Jeff Saxon is een gewaardeerd singer/songwriter en muzikant. Vooral in Jazz middens geniet hij redelijk wat faam. Op deze “Blujanova” presenteert hij tien songs waarvan hij er zelf zeven voor zijn rekening nam. De titel is niets meer dan een verwijzing naar de eerste letters van Blues, Jazz en Bossa Nova en die mengeling is wat we hier te beluisteren krijgen.

Over zijn inspiratie voor deze muziekvorm zegt hij zelf dat hij als kind door zijn vader in aanmerking kwam met Braziliaanse muziek. Toen hij later, als finalist in de Acoustic Blues Competition op het Telluride Blues & Brews Festival in Colorado, een opgelegde vertolking diende te spelen van Hound Dog voelde hij zich wat beperkt door de 3 majeur akkoorden van het nummer. Hij injecteerde een aantal Jazz en Bossa Nova akkoorden erin en voelde het resultaat aan als zijn roeping.

De mengeling van de aangehaalde stijlen resulteert in verrassende songs. Op de opener “Bye-Bye Blues” bespeelt Saxon niet alleen de gitaar maar neemt hij evenzeer de bass, elektrische piano en orgel voor zijn rekening. De song zelf is een muzikaal perfect uitgevoerd, rustig voortkabbelend nummer dat perfect als achtergrondmuziek kan fungeren als u gasten aan tafel hebt. Onze wenkbrauwen gingen de eerste keer de hoogte in bij het aanhoren van “Hound Dog”. Het is verdomd wennen aan zo een tegenstrijdige versie van deze klassieker. We zijn geneigd om te stellen dat de ziel van de song hier volledig verdwenen is waarmee we niets willen afdoen aan het alweer cleane maar koele muzikale spel.

De andere covers die op het album kunnen aangetroffen worden zijn “I Feel Good” en evenzo moeten we bij deze James Brown klassieker dezelfde kanttekeningen noteren. Je bent gewend aan die oerschreeuw van James Brown en Saxon’s zachte benadering is niet echt beklijvend te noemen. Maar wat dan te denken van “Riders On The Storm” ? daar lijkt zijn benadering bij aanvang wel te werken. De sax van Reinhold Schwarzwald is prima te noemen. Het nummer werd met meer dan de helft ingekort, op het waarom hiervan hebben we geen antwoord. Maar in kwaliteit het origine benaderen is toch een hopeloze zaak.

Saxon concentreert zich beter op zijn eigen nummers. Die weet hij te schrijven naar zijn muzikale bedoelingen. Het afsluitende “Waiting For Lilly” is een instrumentaal nummer en de eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat dit eigenlijk het beste nummer is op deze release. Deze song omschrijft perfect voor wat Blujanova eigenlijk staat. Een zoet, soft album dus dat ene perfecte bondgenoot kan zijn op een druilerige, koele dag als je voor de open haard zit met ene goed glas binnen handbereik.

Luc Meert