance Call' op de slide gitaar. Daarna zette hij de gitaar aan de kant en liet het instrumentale over aan zijn band en Lister. De eerste indrukwekkende solo was voor Aynsley en zorgde voor kippenvel moment. Siegal zong het nummer op een heel zwoele maar tegelijk rauwe wijze en gaf dan aan Dusty het teken dat hij ook tot het uiterste mocht gaan en de jongeman greep de kans met beide handen. Twee heel verschillende gitaristen maar de klasse droop van beide af. Voor mij het hoogtepunt van deze muziek namiddag. De finale was duidelijk ingezet en het tempo werd weer opgetrokken in de aanstekelige rocker 'Falling On Down Again'. Het publiek was nog niet verzadigd en wilde meer en hoewel de Brit enorme behoefte had aan een sigaret volgde nog een onweerstaanbare versie van 'Take A Walk In The Wilderness' en hij liet deze song naadloos over gaan in de afsluiter 'Forever Young'. Dusty Ciggaar mocht nog voor de laatste keer alles geven op de gitaar. Siegal stond naast bassist Danny te genieten van al dat moois en knikte dat het goed was. De Brit stelde zijn jonge band nog eens voor en dan was er na bijna twee uur het definitieve einde van deze mooie muzikale zondag namiddag.

Walter Vanheuckelom

Foto © Walter Vanheuckelom (meer foto's)