JJ GREY & MOFRO + MARC BROUSSARD @ PARADISO, AMSTERDAM - 27/03/15 | ||||||||||
|
Wie een zwak heeft voor zwarte Amerikaanse old-school r&b uit het zuiden van de VS gezongen door blanke soulzangers moest vanavond in poptempel Paradiso Amsterdam zijn voor het dubbelconcert van Marc Broussard en JJ Grey & Mofro. Marc Broussard 33 jaar is inmiddels een gevestigde waarde in thuisbasis Louisiana en omstreken. Hij maakte zijn debuut ‘Momentary Setback’(2002) toen hij 20 was. Daarna volgden ‘Carencro’ (2004), ‘S.OS.: Save Our Soul’ (2007), ‘Keep Coming Back’ (2008)‘Marc Broussard’ (2011) en ‘Live At Full Sail University’ (2013), albums die het in de VS mits een excellente live reputatie goed doen maar hier in Europa vooralsnog geen potten hebben gebroken ofschoon hij bij ons met zijn stevig optreden op Blues Peer in 2008 in de smaak viel bij menig liefhebber. Vandaag heeft Broussard een nieuw album ‘A Life Worth Living’(2014) te promoten, een feit dat hij met veel verve zal doen. Voor wie hem niet kent is Marc Broussard zeker live een verrassing. Paradiso is al goed volgelopen tegen 20:00 u, het uur dat Marc Broussard mag optreden. Broussard brengt eerst solo een korte akoestische set met persoonlijke verhalende songs. Daarvan maken “Gibby’s Song over zijn roodharig zoontje en “A Life Worth Living” over zijn overleden oma de meeste indruk. Broussard is behept met een hese maar warme soulstem die charmeert in het hoger register en meteen de aandacht vasthoudt. Maar het is pas nadat vier leden van Mofro op het podium komen en Broussard de electrische gitaar omgordt dat ik helemaal overtuigd geraak van ’s mans klasse. Zijn krachtig gruizige vocalen zetten zich volkomen naturel onder een aantal songs in een stijl die de zwarte R&B soul van een Al Green of Otis Redding combineert met de blue-eyed soul van een Delbert Mc Clinton of Delaney Bramlett. Samen met de klassebakken van Mofro, Anthony Farrell (keyboards), Andrew Trube (gitaar), Anthony Cole (drums) en Todd Smallie (bas) ontstaat een hoogst vermakelijk potje swamp funk van het betere soort met eigen songs als “Dyin’ Man” en “Come In From The Cold”. Soulvol mid-tempo werk volgt met “Love And Happiness”, de Al Green classic en “Weight Of The World”. De ballade “Lonely Night In Georgia” a la “Rainy Night In Georgia” (Brook Benton/Tony Joe White) is een rustpunt. Zijn grote hit “Home” zit aan het eind van de set waarbij JJ Grey erbij komt voor een vocaal een-tweetje waarin Broussard duidelijk de meerdere is van een wat onwennige JJ. Een verrassend sterk optreden van 1 u 15’en dan moest de hoofdact nog beginnen. Band songs Een half uur later is het eindelijk de beurt aan JJ Grey & Mofro. JJ Grey afkomstig uit Jacksonville, Florida heeft net met zijn band Mofro een 7de studioalbum Ol' Glory uit met zoals gewoonlijk een levendige mix van blues, Southern rock en soul/funk, alleen is de rock gitaar meer prominent aanwezig. Stond de band nog in 2012 zowel in het voor- als het najaar in een uitverkochte gelieerde muziekclub Bitterzoet of People’s Place dan is met de toenemende populariteit in Nederland, de groep gepromoveerd naar een goedgevulde maar niet uitverkochte grote zaal van Paradiso. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: die schaalvergroting verliep niet vlekkeloos: een larger than loud sound met alles buiten proportie versies in een gebalde rock sound telkens naar een alles verschroeiende climax toe met een frontzanger behept met messiaanse neigingen is niet mijn gedroomde uitstap naar Amsterdam. Als fan van het eerste uur met vijf goede tot uitstekende concerten op de teller was dit even slikken. Nu, een paar dagen later kan ik al wat positiever terugblikken maar toch, een poging … Als overluide partymuziek was dit een zeer geslaagd feestje, als muziekoptreden/beleving een dik onvoldoende. Als je als fan JJ al voor de zesde maal ziet is de verrassing er misschien wat af. JJ Grey kan wel nog steeds goede songs schrijven. Alleen moet hij gewoon meer ongedwongen muziek gaan spelen zoals vroeger en zich minder als show/frontman gaan manifesteren met sterallures in een oorverdovende partyshow waarin alle subtiliteit verloren gaat. Een kwalijke evolutie die gepaard gaat met de hang naar meer en breder succes in grotere zalen. Volgende keer graag beter , een fan kan wel tegen een stootje… Setlist Duur 1u 45’ d.i. gem. 8’ per song Marc Buggenhoudt Foto © Paul Scholman
|
|||||||||