Entertainment van de bovenste plank!

Josh Tillman is een vreemde man. Een man met een op zijn minst merkwaardige muzikale carrière ook. Als wat gezwollen songschrijver onder zijn eigen naam, als drummer bij de immens populaire Fleet Foxes en sinds enkele jaren onder de schuilnaam Father John Misty. Een alter-ego dat hem toelaat om zichzelf helemaal en schaamteloos bloot te geven, maar waarmee hij (zoals de artiestennaam ook aangeeft) een beetje mist en mysterie spuit. Het is me na talrijke beluisteringen van zijn albums namelijk nog steeds niet duidelijk of Tillman Father John Misty als een bloedserieus nevenproject ziet of simpelweg gebruikt als een fantastische parodie op zijn eigen persoonlijkheid. Ook na zijn concert in de Ancienne Belgique afgelopen dinsdagavond zijn alle puzzelstukken nog niet steeds op hun plaats gevallen.

Wat echter wel buiten kijf staat, is dat hij met I Love You, Honeybear één van de beste platen van 2015 heeft gemaakt. Elf rijkelijk gearrangeerde songs, die mooi het midden houden tussen folk, pop en de beste singer-songwriterstradities, aangevuld met de nodige dosis humor en zelfspot. Op de vraag of deze cocktail ook op het podium stand zou kunnen houden, gaf Father John Misty afgelopen zomer al een duidelijk antwoord toen hij de weides en tenten van grote festivals als Glastonbury en Pukkelpop helemaal naar zijn hand wist te zetten. Dinsdagavond kwam hij die status van groot entertainer bevestigen met een uitstekende show, die afwisselend op een rockconcert, een hoogmis en een stand up comedyshow leek. En op alle drie fronten bleek hij een uitblinker.

Wanneer de zaallichten doofden en Je t’aime… moi non plus van Serge Gainsbourg en Jane Birkin door de boxen schalde, wist je dat er gelachen zou mogen worden. Met een uitstekende, allen netjes in het pak gestoken band in zijn rug, gooide Tillman met opener I Love You, Honeybear meteen alle registers open en haalde hij elke trucje uit de entertainmentdoos: het spelen met de microfoonstandaard, de handbewegingen, het vallen op de knieën… Tillman is een publieksmagneet en zou, ondanks de uitstekende band achter hem, heel de avond lang de aandacht naar zich toe blijven zuigen. Ook een constante doorheen de set, was de focus op de laatste plaat. Daarbij verraste hij een aantal keer. Zo bleek True Affection, op plaat het minste nummer, live wel te werken met zijn bliepende keyboards en bombastische galm. Helemaal anders dan weer klonk het fantastische oudje Only Son of a Ladiesman, waarin hij met zijn bij momenten briljant strotgeluid het publiek in een houdgreep hield.
Was Tillman in het begin eerder karig met communicatie, naarmate de set vorderde werd hij opener en was er meer interactie met het publiek. Hij ging daarbij geen onderwerp uit de weg en sprak onder andere openlijk over de relatie met zijn vrouw Emma Garr. Tussendoor gaf hij in songs als The Night Josh Tillman Came to Our Apt., I’m Writing a Novel, Chateau Lobby #4 (in C for Two Virgins) en This is Sally Hatchet meermaals zijn ziel helemaal bloot. Het hoogtepunt van de avond, het van sarcasme en zelfspot overlopende Bored in the USA, kondigde hij dan weer aan met de woorden: ”Are you having a good time? If not, maybe this little sarcastic peace of music can change your mind”, om vervolgens een grootse en sobere versie van de song te brengen. De AB at simpelweg uit zijn hand.

Een kale, maar niet minder efficiënte versie van Hollywood Forever Cemetery Sings zette een uitstekende finale in, waarin Tillman en zijn band de hele AB (ook zij in de zeteltjes) mee op sleeptouw namen. Holy Shit balanceerde vijf minuten lang op een slappe koord tussen ontroering, tragedie en comedy. En in de afsluiter van de reguliere set, een bombastisch The Ideal Husband, zwierde de volksmenner Tillman alle restjes overgebleven schaamte volledig overboord. De AB zag dat het goed was en ging massaal uit zijn dak.

Er bleef nog tijd over voor een korte bisronde, waarin Tillman solo indruk maakte in een gestripte versie van I Went to the Store One Day en met zijn band de boeken sloot met op een countryritme drijvend Everyman Needs a Companion. Intussen had hij het publiek al lang van zijn kunnen overtuigd. Een avond waarbij uitstekende songs, droge humor, sarcasme en meer dan één vleugje zelfrelativering hand in hand gaan, kan nooit een slechte avond zijn. Onze Vader was in absolute bloedvorm dinsdagavond en Brussel ging gewillig te communie.

(Stijn De Nys)

Foto's Yvo Zels