Mick Farren was eind jaren ’60 de rockzanger met één van de meest wilde haardossen ooit. Zijn zwarte vogelnest wapperde heen en weer tijdens de optredens van zijn punk-, hevy metal- en rockgroep ‘The Deviants’, een band die hij zelf in 1967 nog had geformeerd onder de naam ‘The Social Deviants’. Al gauw vielen er heel wat bandleden weg uit die originele formatie en werd de groepsnaam ingekort tot ‘The Deviants’.

Midden jaren ’70 mocht Mick Farren een plaat opnemen voor het onafhankelijke label ‘Stiff Records’. Het werd een ep “Screwed Up” waarop gitarist Larry Wallis (ex-‘Motörhead’), bassist Andy Colquhoun (ex-‘Warsaw Pakt’) en Alan Powell (ex-‘Hawkwind’) meespeelden.

Sinds 1980 keerde de zwaar aan astma lijdende Mick Farren slechts heel sporadisch terug in de muzikale spotlights en kwam hij nog één keer terug in juni 2011 voor een live optreden op het beroemde ‘Glastonbury Festival’, samen met zijn vroegere buddy Andy Colquhoun. Op 27 juli 2013 trad hij op 69-jarige leeftijd nog eens met ‘The Deviants’ op in ‘The Borderline’ in Soho, Londen toen hij op het podium in elkaar stuikte en even later in het ziekenhuis overleed.

De oude punkrocker, anarchist, journalist en straatpoliticus Mick Farren had net een laatste, nog niet helemaal afgewerkte album opgenomen dat na zijn dood door Andy Colquhoun werd voltooid en dat nu postuum op de markt wordt gebracht onder de titel “Black Vinyl Dress”.

Mick Farren stond al sinds jaren bekend als symbool voor de Bitse undergroundscène en hij schreef later voor het populaire Britse muziektijdschrift ‘NME-New Music Express’ en leverde columns af voor de Amerikaanse krant ‘CityBeat’ en voor de ‘International Times’. Daarnaast was hij ook de auteur van 23 romans die zowel op fictie, non-fictie en biografisch waren geïnspireerd.

Nu ook nog wat informatie over deze laatste plaat “Black Vinyl Dress”. Veertien songs werden hiervoor opgenomen met Andy Colquhoun op gitaar, bas en keyboards en Jaki Windmill op percussie. Colquhoun componeerde de muziek en Mick Farren schreef alle songteksten, met uitzondering van het door John Lennon & Paul McCartney gecomponeerde nummer “Tomorrow Never Knows” dat de Beatles in 1966 opnamen als laatste track op hun album “Revolver”.

Dit album begint met een heel melodieuze popsong “Black Dogs Circle” waarop Mick Farren eerder een gedicht voordraagt dan te zingen, iets wat trouwens ook op de titeltrack en op meerdere andere nummers van deze plaat zal gebeuren. Niet voor niets noemde hij zichzelf een ‘lousy singer but an excellent rock star’. De songs op deze plaat doen regelmatig denken aan Nick Cave die zich ook heel vaak in de duistere schaduwen van de pop- en rockmuziek pleegt te bewegen.

De repetitieve gitaarriff in “Venus On Her Shell” is een knappe vondst van Andy Colquhoun waarmee hij een dreigende toon over het hier vertelde verhaal laat vloeien. In “The Dark Matter” doet Jaki Windmill iets gelijkaardigs op percussie terwijl Mick Farren zijn tekst in volwaardige Frank Zappa-stijl declameert. De naar ons gevoel beste muzikale nummers op deze cd zijn “Cigarettes”, het zeer hard naar iets van Nick Cave afglijdende “Beautiful Women” en de ‘Beatles’-cover “Tomorrow Never Knows” waarop Jaki Windmill voor het echte vocale zangwerk is komen zorgen.

(valsam)