Carol Hodge is een 31-jarige zangeres en songschrijfster uit Manchester die voor het eerst in 2011 in de schijnwerpers trad als frontvrouw bij de anarchistische punkgroep ‘Crass’. Daar heeft ze onlangs een punt achter gezet en naast wat meezingen bij de groepen ‘Wrecks’ en ‘Bad Taste Barbies’ heeft ze er vooral voor geopteerd om als solozangeres aan een carrière te beginnen onder de wat explosief klinkende naam ‘Crystal Grenade’.

“Lo! And Behold” is de titel van haar elf songs tellende debuutplaat die eind oktober op de markt is verschenen. Alle nummers op dit album werden door Carol Hodge zelf gecomponeerd, zowel qua muziek als qua songteksten. ‘Crystal Grenade’ is een fictieve Victoriaanse cabaretière met een handicap, doordat ze een op speciale wijze vervormde hand met slechts 7 vingers bezit, iets wat ook in werkelijkheid het geval is bij Carol Hodge.

De cd begint met een instrumentale en gesproken introductie die getiteld werd als “Welcome To The Freak Show”, maar die naar haar handicap verwijzende titel dekt volgens ons toch niet helemaal de lading die ons nadien op deze plaat wordt aangeboden. Want de meestal door enkel pianospel begeleide akoestische liedjes zijn helemaal niet freaky, integendeel zelfs, ze klinken eerder broos en breekbaar.

Omwille van die combinatie van piano met zingend meisje zullen in de pers zeker vergelijkingen gaan opduiken met o.a. Regina Spektor of Tori Amos, hoewel die naar onze mening toch niet helemaal opgaan, want zij zingt rauw en soms alsof ze boos is en haar woede in een song wil uitschreeuwen. Voorbeelden hiervan zijn “1892 Man” en het cabareteske “Take Aim!”.

Anderzijds kan ‘Crystal Grenade’ ook zachter en zelfs lieflijk op de proppen komen met een ballad als “Lost For Words”, het mooie, doch pijnlijke verhaal in “Go Round Twice”, het kort-maar-krachtige “Shape Of Things” (zie video) en het fragiele “Nothing To Do With Me”.

Omdat alle nummers enkel uit zang en piano bestaan is dit geen gemakkelijk te beluisteren album geworden, maar wie de moeite wil getroosten om eens wat nauwkeuriger naar de teksten te luisteren zal de ingenieuze wijze van songschrijven van Carol Hodge wellicht wel weten te appreciëren. Maar uiteindelijk zal dit ondanks een heel verdienstelijke poging toch een album voor een beperkt publiek blijven.

(valsam)