Ik ben geen fan van allerhande Twitters en andere Facebooks. Behalve een, volgens sommige bevriende professionele surfers compleet achterhaalde, MySpace-pagina en een doordeweeks e-mailadres heb ik geen aanspreekpunt in de virtuele wereld. Om goede muziek te ontdekken is volgens mij dit al meer dan voldoende. Getuige hiervan mijn kennismaking met Asaf Avidan & The Mojos.

Een dikke week geleden kreeg ik een ‘vriendschapsverzoek’ van een Israëlische folkrock-band met een nogal opvallende naam. Geprikkeld door de combinatie Israël, folk en de term ‘mojo’in de naam was ik zo vrij om in te gaan op de uitnodiging van Asaf Avidan & The Mojos. Ik heb het me nog geen seconde beklaagd. Meer zelfs, overal waar ik kom verkondig ik sindsdien dat ‘The Reckoning’ nu al één van de platen van het jaar is. Op zich misschien zelfs een beetje achterhaald, omdat de opnames van deze cd al dateren van 2008. Maar we lopen vooruit op de feiten…
In een relatief korte periode slaagden Asaf Avidan & The Mojos er in om naam te maken als een fenomeen in eigen land. Vanuit hun thuishaven Jeruzalem speelde dit vijftal onnoemelijk veel shows. Het was pas toen ze de grotere zalen begonnen uit te verkopen dat promotors en platenbazen de rode loper uitrolden. In hun voetsporen kwam natuurlijk ook de internationale pers, die in Asaf een nieuwe ambassadeur van zijn generatie zagen. En nu is het dus tijd voor de internationale release van ‘The Reckoning’, het debuut van Asaf Avidan & The Mojos uit 2008 dat alles in gang schoot.

Op deze plaat vind je een unieke mix van singer/songwritermateriaal, folk, blues en indierock. De band kan zonder problemen de geest van John Lee Hooker oproepen, terwijl ze iets later refereren aan een jonge Led Zeppelin. En Asaf, wel, die doet als zanger soms zelfs denken aan iemand als Janis Joplin. Dat komt vooral door zijn ongewone stem die een uiterst dramatisch expressie in zich draagt. De man schreeuwt en raast, zingt en fluistert en brengt zijn boodschap op een ongewoon mooie manier. Om u een idee te geven: iemand beschreef hem ooit als het liefdeskind van Dylan en Joplin.

Let wel, Asaf Avidan zou waarschijnlijk nergens zijn zonder zijn Mojos. De band weet een perfect kader te schapen voor zijn muziek. In een song als ‘A Ghost Before The Wall’ gaan ze lekker mee tekeer, terwijl ze zichzelf in ‘Devil’s Dance’ wegcijferen zodat Asaf zich van zijn breekbaarste kant kan laten horen. De cello van Hadas Kleinman is in dat nummer trouwens schitterend. ‘The Reckoning’ is, ondanks zijn ontelbare referenties naar het verleden, een uiterst moderne plaat die alles wat indierock zo sterk maakt verzameld. Stellen dat Asaf Avidan & The Mojos een groep zijn met een eigen geluid, is een understatement.

Mede door zijn Hebreeuwse afkomst en zijn persoonlijke geschiedenis is Asaf Avidan een uiterst boeiend persoontje . Het zijn dan ook dingen uit het leven op zich die een grote rol spelen in zijn songs. Tegelijkertijd is dit ook iets waar hij sterk in gelooft. ‘A good record grows from life’, wist hij eerder al in een interview. En om zijn eigen muziek te omschrijven maakt hij gebruik van een oud bluesideaal: ‘Misschien is er maar één persoon die luistert naar mijn muziek en in zijn handen klapt. Maar als dat uit zijn hart komt en hij gelooft het zelf ook, dan is dat voor mij genoeg.’
Wie zijn wij om dit tegen te spreken?

(Lewis)