Sheba, The Mississippi Queen, echte naam Martha Brooker, is wel degelijk afkomstig uit Mississippi. Samen met haar tweelingzus Mary, werden zij al vroeg ondergedompeld in de Bluesmuziek. Maar waar haar zus meer in de voetsporen van haar vader ging treden en meer de Gospelrichting uitging verdiepte Martha zich meer in de pure Blues.

Op haar eerste eigen album “Butter On My Rolls” presenteert ze dertien zelf- of medegeschreven songs. Het lijkt wel of ze je met dit album terug in de tijd gooit waarin Blues nog hèt middel bij uitstek was om te ontsnappen aan de harde realiteit van het dagelijkse leven. De Juke Joints volgelopen met gelijkgestemde zielen weet je wel. Sommige van haar nummers zijn ook gebaseerd op haar eigen ervaringen. En dat weet ze perfect te uiten met haar stem die bijwijlen herinneringen oproept aan pakweg Bessie Smith en het moge duidelijk wezen dat dit een groot compliment is. Haar stem is effectief haar grootste wapen waarmee we onder geen enkel beding afbreuk willen doen aan de nummers die we te horen krijgen.

De opener “Dance Jump Shout” laat al het beste vermoeden. De indrukwekkende vocals, de fantastische riffs die Warren “Roach” Thomson rondstrooit de stuwende blazers met George “Chocolate” Perry en Michael “The Dog” Gauthier zijn om van te snoepen. De wel erg sterke band laat hun kunnen ook bewonderen op het trage, soulvolle “Real Good Woman” met andermaal uitstekend snarenwerk. Soul is trouwens een ander belangrijk gegeven op deze release. Op “Can’t Help Lovin’ My Man” waar je ook nog wat jazz invloed zou kunnen ontwaren, word je zo terug gekatapulteerd naar de jaren 50. De tijden van de grote zangeressen, compleet met achtergrond mannengezang.

Op het swingende “Oh So Good” valt er naast het blazerswerk vooral te genieten van het snarenspel en dan vooral van het imposante slide werk van Chuck Juntzman. Het uitstekende “Pourin’ Rain” zou je , zonder de blazers, zo aan The Rolling Stones kunnen toeschrijven maar het absolute hoogtepunt op het album is het sobere “Blues Of My Soul”. Sheba verhaalt haar leven hier en dat in combinatie met de akoestische slide is ronduit indrukwekkend. Ze kluistert je hier aan de boxen. Het wat speelse titelnummer, een klassieke blues, herbergt fraai toetsenwerk en opnieuw briljant gesoleer op de gitaar.

De geloofwaardigheid van Sheba als zangeres is misschien nog het best op het pakkende “Don’t Say Goodbye”, de slower van dienst die door haar inbreng net dat slijmerige weet te vermijden. Afgesloten word er met een ander hoogtepunt. “Good Good Lovin’”, een soulvolle blues, warm en aangenaam. Een album om rekening mee te houden, zeker voor liefhebbers van Billie Holliday en de aangehaalde Bessie Smith

Luc Meert