Denk aan Alvin Lee in zijn beste dagen, melodieus, inventief, geraffineerd, passioneel. Niet alleen op dit nummer hoor, ’s mans virtuositeit is de hoeksteen waarop dit debuutalbum werd gebouwd. Acht originele nummers en 2 covers vullen deze release en laat nu net hun cover van Let’s Work Together, gebracht in een Canned Heat versie, ons het minst imponeren. Waarmee wij willen zeggen dat wij eerder geneigd zijn om hun zelfgeschreven nummers met de meeste hoogachting te behandelen want hun cover(s) is (zijn) geen “skipnummer(s)”.

Wel integendeel zelfs, de band zit verdomd goed in mekaar met ene Duncan Jay die op zijn rhythm gitaar de perfecte achtergrond vormt voor de solo uitstapjes van Ripley. De soms ingewikkelde en soms eenvoudige baslijnen van Neil Paxton vormen samen met de drijvende , bonkende , voortstuwende drums van Rik Spanner een meer dan solide fundering. We hebben het dan nog niet over Jay’s jammerende harmonicastrepen die zo héérlijk passend, ondersteunend gebracht worden. Het plaatje klopt in zijn geheel. Het is verwonderlijk dat deze band pas gevormd werd in september 2008, ze klinken zo gesmeerd ingespeeld dat je zou zweren dat ze al een tiental jaren samen bezig zijn.

Gestart als een cover groep, om wat bekendheid te krijgen, realiseerden ze zich al snel tijdens hun optredens dat hun eigen werk meer dan gepruimd werd. Bij deze muziek is het onmogelijk je voeten stil te houden of je niet terug (zoals ondergetekende) in begin jaren 70 te voelen, toen we ons hoofdschuddend met de (toen nog) lange manen een weg baanden naar het podium om één van onze lievelingsgroepen van destijds van dichtbij aan het werk te zien...Dit brengt ons naadloos over naar hun tweede cover op dit album : Spinning Wheel Blues. Dit nummer van Status Quo uit 1970 (of was het 69 ?) vat zowat perfect samen waar Blue Bark voor staat. Op een bluesritme drijvende rockende, meestampende songs...meer moet dat niet zijn. Respect Gentlemen !