Warren Haynes geboren in Asheville, North Carolina heeft tot hiertoe al heel wat op zijn CV staan. Als Rock- en Southern Blues singer-songwriter heeft hij drie grote namen in de muziek geschiedenis mee ondersteund, zo niet geleid. Speelde samen met “Grateful Dead” tijdens hun  eerste gigs. Bij “The Allman Brothers Band “ was hij samen met de broers Duane en Gregg Allman van '89 tot '97 op wereldtour en in de platenstudio. In dat laatste jaar huwt hij en neemt ook meer tijd voor zelf opgerichte band Gov't Mule, sinds '94 het grote trio met Abts en Woody die hij al lang kende van de Grateful Dead. Op de gitaarlijst van Rolling Stone staat hij mee vermeld tussen de 25 beste gitaristen aller tijden. Ook schrijft datzelfde magazine, net voor deze tour, dat frontman Warren de andere zijde van zichzelf, als folk zanger, nog niet heeft geëxploreerd... Je kan zo iemand niet in een hokje onderbrengen, hij heeft al lang bewezen dat hij gewoon alles aankan in die grote muziekwereld. Songs van Bob Dylan, Elton John en George Harrison geeft hij een tweede leven en maakt er een ware verheerlijking van. Luister maar eens naar “One More Cup Of Coffee”, “Madman Across The Water “of “Give Me Love Give Me Peace On Earth”, dat laatste mogen we graag hier beluisteren. Na het drama van de Bataclan in Parijs, vrijdag dertien november, betreurt Warren deze met een noodkreet zoals “Give Peace A Chance” en opent hij ook dit concert met John Lennon's “Imagine”, welk diep in ons hart wordt gekerfd.

Luisteren we in voorprogramma naar enkele instrumentale composities van Chessbox,  Bluegrass band uit Nashville Tenessee. Zij behoren tot de belangrijke voorlopers in de nieuwe renaissance periode van de Amerikaanse muziek. Matt Menefee op banjo, Ross Holmes op viool en Royal Masat op bas, samen met Jeff Sipe van de “Aquarium Rescue Unit”, vervoegen zij na een korte pauze, de opperste peetvader van alle jam bands van de wereld: Warren Haynes. Precies tien voor negen zoals voorspeld door zijn manager, tijdens korte groet in de bar. Deze preciesheid typeert Warrens karakter, welke hij dan ook in zijn muziek legt. Deze diepzinnigheid merken we alvast in zijn eerste song. Eerste van zowel zijn nieuwe album, als eerste van dit concert, in een goed gevuld en gezeten Kursaal. Net als een jazz muzikant opent hij met enkele noten, zoekend slidend op zijn Gibson, dat wij stapvoets herkennen: “Imagine “, het vredeslied dezer dagen hoog in het vaandel na het Bataclan drama van vrijdag jl. Wij zijn dan ook mee dankbaar voor dit eerbetoon waarvoor enkelen onder ons subtiel applaudisseren. Verder sluit zijn eigen tekst helemaal mooi aan met “tears from the outside” in “Is It Me Or You”. De zaal wordt helemaal stil terwijl Holmes' viool, als een vaandel, dit prachtige openingsnummer inwaait.

We krijgen niet alleen songs uit zijn laatste album. Warren neemt ons mee in tijdloze nummers uit zijn ganse repertoire. Maar ook covers zoals Bob Dylan's mythisch “Tough Mama”. Dit dromerig nummer wordt in een typisch Warren Rock kader gegoten. Zinnen als “tears of sadness” leiden ons naar Greatful Dead met “Crazy Fingers”. Ongewoon poëtisch nummer gebaseerd op twee haiku's van songwriter Robert Hunter in 1975. Hoe kan het ook anders, we zitten weer middenin de Gouden Seventies met het derde Grateful Dead album “Blues For Allah”. Van de Allman Brothers Band “Instrumental Illness”, Award winner 2003 in de beste instrumentale rock categorie. En zoals de titel zelf zegt een ziekelijk hoogstandje in technische vingervlugheid, waar Haynes volledige band geen gebrek aan heeft. Warren altijd nederig en dankbaar voor ons applaus, waar wij als een echo op terug bedanken, wisselt met zijn andere Gibson en Royal Masat basgitaar voor grote contrabas. We gaan samen terug naar het hedendaags “Ashes and Dust” album met het bluesy “Stranded In Self-Pity”. Staaltje van Warrens “verwarde” liefdesleven, op papier geschreven voor gitaar, banjo en viool, die het palet uitmaken samen met de koning en grootmeester op gitaar.

'Cause she's in New York City
And I'm stranded in self-pity
Don't you play no blues tonight.

Psychedelisch gitaar intro voor het poëtisch “Hallelujah Boulevard”, stelt onze samenleving mijmerend in vraag. Waarna Jeff Sipe dit verhaal helemaal afrondt met een meesterlijk drumwerk. Ook tweede gitaarman Matt Menefee links op het podium gooit regelmatig solo's, het houdt ons allemaal stil en genietend op onze stoel, zo ook rechts  op viool de andere held van Chessbox, Ross Holmes. Terwijl strijkinstrumenten in Southern blues al langer thuis horen, blijft het toch altijd een uitdaging om die juiste meeslepende vioolstukken er bovenop te brengen, daar slaagt deze detective perfect in.“Blue Sky” van de Allman Brothers, met super lange gitaarsolo's van Warren en Matt, afwisselend met viool van Ross. En net als op het album als laatste track “Spots Of Time”.

Encore? Ook al weet hij dat we om “Jessica” trachten, vooreerst nog een ode aan de vrede met George Harrisons “Give Me Love Give Me Peace On Earth” heerlijke gouden stem met eigen “heart and soul”. Het hoge vocale “Angel Band” ook geen probleem voor Warren op dit nachtelijk uur, het loopt al na elven, maar zo willen we nog uren doorgaan met dit vijftallig koor. Allerlaatst Allman Brothers' immer bekende “Jessica”. Herinnert u zich ook nog de off shore piraten zender Caroline, waar Johnny Jason dit eindnummer dagelijks speelde? Je kan natuurlijk heimelijk neen zeggen en daarbij je grijze haren negeren. Je kan jezelf ook prijzen dat je die gouden muziek jaren meemaakte “met hart en ziel”.

Guy Cuypers

Foto © Eric Schuurmans

meer video's : - Imagine + Is It Me Or You - Tough Mama (Bob Dylan) - Crazy Fingers (Grateful Dead) - Stranded In Self Pity - Hallelujah Boulevard - Blue Sky - Spots Of Time - Give Me Love Give Me Peace on Earth (George Harrison) - Angel Band - Jessica