‘Quasiland’ is ofwel een fictief land, ofwel een land dat pretendeert er een te zijn. Bij de zeven muzikanten uit Quasiland is dat vermoedelijk het onbegrensd land waar zij zich het meest thuis voelen: de amicale wereld van samenspel, improviseren en componeren. In tien songs wandelen, dansen en huppelen de zeven zangers/muzikanten in een imaginair universum waar de fantasie soms speelse zijsprongen maakt. Alles in een licht bluesy en vaag jazzy omlijsting op het ritme van de drumbeat van Xander Stockmans. Zanger Wannes Deboes verhaalt, zingt, mijmert en fluistert de tekstmelodieën, terwijl ook Abigail Singo-Magou met haar etherische vocalen zingend weerwoord geeft. Zij maakt van ‘De Brug’ een lieflijk pareltje. De muziek leunt dicht aan bij kleinkunst, maar ook bij de songlyriek van singer-songwriters die in avondlijke uurtjes nog op hun vensterbank wegdromen en zich metafysisch bezinnen over de vreemde kronkelwegen in het leven, o.m. bij het beschouwende ‘Deredactie’ waarin een lichte weemoed schuil gaat.

Het album, geproducet door Frederik Segers, werd in het voorjaar in het Stuk te Leuven voorgesteld. De jeugdige bandleden komen uit Tienen en omstreken en Quasiland is hun debuut, een bundeling van songminiatuurtjes die personages en landschappen tot leven brengen zoals ‘De Goochelaar’, Marianneke of de laconieke ‘Driebaanslaan’. De zang van Deboes dringt zich nergens op en blijft in die sfeer vertoeven waarin ook Kris De Bruyne, De Mens, Derek en Spinvis graag verwijlen. Alleen is de zanger jonger en smokkelt hij ook wat humor en ironie tussen de teksten. Zijn gedachtespinsels gaan alle richtingen uit, blijven soms onuitgesproken en prikkelen - af en toe cryptisch - de fantasie. Mijn favoriet ‘Kotterbij’ en ‘Adam Daan’ is als een mysterieus tweeluik waarin Abigail in duo-zang zich naast Wannes voegt.

Ook de instrumentatie schetst een quasi impressionistisch kleurenpalet met o.m. Wannes Nimmegeers op bas en Jasper Stockmans op de toetsen. De trompet van Tom Poppe kleurt de songs jazzy en Stijn Roovers belicht Marianneke met zijn gitaarspel dermate delicaat dat je medelijden met het meisje krijgt. En in ‘De Helden’ met mooie beeldtaal is het alsof de drummer het pad al voorafgaandelijk opfleurt, terwijl hij in ‘Willem Endelach’ het ritme opdrijft. Dit album, amper dertig minuten lang, is als een bedrieglijk lichtvoetige doortocht in het poëtische Quasiland van het collectief met zes geïnspireerde muzikanten en één zangeres, waarbij je voortdurend aanvoelt wat de muziek voor de zeven betekent, wellicht een van hun voornaamste bestaansredenen in de existentiële parodie van het leven.

Marcie