Op zaterdag avond 28 maart 2015, een paar dagen voor zijn vijfenvijftigste verjaardag was de Amerikaan Popa Chubby te gast in de gezellige Bosuil te Weert. Inderdaad Theodore Joseph Horowitz werd geboren op 31 maart 1960. Hij begon als muzikant in een punk band omdat dat toen een populair muziek genre was , maar hij schakelde al vrij vroeg over naar bluesrock. Dit jaar viert hij zijn vijfentwintigste jubileum als muzikant en hij heeft recent ook een nieuw album uit met de naam 'I'm Feeling Lucky'. Reden genoeg om naar Europa te komen voor een uitgebreide tour, die begon op 14 maart in Laval, Frankrijk en eindigt op 26 april in Freiburg Duitsland. Zoals het de gewoonte is in De Bosuil werden we weer vriendelijk ontvangen door de sympathieke vrijwilligers. Het is steeds een plezier om een concert in De Bosuil bij te wonen. Een mooie zaal, een groot podium, prima geluid en schitterend licht geven altijd een surplus aan een concert.

Om halftien begon Popa Chubby aan zijn optreden. Hij werd bijgestaan door twee Italiaanse broers. Francesco Beccaro op de basgitaar en Andrea Beccaro op drums vormden de ritme sectie tijdens deze tour. Met een lange knappe gitaar riff begon Popa aan het wat oudere maar nog steeds lekker rockende 'Rock Me Baby'. Good old Chubby had nog niets van zijn uitstekende gitaar spel verloren. Hij mag dan heel veel last hebben van zijn knie na zijn auto ongeval in 2000, aan de vingers scheelt er niets. Deze zijn nog zo vinnig als in het begin van zijn carrière. Popa vertelde dat hij blij was om nog eens in De Bosuil te zijn en vroeg of iedereen klaar was voor een avondje pittige rock. Voor hij aan de swingende bluesrocker 'Working Class Blues' begon, gaf hij het publiek nog mee dat hij geen grote rock star is en ook geen politieker die de mensen toch maar leugens verkoopt, maar gewoon een oude gitarist met de naam Popa Chubby die het leuk vind om zijn muziek voor de mensen te spelen. De twee Italiaanse broers zorgden voor het swingende groovy ritme en hun frontman deed de rest op zijn oude Fender Stratocaster. Het publiek amuseerde zich geweldig en er werd spontaan ritmisch in de handen geklapt. Zonder verpozen ging de band over naar een indrukwekkende versie van Jimi Hendrix zijn 'Hey Joe'. Met een lang knap instrumentaal voorspel waarin Popa weer zijn enorme vaardigheid op de gitaar liet horen. Regelmatig gebruik makend van de Wah Wah pedaal maakte, dat de sound nog meeslepender en pittiger werd. Andrea en Francesco voelden hun frontman erg goed aan en gingen gezwind mee in de ritme en sfeer wisselingen van de Amerikaan. Francesco die door Popa de beste bassist ter wereld genoemd wordt liet in deze bijna tien minuten 'Hey Joe' overtuigend horen waarom zijn frontman zoveel vertrouwen in hem heeft. In de volgende blues shuffle werden de vingertjes van Popa nogmaals op de proef gesteld, maar ze gaven geen krimp. Integendeel hij legde heel zijn hart en ziel in dat vingerwerk van hem. Veel mensen denken alleen maar aan luide rock muziek als ze de naam Popa Chubby horen, terwijl ik een erg gevoelige man ben, vertelde de Amerikaan. Hij zou het met 'I Can't See The Light Of Day' ook bewijzen dat hij de gevoelige snaar bij de mensen kan raken. Deze enorm mooie song liet niemand in De Bosuil onberoerd en wanneer de bassist en de drummer het samen overnamen van Mister Chubby, kreeg het nummer nog meer extra glans. Popa schoof de bottleneck om zijn vinger en trok het tempo geweldig op met de boogie 'Finger Bangin' Boogie'. De gitarist wisselde zijn solo's af met gewoon vingerwerk en met slide gitaar. Het eerste nummer uit zijn nieuwe album 'I'm Feeling Lucky' was het erg knappe 'Rollin' And Tumblin''. De originele versie is al van 1929 en is sindsdien ontelbare malen gecoverd. Popa Chubby noemde het de beste blues song die ooit werd geschreven. Hij porde de aanwezigen aan om in de handen te klappen op het moment hij aan zijn 'Rollin' And Tumblin'' begon. Hij maakte er een enorm sterke rockblues versie van met veel slide gitaar. De gehele Bosuil reageerde heel enthousiast op dit aanstekelige nummer.

Nog uit dat nieuwe album kwam de meeslepende shuffle 'One Leg At The Time'. De broers Beccaro zorgden voor het knappe groovy ritme en droegen meer dan hun steentje bij aan dit schitterende concert. Voor mij is 'Rock On Bluesman', dat Popa samen met Mike Zito schreef, één van de beste songs op het nieuwe album. Blues met een splijtende vette gitaar, het ideale nummer voor de Amerikaan om volop te schitteren op zijn Fender Stratocaster. Andrea Beccaro voelde het nummer perfect aan en leverde daardoor uitstekend slagwerk af. De voorstelling van de band was hilarisch. Popa stelde ze voor als de Italiaanse maffia. Bassist Francesco had sinds vrijdag zijn zesendertigste dode op zijn palmares en drummer Andrea was de beste Europese juwelendief. Hun job als muzikant was een dekmantel voor hun minder frisse zaken. Popa had duidelijk zelf veel plezier met dit verhaal. Zelf stelde hij zich voor als The Chubfather, een prachtige inleiding naar het instrumentale 'Theme From The Godfather'. De drie muzikanten gaven vol gas en hadden duidelijk plezier op het podium. Popa zelf haalde soms verschroeiend, soms erg verfijnd uit terwijl het zweet met dikke druppels van zijn voorhoofd parelde. Het nummer ging naadloos over in super mooie '69 Dollar'. Francesco Beccaro mocht meerdere malen het publiek verwennen met een bas solo waarbij zijn vingers razend snel de dikke bas snaren beroerden. Hij kreeg de handen in de Bosuil op elkaar voor een lang applaus. Nog in hetzelfde nummer ging Popa aan de tweede kleine drum kit zitten. Hij ging een duel aan met ongelijke wapens met de sterke drummer Andrea Beccaro, die een uitgebreid Pearl drumstel ter beschikking had. Op voorhand verloren spel, maar altijd leuk voor het publiek. Je kon zien dat Popa Chubby vroeger nog achter het slagwerk had gezeten. Stokken vangen die hij in de lucht smeet waren niet zijn sterkste wapen, maar zijn slagwerk mocht er wezen. Een daverend applaus voor het drietal was het resultaat. Bij de afsluiter ging het tempo fors de hoogte in. In 'Race With The Devil' ging het trio verschroeiend te keer. De bijna vijfenvijftig jarige gitarist had weer alles gegeven op het podium, maar ging graag in op de vraag van zijn fans om meer. Er volgden twee toegiften, te beginnen met een zeer knappe versie van 'Little Wing' en daarna een adembenemende versie van 'Hallelujah'. De gitarist gaf voor de laatste keer die avond een solo om duimen en vingers af te likken. Dit was werkelijk af. Dat het een prima concert was bewees de cd verkoop na het optreden. Rijen mensen stonden aan te schuiven om een gehandtekend exemplaar van de dubbelaar 'I'm Feeling Lucky' te kopen. En Popa Chubby, bleef vriendelijk en bleef lachen, terwijl je zag dat de vermoeidheid hem toch parten speelde. Hij heeft in De Bosuil zeker weer fans gewonnen, daar ben ik honderd procent zeker van.

Walter Vanheuckelom

Foto © Alain Broeckx

meer Foto © Walter Vanheuckelom

Band
Popa Chubby : Zang, gitaar en drums
Francesco Beccaro : Basgitaar
Andrea Beccaro : Drums
Setlist:
01. Rock me baby / 02. Working class blues / 03. Hey Joe / 05. I can't see the light of day / 06. Finger bangin' boogie / 07. Rollin' and thumblin' / 08. One leg at a time / 09. Rock on bluesman / 10. Theme from the godfather / 11. 69 Dollars / 12. Race with the devil / 13. Little wing / 14. Hallelujah