LIVE AND ALONE

Bij Wes Lee, bluesman uit Alabama, nu residerend in Mississippi, klinken zijn bluessongs alsof hij na een lange reis eindelijk zijn enige echte thuishaven vond. Zijn carrière omspant een kwart eeuw, maar via enkele zijwegen richting funk, surf rock en rockabilly, belandde hij weer bij de blues. Op het soloalbum ‘Live And Alone’ opent hij dan ook met de song ‘Comin’ Home’, waarbij hij zich met gitaar begeleidt. Direct daarop volgt het vaag weemoedige erg mooie ‘Tilt-A-Whirl’ met schorre hese stem gezongen. Wes Lee schrijft zijn songs zelf en vindt zijn inspiratie bij de oude blueshelden of in wat hem in zijn nabije omgeving raakt. Naar aanleiding van de ingrijpende 9 september tragedie schreef hij bijvoorbeeld het gevoelvolle ‘Angel Eyes’ wat voor de Amerikaanse ‘Cancer Society’ de aanleiding was om hem ook om een tweede song te verzoeken ter ondersteuning van hun fondsenwerving. Het werd het memoriserende ‘The Dance’, intiem gezongen.

Op het album hoor je alleen de akoestische gitaarbegeleiding van Wes Lee zelf, soms finger-pickend soms slide. Het gaat hem af als een doorwinterde countrybluesgitarist die nooit iets anders deed. Nochtans begon Wes als trombonist, maar de blues greep hem bij de ziel. Van 1997 tot 2002 speelde hij nog onder de naam ‘Mr. Tone’ met de Blues Funk Revival, maar sindsdien tourde hij alleen of begeleidde hij andere muzikanten. Vandaag engageert hij zich voor zowat een tweehonderdtal concerten per jaar, soms vergezeld van de Blue Roux band. Maar op ‘Live And Alone’ hoor je dat hij moeiteloos op zijn eentje een concert kan dragen zonder dat het een enkele keer verveelt. Hij vertolkt slechts twee covers, o.a. het gedragen ‘The Rich One’ van Toni Price met sobere gitaarbegeleiding. Zijn stem gelijkt soms wat op deze van Ted Hawkins wanneer hij soulvolle songs vertolkt zoals ‘State Of Mind’ of het van melancholie doordrongen ‘Angel City’, alsof hij zich rechtstreeks richt naar een ontvankelijke luisteraar die hetzelfde meemaakte.

THE SHACK SESSIONS

Was het vorige album opgenomen in een studio te Hattiesburg, Mississippi, voor zijn vierde album ‘The Shack Sessions’ trok hij zich terug in de ‘Tush Hog Shack’ in Greenwood. Op de zelfgecomponeerde ‘Cryin’ song na, leeft hij zich thans in in het erfgoed en de traditionele songs van Big Bill Broonzy, Robert Johnson en Muddy Waters’. Vooral Elmore James’ ‘It Hurts Me Too’ geeft hij een nieuwe adem, opgediept uit zijn eigen beleving. Hij begeleidt zich hierop met Resonator en maakt tevens zijn bekentenis duidelijk dat niet hijzelf de blues koos, maar dat ‘the blues chose him’. Ook de klassieker ‘John The Revelator’, ontelbare keren gecoverd, komt bij hem over als nieuw, intens en diep aangevoeld. Het is alsof de Delta blues herrijst in die oude tochtige keet waarin de voor de gelegenheid solitaire Wes Lee zijn devotie voor de oude bluespioniers belijdt. Zijn warme stem geeft hen alle respect, zoals o.m. bij ‘Key To The Highway’. Wars van alle trendbepalingen in de huidige manipulerende muziekindustrie volgt Wes Lee zijn eigen spirit en buikgevoel zodat je hem onvoorwaardelijk gelooft wanneer hij zingt: ‘now I’m gonna walk this old highway, until the break of day’.

Marcie