Het lijkt wel alsof Sonya Heller, geboren New Yorkse, als een zingende songschrijvende Jeanne d’Arc de wereld aan het veroveren is met een gitaar in de hand en haar stem als wapen. Frankrijk ligt al aan haar voeten en lang zal het dan niet duren of België volgt. Want als het regent in Parijs! Toch duurde het even voor haar nieuwe album uitkwam na haar ‘Fourth Floor’ debuut. Haar ouders, Miriam en Irving, zelf gerenommeerde zangers, zetten haar op de muzikale rails zodat zij al vlug in en rond New York in trendy clubs stond te zingen gevolgd door festivals in Europa, Franse Televisie en enkele Awards.

Op twee covers na componeerde zij negen eigen nummers die sterk aanleunen bij folk/jazz of is het pop/blues. In haar stemtimbre hoor je soms echo’s van Joni Mitchell, van wie zij trouwens ‘Woodstock’ zingt in fris eigen arrangement. Zij lijkt het rijtje te vervoegen van Jane Siberry, Ricky Lee Jones, Sarah McLachlan, Eva Cassidy en zelfs Dionne Warwick, allemaal emotionele zangeressen die zich gevoelsmatig uitleven in hun songteksten. De geliefde die aan de einder verdwijnt en naar wie blijvend wordt gehunkerd komt vaak terug als thema.

In ‘I Still Want You’ opent zij op haar manier de doos van Pandora waaruit alle verzuchtingen en smartgevoelens één voor één ontsnappen. Het droefgeestige ‘Which Way Is Home’, opgedragen aan een zekere ‘Linda’, evoceert treffend de gedesoriënteerdheid waarin de tragische heldin verzeilde. Pat Wictor met slidegitaar onderlijnt het desolate. Ook Vicki Genfan zingt mee. Deze subtiele gitariste valt soms in met gitaar, dan hoor je twee uitstekende gitaristen tezamen. Op het liefdevolle ‘Love Comes Down To Love’, een welkomstlied voor ‘baby girl’, zingt Vicki zusterlijk mee. En bassist Mike Visceglia laat zich bijzonder gedreven horen op ‘Sur Le Pont’, de andere cover tussen Sonya’s songs. De instrumentele begeleiding evoceert telkens de wisselende landschappen waarin de songs jazzy voortbewegen.

Bijzonder mooi schuift ook ‘The Last To Know’ voorbij met de herfstweemoed van vallende bladeren, waar piano en harmonica het hulpeloze onderlijnen. Soms wordt Sonya rebels zoals in het magische ‘Songlines’ met opzwepende percussie, waarin zij inlevend het droeve lot van de Australische ‘bushwalkers’ betreurt. De zanglijn ‘long as you sang you would surely survive’ geldt hopelijk ook voor haar, want deze songdichteres heeft het componeren in haar bloed.

(Marcie)